λεν...

Hello

   ΜΥΡΙΣΑΙ ΤΟ ΑΡΙΣΤΟΝ (ΧV)

Τα παιδικά μου χρόνια είναι γεμάτα καλαμιές. Ξόδεψα πολύν άνεμο για να μεγαλώσω. Μόνον έτσι όμως έμαθα να ξεχωρίζω τους πιο ανεπαίσθητους συριγμούς, ν’ ακριβολογώ μες στα μυστήρια.

Μια γλώσσα όπως η ελληνική όπου άλλο πράγμα είναι η αγάπη και άλλο πράγμα ο έρωτας. Άλλο η επιθυμία και άλλο η λαχτάρα. Άλλο η πίκρα και άλλο το μαράζι. Άλλο τα σπλάχνα κι άλλο τα σωθικά. Με καθαρούς τόνους, θέλω να πω, που – αλίμονο – τους αντιλαμβάνονται ολοένα λιγότερο αυτοί που ολοένα περισσότερο απομακρύνονται από το νόημα ενός ουράνιου σώματος που το φως του είναι ο αφομοιωμένος μας μόχθος, έτσι καθώς δεν παύει να επαναστρέφεται κάθε μέρα όλος θάμβος για να μας ανταμείψει.

Θέλουμε – δε θέλουμε, αποτελούμε το υλικό μαζί και το όργανο μιας αέναης ανταλλαγής ανάμεσα σ’ αυτό που μας συντηρεί και σ’ αυτό που του δίνουμε για να μας συντηρεί: το μαύρο, που δίνουμε, για να μας αποδοθεί λευκό, το θνησιμαίο, αείζωο.

Και χρωστάμε στη διάρκεια μιας λάμψης την πιθανή ευτυχία μας.

XVI

Έχει και η ψυχή τον δικό της κονιορτό που, εάν σηκωθεί μέσα μας αέρας, αλίμονο. Οι ορμές χτυπάνε στα παράθυρα, τα τζάμια θρυμματίζονται. Λίγοι ξέρουν ότι ο υπερθετικός στα αισθήματα σχηματίζεται με το φως, όχι με τη δύναμη. Κι ότι χρειάζεται χάδι εκεί που βάζουν μαχαίρι. Ότι ένας κοιτώνας με τη μυστική συνεννόηση των σωμάτων μας παρακολουθεί παντού και μας παραπέμπει στην αγιότητα χωρίς συγκατάβαση.

Α! όταν η στιγμή φτάσει να καθίσουμε κι εμείς πάνω στο πεζούλι κάποιας Αγίας Πρέκλας εν μέσω αγριοσυκών, μορεών με ερυθρούς καρπούς, εις έρημον τόπον, απόκρημνον ακτήν, τότε η μικρή Κουμπώ μ' ένα κερί στο χέρι θα σηκωθεί στις μύτες των ποδιών να φτάσει εκεί ψηλά, μέσα στον αναστεναγμό μας, όλα τα εύφλεκτα: πάθη, πείσματα, φωνές οργής, μυριάδες έντομα χρωματιστούλια, που να λαμπαδιάσει ο τόπος!

XVII

Και να, καταμεσής της αθλιότητας, από τις ανασκαφές της Σαντορίνης, από την απελπισία πιο πέρα - επιτέλους: μια Κόρη Θηρασία φτάνει τεντώνοντας το χέρι της σαν να λέει «Χαίρε Κεχαριτωμένε».

Δεν είμαι ζωγράφος, Κόρη Θηρασία. Μα θα σε πω με ασβέστη και με θάλασσα. Θα σε προεχτείνω μ' αυτά που γράφω σ' αυτά που πράττω. Θα σου προσφέρω μια ζωή (τη ζωή που δεν αξιώθηκα) χωρίς αστυνόμους, χωρίς φακέλους, χωρίς κελιά. Μόνο μ' ένα λευκό πουλί πάνω από το κεφάλι σου.

Θα φυτέψω αμπέλια-λέξεις. Θα κτίσω Ανάκτορα μ' αυτά που μου δίνεις ν' αγαπώ. Από την Ηγησώ θα φτάσω στην αγία Αικατερίνη. Γη και ειρήνη θα φέρω.

XVIII

Από μικρό παιδί μου γεμίσανε το κεφάλι με την εικόνα ενός θανάτου κουκουλωμένου στα μαύρα, που κρατά τη ζωή σαν φάκα και μας την προτείνει ανοιχτή, με το δόλωμα της ηδονής στη μέση. Αφήστε με να γελάσω. Κάτι άλλο έλεγε κείνος που μασούσε τη δάφνη. Και δεν είναι τυχαίο που γυρίζουμε όλοι μας γύρω απ' τον ήλιο.

Το σώμα ξέρει.

XIX

Ωραίε μου Αρχάγγελε γεια σου, με τις ηδονές καθώς φρούτα στο πανέρι!

XX

Ένα βουνάκι αγριολούλουδα, το ίδιο αναλλοίωτα κι αμάραντα όσο μέσα στη σκέψη μας, τρέμει κάθε φορά που καταφέρνουμε να γίνουμε αέρας. Και να σκεφτεί κανένας ότι, με την προϋπόθεση να το θελήσουμε όλοι, μπορούμε. Όπως μπορούμε να επεκταθούμε σε όλα τ' απέραντα τετραγωνικά της ηθικής που απλώνονται πέραν από το ένα και αποτρόπαιο, φευ, όπου μας έχει καθηλώσει μια πανάρχαιη βλακεία, στην ανθεκτικότητά της πανίσχυρη.

XXI

Εκφράζομαι όπως ένα περγαμόντο στον πρωινόν αέρα. Η διήθηση που δεν την αντιλαμβάνεται άλλος κανείς, αυτή έχει σημασία. Μέσ' από τους κοινωνικούς αγώνες, τη λαχτάρα για δίκιο και για ελευθερία, το αναπαλλοτρίωτο του ατόμου: μια ευωδία!

Ο άνθρωπος δεν είναι ποτέ τόσο μεγάλος ή τόσο μικρός όσο οι έννοιες που συλλαμβάνει, από τον Άγγελο αρχινώντας ίσαμε τον Δαίμονα. Είναι όσο το μέρος που απομένει όταν οι δύο αυτές αντίπαλες δυνάμεις αυτοεξουδετερωθούνε. Αν μου αρέσει ν' ανάγομαι στην ευγένεια του δέντρου ή να μετατρέπω σε αίνιγμα τις λύσεις, είναι γι' αυτό. Για να υποκαθίσταμαι στο παιδί που ήμουνα και να διαθέτω πάλι, εντελώς δωρεάν, την απέραντη εκείνη ορατότητα, την ισχυρότερη, τη διαρκέστερη από κάθε άλλης λογής Επανάσταση.

Κοίταζα το κομμάτι που χωρούσε στο μεγάλο τετράγωνο παράθυρο: λίγες καμένες στεριές και μια λουρίδα κύμα βαθυκύανο. Στον ύπνο μου, αργότερα, η ώρα τρεις το απόγεμα, έβλεπα τον Ερμή να κατεβαίνει από ψηλά, το 'να πόδι λυγισμένο, κρατώντας στην αγκαλιά του ένα κοριτσάκι με το κεφάλι ανάποδα και τα μαλλιά του χυμένα στον αέρα.

Οδ. Ελύτης

Εκδόσεις Ίκαρος Σελ 530

by Αντικλείδι , http://antikleidi.com

Ταξίδι στη Βροχή ~ Αργύρης Λούλατζης

-Eίμαι ακόμη θυμωμένη μαζι σου,του ειπα.
-Το ξέρω.
-Και είμαι ακομη ερωτευμένη μαζί σου.
Τα χείλητου σιωπηλά ακούμπησαν τρυφερά
στο μέτωπο μου και το χάδι του 
απάλυνε επιτέλους την ψυχή μου.

Η βροχή επικυρώνει τα αισθήματά μου. Μερικοί έρωτες δεν την άντεξαν.
Τα ασταθή χρώματά τους ξεπλύθηκαν. Μερικές φορές η βροχή μου επιτρέπει να είμαι ερωτευμένος δίχως αντικείμενο... 

[...] Η βροχή πέφτει έτσι καθώς πέφτουμε στα δίχτυα του έρωτα: αψηφώντας τις προγνώσεις.

Μαρτέν Παζ (Martin Page), Περί βροχής, εκδ. ΑΣΤΑΡΤΗ, Αθήνα 2007, μτφρ. Λόισκα Αβαγιανού

http://pyroessa-logotimis.blogspot.gr/

Ἀλλὰ τὰ βράδια

Καὶ νὰ ποὺ φτάσαμε ἐδῶ
Χωρὶς ἀποσκευὲς
Μὰ μ᾿ ἕνα τόσο ὡραῖο φεγγάρι
Καὶ ἐγὼ ὀνειρεύτηκα ἕναν καλύτερο κόσμο
Φτωχὴ ἀνθρωπότητα, δὲν μπόρεσες
οὔτε ἕνα κεφαλαῖο νὰ γράψεις ἀκόμα
Σὰ σανίδα ἀπὸ θλιβερὸ ναυάγιο
ταξιδεύει ἡ γηραιά μας ἤπειρος

Ἀλλὰ τὰ βράδια τί ὄμορφα
ποῦ μυρίζει ἡ γῆ

Βέβαια ἀγάπησε
τὰ ἰδανικά της ἀνθρωπότητας,
ἀλλὰ τὰ πουλιὰ
πετοῦσαν πιὸ πέρα

Σκληρός, ἄκαρδος κόσμος,
ποῦ δὲν ἄνοιξε ποτὲ μίαν ὀμπρέλα
πάνω ἀπ᾿ τὸ δέντρο ποὺ βρέχεται

Ἀλλὰ τὰ βράδια τί ὄμορφα
ποῦ μυρίζει ἡ γῆ

Ὕστερα ἀνακάλυψαν τὴν πυξίδα
γιὰ νὰ πεθαίνουν κι ἀλλοῦ
καὶ τὴν ἀπληστία
γιὰ νὰ μένουν νεκροὶ γιὰ πάντα

Ἀλλὰ καθὼς βραδιάζει
ἕνα φλάουτο κάπου
ἢ ἕνα ἄστρο συνηγορεῖ
γιὰ ὅλη τὴν ἀνθρωπότητα

Ἀλλὰ τὰ βράδια τί ὄμορφα
ποῦ μυρίζει ἡ γῆ

Καθὼς μένω στὸ δωμάτιό μου,
μοῦ ᾿ρχονται ἄξαφνα φαεινὲς ἰδέες
Φοράω τὸ σακάκι τοῦ πατέρα
κι ἔτσι εἴμαστε δύο,
κι ἂν κάποτε μ᾿ ἄκουσαν νὰ γαβγίζω
ἦταν γιὰ νὰ δώσω
ἕναν ἀέρα ἐξοχῆς στὸ δωμάτιο

Ἀλλὰ τὰ βράδια τί ὄμορφα
ποῦ μυρίζει ἡ γῆ

Κάποτε θὰ ἀποδίδουμε δικαιοσύνη
μ᾿ ἕνα ἄστρο ἢ μ᾿ ἕνα γιασεμὶ
σὰν ἕνα τραγοῦδι ποὺ καθὼς βρέχει
παίρνει τὸ μέρος τῶν φτωχῶν

Ἀλλὰ τὰ βράδια τί ὄμορφα
ποῦ μυρίζει ἡ γῆ!

Δῶς μου τὸ χέρι σου..
Δῶς μου τὸ χέρι σου...

Τάσος Λειβαδίτης

Το σώμα -λέει- στη γενική: του σώματος και γενικά το σώμα
άλλη λέξη πυκνότερη δεν έχω
παίρνω τη νάϋλον σακούλα, μπαίνω στα λαϊκά εστιατόρια, μαζεύω ψαροκόκαλα
για τις άγριες γάτες της γειτονιάς
στα διαλείμματα -λέει- κουβεντιάζω με τους μουσικούς στα σκοτεινά παρασκήνια-
τι απέραντη απόσταση διανύω απ' το σώμα σου έως το σώμα σου.

Ρίτσος Γιάννης: Ερωτικά

Έλα στ' όνειρό μου και περπάτησε
κι άμα σταθείς στα ίδια μέρη,
κι αν αγαπήσεις τις ίδιες μουσικές
θα πει ότι τυχαία δε βρεθήκαμε,
θα πει ότι δε φύσηξε τυχαία
ο άνεμος που σμίγει των ανθρώπων τις ζωές

Μικρό καλοκαίρι, κρυφή πυρκαγιά,
βαθιά μες στην καρδιά μου τώρα καις
Μικρό καλοκαίρι, κρυφή πυρκαγιά,
βαθιά μες στην καρδιά μου σιγοκαίς... σιγοκαίς...

Ψεύτικα τραγούδια με κυκλώνουν
κλείνω τ' αυτιά, κλείνω τα μάτια
και ταξιδεύω μες στο φως άλλου καιρού
και γράφω τ' όνομά σου με το κόκκινο,
το κόκκινο μελάνι της αγάπης
και είμαι εδώ κι αντέχω κι ας φυσάει από παντού

ΣΚΟΡΠΙΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ
Το παραμύθι ατόφιο σκορπισμένο στο Βορρά
γαζίας φτερουγίσματα σε μουσκεμένο κήπο.
Τη σιωπή αποστήθισε να άδει, όταν λείπω. 
Κι εσύ παιδί τ' ανέμου και της φουρτούνας γίνεσαι βορά.
Πανί το όνειρο στο πιο ψηλό κατάρτι περασμένο
σκύβει η νυχτιά στη θάλασσα με αναφιλητά
και της περνά ένα φιλί μ' ένα σονέτο ξεχασμένο.
Γίνανε οι στίχοι ένα κλειδί σε μετρικό σεργιάνι
της Πάνω Χώρας οι καημοί στων αστεριών λιμάνι.

Φυσικὰ καὶ ὀνειρεύομαι.
Ζεῖ κανεὶς μόνο μ᾿ ἕνα ξερὸ μισθό;

Πόσο συχνά;
Κάθε ποὺ ἐγκαταλείπουν συχνότατα ὅλοι.

Ἐπηρεάζουν τοὺς ἀπόντες τὰ ὄνειρά σας;
Βέβαια. Τὸ ξανασκέφτονται καλὰ
καὶ μᾶλλον μετανιώνουν ὁριστικά τους ὅλοι.

Εἶναι ἐλευθέρα ἡ εἴσοδος;
Ὄχι ἐντελῶς. Ζητάω τὴν ἄδεια τοῦ ὀνείρου
πρὶν ἐλπίσω. Μοῦ τὴν δίνει ἐν γένει
μαζὶ μὲ κάποιες ὁδηγίες αὐστηρές.
Νὰ πιστέψω δίχως ν᾿ ἀγγίξω
νὰ μὴ μιλήσω διόλου στὸν καπνὸ
γιατὶ εἶναι ὑπνοβάτης καὶ θὰ πέσει
μόνο διὰ τοῦ βλέμματος ν᾿ ἀφήσω
τὸ αἴτημά μου στὴν κρεμάστρα
ὅ,τι μοῦ δοθεῖ νὰ τὸ δεχτῶ
κι ἂς μὴν ἔχει καμιὰ ὁμοιότητα
μ᾿ αὐτὸ ποὺ ζωγραφίζει ἡ ἔκκλησή μου -
θὰ τὴν ἐπανέβρει μόλις ξαναχαθεῖ.

Ἕνα μόνο δὲ μοῦ δίνει τὸ ὄνειρο.
Τὸ ὅριο. Ὣς ποῦ νὰ κινδυψέψω.
Γιατὶ τότε πιὰ δὲν θὰ ἦταν ὄνειρο,
Θά ῾ταν γεράματα.

Κική Δημουλά

Dio Meres Mono

«Υπάρχουν στιγμές που ο άνθρωπος θέλει κάποιον να τον αγκαλιάσει χωρίς να υπάρξει συνέχεια. Αυτή η στιγμή του αγκαλιάσματος είναι πάρα πολύ μεγάλη στιγμή, περιεκτική. Η αγκαλιά σε παίρνει ολόκληρο και σε προστατεύει. Σχεδόν δεν έχει σχέση με τον σαρκικό έρωτα».(Κική Δημουλά)

Θὰ περάσουν ἀποπάνω μας ὅλοι οἱ τροχοὶ
στὸ τέλος
τὰ ἴδια τὰ ὄνειρά μας θὰ μᾶς σώσουν.
Ἀγάπη μεῖνε στὴν καρδιὰ —
αὐτὸς ἂς εἶναι ὁ κανὼν τοῦ τραγουδιοῦ σου.
Μὲ τὴν ἀγάπη
Θὰ σηκώσουμε τὴν ἀπελπισία μας
Ἀπ᾿ τὸ ἀμπάρι τοῦ κορμιοῦ.
Δὲν εἶναι φορτίο γιὰ τὴ χώρα τῶν ἀγγέλων
ἡ ἀπελπισία.
Καὶ προπαντὸς
ἂς μὴν ἀφήσουμε τὴν ἀγάπη
νὰ συνωστίζεται μὲ τόσα αἰσθήματα…

Νίκος Καρούζος

Ακατάλληλο θέαμα

Οι άνθρωποι
με κοιτάζουν έκπληκτοι
Να περιφέρομαι
Ημίγυμνη
Με σκισμένα
Αισθήματα
Και ντρέπονται
Να μου πουν
Πως δεν πρέπει
Να κυκλοφορώ
Έτσι
Πως υπάρχουν
Και μικρά παιδιά
Και το θέαμα
Είναι ακατάλληλο
Δι' ανηλίκους

Αθανασία Καραγιάννη

Από τη συλλογή «Η εκδίκηση των λέξεων», 2014 (αυτοέκδοση)

Μ' έκλεισε μέσα η βροχή
και μένω τωρα να εξαρτιέμαι από σταγόνες.

Όμως πού ξέρω αν αυτό είναι βροχή
ή δάκρυα από τον μέσα ουρανό μιας μνήμης;
Μεγάλωσα πολύ για να ονομάζω
τα φαινόμενα χωρίς επιφύλαξη,
αυτό βροχή, αυτό δάκρυα.

Στεγνή στέκομαι ανάμεσα
στα δύο ενδεχόμενα: βροχή ή δάκρυα,
κι ανάμεσα σε τόσα διφορούμενα:
βροχή ή δάκρυα,
έρωτας ή τρόπος να μεγαλώνουμε,
εσύ ή μικρή αποχαιρετιστήρια αιώρηση σκιάς
του τελευταίου φύλλου.
Το κάθε τελευταίο,
τελευταίο τ' ονομάζω χωρίς επιφύλαξη.

Και μεγάλωσα πολύ
για να είναι αυτό αφορμή δακρύων.
Δάκρυα ή βροχή, πού να ξέρω;
Και μένω να εξαρτιέμαι από σταγόνες.
Και μεγάλωσα πολύ
για να περιμένω άλλο μέτρο όταν βρέχει
κι όταν δε βρέχει άλλο.
Σταγόνες για όλα.
Σταγόνες βροχής ή δάκρυα.
Από τα μάτια κάποιας μνήμης ή τα δικά μου.
Εγώ ή η μνήμη, πού να ξέρω;
Μεγάλωσα πολύ για να χωρίζω τους χρόνους.
Βροχή ή δάκρυα.
Εσύ ή μικρή αποχαιρετιστήρια αιώρηση σκιάς
του τελευταίου φύλλου...
Κική Δημουλά

Όλη τη νύχτα πάλεψαν απεγνωσμένα να σωθούν απ 'τον εαυτό τους,
δαγκώθηκαν, στα νύχια τους μείναν κομμάτια δέρμα, γδαρθήκανε
Σα ΔΥΟ ανυπεράσπιστοι εχθροί, σε μια στιγμή, αλλόφρονες, ματωμένοι,
         βγάλανε ΜΙΑ ΚΡΑΥΓΗ
Σα ναυαγοί, που λίγο πριν ξεψυχήσουν, θαρρούν πως βλέπουν φώτα,
         κάπου μακριά.

Κι όταν ξημέρωσε, ΣΩΜΑΤΑ πολυακουσμένα ΤΑ ΔΥΟ Σα Τα μεγάλα ψαροκόκκαλα
ξεβρασμένα ΣΤΗΝ όχθη ενός καινούριου πρωινού.
Τ. Λειβαδίτης

Τα κύματα...

Τα κύματα σ'οδηγούν εκεί που θέλουν να σε ξεβράσουν. Είναι να μη βρεθεί η ψυχή σου, άδειο κοχύλι, πεταμένη στο βυθό τους.

Κάποιο όμως είναι τυχεροί.

Στ'άδεια κοχύλια της ψυχής τους οι Γοργόνες κρύβουν τραγούδια τους.

Κάποιοι...Δε θα τους βρεις σε κάθε βήμα σου...

Αλκυόνη Παπαδάκη~Βαρκάρισσα της χίμαιρας

«Ελα εδώ, έλα στο σταυροδρόμι της πελώριας κι αδέξιας αγκαλιάς μου. Δεν θες; Μείνε εκεί και ξεχειμώνιασε και στο συνολικό λογαριασμό θα προσθέσουμε κι αυτή την προσβολή.
 Εγώ έτσι κι αλλιώς, κάποτε εγώ θα σε πάρω, είτε μονάχη σου είτε μαζί με το Παρίσι».

.. τι σημασία έχουν τα μάτια μου, δεν θα τα χρειαστώ μέχρι που να σε δω ξανά... γιατί εκτός από σένα δεν έχω άλλον να κοιτάξω»

Β. Μαγιακόφσκι

Απαλά να λες τη γνώμη σου,
αν θέλεις να ακούγεσαι πολύ.
Θα την προσέξουν όσοι ξέρουν
να αποφεύγουν τους θορύβους.
Όσοι παίρνουν αποφάσεις δηλαδή. 
Με τα μάτια να μιλάς.
Με το σώμα να αγορεύεις.
Η βία καταστρέφει το παλιό,
όμως μόνο η αγάπη το αλλάζει.
Μόνο οι αγκαλιές δημιουργούν.

Stratos Fanaras

Δεν έχει αρχή, δάκρυα βροχή
Τέλος δεν έχει ο ουρανός
Ποιος θα βρεθεί, βαριά η ψυχή
Να μου το πει, πού θα σταθώ
Να σου το πω, γιατί να φύγεις.

Γιά ένα φιλί, δεν έχει αρχή
Τέλος δεν έχει ο καημός
Πονός πικρός, κόσμος μικρός
Γιά ένα φιλί, πικρό φιλί
Δάκρυα βροχή, γιατί να φύγεις.
****************************************­******

And I find it kinda funny
I find it kinda sad
The dreams in which I'm dying
Are the best I've ever had
I find it hard to tell you
I find it hard to take
When people run in circles
It's a very, very mad world mad world

Θα ξαναγυρίσουμε

Θα ξαναγυρίσουμε
Oταν οι ελιές θα ντύνουν στο χρυσάφι τα γέρικα όνειρά τους
Oταν τα μελτέμια θα κινούν να χαϊδέψουν τις εφήμερες πεζολογίες του νησιού
Oταν δυο μάτια σκοπελίτικα θα φωτιστούν απ' τη χαρά του γυρισμού
Τούτο το καλοκαίρι είτε το άλλο που θα 'ρθει
Δεν έχει σημασία πότε
Κάποιο καλοκαίρι τέλος πάντων θα ξαναγυρίσουμε
Πιο δυνατοί πιο μεστωμένοι
Eχοντας συνοψίσει το νόημα της πρώτης προσπάθειας
Πειθαρχώντας στη νοσταλγία του Αιγαίου

Θα ξαναγυρίσουμε
Συνοδευόμενοι από γυναικεία στήθια σ' ενάντιον άνεμο
Κι από το βασιλιά το Στάφυλο με το αρχαίο σπαθί του
Ποιος θα βρεθεί να μας τον ιστορήσει
Πιο νέοι πιο ξανθοί πιο ακμαίοι
Χωρίς αυταπάτες μ' αγκαλιές γιασεμιά
Να φυτέψουμε στου πελάγους τη ράχη
Τον σπόρο του έρωτά μας

Κλείτος Κύρου, Αναζήτηση – Αναμνήσεις μιας αμφίβολης εποχής (1949)

Ξεκινάς σαν όνομα.

Κύριο!

Μαρία, Ελένη, Τζούλια...

Γίνεσαι προσωπική αντωνυμία

Εσύ

Εσύ

Β' πρόσωπο!

Καταλήγεις αόριστη Αντωνυμία!

Κάποια!.......

Καμία!

Η επόμενη.

Μην γίνεις εξ αρχής προσωπική Αντωνυμία!

Να φεύγεις πρώτη στο

Κύριο Όνομα.

Δεν πεθαίνουν ποτέ τα Κύρια Ονόματα...

(Ρένα Γέρου)

 Περίμενα καιρό, πολύ καιρό.
 Δεν είπα σε κανέναν λέξη. Δεν ήθελα κανένας να προσέξει ότι διψούσα κι ήθελα νερό. … 
Κι ήρθε από πάνου η εντολή να βρέξει.”
Παναγιώτης Κανελλόπουλος

Η Φλέρυ και το Φεγγάρι

(η Ελευθερία της Απουσίας)

...τις νύχτες του καλοκαιριού
του κάτω κόσμου τα τελώνια
με λεν τρελή του φεγγαριού.
Ν. Γκάτσος

...η ελευθερία της Απουσίας είναι μια δύναμη που πηγάζει από τη σιωπή του Μάνου και της Φλέρυ, ικανής να πλέκει μικρούς μύθους για να μας παίρνουνε αλλού... ή ένα σκίρτημα ζωής που χορεύει πάνω στις νότες των εικόνων για πρόσωπα που λείπουν,
ή μπορεί να είναι ακόμα κάτι πιο απλό:
ένα όνειρο για μιαν ελευθερία διαφορετική απ' αυτήν που υπήρξε...

Η μέρα εκείνη δεν θα αργήσει

Όπως ο άνεμος που φέρνει νερό, γέρνει το πλοίο με τα ιστία
απ' τη μια μπάντα, και περνούν κάτω απ' την εύδρομη τρόπιδα,
και σκαμπανεβάζουν το κύτος τα πολυκέφαλα κύματα
το ξεφύλλισμα κάποιων αναμνηστικών,
έγειρε την ύπαρξή μου ολόκληρη στη νοσταλγία.

Όπως είναι η βροχή, θέλω να προσδιορίσω,
όταν οι χοντρές στάλες χτυπούν
το ξανθό θερινό χώμα και μεταλλάσσουν την ουσία του
και σηκώνουν τη μυρωδιά.

Όπως είναι η θερινή βροχή, όταν συρτά περνά πάνω στα φύλλα
των δέντρων κι' απ' ανατρίχιασμα κυματίζει
το στρόγγυλο σχήμα τους.

Γιατί το πρόσωπό σου που ζητώ είναι όπως η βροχή η άφθονη,
και τα πράσινα μάτια σου όπως το χρώμα του καιρού, το βαρύ.
Κλεισμένος στην κάμαρη την άγευστη βροχή ακούω να χτυπά
το παράθυρο της μοναξιάς μου.
Γλυκύτατη βροχή, πλούσια σ' όλον τον τόπο.

(Εφημερίδα «Νέα Αλήθεια» Θεσσαλονίκης, 1938)

Από τη συλλογή Ποιήματα (Παλαιοντολογικά) (1988) του Νίκου Γαβριήλ Πεντζίκη

DARLING-STORIES

Come back, I can see you far behind
Taking a chance and forgetting the reason
That I need you on my mind
Making the best of the season till now
Is there nothing in the world that takes the sound
For the more we can conceive the more we found..

O έρωτας δεν θέλει χρόνο, θέλει ταχύτητα..

Χρόνο θέλει αυτός ο μύθος της αγάπης, γιατί πρόκειται περι μύθου..

Η αγάπη είναι ένα θύμα του σωματέμπορα εγωισμού μας...

Κική Δημουλά

Μια καλησπέρα

Πέρασα να σου πω μια καλησπέρα
πόσα φεγγάρια απ τη ζωή σου πέρα
ποιος είπε ότι η απόσταση λυτρώνει
βασίλισσα εσύ κι εγώ το πιόνι

Το πιο γλυκό σου χάρισέ μου βλέμμα
η αλήθεια είναι πως διψώ για ψέμα
αχ είναι η αγάπη μου για σένα
μαχαίρι που πληγώνει μόνο εμένα

Σ' ένα σεντόνι ομίχλης τυλιγμένη
λόγια παλιά θυμάσαι μεθυσμένη
δεν κάνεις όνειρα αν δε ζεις το τώρα
πέσε πάνω στην άνοιξη με φόρα

Πέρασα να σου πω μια καλησπέρα.
Πόσα φεγγάρια απ τη ζωή μου πέρα
δεν ξέρω τι περνάει και τι θα μείνει
μα θα 'ρχομαι κοντά σου ό,τι κι αν γίνει.

Το χάσαμε κι αυτό το ηλιοβασίλεμα.
Κανείς δεν μας είδε εμάς χεράκι, χεράκι το βράδυ εκείνο
όπου έπεφτε η γαλάζια η νύχτα και εσκέπαζε τον κόσμο.

Απ' το παράθυρο μου είδα μόνος εγώ
τη φιέστα του ηλιογέρματος ψηλά στ χάη.

Και πότε, πότε σαν πυρακτωμένο κέρμα
κράταγα ένα κομματάκι ήλιο στην παλάμη μου.

Και σε συλλογιζόμουν με τη καρδιά σφιγμένη
από κείνο εκεί το σφίξιμο που ξέρεις πως με κυβερνάει.

Λέγε μου, που ήσουνα?
Με τι κόσμο?
Και τι τους έλεγες?
Και γιατί ακαριαία με κυριεύει ακέριος ο έρωτας εμένα
μόλις νιώσω μοναχός, με σένανε μακριά μου?

Μου 'φυγε το βιβλίο που πάντα ανοίγω το βραδάκι
και σα λαβωμένο κουτάβι γλίστρησε
κι έπεσε στα πόδια μου το παλτό.
Μα όλο φεύγεις εσύ, φεύγεις τα βράδια
με το δειλινό παρέα που πιλαλάει και αφανίζει τ' αγάλματα......
Πάμπλο Νερούδα

Pablo Neruda

Lake Of Tears - To Blossom Blue (with lyrics )

Σοῦ γράφω τὴ λύπη μου σ᾿ αὐτὸ τὸ χαρτί.
τόσο ἐλαφριὰ ποὺ νὰ στὴ φέρει ὁ ἄνεμος,
τόσο καλὴ καὶ τρυφερὴ ποὺ νὰ μὴ παραξενευτεῖ ὁ ἥλιος,
εὐγενικὴ σὰν τὴ σιωπὴ ποὺ περπατεῖ στὸ χορτάρι
τὴ νύχτα, ἁπλὴ καὶ καθαρὴ σὰν τὸ νεράκι ποὺ τρέχει
καὶ δὲ μαντεύεις πὼς τὸ γέννησε ἡ χτεσινὴ καταιγίδα.

Πολλοὶ σκοτώθηκαν. Πολλοὶ ζοῦμε. Ὅλοι μας εἴμαστε
λαβωμένοι. Εἶναι βαρὺς ἀπὸ τὸν πόνο μας ὁ κόσμος.

Μὲ τὴ σιωπὴ τῆς θάλασσας θὰ λάβεις τὴ λύπη μου.
Σοῦ στέλνω αὐτὸ τὸ αἰώνιό μου Μή με λησμόνει!

Ν. Βρεττάκος

The Music Played - Matt Monro

Κι έχε στο νου σου

έχε στο νου σου πάντοτε μ' ακούς;

το άχ που βγάνει ο σκοτωμός

το άχ που βγάν' η αγάπη!

Ελύτης

Γελάει καλύτερα όποιος έχει πονέσει βαθύτερα.
To let myself go..Εκεί που τίποτα δε έχω να κερδίσω
Eκεί το χνάρι μου θα αφήσω.

ΑΠΩΝ ** ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ

Δεν έχει σημασία ποιο μονοπάτι θα διαλέξεις. Υπάρχουν ένα εκατομμύριο μονοπάτια και όλα είναι ίδια γιατί δεν οδηγούν πουθενά. Αρκεί το μονοπάτι να το ακολουθήσεις χωρίς φόβο και χωρίς φιλοδοξία. Και αρκεί το μονοπάτι να έχει καρδιά. 

Κάρλος Καστανέντα

Μακριά... πολύ μακριά ακούγεται η ζωή...

Είπα να φωνάξω τ' όνομά σου

Φωτογραφία: Δέσποινα Πιλάτη

Ένιωσα ένα βλέμμα να με καρφώνει επίμονα μέσα στο πλήθος.

Γύρισα και τα μάτια μου στάθηκαν στο βλέμμα σου.

Ταράχτηκα.

Τα μάτια σου δυο σχισμές βράχων. Μέσα τους φώλιαζαν αετοί. Μαλλιά μακρυά και μούσι μακρύ.

Το δέρμα σου μύριζε δάσος, σ’ εκείνο το ατέλειωτο βαθύ φιλί του απογεύματος.

Το δικό της θάλασσα.

Δεν υπήρχαν όρια.

Με κοιτούσες χωρίς ντροπή επίμονα σαν να είχαμε παλιούς λογαριασμούς.

Στους κύκλους των ποιητών, συζητιόταν καιρό ότι τρελάθηκες.

Προχώρησα με την μικρή βαλίτσα στο χέρι.

Ο σταθμός γεμάτος. Γύρισα και κοίταξα καθώς απομακρυνόμουν.

Είπα να φωνάξω τ όνομά σου.

Δεν θα γύριζες αφού ήσουν ήδη με το βλέμμα σου πάνω μου να με περνά σαν ακτινογραφία.

Στους ώμους σου κάθονταν τώρα δύο αετοί.

Πού πάνε οι ποιητές όταν σαλτάρουν;

- See more at: http://www.iporta.gr/alithines-istories-xronografimata-menu/item/7187-eipa-na-fonakso-t-onoma-sou-tis-despoinas-kontaki-tsirigoti#sthash.fEskTfZY.dpuf