...ήρθε από πάνου η εντολή να βρέξει.

Περίμενα καιρό, πολύ καιρό.

Δεν είπα σε κανέναν λέξη. Δεν ήθελα κανένας να προσέξει ότι διψούσα κι ήθελα νερό. … 

Κι ήρθε από πάνου η εντολή να βρέξει.”

Παναγιώτης Κανελλόπουλος

Born To Touch Your Feelings

Στη ζωή μας δεν ξεχνάμε ποτέ εκείνους που αγαπήσαμε και εκείνους που μας πόνεσαν...

Κάποτε ταυτίζονται...

Λένε ότι αυτοί που μας αγαπάνε τους επιτρέπεται να μας πονάνε...

Αυτό δεν το αποδέχθηκα, όπως και δεν κατάλαβα  γιατί αγαπάμε αυτούς που μας πόνεσαν...

Σαν υποψία περνάει από το μυαλό μου ότι απλά η αλήθεια πονάει και όταν δεν είμαστε έτοιμοι να τη δεχτούμε μας σημαδεύει...

Την διώχνω αμέσως τη σκέψη...

Η ψυχή μου μου επιβάλλει να ζω στο όνειρο...

Όταν θα δεις τη Θάλασσα...

"Στον κενό αέρα πρός εσένα στρέφονται τα απλωμένα χέρια μου.Όμως μια θάλασσα λυσσομανάει ανάμεσα μας..." 
Matthew Arnold

" ~ ΄ Ερωτική Ιστορία ~ "

Δυό χρόνια Εκείνη τόν περίμενε ,

με τήν ψυχή στα δόντια , όπως λένε ,

κ΄ εκείνος ήρθε κάποια μέρα ,

αρχές τής άνοιξης , σά να μήν είχε 

συμβεί τίποτα.

Αυτό ακριβώς τή σκότωσε.

Δέν κατάλαβε εκείνος - πώς 

ήταν πεθαμένη αντίκρυ του ,

μέ φόντο ένα περίλαμπρο ,

τετράγωνο , ανοιχτό παράθυρο.

Τήν κοίταζε μ΄ ερωτική αυτοπεποίθηση ,

μ΄ αυτη τήν εύκολη , σχεδόν επαγγελματική,

ασκημένη επιθυμία .

Τό βλέμμα του ζεστά ψυχρό τρυπάνιζε

κάποια απλιά ναρκωμένη πληγή μές

στά οστά τής.

Κ΄ ήτανε μιά σκηνή παράξενη κι ωραία ,

σάν κάποιος ,

νάχε πεθάνει αμίλητος στήν πολυθρόνα

τού οδοντιατρείου..

κι ό γιατρός , να συνέχιζε ήσυχα

νά τού σφραγίζει ένα δόντι

ενώ ό ήλιος τού Ιουνίου λαμποκοπούσε

στό καφετί πετσί τής πολυθρόνας.

..........................................................................

" ~ Γιάννης Ρίτσος ~ "

................................................

Ο Πίνακας ζωγραφικής πού συνοδεύει τό 

Ποίημα ... είναι τού .. " ~ Edward J. Reed ~ "

ΠΗΓΗ

Παράφρων...

Δεν υπήρξα ποτέ παράφρων εκτός απ' τις περιπτώσεις όπου κάτι μου άγγιξε την καρδιά

Edgar Allan Poe

Η Αλήθεια του Καθένα...

Η αλήθεια του καθένα μετερίζι και σταθμός
γιατί αυτό έχει θελήσει ή γιατί δε θα τολμήσει
δεν μπορεί να κάνει αλλιώς

Η αλήθεια του καθένα είναι η μόνη διαδρομή και
κυλάει σαν τα τρένα σε δυο ράγες μια γραμμή
κι εγώ μόνη μες στο πλήθος τις αλήθειες μας κοιτώ
πως παλεύουν να βρεθούνε
αλλά δεν το ομολογούνε
μοναχά για ένα χορό

Η αλήθεια του καθένα είναι η ίδια του η ζωή
η μεγάλη μοναξιά του είναι η βασίλισσα του
κι ό,τι του προστάζει αυτή

DARLING...

Όταν η νύχτα δώσει τη θέση της στην αυγή ,θα έχω φύγει
Δεν υπάρχει λόγος και δύναμη να συνεχίσω...

Ἄσε μου μόνο τ᾿ ἄστρα...

……Κρατοῦσα μιὰ λάμπα καὶ κατέβαινα τὴ σκάλα, ἔπρεπε ν᾿ ἀνακαλύψω ποιὸς εἶμαι, τί εἶχα κάνει στὸ παρελθόν, καὶ τὸ σπίτι πῶς ἔστεκε ἀκόμα, ἀφοῦ ἐμεῖς εἴχαμε κάποτε γκρεμίσει ὅλους τους τοίχους, γιὰ νὰ χωρέσουν ἐκεῖνοι ποὺ ἔφευγαν,
……στὸ βάθος, σακάτηδες χωρὶς χέρια παῖζαν τὴν τύχη μου στὰ χαρτιά, ὁ Ἰησοῦς τῶν μεθυσμένων περνοῦσε τὸ βράδυ μὲς στὰ θαμπὰ φανάρια, κι ἔπαιρνα ἀπὸ πίσω τὸ φονιὰ σκουπίζοντας τὰ ἴχνη τοῦ πάνω στὸ χιόνι, γιατί τώρα ἤξερα,
……κι ἡ γυναῖκα, ὅταν πῆγα νὰ τὴν ἀγκαλιάσω, ἔκανε μιὰ μικρὴ κίνηση καὶ μπῆκε σὲ μιὰ δική της πόρτα, κλειστῆ, ἀφήνοντας μὲ ἔξω.
……Δῶσε μου, Κύριε, νὰ ᾿μαὶ νεκρὸς καὶ μεθυσμένος.
……Ἄσε μου μόνο τ᾿ ἄστρα, ποὺ ἦταν τὸ ἴδιο φιλικὰ ἀκόμα καὶ στοὺς δρόμους ποὺ πυροβολοῦσαν.
Τάσος Λειβαδίτης, Ἀλκοολισμός, ἀπὸ τὴ συλλογὴ Νυχτερινὸς ἐπισκέπτης (1972)

Sting - Fragile

Η αγάπη είναι το πιο δυνατό και συγχρόνως το πιο εύθραυστο κομμάτι της ζωής μας...

Είναι που το ανθρώπινο της φύσης της φουντώνει τις ανασφάλειες, ενώ η θεϊκή της υπόσταση  δυναμώνει και συντηρεί τη ζωή...

Κάθε φορά που ακούω αυτό το κομμάτι, παραδόξως γεμίζω από μια ουράνια γαλήνη...

Και ας είμαι εύθραυστη... ίσως αυτό με κάνει πιο δυνατή ...

Χρήστος Νινιός ~ Καημός

Ο συντελεσμένος, ο αληθινός εαυτός μας, βρίσκεται στο χτες, στο ανεπανόρθωτο.

 Το αύριο δε μας ανήκει ακόμα και το τώρα είναι περιγελαστικά Φευγαλέο, έτσι που αφανίζεται προτού το ιδείς. 

Πού ζούμε λοιπόν; Σε μια διάσταση έξω από το συγκεκριμένο. Μέσα σ΄ ένα γνέψιμο ιδεατό, που σχεδιάζεται κάπου έξω από το χρόνο. 

Το μυαλό, ύστερα, χωνεύει σε μια πρέζα στάχτη - κι η ιστορία πάει, τέλειωσε.

Μέσα στο Φευγαλέο παρόν, υπάρχει μια παρουσία με τρομαχτική ενάργεια: 

Ο πόνος.

 Μονάχα ο πόνος κάνει το τώρα παρόν.

 Όσο κι αν απογειωθείς με το νου σου, δε θα φιμώσεις τον πόνο.

 Έτσι, ανάμεσα στους δυο αυτούς ίσκιους, το χτες και το αύριο, δε μένει παρά ένας πόνος ασώματος, που να μαρτυρεί πως έχουμε υπάρξει.

 Είμαστε μια κραυγή από στόμα άσαρκο, ριγμένη μέσα στο λιοπερίχυτο χάος" ΆγγελοςΤερζάκης

Στίχοι – Μουσική : Χρήστος Νινιός

Αχ ψεύτη κόσμε γιατί σε πίστεψα, γιατί
Κάθε σου δρόμος για μένα ανοιχτή πληγή
Κάθε σου αγάπη για μένα είναι στεναγμός
Κάθε σου γέλιο στα χείλη μου βγαίνει καημός
Άδεις σκέψεις μες στου μυαλού μου τις στοές
Χάνουν το λόγο, το σήμερα μου μοιάζει χθες
Παγώνει ο χρόνος, νιώθω τα πόδια μου βαριά
Χέρια υψωμένα, στους ώμους γίνονται φτερά
Αχ ψεύτη κόσμε, γιατί σε πίστεψα, γιατί
Κλείνω τα μάτια, κρύβω τα λόγια σαν παιδί
Σβήνω και γράφω, μα πάλι άδειο το χαρτί
Λέξεις πηδάνε, στήνουνε γύρω μου χορό
Πέφτουνε κάτω και σχηματίζουν «σ’ αγαπώ»
Πανάθεμά σου που μ’ έκανες και σ’ αγαπώ
Και σε γλεντάω σε κάθε λάθος ή σωστό
Μα κάθε μέρα, ριζώνει μέσα μου οργή
Αχ ψεύτη κόσμε γιατί σε πίστεψα, γιατί

you...

Δεν ξεθωριάζουν τα χρώματα της ψυχής... ξεθωριάζουν τα λόγια από το ψέμα...

Ξεθωριάζει και το ψέμα από την αλήθεια του χρόνου...

Και τότε καταλαβαίνεις ότι ειπώθηκαν όλα...

Τότε γυρίζεις στη σιωπή που συντηρεί τα χρώματα της ψυχής σου...

Τὰ πουλιὰ δέλεαρ τοῦ Θεοῦ

Τὰ πουλιὰ δέλεαρ τοῦ Θεοῦ
(ἀποσπάσματα «Διαλόγων»)

1
Νὰ γυρίζεις — αὐτὸ εἶναι τὸ θαῦμα -—
μὲ κουρελιασμένα μάτια
μὲ φλογωμένους κροτάφους ἀπ᾿ τὴν πτώση
νὰ γυρίζεις
στὴν καλὴ πλευρά σου.
Πεσμένος αἰσθάνεσαι
τὴν κόλαση ποὺ εἶναι ἡ αἰτιότητα
τὸ στῆθος ὡσὰν συστατικὸ τοῦ ἀέρα
τὰ βήματα χωρὶς προοπτική.
Κι ὅμως στὴ χειμωνιάτικη γωνία ὁ καστανᾶς
περιβάλλεται ἀπὸ σένα.
Κόψε ἕνα τραγούδι ἀπ᾿ τ᾿ ἄνθη
μὲ δάχτυλα νοσταλγικά.
Νὰ γυρίζεις — αὐτὸ εἶναι τὸ θαῦμα.
2
Θὰ περάσουν ἀποπάνω μας ὅλοι οἱ τροχοὶ
στὸ τέλος
τὰ ἴδια τὰ ὄνειρά μας θὰ μᾶς σώσουν.
Ἀγάπη μεῖνε στὴν καρδιὰ —
αὐτὸς ἂς εἶναι ὁ κανὼν τοῦ τραγουδιοῦ σου.
Μὲ τὴν ἀγάπη
Θὰ σηκώσουμε τὴν ἀπελπισία μας
Ἀπ᾿ τὸ ἀμπάρι τοῦ κορμιοῦ.
Δὲν εἶναι φορτίο γιὰ τὴ χώρα τῶν ἀγγέλων
ἡ ἀπελπισία.
Καὶ προπαντὸς
ἂς μὴν ἀφήσουμε τὴν ἀγάπη
νὰ συνωστίζεται μὲ τόσα αἰσθήματα…
3
Ἅπλωσε ἡ γαλήνη τὰ φτερά της
ὡσὰν ἀλησμόνητος κύκνος ὀνείρου
σ᾿ αὐτὰ τὰ ἔρημα νερά.
Κάτι νιώθω σήμερα
βλέποντας τὰ πουλιά.
4
Ἡ ἀγωνία μου ὑψώνεται,
ὡς τὰ ἐδελβάις ἄνθη.
5
Τὰ ὄνειρα βλαστοὶ στὸ στῆθος
κλήματα μέσ᾿ στὴν καρδιὰ
διαγώνια ἐκδικοῦνται τὸ χῶμα
σκοτώνοντας ἐμᾶς.

Ω Ερωτα...

Ω Ερωτα,
λένε πως είσαι ανθρώπινος,
λένε πως είσαι θεϊκός.
Φαίνεται να ‘σαι πιο ξακουσμένος
κι απ’ τη σφραγίδα του Σολομώντα.
Είσαι η ψυχή του κάθε πλάσματος
που σέρνεται στη γη.
Αλλ’ η δική μου η ψυχή σε γνωρίζει
με τον τρόπο που γνωρίζουν μόνο τα πουλιά.
Τζελαλαντίν Ρουμί

Θυμάσαι τις νύχτες; Για να σε κάνω να γελάσεις περπατούσα πάνω
……στο γυαλί της λάμπας.
«Πώς γίνεται αυτό;» ρώταγες. Μα ήταν τόσο απλό
αφού μ’ αγαπούσες
(Τάσος Λειβαδίτης)

Προσκυνητής

Αν ο έρωτας κρατάει μια στιγμή ήδη είναι πολύ αργά...

Αν η αγάπη σ' ένα αστέρι κατοικεί ήδη ταξιδεύω για εκεί...

Έχουμε την ελευθερία των επιλογών... Αληθινά, όμως ελεύθερος όποιος είναι έτοιμος να πληρώσει το κόστος

Η Άνθρωπος

Εγώ, γυναίκα, η άνθρωπος,

ζητούσα το πρόσωπό Σου πάντοτε,

ήταν ως τώρα του ανδρός

και δεν μπορώ αλλιώς να το γνωρίσω.

Ποιος είναι και πώς

πιο πολύ μονάχος,

παράφορα, απελπισμένα μονάχος,

τώρα, εγώ ή εκείνος;

Πίστεψα πως υπάρχω, θα υπάρχω,

όμως πότε υπήρχα δίχως του

και τώρα,

πώς στέκομαι, σε ποιο φως,

ποιος είναι ο δικός μου ακόμα καημός;

Ω, πόσο διπλά υποφέρω,

χάνομαι διαρκώς,

όταν Εσύ οδηγός μου δεν είσαι.

Πώς θα δω το πρόσωπό μου,

την ψυχή μου πώς θα παραδεχτώ,

όταν τόσο παλεύω

και δεν μπορώ ν' αρμοστώ.

"Ότι διά σου αρμόζεται

γυνή τω ανδρί."

Δεν φαίνεται ακόμα το τραγικό

του απρόσωπου, ούτε κι εγώ

δεν μπορώ να το φανταστώ ακόμα, ακόμα.

Τι θα γίνει που τόσο καλά,

τόσα πολλά ξέρω και γνωρίζω καλύτερα,

πως απ' το πλευρό του δεν μ' έβγαλες.

Και λέω πως είμαι ακέριος άνθρωπος

και μόνος. Δίχως του δεν εγινόμουν

και τώρα είμαι και μπορώ

κι είμαστε ζεύγος χωρισμένο, εκείνος

κι εγώ έχω το δικό μου φως,

εγώ ποτέ, σελήνη,

είπα πως δεν θα βαστώ απ' τον ήλιο

κι έχω τόσην υπερηφάνεια

που πάω τη δική του να φτάσω

και να ξεπεραστώ, εγώ,

που τώρα μαθαίνομαι και πλήρως

μαθαίνω πως θέλω σ' εκείνον ν' αντισταθώ

και δεν θέλω από κείνον τίποτα

να δεχτώ και δε θέλω να περιμένω.

Δεν κλαίω, ούτε τραγούδι ψάλλω.

Μα γίνεται πιο οδυνηρό το δικό μου

ξέσκισμα που τοιμάζω,

για να γνωρίσω τον κόσμο δι' εμού,

για να πω το λόγο δικό μου,

εγώ που ως τώρα υπήρξα

για να θαυμάζω, να σέβομαι και ν' αγαπώ,

εγώ πια δεν του ανήκω

και πρέπει μονάχη να είμαι,

εγώ, η άνθρωπος.

Ζωή Καρέλλη

FREEDOM

Βραδινή επιστροφή - Μάνος Χατζιδάκις

Ό,τι αξίζει αντέχει το χρόνο και στο χρόνο...

What's on your mind? - MADRUGADA - GREEK SUBS - by tidal wave

Τι να σκέφτεσαι

Ότι είσαι χαμένη στον χρόνο

Τι να σκέφτεσαι, πες μου γιατί

Γιατί να γίνει έτσι

Γιατί πάντοτε μένεις mίλια μακριά, και δύο βήματα πίσω

Όπου πάντα ζει το παρελθόν

Όμορφο και συγχωρεμένο...

Όλα τ’ απογεύματα της ζωής τα πέρασα παίζοντας κυνηγητό με τα όνειρά μου

 

«Τι παλιόκαιρος σήμερα… Βρέχει από το πρωί. Δεν ξέρω γιατί, αλλά η νοσταλγία έχει το άρωμα της βροχής…»

«Αυτός ο κόσμος ο κερατάς- μου ‘λεγε μια φορά η φίλη μου η Βιργινία – λες κι είναι καμωμένος μόνο γι’ αυτούς που ξέρουν να καταπατούν. Γι’ αυτούς που στήνουν ταμπέλες. Που κάνουν περιφράξεις και βάζουν μέσα άγρια σκυλιά για φύλακες. Αυτός ο κόσμος ο κερατάς λες κι είναι καμωμένος, μόνο για μπρατσωμένες ψυχές.»

«Τι θα ‘κανα χωρίς εσένα Νανώ… (Μου ‘γραφε κάποτε σ’ ένα σημείωμα). Τι αξία θα είχαν οι ακρογιαλιές της ψυχής μου, αν δεν στεκόσουνα εκεί, να με περιμένεις…»

«Τα κύματα σ’ οδηγούν εκεί που  θέλουν να σε ξεβράσουν. Είναι να μη βρεθεί η ψυχή σου, άδειο κοχύλι, πεταμένη στο θυμό τους. Κάποιοι όμως είναι τυχεροί. Στ’ άδεια κοχύλια της ψυχής τους οι Γοργόνες κρύβουν τα τραγούδια τους. Κάποιοι… δε θα τους βρεις σε κάθε βήμα σου…»

«Το πιο όμορφο γαλάζιο της ψυχής μου το ξόδεψα προσπαθώντας να γλυκάνω το βλέμμα της απουσίας.»

«Συμβαίνει κι αυτό. Να ‘χεις ρίξει κάτω τον άλλον κι ύστερα να βγαίνεις στη ράχη του, να χοροπηδάς και να προσπαθείς να τον πείσεις (συχνά τον πείθεις) πως είναι ένοχος, γιατί η ράχη του έχει κόκκαλα και σου πληγώνουν τα βελούδινα ‘’πατουχάκια’’ σου…»

«Πάνω σ’ ένα ζουμπούλι, ξεψύχησε η Άνοιξη…»

«Αν δεις την ψυχή μου με ματωμένα γόνατα να τρέχει κοντά σου, μην τρομάξεις. Δεν είναι τίποτα καλέ. Από το παιχνίδι είναι. Όλα τ’ απογεύματα της ζωής τα πέρασα παίζοντας κυνηγητό με τα όνειρά μου.»

«Αυτό το ''απόλυτα εντάξει'' πάντα με τρόμαζε. Μου δημιουργούσε μια αποστροφή κάτι σαν ναυτία. Κάτι μου ‘λεγε πως η αγάπη δε βολεύεται στην απόλυτη τάξη. Είναι στο λίγο, στο ελάχιστο φάλτσο. Στο αδιόρατα στραβό. Δεν είναι πουκάμισο κολλαριστό η αγάπη. Είναι ρούχο τσαλακωμένο. Φορεμένο. Με τα σημάδια του ιδρώτα να διακρίνονται πάνω του.»

«"Να ονειρεύεσαι ..." μου 'λεγε ένας φίλος που μ' αγαπούσε και με ήξερε καλά.

Τα όνειρα, συνήθως προδίδουν.

Παραπλανούν.

Καμιά φορά και σκοτώνουν.

Όμως, δεν γίνεται να ζεις χωρίς να ονειρεύεσαι ...

Δεν έχει νόημα.

Δεν έχει ουσία.

Να ονειρεύεσαι!

Κοίτα μόνο να 'χεις σταμπάρει καλά την έξοδο κινδύνου από τα όνειρά σου.

Τότε σώζεσαι ...

Και ποια είναι η έξοδος κινδύνου;

Τίποτα δεν είναι στη ζωή, το παν!

Έχει και παρακάτω ...;

Έχει κι άλλο ...

Προχώρα, λοιπόν, ξεκόλλα!

Αυτή είναι η έξοδος κινδύνου!»

«Καθένας έχει διαλέξει μόνος του το σταυρό του, άσχετα αν δεν το παραδέχεται, ή αν δεν το συνειδητοποιεί πολλές φορές.»

«-Εγώ την τρέλα μου την φοράω καπέλο, μεγάλε. Δεν την αφήνω να μου γίνει θηλιά. Κι όσο για την παράγκα μου, μόλις δω πως πιάνει κοριούς, ανάβω ένα σπίρτο και την καίω. Δεν το ‘χω για τίποτα. ‘’Πόσο κάνει;’’ Λέω στη μοίρα μου. Τι χρωστάω; Τόσο… Μου λέει. Παρ’ τα και δίνε του. Έχω ένα ραντεβουδάκι με την επόμενη μέρα…»

«»

«-Σκέφτομαι… Σκέφτομαι… Γιατί να μην έχουν οι άνθρωποι ουρά, Νανώ; Μη γελάς. Θα την κουνούσαν όπως τα σκυλιά και θα καταλαβαίναμε από μακριά τις προθέσεις τους. Σου είπα, μη γελάς…»

«Άσχετο, αλλά:

Ποτέ μου δεν αγάπησα τους θριαμβευτές. Τους τροπαιούχους.

Πάντα με φοβίζει το ποδοβολητό των καβαλάρηδων.

Αγάπησα τους μοναχικούς. Τους ορειβάτες. Τους κουρασμένους παλιάτσους.

Αγάπησα αυτούς που έχουν ένα στυφό χαμόγελο και ψάχνουν ένα ανθισμένο κλαδί, για να ενωθούν ξανά με τη ζωή.

Αυτούς που όταν γλιστρήσουν στη λακκούβα με τα λασπόνερα, γελάνε με το χάλι των ποδιών τους.

Καθόλου δε λυπάμαι που με πέταξε έξω από τη δεξίωση ο πορτιέρης, γιατί δε φορούσα το κατάλληλο ένδυμα.

Λυπάμαι μόνο που σπατάλησα πολύτιμο χρόνο, ψάχνοντας τις λάθος διευθύνσεις, που μου είχαν χώσει στην τσέπη διάφοροι επιτήδειοι.

Λυπάμαι μόνο που δεν μπορώ πια να φοράω κατάσαρκα το βλέμμα των ανθρώπων.»

Αλκυόνη Παπαδάκη

It's only because of you...

And so we sail towards the dawn, joining those who gently mourn for you
It's only because of you
Friends may come and friends may go, the only friend I need to know is you
It's only because of you
Mighty castles, lonely kings, hear the ragged children sing it's you
It's only because of you
He who smiles at lofty schemes, stems the tide of broken dreams is you
It's only because of you

And when the storms have died away, only truth will live to say it's you
It's only because of you
And when the darkness flies away, only love will shine to say it's true
It's only because of you...

...εξευτελίζεται το έργο...

Είπε η ρέμβη στο φεγγάρι δυστυχώς δε θα σε χρειαστώ άλλο 
τέρμα οι παραστάσεις.
Μετρημένοι οι θεατές αν και ήταν ελάχιστο συμβολικό το εισιτήριο
και όνειρο να δεις πληρώνεις όσα πλήρωνες πάντα κι ας είναι χιλιοπαιγμένο.
Τέρμα,
Τι να κάνω;
Να παίξω δωρεάν για δυο τρεις τζαμπατζήδες έρωτες;
Δε συμφέρει
εξευτελίζεται το έργο.
Κική Δημουλά