Έτσι όπως πέφτει η νύχτα, ένας σωρός από παράθυρα φωτίζονται υποδεικνύοντας ζωή μέσα σε δωμάτια.
Κατά καιρούς, σε βροχερές στιγμές κυρίως ή ακόμη και γεμάτες πλήξη, εύχομαι να μπορούσα να διεισδύσω σε όλες αυτές τις μυστήριες, μυστικές ζωές, αν και με φοβίζει το άγνωστο, και ότι άσχημο θα μπορούσε να φέρει αυτό. Ιδιαιτέρως, πόλο έλξης αποτελεί για μένα ένα και μοναδικό δωμάτιο.
Το φως αμυδρό, με θέα στο δρόμο, εύκολα έχω διακρίνει κομμάτια του που περισσότερο μου διεγείρουν την φαντασία, παρά την απομυθοποιούν.
Ένα τραπέζι, η οθόνη κάποιου υπολογιστή, ένας άντρας, δεν έχω δει ποτέ το πρόσωπο του ή μέρος του σώματος του, αλλά η παρουσία του, όσο βρίσκομαι εκεί απέναντι είναι ισχυρή. Πλυμένα ρούχα που στεγνώνουν.
Μία γάτα, ένα ποίημα, πολλές κινηματογραφικές ταινίες, βιβλία και μουσική.
Πιθανόν ένα παιδί, κορίτσι θα έλεγα από κάποια αποτυχημένη απόπειρα συμβίωσης.
Πολλές ώρες εξωτερικής εργασίας!
Σχέσεις εφήμερες, αδυναμία σταθερού δεσμού.
Μοναχικότητα προσεκτικά επιλεγμένη. (Λευκό μαλί μακρύ πιασμένο στον αυχένα με μαύρο λαστιχάκι, ρούχα μαύρα χειμώνα καλοκαίρι, λεπτός λαιμός νευρώδης) κάπως έτσι ζει μέσα στο μυαλό μου.
Οι έρωτες μας, είναι σαν τα παράθυρα των σπιτιών γύρω μας. Άλλοτε με φως, άλλοτε σκοτεινά, άλλοτε μας έχουν δοθεί με όλες τις λεπτομέρειες και άλλοτε κρατούν μυστικά, με κουρτίνες ή χωρίς - σαν μικρά επίγεια αστέρια που φωτίζουν τις νύχτες μας.
Ένα είδος συντροφιάς, όμοιο με τον ήχο της βροχής ή ακόμη και αυτού του αεροπλάνου που διασχίζει τον ουρανό ανάβοντας τα φώτα του μέχρι να βρει τον διάδρομο προσγείωσης.
