Aν ευτυχής ή δυστυχής είμαι δεν εξετάζω. Πλην ένα πράγμα με χαράν στον νου μου πάντα βάζω — που στην μεγάλη πρόσθεσι (την πρόσθεσί των που μισώ) που έχει τόσους αριθμούς, δεν είμ’ εγώ εκεί απ’ τες πολλές μονάδες μια. Μες στ’ ολικό ποσό δεν αριθμήθηκα. Κι αυτή η χαρά μ’ αρκεί.
Ο άνθρωπος δεν είναι παρά ένας ανεξάντλητος ωκεανός, γεμάτος από ανεξάντλητες νησίδες φωτός, που οδηγούν πάντα στο ίδιο σημείο: Το εντός του βάθος.
Κάποιοι άνθρωποι κρύβουν μέσα τους μια βαθιά σιωπή. Το όνομά τους συνοψίζει το είναι τους και τα μάτια τους έχουν κάτι από μετάξι. Οι άνθρωποι αυτοί ξέρουν να αγαπούν, με τον ίδιο τρόπο που ξέρουν να υποφέρουν. Με την αξιοπρέπεια που κρύβει μέσα της η πληγή που δεν δείχνεις. Που δε διαφημίζουν τη ζωή που έζησαν κι αυτή που ‘χάσαν. Όλα όσα έκαναν κι όλα αυτά που δεν ‘γίναν ποτέ. Είναι εκείνοι που θα σου απλώσουν το χέρι όταν κρυώνεις και όταν κλαις. Όταν φοβάσαι μα κι όταν υπερβαίνεις.
Όταν πέσεις θα είναι εκεί για να σε σηκώσουν, γιατί γνωρίζουν καλά πως είναι να γκρεμίζεσαι. Είναι εκείνοι που κάθε φορά που γελάς, θα λάμπουν μαζί σου κι αν ποτέ χαθείς, θα ανάβουν την ψυχή τους να σου δείξουν τον δρόμο.
Κάποιοι άνθρωποι κρύβουν μέσα τους μια βαθιά σιωπή. Όταν πονούν κι όταν λυπούνται, οργανώνουν εντός τους την πιο μεγάλη γιορτή. Ανάβουν τα φώτα τους, φορούν τα καλά τους και χαϊδεύουν τη θλίψη τους για να μη την πληγώσουν.
Κουρνιάζουν δίπλα σου μαλακά για να μη σε τρομάξουν και όταν κοιμάσαι, μπολιάζουν τον ύπνο σου με το πιο κόκκινο χρώμα. Για να μπορείς να ονειρεύεσαι, θα κομματιάσουν τη θάλασσα και θα μικρύνουν τον χρόνο, κάνοντάς τον κάδρο στο σαλόνι σου. Να μη σου λείπει το πάντα.
Ζουν δίπλα σου σαν δροσερό αεράκι, σαν ήλιος, σα νεφέλωμα. Είναι όλα τα χρώματα· όλες οι μέρες κι οι νύχτες. Όλα τα βήματα κι όλες οι λέξεις. Όλα τα πριν, τα μετά κι όσα ανάμεσα. Είναι η ίδια η σιωπή, που κρύβει μέσα της το πιο βαθύ μεγαλείο.
Μα όταν σε κοιτάξουν βαθιά μες στα μάτια, μιλούν με το βλέμμα τους όλες τις γλώσσες της γης.
Ζώντας σε κόσμο μυστικό, κατάλαβα ότι πλησιάζω όλο και πιο πολύ στο φως...
Και οι αλήθειες έπαψαν να πληγώνουν και να ενοχλούν...
Ταξιδεύοντας στα άδυτα της ψυχής και του νου, άφησα πίσω μου τους Λωτοφάγους και ζωηρή η μνήμη έπαψε να είναι σαν κακοφορμισμένη πληγή, αλλά η αφορμή για νέα αρχή... κάθε φορά μπορώ και ορθώνομαι... Και κάθε φορά καταφέρνω να σε βρω...
Τα χέρια μου είναι δυο βαριά άχρηστα ζώα αφού δε σ' αγκαλιάζουν μισώ τα μάτια μου που πια δεν καθρεφτίζουν το χαμόγελό σου θα 'θελα να συντρίψω με τις γροθιές μου τους δρόμους, τα λεωφορεία, τα τραμ που κάποτε μας πήγαιναν στην ευτυχία και να φτιάξω μια πόλη ερειπωμένη απ' την πελώρια απουσία σου...
«Κάποτε θα με συναντήσεις
δε θα κάμω τίποτα
δε θα κινηθώ ούτε μια πήχυ απ' αυτό το χώμα.
Οι πολιτείες θα περάσουν και θα σβήσουν
οι κάμποι θα περάσουν και τα βουνά
και θα περάσουν οι θάλασσες με τ' ακρογιάλια
και θα περάσουν νύχτες και μέρες...
Ήλιος στο σκοτάδι, σκοτάδι στον ήλιο...
Και θα με βρεις μες στην καρδιά σου
όταν θα ψάχνεις στην έρημο των καιρών...»
Μηνάς Δημάκης
Κάλλιο να 'μουν σπουργίτι από σαλιγκάρι ναι θα 'θελα, αν μπορούσα, σίγουρα θα 'θελα Κάλλιο να 'μουν σφυρί από καρφί ναι θα 'θελα, αν μπορούσα, σίγουρα θα 'θελα
Μακριά, κάλλιο να σάλπαρα μακριά σαν κύκνος που μια είναι εδώ και φεύγει μετά Ενας άνθρωπος φυλακίζεται στο έδαφος αυτός δίνει του κόσμου τον πιο λυπηρό ήχο τον πιο λυπηρό ήχο
Κάλλιο να 'μουν δάσος από δρόμος ναι θα 'θελα, αν μπορούσα, σίγουρα θα 'θελα Κάλλιο να νιωθα τη γη κάτω απ' τα πόδια μου ναι θα 'θελα, αν μπορούσα, σίγουρα θα 'θελα...
Κάπου κάπου νομίζω πως πιάνω τις σκέψεις σου μέσα στα δάχτυλά μου. Τις αγγίζω ,τις χαϊδεύω, τις αισθάνομαι και ξαφνιασμένη ανοίγω τη χούφτα μου να χυθούν στο άπειρο. Σαν τους διάττοντες των Λεοντιδών. Όχι πως δεν μπορώ να τις κρατήσω, όχι πως δεν λαχταρώ να τις κάνω δικές μου. Φοβάμαι μην τις διαβάσουν οι άλλοι και προδοθείς. Αφροδίτη Διαμαντοπούλου
"Θυμάμαι ακόμα...σου 'χα πει μ' αρέσει ν' ακολουθώ τα σημάδια σου. Μα πρέπει να υπάρχουν δυο, ένας να τ' αφήνει κι ο άλλος να τ' ακολουθεί. Τα σημάδια είναι ανώτατα όντα κι αξίζει πιότερο αυτός που τα βλέπει από εκείνον που τ' αφήνει. Αφήνω σημάδια, είπες, όχι για να μ' ακολουθείς, μόνο για να μη σε χάσω. ...Ύστερα πήρα ν' αναλύω τη σιωπή της μοναξιάς. Με κοίταξες βαθιά στα μάτια και όλα μου τα 'πες, χωρίς ούτε μια λέξη ν' ακουστεί. Τότε κατάλαβα πως η σιωπή είναι κατάκτηση, είναι έκφραση πληρότητας. Σιωπώ, σημαίνει νιώθω πλήρης. Σε παρακάλεσα κάτι δικό σου να διαβάσω, ένα από 'κείνα που γράφεις, να μετατρέψεις σε θέαμα ό,τι σε πονά. Θεατής στη δική σου ζωή σε ήδη παιγμένους ρόλους που μάλλον αποστρεφόσουν. Ήθελα να γίνουμε ένα."
Ο έρωτας είμαι Aπ' το πουθενά πλησιάζει, συστήνεται σαν πόνος και ενοικιάζει το καλύτερο δωμάτιο του εγκεφάλου μου, -σκόνη είναι παγιδευμένη στη γωνία, κύκνος και θάνατος αργός, έχει τη γεύση κάποιου γλυκού, μη με ρωτάς τι γλυκό, έχω ξεχάσει αυτή την αίσθηση, λειτουργώ μόνο με το συναίσθημα-, αφήνει προκαταβολή δυο νοίκια μπροστά, δεν έχει οικογένεια μόνο μια τσάντα αλλαξιές για τα Σαββατοκύριακα, φορά μαύρα κάτι θα πενθεί νομίζω δεν είμαι σίγουρος, κρατά στα χέρια του ρίζες, μια γλάστρα πλαστική και ένα ξύλινο παράθυρο δίχως τζάμια, δεν μιλά, ωραία λέω, ήσυχος φαίνεται, του δίνω τα κλειδιά, τον ξανακοιτώ, κάποιον μου θυμίζει, δεν βαριέσαι λέω, λάθος θα κάνω, αποκλείεται να 'ναι αυτός που πιστεύω, παίρνει τα κλειδιά λίγο βιαστικά, ανοίγει την πόρτα, πριν μπει στο δωμάτιο τον ακούω να ψιθυρίζει, κάτι σαν τραγούδι έμοιαζε, σκέφτηκα τι είδους πόνος είναι αυτός που τραγουδά, αλλά πάλι το τραγούδι είναι κι αυτό ένας πόνος ,ένα μοναχικό παιχνίδι στην τράπουλα του χρόνου, το τραγούδι απαλύνει τον πόνο, στην έσχατη περίπτωση σε συμφιλιώνει με τον πόνο, για δες τώρα μήπως θέλει να γίνουμε φίλοι και μου το λέει έτσι γιατί ντρέπεται, αλλά θα τρελαθώ, πόνος και να ντρέπεται δεν υπάρχει, κάνω μια κίνηση να του μιλήσω, γυρίζει σαν να κατάλαβε τι σκεφτόμουνα και μου λέει: - «...ο έρωτας είμαι...»! Ανδρέας Τσιάκος
Η ψυχή,΄όμως βρίσκει πάντα τον τρόπο να σου στέλνει αυτά που αγαπάς...
Όπου και αν πας, ακολουθεί τα αόρατα ίχνη σου... και ασπάζεται τα " θέλω" σου με σεβασμό στα άδυτα της δικής σου ύπαρξης...
Σαν πνοή ανοιξιάτικη σιγοψυθυρίζει τους στίχους, που μόνο εσύ μπορείς να ακούσεις και να κατανοήσεις, μιας και εκεί που βρίσκεσαι φτάνουν μόνο οι αλήθειες της σιωπής...
