Chris Rea - September blue

Μέσα στις θαλασσινές σπηλιές υπάρχει μια 

δίψα  υπάρχει μια αγάπη, υπάρχει μια έκσταση,

όλα σκληρά σαν τα κοχύλια μπορείς να 

τα κρατήσεις στην παλάμη σου

Μέσα στις θαλασσινές σπηλιές

μέρες ολόκληρες σε κοίταζα στα μάτια

και δε σε γνώριζα μήτε με γνώριζες.

Γιώργος Σεφέρης.

Πεταλούδες και ζέβρες
και αχτίδες φεγγαριού και παραμυθένιες ιστορίες,
αυτό είναι όλο που εκείνη νόμισε ότι σημαίνει
να καβαλάς τον άνεμο.
Jimi Hendrix

Blackmore's Night - Diamonds and Rust

Τώρα μου λες
πως δεν είσαι νοσταλγικός
και μετά μου ξεφουρνίζεις μι’ άλλη λέξη γι’ αυτό,
εσύ που ‘σαι τόσο καλός με τα λόγια
και με το να κρατάς τα πράγματα αόριστα,
αφού χρειάζομαι λίγη από ‘κείνη την αοριστία τώρα.
Όλα μου ξανάρχονται τόσο ξεκάθαρα,
ναι σ’ αγάπησα σφόδρα

Forever Autumn

So, the season of the fall begins
Down the crossroads in a sleepy little inn
By the fire when the sun goes down

But the night becomes you
And the secrets of the rain

Forever autumn

And the season of the fall begins
Out the nightlands when the thunderstorm sets in
The secrets clear in the cloudy night

But the night becomes you
And the secrets of the rain, they will stay the same
And the time will come soon 
With the secrets of the rain, and the storm again

Coming closer every day, forever autumn

And the season of the fall begins
Past the passingbell, past willow磗 weeping
A ripple forms on the brinks of time

But the night becomes you
And the secrets of the rain, they will stay the same
And the time will come soon 
With the secrets of the rain, and the storm again

«Άνεμος της Παναγίας» Ο. Ελύτης, (Προσανατολισμοί)

Σε μια παλάμη θάλασσας γεύτηκες τα πικρά χαλίκια
Δύο η ώρα το πρωί περιδιαβάζοντας τον έρημο Αύγουστο
Είδες το φως του φεγγαριού να περπατεί μαζί σου
Βήμα χαμένο. Ή αν δεν ήτανε η καρδιά στη θέση της
Ήταν η θύμηση της γης με την ωραία γυναίκα
Η ευχή που λαχτάρησε μέσ' απ' τους κόρφους του βασιλικού
Να τη φυσήξει ο άνεμος της Παναγίας!

Ώρα της νύχτας! Κι ο βοριάς πλημμυρισμένος δάκρυα
Μόλις ερίγησε η καρδιά στο σφίξιμο της γης
Γυμνή κάτω από τους αστερισμούς των σιωπηλών της δέντρων

Γεύτηκες τα πικρά χαλίκια στους βυθούς του ονείρου
Την ώρα που τα σύννεφα λύσανε τα πανιά
Και δίχως ήμαρτον κανέν' από την αμαρτία χαράχτηκε
Στα πρώτα σπλάχνα του ο καιρός. Μπορείς να δεις ακόμη
Πριν απ' την αρχική φωτιά την ομορφιά της άμμου
Όπου έπαιζες τον όρκο σου κι όπου είχες την ευχή
Εκατόφυλλη, ανοιχτή στον άνεμο της Παναγίας!

Μη μου λες αντίο

Ρώτησαν κάποτε το Ναστραντίν Χότζα:
” Όταν γίνεται ένα καινούργιο φεγγάρι, το παλιό τι το κάνουν;”
Κι αυτός απάντησε:
“Το ψαλιδίζουν και το κάνουν άστρα”

Διδώ Σωτηρίου / Μέσα στις φλόγε

Surround me with your love - 3 -11 Porter

Με τον καιρό να ‘ναι κόντρα, είναι όντως τιμή να πετάς… Κι ας μην κρατά παρά ελάχιστα…όσο ένα όνειρο, όσο ένα αγκάλιασμα, όσο ένα φιλί… Έτσι κι αλλιώς, άσπρο μέτρημα, μαύρο άθροισμα είναι πολύ συχνά η ζωή Κι εξαρτάται πάντα από το τι μετράς κάθε φορά…για να μπορείς να συνεχίζεις, για να μπορείς να ονειρεύεσαι, για να μπορείς να γελάς…

Οδυσσέας Ελύτης

Heart - Alone

Ο έρωτας συγκλόνισε
την καρδιά μου όπως ο άνεμος που κατεβαίνει από το βουνό
τραντάζει τις βελανιδιές

Σαπφώ (630/612-570 π.Χ.)

(Μτφ.: Χάρης Βλαβιανός)

Caruso Lucio Dalla (greek subs) ♪♫•*¨*•.¸¸❤

Η βροχή

Η βροχή είναι

δώρο για τους λίγους

που δεν πονάν

από την αφόρητη έλλειψη της άνοιξης.

Που πίσω απ’ τα κλειστά

της κάμαρας

και όχι της ψυχής

παραθυρόφυλλα τη βλέπουν.

(Σταύρος Αμπελάς)

http://pyroessa-artemusica.blogspot.gr/2012_09_01_archive.html

Θα είμαι εκεί ...

Πρέπει, σου λέω, ν’ ανήκετε στον ίδιο κόσμο

Μην τραβάει ο ένας τον άλλον στον κόσμο τον δικό του
και τον ξεσπιτώνει.

Γιατί ο νόστος του εαυτού,
Ο νόστος της αλήθειας σου,
Είναι πολύ επικίνδυνο πράγμα.

Διαλύει σχέσεις και σπίτια και οικογένειες.

Να διαλέγετε συντρόφους του ίδιου κόσμου.
Να συνεννοείστε με τα μάτια.
Να τελειώνει ο ένας τη φράση του άλλου.

Η αγκαλιά και το φιλί να έχουν διάρκεια.
Τα δέρματα κι οι μυρωδιές να ταιριάζουν.

Να υπάρχουν κοινές αγάπες.
Βαθιές. Πνευματικές. Ουσιαστικές.

Να νιώθετε ότι ήσασταν μαζί από πάντοτε.
Να είναι ο ένας η παιδική ηλικία του άλλου.

Ο πρώτος εφηβικός έρωτας.
Ο σπουδαιότερος κι αιώνιος εραστής.

Και η σιωπή… το πιο σημαντικό.
Να μιλάτε με τη σιωπή.

Γράφει η Ευλαμπία Τσιρέλη
Συγγραφέας και δασκάλα δημιουργικής γραφής.

Πώς σ' αγαπώ; Άσε με να μετρήσω τρόπους.
Σε αγαπώ στο βάθος και στο πλάτος και στο ύψος
Που η ψυχή μου μπορεί να κατακτήσει, όταν νιώθει αμήχανη
Για τους σκοπούς της ύπαρξης και της γοητείας της ιδεατής.
Σε αγαπώ στο επίπεδο της καθημερινής
Της πλέον ήρεμης ανάγκης, στο φως του ήλιου και του κεριού.
Σε αγαπώ ελεύθερα, όπως όταν οι άνθρωποι αγωνίζονται για τη νίκη του καλού
Σε αγαπώ αγνά, όπως όταν γυρίζουν από προσευχή.
Σε αγαπώ με ένα πάθος που έβαλα σε χρήση
Μες στις παλιές μου λύπες και με μια πίστη
από την ηλικία μου την παιδική.
Σε αγαπώ με μιαν αγάπη που φαινόταν πως θα χάσω
Με τους χαμένους μου άγιους - Σε αγαπώ με την αναπνοή,
Με τα χαμόγελα και τα δάκρυα όλης της ζωής μου! Κι αν ο Θεός θελήσει,
Μετά τον θάνατο θα σ' αγαπώ ακόμα πιο πολύ

Ελίζαμπεθ Μπάρετ Μπράουνινγκ (1806-1861)

(Μτφ.: Χρίστος Γούδης)

Πού βρίσκουν τέλος..

Πού βρίσκουν τέλος..

..οι άνθρωποι; 

Δεν καταλαβαίνω.

αν βαθιά τη συλλάβεις

    γεμίζεις αιώνες.

Γ.Ρίτσος

http://aeriko-edostirogmitouhronou.blogspot.gr/2015/05/blog-post_28.html

Εσύ μου θύμισες πώς είναι..

Εσύ μου θύμισες πώς είναι..

.. και σίγουρα αληθινή ελευθερία

είναι να μένεις αυτό που είσαι.

http://aeriko-edostirogmitouhronou.blogspot.gr/2015/08/blog-post_24.html

Irene Skylakaki - In the light

Και αν ακομα καταφέρω

Να κλειδώσω την ψυχη μου

Να σφραγίσω πόρτες και παράθυρα 

Η σκέψη μου θα ξεφύγει 

Απο τους αρμούς

Να σε συναντήσει..

Αλκυόνη

Οι γυναίκες με τ' αλογίσια μάτια

 Kαι μέσα στη φωνή μας τρέμαν όλοι οι αιώνιοι χωρισμοί.
...μη μας στερήσεις ποτέ, ω άγια, γλυκειά ζωή
την αγάπη μας για σένα!
Mα τα χέρια τους είναι τυφλά,
σακατεμένα απ' το βάρος όλων αυτών
που δεν έδωσαν.

  Τάσος Λειβαδίτης

Nick Cave - Into My Arms (with lyrics)

Ποῦ εἶσαι;

Ποῦ εἶσαι

Ἔβρεχε ἐκεῖνο τὸ βράδυ, ἔβρεχε
ἀνέβηκα τὰ σκαλιὰ κανεὶς στὴν κάμαρα
Ἔβρεχε; ἔτρεμε στ᾿ ἀνοιχτὸ παράθυρο ἡ κουρτίνα
Ἔβρεχε…

«Φεύγω μὴ ζητήσεις νὰ μὲ βρεῖς. Ἀγαπῶ ἄλλον!», ἔγραφε
Ἀγαπῶ ἄλλον;
Ποῦ εἶσαι; Ποῦ νὰ πάω;
Φυσάει, κρυώνω;
Ποῦ εἶσαι; Ποῦ νὰ πάω;
Φυσάει, κρυώνω;
Οἱ δρόμοι λασπωμένοι, κίτρινα φῶτα, ἔβρεχε

Ζευγάρια ἀγκαλιασμένα κάτω ἀπ᾿ τὶς ὀμπρέλες τους
σὲ λίγο θὰ ἀνάβουνε τὸ φῶς
Θὰ κοιτάζονται στὰ μάτια καὶ θὰ πετᾶν ἀπὸ πάνω τους ὅλη τὴ μοναξιὰ
Οἱ φωτεινὲς ρεκλάμες ἀνοιγοκλείνουνε τὰ μάτια τους
Ὅλα στὴν ἐποχὴ μᾶς διαφημίζονται γιατί ὄχι καὶ αὐτὸ …
Ἔβρεχε

«Ἀγαπῶ ἄλλον!»
Μὲ κόκκινα πελώρια γράμματα θὰ ᾿τᾶν ὑπέροχη διαφήμιση
γιατί ὄχι καὶ αὐτό: «Ἀγαπῶ ἄλλον!»
«Θὰ ἀγαπῶ ἄλλον»;
Ποῦ εἶσαι;
Ποῦ νὰ πάω;
Φυσάει κρυώνω
Ποῦ εἶσαι;

Τ. Λειβαδίτης

Ήθελε να πει «Κοιτάξτε με. Δώστε μου σημασία. Ένα βλέμμα αποδοχής και αγάπης ζητώ. Μην με περιφρονείτε. Πείτε μου ένα σ΄αγαπώ». Και αντί τούτου κάθισε όλη νύκτα και έγραφε ανακοινώσεις, προτροπές, αυστηρές προειδοποιήσεις και απειλές κολάσεως. Είναι που οι λέξεις εκπορνεύονται για να κρύψουν την αλήθεια. 

Έλα όμως που το σύμπτωμα γλιστράει πάνω στον λόγο, και έτσι αποκαλύφθηκαν οι ουλές πίσω από τις χάρτινες γραμμές….

π Λίβυος

Tango with Lions ~ In a Bar

Φοβάμαι ~ Μπλε ♪♫•*¨*•.¸¸❤

★¸.•*´¯`★Κάποιες φορές οι πιο δυνατοί είναι αυτοί που αγαπάνε πέρα από κάθε ελάττωμα...κλαίνε πίσω από πόρτες κλειστές...και δίνουν μάχες που δεν έχεις ακούσει ποτέ γι' αυτές...★¸.•*´¯`★

Πόσα αισθήματα για να ξοδέψεις

πόσα όνειρα ν' ανοίξεις πόρτα

στο μίζερό σου;

Γεμάτη αγριοπερίστερα η ψυχή

και κορυφές βουνών

σε μιαν ακρούλα να μην φαίνονται.

Υπάρχω στο άπλωμα της φωτιάς.

Στα φεγγοβολημένα μάτια

χαμογελάω ανοιχτά.

Πέρα απ' τη βουή του κόσμου

στο σεντόνι του ορίζοντα

αποθέτω την καρδιά μου

να μεταμορφωθεί σε ψυχή

να μου αποκαλυφθεί

το ολέθριο ή το σωτήριο.

~στέλλα βρακά~

Ta logia kommatia - Ekeinos & Ekeinos

οι μέρες μίκραιναν και τα ηλιοβασιλέματα πέρναγαν σε λίγα λεπτά απ’ το χρυσό στο μωβ και στο βαθύ μαύρο. Κι εγώ αφηνόμουν στα δειλινά , να με καρφώνουν με του έρωτα τα μάγια και στα μάτια του … βαθιά στην καρδιά να με ματώνουν .

Μαριάνθη Ντεβακη

«Φωνή απ’ την Θάλασσα»

Βγάζει η θάλασσα κρυφή φωνή —
φωνή που μπαίνει
μες στην καρδιά μας και την συγκινεί
και την ευφραίνει.

Τραγούδι τρυφερό η θάλασσα μας ψάλλει,
τραγούδι που έκαμαν τρεις ποιηταί μεγάλοι,
ο ήλιος, ο αέρας και ο ουρανός.
Το ψάλλει με την θεία της φωνή εκείνη,
όταν στους ώμους της απλώνει την γαλήνη
σαν φόρεμά της ο καιρός ο θερινός.

Φέρνει μηνύματα εις ταις ψυχαίς δροσάτα
η μελωδία της. Τα περασμένα νειάτα
θυμίζει χωρίς πίκρα και χωρίς καϋμό.
Οι περασμένοι έρωτες κρυφομιλούνε,
αισθήματα λησμονημένα ξαναζούνε
μες στων κυμάτων τον γλυκόν ανασασμό,

Τραγούδι τρυφερό η θάλασσα μας ψάλλει,
τραγούδι που έκαμαν τρεις ποιηταί μεγάλοι,
ο ήλιος, ο αέρας και ο ουρανός.
Και σαν κυττάζεις την υγρή της πεδιάδα,
σαν βλέπεις την απέραντή της πρασινάδα,
τον κάμπο της πούναι κοντά και τόσο μακρυνός,
γεμάτος με λουλούδια κίτρινα που σπέρνει
το φως σαν κηπουρός, χαρά σε παίρνει
και σε μεθά, και σε υψώνει την καρδιά.
Κι αν ήσαι νέος, μες σταις φλέβες σου θα τρέξη
της θάλασσας ο πόθος• θα σε ’πη μια λέξι
το κύμα απ’ τον έρωτά του, και θα βρέξη
με μυστική τον έρωτά σου μυρωδιά…..

 (απόσπασμα) Κ. Π. Καβάφης

Μονάχα με την ποίηση

Μονάχα με την ποίηση
Δε θα χαθούν ποτέ
Τα μεγάλα ιστιοφόρα της αυγής
Ούτε τα φώτα ούτε η χαρά
Ούτε τα δέντρα ούτε η νύχτα
Μονάχα με την ποίηση
Θα 'μαστε ακόμα ικανοί
Να βλέπουμε και ν' αγαπούμε
Να ονομάζουμε τα πράγματα
Με τις πιο καθημερινές λέξεις
Να λέμε το ψωμί ψωμί τη σκάφη σκάφη
Και μ' ένα βλέμμα να οδηγούμαστε
Σε μιαν αλήθεια οριστική
Μονάχα με την ποίηση
Θα μεγαλώσουνε τα στάχυα
Και τα στήθη των κοριτσιών
Το ποτάμι θ' απομείνει ποτάμι
Η θάλασσα θάλασσα
Κι ο ουρανός ουρανός
Μονάχα με την ποίηση
Θ' ανακαλύψουμε ξανά τ' αστέρια
Μέσα στις καπνοδόχες
Κι όλη τη θλίψη που ενδημεί
Στο βάθος των ματιών
Και θα μπορέσουμε να ξαναβρούμε
Το γενέθλιο χωριό μας
Παραχωμένο μες στα χιόνια
Μονάχα με την ποίηση
Θ' ανακαλύψουμε ξανά τον έρωτα
Και πατώντας από κλωνί σε κλωνί
Κι από ελπίδα σ' ελπίδα
Θα εγκαθιδρύσουμε
Την αγνή βασιλεία των φτερών

ΤΑΚΗΣ ΒΑΡΒΙΤΣΙΩΤΗΣ

Κι άν γεννηθείς κάποια στιγμή 
Μιαν άλλη πού δέ θά υπάρχω 
Μή φοβηθείς Καί θά μέ βρεις 
είτε σάν άστρο 
Όταν μονάχος περπατάς στην παγωμένη νύχτα 
Είτε στό βλέμμα ενός παιδιού 
πού θά σέ προσπεράσει 
Είτε στή φλόγα ενός κεριού 
πού θά κρατάς Διαβαίνοντας 
τό σκοτεινό τό δάσος 
Γιατί ψηλά στον ουρανό 
πού κατοικούνε τ' άστρα 
Μαζεύοντ' όλοι οι ποιητές 
Καί οί εραστές καπνίζουν σιωπηλοί 
πράσινα φύλλα Μασάν χρυσόσκονη 
πηδάνε τά ποτάμια Καί περιμένουν 
Νά λιγωθούν οί αστερισμοί 
καί νά λιγοθυμήσουν Νά πέσουν 
μέσ' στον ύπνο σου 
Νά γίνουν αναστεναγμός 
στην άκρη των χειλιών σου 
Νά σέ ξυπνήσουν καί νά δείς 
άπ' τό παράθυρο σου Τό πρόσωπό μου 
φωτεινό Νά σχηματίζει αστερισμό 
Νά σού χαμογελάει 
Καί νά σού ψιθυρίζει..

Kαληνύχτα

Γκελ γκελ καιξή

Γιάννης Φιλιππίδης

Γράψε ένα τραγούδι για μένα.
Δεν ξέρω αν ζητάω ρουσφέτι ή φωνάζω <βοήθεια&gt, βουλιάζοντας σ' ένα σκοτεινό μαύρο κύκλο με απροσδιόριστης έκτασης εμβαδό κι αχνές βάθος.
Αλλά βαρέθηκα να αισιοδοξώ μονάχα τα πρωινά, που ο ήλιος λούζει τις απέναντι ταράτσες, ή τα μεσημέρια αυτά τα ήσυχα μεσημέρια, που τον θόρυβο της πόλης απορροφούν οι κυρίαρχες εξωτερικές τοιχοποιίες κι εγώ στέκομαι θαρρείς σαστισμένος, αφενός με την ομορφιά ν'ανασαίνεις στην Ελλάδα και να 'σαι ακόμα νέος κι υγιής και την ίδια στιγμή να βουρκώνεις απο αγωνία, για όσα φοβάσαι κι αργούν να'ρθουν.
Αγγιξε απαλά τα δάχτυλά σου στο πιάνο, να κυλήσει η ζωή σε μια βόλτα γρήγορη
κάπως ελεύθερα, ν'ανασαίνουν τα ημιτόνια ,να σκαρφαλώνουν κρεσενταριστά οι τόνοι κι οι διέσεις κι υφέσεις να 'ρχονται προστατευτικές, σαν παλιές βαριές κουρτίνες, το πρωινό μιας νύχτας, που 'χεις ξεμείνει ν'αναρωτιέσαι: αυτό στ'αλήθεια θες να περισσεύει απ' όσα ονειρεύτηκες ή απευχήθηκες, αλλά συνέβησαν;
Γράψε ένα τραγούδι για μένα,  που ελπίζω ακόμα στις ευχάριστες εκπλήξεις, που αδυνατώ να τις ξεντύσω απ' τις σκόρπιες προσευχές.

Γιάννης Φιλιππίδης

Κοντά σου

Κοντά σου δεν αχούν άγρια οι ανέμοι.
Κοντά σου είνε η γαλήνη και το φως.
Στου νου μας τη χρυσόβεργην ανέμη
Ο ρόδινος τυλιέται στοχασμός.

Κοντά σου η σιγαλιά σα γέλιο μοιάζει
που αντιφεγγίζουν μάτια τρυφερά
κ᾿ αν κάποτε μιλάμε, αναφτεριάζει,
πλάι μας κάπου η άνεργη χαρά.

Κοντά σου η θλίψη ανθίζει σα λουλούδι
κι᾿ ανύποπτα περνά μέσ᾿ στη  ζωή.
Κοντά σου όλα γλυκὰ κι᾿ όλα σα χνούδι,
σα χάδι, σα δροσούλα, σαν πνοή.

Μαρία Πολυδούρη

ΤΑ ΦΩΤΕΙΝΑ ΣΚΟΤΑΔΙΑ

Είμαστε κι εμείς που αγαπάμε την θλίψη μας και μέσα στα σκοτάδια έχουμε μάθει να τα πηγαίνουμε καλά με τον εαυτό μας. Εκεί που οι άλλοι βλέπουν νύχτα, μερικοί βλέπουμε ένα απίστευτο φάσμα χρωμάτων.

Γιατί το μαύρο έχει μια λάμψη που τυφλώνει. 

Μαρία Χρονιάρη

Everybody Hurts ♪♫•*¨*•.¸¸❤

★¸.•*´¯`★ Κάποιοι άνθρωποι σε περιμένουν στη γωνία για ένα λάθος για να σε «τιμωρήσουν» χωρίς να βλέπουν τα δικά τους....χωρίς να θυμούνται πόσες φορές εσύ τους συγχώρεσες...χωρίς να επιβάλλεις καμία «τιμωρία»....χωρίς να θυμούνται πόσες φορές ήσουν εκεί όταν σε χρειάστηκαν....
Υπάρχουν όμως και κάποιοι άνθρωποι είναι δίπλα σου και σου λένε μπορείς όταν νιώθεις ότι λυγίζεις...
Κάποιοι άνθρωποι σε μαλώνουν, γιατί απλά νοιάζονται..απλά σ' αγαπάνε.....και δεν αντέχουν να σε βλέπουν να χαραμίζεσαι.
Κάποιοι άνθρωποι σε επαινούν με κάθε ευκαιρία και μάλιστα χωρίς να περιμένουν ανταλλάγματα.
Κάποιοι άνθρωποι είναι απλά εκεί και ας μη φαίνονται.....★¸.•*´¯`★

Εγώ σ' αγάπησα εδω

Απόσπασμα  επιστολής του Σεφέρη προς

 τη σύζυγό του Μάρω, από το βιβλίο «Τα

 σ’αγαπώ που άντεξαν»

Ξαναδιάβασα τα γράμματά σου από την αρχή.
Σου γράφω «δύο λόγια αγάπης».
Ένα πράγμα
αισθάνομαι πως είναι το δυσκολότερο να σου
δώσω να καταλάβεις: πόσο σε νιώθω, πόσο σε
παρακολουθώ κι από μια σου λέξη ακόμη, όπως
άλλοτε από ένα παίξιμο του χεριού σου. Τώρα
που ξανακοίταξα όλα αυτά τα χαρτιά, βρίσκω
πάντα ένα φόβο μήπως δε λες καλά ότι ήθελες
να πεις, ένα δισταγμό μην τύχει και πεις
πολλά, και προς το τέλος αρχίζεις κίολας να
γράφεις και να σκίζεις.
Άφησε, χρυσή μου, τον
εαυτό σου, είναι τόσο χαριτωμένος έτσι όπως
είναι, άφησέ τον να μην μιλήσει όπως ξέρει
αυτός.
Θα μου πεις: «Εσύ μήπως δεν κάνεις το
ίδιο;» Κι αν το κάνω, δεν υπάρχει κανένας
λόγος να με μιμηθείς. Το κάνω, άλλωστε, τόσο
άσχημα. Αν έχεις απελπισία, δώσε μου την
απελπισία σου, όπως μου δίνεις τόσες φορές τη
χαρά σου. Δώσε μου ότι έχεις κι ότι μπορείς.

Μα κατάλαβε, επιτέλους, πως δε γυρεύω
τίποτε άλλο. Αν αργήσουμε τώρα να ιδωθούμε,
θα πρέπει να προσπαθήσουμε μ΄ αυτά τα λίγα
και γλίσχρα μέσα που έχουμε, μ’ αυτό το χαρτί
που μαυρίζουμε, να είμαστε όσο μπορούμε πιο
κοντά, όχι να αποχωριζόμαστε και να
πληγώνει ο ένας τον άλλον.

Έτσι νομίζω. Αν με
θέλεις ακόμη, έλα, χρυσή μου, να τα λέμε όλα
χωρίς, να σκεπτόμαστε ότι υπάρχουν
πράγματα που δεν πρέπει.
Ξέρεις, συλλογίζομαι ακόμη πως έτσι θα
μπορούσαμε, όταν μας δοθεί να ιδωθούμε, να
μην πούμε ούτε μια λέξη παρά να χαζεύει ο
ένας τον άλλον. Και θα είναι τόσο
ξεκουραστικό.
Καληνύχτα, αγάπη. Όλη τη μέρα σήμερα
γύρευα τη στοργή σου.
Γιώργος.
http://pyroessa-logotimis.blogspot.gr/2013/02/blog-post.html

Σ’ αγαπώ τόσο που δεν σε θέλω... Γιατί δεν θες παρά ότι σου λείπει κι εσύ πια δεν μου λείπεις, αφού στης αγάπης τον τόπο δεν χωρά η απόσταση... Σ’ αγαπώ κι αγαπώντας σε, σε περιέχω, σε έχω αφού είμαι, είμαι από σένα και μαζί σου κι όπου κι είμαι, έρχεσαι..."

Μάρω Βαμβουνάκη