...θα ’ρχεσαι πάντοτε να παίρνεις νερό, αλλά εγώ δε θα ξέρω. Θ’ απλώνεις τα χέρια σου...
κ’ εγώ δε θα ξέρω πως πέφτω στις φούχτες σου.
Δε θα ξέρω πως έχεις ακουμπήσει τα χείλη σου τόσο ανάλαφρα πάνω μου σα να ’σαι φεγγάρι.
Νικηφόρος Βρεττάκος
Η ποίηση είναι η νοσταλγία μας για κάτι ακαθόριστο που ζήσαμε κάποτε μες στ' όνειρο Τ Λειβαδίτης
moonflower
.Ο κόσμος ξημερώνει
Ο κόσμος ξημερώνει
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου