Όλα τα χρόνια που έλειπα...

Όλα τα  χρόνια που έλειπα

ξέρεις  για σένα γύριζα

έψαχνα να βρω το τριαντάφυλλο

που άλλος κανένας

δεν θα μπορούσε να σου δώσει

τι βουνά τι ερήμους

και τι θάλασσες επέρασα

τι βροχές μου αυλάκωσαν το μέτωπο

τι αρμύρες με παιδέψαν

ποτέ κανείς δεν θα το μάθει.

'Eστυψα την καρδιά μου

σε άγιο δισκοπότηρο

και μέσα εκεί φύτρωσε

ωραίο τριαντάφυλλο το καθαρό

σαν της Λαμπρής το λυκαυγές

βάλτο στη ζώνη στο στήθος σου

ή στα μαλλιά σου θα σου παγαίνει

όπως πηγαίνει κάθε πρωί

στον κόσμο ο ήλιος θα σου πηγαίνει.

Ν. Βρεττάκος

Η μεγάλη άρνηση

Σε   μερικούς ανθρώπους
              έρχεται  μια μέρα
              που πρέπει το μεγάλο Ναι
             ή το μεγάλο το Όχι να πούνε.
Φανερώνεται αμέσως όποιος
             τό ’χει έτοιμο μέσα του  το Ναι
             και λέγοντάς το πέρα πηγαίνει
             στη τιμή και στην πεποίθησή του.
             Ο αρνηθείς δεν μετανοιώνει.
             Αν ρωτιούνταν πάλι, όχι
             θα ξανάλεγε.
            Κι όμως τον καταβάλλει
            εκείνο το όχι-το σωστό-
            εις όλην την ζωή του
Κ. Καβάφης

"Σ' Αγαπώ" - Μάνος Ξυδούς

ΧΑΡΟΥΛΗΣ, ΞΥΔΟΥΣ - ΑΥΤΗ Η ΝΥΧΤΑ

Φθινόπωρο ~ Μάνος Ξυδούς

melancolia in settembre Peppino Di Capri

Θυμήσου το Σεπτέμβρη - Έλλη Λαμπέτη

Το χέρι δως μου, δως μου την καρδιά σου

Εγώ είμαι εδώ για να αντέχω! Γιατί ξέρω πως όλη αυτή τη δύναμη μου τη δίνεις Εσύ

Ένα κείμενο που το έγραψε μια γυναίκα η οποία ξεπέρασε τον καρκίνο, το οποίο μπορεί να μας μεταφέρει πολλά και ωραια μηνύματα για την ζωή.

Κάθε φορά που κλείνω τα μάτια μου προσπαθώ να θυμηθώ μια ανέμελη μου μέρα… Και δεν μπορώ ποτέ. Έτσι είναι αυτά… Τελικά νιώθω τυχερή μιας και κατάφερα να ζήσω 2 ζωές… Μια χωρίς καρκίνο και μια μαζί του… 

Όλα ξεκίνησαν τον Ιούνιο του 2011 με έναν πόνο που είχα στην πλάτη μου… Μετά από μια σειρά από εξετάσεις η διάγνωση ήταν μη μικροκυτταρικός καρκίνος στον πνεύμονα τρίτου σταδίου…

Και κάπου εκεί νομίζω ότι γεννήθηκα για δεύτερη φορά… Προ καρκίνου φοβόμουν τα πάντα, ακόμα και την ανάσα μου νομίζω, δεν μιλούσα δεν αντιδρούσα… Δεν είχα όνειρα, δεν πίστευα σε εμένα…Μα πάνω από όλα δεν αγαπούσα εμένα… Μετά καρκίνου έγινα αυτό που πάντα ήθελα να γίνω… Δεν φοβόμουν, ονειρευόμουν, διεκδικούσα, αντιδρούσα, ΖΟΥΣΑ…. Φαίνεται τόσο αντιφατικό μα τόσο αληθινό…Υπάρχουν στιγμές που νιώθω τυχερό τον εαυτό μου που ο Θεός επέλεξε εμένα για κάτι τέτοιο... Που μου έδωσε την ευκαιρία να αλλάξω σαν άνθρωπος και να καταφέρω έστω κι έτσι να εκτιμήσω το δώρο του. Μέσα σε όλο αυτό το ταξίδι πιστεύω να έχω βοηθήσει όλους εσάς που ήσασταν μαζί μου αλλά και όσους δεν ήσασταν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο…Για να αλλάξει μια ζωή δεν χρειάζεται τίποτα παραπάνω από μια στιγμούλα… Μια τόσα δα μικρή στιγμή στην έννοια του χρόνου για να σου δείξει πως η ζωή μας φιλέ μου δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια μονάδα, μια εικόνα, μια λέξη…Κι είναι αλήθεια έτσι… Τρέμω ακούγοντας βήματα στο διάδρομο νομίζοντας πάντα πως είναι για εμένα. Φοβάμαι τα πάντα, εκεί μέσα, τους πάντες εκτός από έναν…Κι όπως έτσι εύκολα αλλάζουν όλα έτσι κι εγώ... Δεν χρειάστηκε τίποτα παραπάνω από 22 μέρες για να πείσω τον εαυτό μου πως η ζωή είναι μικρή και σπουδαία και πως στο χέρι μας είναι τα κερδίσουμε όλα.Μια εβδομάδα μετά τα γενέθλια μου ήρθε η σημαντική στιγμή της ανακοίνωσης, για εκείνους. Εγώ ήξερα !!! 

Ονομάζομαι Μαρία και σήμερα που σας γράφω την ιστορία μου διανύω το εικοστό έκτο έτος της ζωής μου… Είμαι καρκινοπαθής εδώ και δυο χρόνια με αρχικό σημείο εμφάνισης της νόσου στον πνεύμονα και δεύτερο σημείο εμφάνισης σε έναν σπόνδυλο μου.Κατάλαβα πως απέναντι μου έχω έναν κύριο που τα βάζει με όλους αλλά που δεν γνωρίζει ότι δεν τον φοβούνται όλοι, ΚΑΡΚΙΝΟΣ το όνομα του.Αβεβαιότητα… Αβεβαιότητα για το τι θα έρθει, τι θα γίνει, ποιοι θα μείνουν και ποιοι θα φύγουν τελικά…. Μέσα στη ζωή μας υπάρχουν άνθρωποι που θεωρούμε πως δεν θα φύγουν ποτέ, πως θα είναι πάντα εκεί αλλά η κύρια ζωή έχει άλλη άποψη… 

Καθένας μόνος του πορεύεται, μόνος του κερδίζει και μόνος του καταλήγει. Πάντα θα βρεθεί κάποιος που θα σου κρατήσει το χέρι, που θα σε πάρει μια αγκαλιά, που θα σου πει μια καλή κουβέντα…Κάπου εκεί στον Δεκέμβριο χαλαρώνω για ένα μήνα και μετά ξεκίνω τη συντήρηση μου, και επειδή έχω βαλθεί να τρελάνω τους γιατρούς μου και τη μοίρα μου, εν μέσω συντήρησης έχω μείωση!!! Πρωτοφανές για εκείνους, αισιοδοξία για εμένα… Μωρέ, λες;; Αρχίζω να σκέφτομαι, και καλά κάνω, μιας και όλα τελικά είναι στο χέρι μας.Αυτό που θα σκεφτούμε μέχρι να το πιστέψουμε αυτό θα γίνει. ‘Ολα εμείς τα κάνουμε, εμείς τα φέρνουμε και εμείς τα στέλνουμε από εκεί που ήρθαν...Ένας χρόνος συντήρησης… Έφερε το χωρισμό μου και ξαφνικά μένω μονή παρέα με τον καρκίνο… 

Οι πρώτες σκέψεις μου ήταν τρόμος, πως θα το αντιμετωπίσω μονή μου όλο αυτό, σκεφτόμουν και πως το ένα και πως το άλλο.Και για μια ακόμα φορά κάνω την έκπληξη… Δεν με νοιάζει που είμαι μονή μου !!! Άλλωστε όλο αυτό στην ουσία μονή μου το ζω…

 Εγώ πονάω !!! Εγώ στενοχωριέμαι !!! Εγώ αγωνίζομαι!!! Και η νίκη τελικά είναι δική μου και μόνο δική μου !!!Έτσι λοιπόν, νιώθω περήφανη που δεν φοβάμαι πια να είμαι μονή μου και μου αρέσει που όλο αυτό καταφέρνω και το κάνω χωρίς κανέναν εκεί... 

Σαφώς με τους δικούς μου διπλά μου αλλά χωρίς εκείνον… 

Καλέ μου Άγγελε σε ευχαριστώ που έφυγες και με έμαθες να είμαι μονή μου, να μην φοβάμαι τη μοναξιά και να αγαπήσω ακόμα πιο πολύ εμένα ας είσαι καλά…

 Έτσι λοιπόν στη συνέχιση του αγώνα μου βρέθηκαν στον δρόμο μου οι φίλοι μου… Οι νέοι φίλοι μου, που είναι πάντα εδώ διπλά μου και με κάνουν να νιώθω τόσο όμορφα και να μην σκέφτομαι όσους φοβηθήκαν τη ζωή κι έφυγαν… Στο λίγο διάστημα που τους ξέρω έχω περάσει τις πιο όμορφες στιγμές μέσα σε όλο αυτό το δύσκολο ταξίδι της ζωής μου. Έχω στο μυαλό μου τόσο καλές μνήμες, τόσες πολλές φωνές και γέλια που ξαφνικά σκέφτοντας τα σχηματίζεται ένα τεράστιο χαμόγελο στο πρόσωπο μου…Με κουβέντες που έχω κάνει με πρώην καρκινοπαθής πάντα υπάρχει ο φόβος της επιστροφής. Από την άλλη πλευρά βεβαία αυτό ίσως είναι και καλό γιατί δεν υπάρχει μεγαλύτερη γιατρειά από την πρόληψη…. 

Το καλύτερο δώρο που μπορεί να κάνει κάποιος στον εαυτό του είναι να κάνει εξετάσεις όσο πιο συχνά μπορεί. Έτσι ότι κι αν του τύχει θα έχει το χρόνο με το μέρος του. Χιλιάδες ζωές χάθηκαν στο βωμό του καρκίνου για εκείνο το φοβάμαι να πάω στο γιατρό κι αν, κι αν, κι αν…Και ίσως όλοι εκείνοι σήμερα να ήταν εδώ να έκλειναν τα μάτια να έπαιρναν ανάσα και να ονειρεύονταν…. 

Δεν υπάρχει σπουδαιότερο δώρο για τον άνθρωπο από το να μπορεί απλά να κάθεται σε ένα μπαλκόνι κάτω από τον ήλιο, να κλείνει τα μάτια και να ονειρεύεται για τη ζωή που θέλει να ζήσει κι ακόμα καλύτερα, όταν καταφέρνει εκείνα τα όνειρα να τα κάνει πραγματικότητα.

Πριν πολλά πολλά χρόνια η λέξη καρκίνος ήταν γνωστή σε εμένα μόνο σαν ζώδιο μιας και στο ζωδιακό κύκλο ανήκω σ αυτή την κατηγορία…. Καρκίνος λοιπόν το ζώδιο μου! Εγώ καρκινο;;; Κι όμως τελικά αυτό που φοβάσαι αυτό σου έρχετα. Στη δική μου ζωή τουλάχιστον ότι φοβήθηκα, αυτό με επισκέφτηκε. Έτσι σταμάτησα να φοβάμαι και τον καρκίνο και τον θάνατο. Αυτό που φοβάμαι πια, είναι μονο ο εαυτος μου! Γιατί αν ποτέ σταματήσω να μάχομαι και να διεκδικώ το μερίδιο μου στη ζωή θα είναι γιατί εγώ θα έχω πεί «τελος». Έτσι είναι και ο καρκίνος, όσο μάχεσαι δεν μπορεί να σηκωθεί, μόλις σε πετύχει σε αδυναμία αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση. Στην ανακοίνωση της θεραπείας μου θυμάμαι έκλαιγα, για τα μαλλιά που θα έχανα ή για τη ζωή που ίσως ξεγλιστρούσε από τα χεριά μου; Μάλλον και για τα δύο το ένα θα μου στερούσε την θηλυκότητα μου και το άλλο την ύπαρξη μου…Ναι η αλήθεια είναι πως ο καρκίνος είναι μια ασθένεια που ακούγοντας την το πρώτο πράγμα που σκέφτεσαι είναι ο θάνατος. Λάθος, μέγα λάθος!!! Ο καρκίνος παίρνει ότι του δίνεις εσύ να πάρει. Ότι του χαρίζεις εσύ… Έρχεται χωρίς να σε ρωτήσει, αλλά και χωρίς να τον ρωτήσεις εσύ μπορεί να τον διώξεις από το κορμί σου, κι όλα αυτά τα λέω εγώ που για εμένα είναι ακόμα εδώ. Αν δεν αγαπήσεις τον εχθρό σου δεν θα καταφέρεις ποτέ να τον διώξεις πρέπει να βρεις την αδυναμία του και να του πείς άντε στο καλό. Κι αυτό έχω σκοπό να κάνω.Ξέρεις πόσοι άνθρωποι βγήκαν νικητές από αυτό που όλοι ονομάζουν ως ¨επάρατη νοόσο¨ ;;; Χιλιάδες, εκατομμύρια άνθρωποι στον πλανηήτη και αυτό γιατί δεν στάθηκαν εκεί που τους είπαν οι άλλοι αλλά θέλησαν να πάνε στην επόμενη γωνία και να κλείσουν ραντεβού με τα νέα δεδομένα της ζωής τους.Ναι καρκίνε μου, είναι αλήθεια μπορείς να νικηθείς…Κι είναι αλήθεια με λίγη καλή θέληση, πίστη και δύναμη μπορεί να ιαθεί. Άλλωστε τα 28.000.000 επιζώντες του καρκίνου σε όλον τον κόσμο μπορούν να το επιβεβαιώσουν.Το μεγαλύτερο όπλο μας είναι η ψυχολογία… Όσο δεν σε πατεί εκεί, δεν μπορεί να πατήσει πουθενά αλλού. Μόλις σε δει να λυγίζεις παίρνει τα πάνω του κι αρχίζει να κάνει βόλτες. Ε όχι! Καλέ μου καρκίνε, το εισιτήριο που ψάχνεις από εμένα δεν πρόκειται να το βρεις ποτέ. Μιας και αποφάσισα το χαμόγελο μου να μην το διώξω ποτέ… Κι όταν λέω ποτέ εννοώ ποτέ! Στην δική μου αναζήτηση για ψυχολογική υποστήριξη, γιατί εντελώς μόνη μου δεν νομίζω να είχα καταφέρει πολλά, ή καλύτερα δεν θα είχα συντηρήσει μέσα μου όλο αυτό το νέο τρόπο ζωής που επέλεξα εγώ και όχι εκείνο για να ζήσω, με βοήθησαν δυο πράγματα.Το ένα έχει να κάνει αμιγώς με την έρευνα που έκανα μόνη μου στο διαδίκτυο, και συγκεκριμένα στη Μ.Κ.Ο. « ΜΕΙΝΕ ΔΥΝΑΤΟΣ», που στέκεται δίπλα σε ανθρώπους που εμπλέκονται με τον καρκίνο, και μετά στην επιλογή μου να ξεκινήσω ψυχοθεραπεία.Το καλύτερο δώρο που εχω κάνει ποτέ στον εαυτό μου είναι ακριβώς αυτό!Υπήρξα πολύ αρνητική όταν πρωτονόσησα με το κομμάτι της ψυχολογικής υποστήριξης αφου ένα ακόμα στοιχείο του χαρακτήρα μου είναι ότι θέλω να φτάνω τον εαυτό μου στα άκρα.Έτσι πέρασα ένα χρόνο χωρίς ψυχοθεραπεία με αποτέλεσμα όλα όσα είχα στο μυαλό μου να τα αποθηκεύω στην ψυχή μου. Εννοείτε πως όλο αυτό γύρισε τελικά πάνω μου με την μορφή των κρίσεων πανικού και της αγοραφοβίας.Πρέπει σε κάθε δυσκολία μας, λοιπόν να ψάχνουμε να βρούμε τη θετική της πλευρά γιατί πάντα υπάρχει. Αν εγώ δεν νοσούσα, ποτέ δεν θα εκτιμούσα το δώρο του. Δεν θα ονειρευόμουν, δεν θα μπορούσα να μείνω μονή μου, μα πάνω από όλα δεν θα μάθαινα να αγαπάω πραγματικά τον εαυτό μου… 

Έτσι λοιπόν κι εσύ που διαβάζεις τώρα, κάθε φορά που θα πέφτεις θα θυμάσαι πως η μονή επιλογή που έχεις είναι να σηκωθείς και να επιλέξεις το τι θα κάνεις…Σαφώς και έχω πέσει ψυχολογικά, έχω θυμώσει, έχω τσαντιστεί με όλο αυτό αλλά προτιμώ μέσα στο χρόνο να είναι λίγες και μοναδικές οι στιγμές που να μου θυμίζουν απλά πως ο ρόλος μου δεν είναι να κάθομαι να μιζεριάζω και να κλαίω αλλά να μάχομαι μέχρι τέλους.

Χαμόγελο και μονό χαμόγελο θέλει ο καρκίνος για να φοβηθεί για να τρομάξει και να καταλάβει πως στο δικό σου κορμί απέτυχε το στόχο. Όταν οι γιατροί μου ανακοίνωσαν τον όγκο στον πνεύμονα μου και βλέποντας τι δική μου αντίδραση μου είπαν «το 50% της θεραπείας σου το έχεις κάνει ήδη… Καλή ψυχολογία και καλή ιατρική παρακολούθηση και όλα θα πάνε καλά .Κρατώντας ένα ποτήρι κρασί σας εύχομαι. να ζήσετε με τόσο πάθος που θα πονέσει η κάρδια σας από την ένταση…. Ζήστε, χαρείτε, αγαπήστε, πείτε το γιατί ποτέ δεν ξέρει κάνεις ποτέ θα έρθει το τέλος. Μην κρατάτε τίποτα για αύριο, δεν ήρθε ακόμα, και μην σκέφτεστε το χθες γιατί δεν είναι πια εδώ…. 

Σταμάτησα πια να θυμώνω με τους άλλους γιατι απλά κατάλαβα ότι δεν είμαστε όλοι για όλα… Σταμάτησα να απαιτώ πράγματα για εμένα και έμαθα να τα διεκδικώ… Σταμάτησα να κραταω τα συναισθήματα μου για εμένα και ξεκίνησα να τα μοιράζομαι… Σταματησα να φοβαμαι και αρχισα να ζω…

Κι είναι φορές που αναρωτιέμαι: ¨Αν ο κύριος καρκίνος δεν ερχόταν ποτέ στη ζωή μου, θα εφτανα ποτε σε αυτό το σημειο; Θα αλλαζα; Θα ονειρευομουν με παθος;¨ Και η απαντηση είναι όχι!!! Γιατί αν δεν αισθανθείς το φόβο ακριβώς δίπλα σου, αν δεν νιώσεις το θάνατο να σε κοιτάει στα μάτια συνεχίζεις να βλέπεις τα πράγματα επιφανειακά.Ο καρκίνος είναι ακόμα εκεί αλλά ελέγχεται σε πολύ μεγάλο βαθμό η κλινική μου εικόνα παραμένει άριστη και εγώ συνεχίζω, η μάλλον αρχίζω να ζω πραγματικά… Όχι δεν πιστεύω ότι είμαι κάποια ούτε θεωρώ τον εαυτό μου σπουδαίο. Απλά εγώ ψάχνοντας και διαβάζοντας πήρα θάρρος πολλές φόρες, όταν ένιωθα ότι ίσως να μην αντέχω άλλο.Έτσι λοιπόν το δώρο που έδωσαν σε εμένα κάποιοι θέλω να το κάνω κι εγώ. Άλλωστε ο λόγος που ήρθε ο καρκίνος στη ζωή μου περά από το να μάθω να αγαπάω εμένα πιστεύω πως ήταν για να βοηθήσω κι άλλους….. Καλώς ήρθες λοιπόν…Έπαψα να φοβάμαι το θάνατο κι αυτό γιατί 2 χρόνια τώρα πια ΖΩ και ζω πραγματικά ουσιαστικά!!! Ρουφώ τη ζωή μέχρι το μεδούλι και είμαι τόσο γεμάτη, και όλα αυτά μονή μου…. Υπάρχει μεγαλύτερη ικανοποίηση στον άνθρωπο να συνειδητοποιεί ότι παλεύει για τη ζωή του, είναι μόνος του, και παρόλαυτα είναι ευτυχισμένος;;Δεν νομίζω! 

Για αυτό Θεέ μου, σε ευχαριστώ για όσα δύσκολα κι αν έφερες στο δρόμο μου, και για όσα ακόμα θες εσύ να φέρεις. Εγώ είμαι εδώ για να αντέχω! Γιατί ξέρω πως όλη αυτή τη δύναμη μου τη δίνεις εσύ… Ευχαριστώ για όλα!!! Κι όταν λέω όλα. εννοώ όλα…

Νύσταξε η μέρα και γέρνει ν΄αποκοιμηθεί
στου χρόνου την αγκαλιά
Είναι η ώρα που σβήνει το φως του κόσμου και οι σκιές για τα ανείπωτα μιλούν ρίχνοντας της μοναξιάς τη στάχτη στο τάσι του φεγγαριού

Στον επόμενο τόνο η ώρα θα βάψει με ασήμι της αγάπης τη θάλασσα _____

~Δήμητρα Παπαδάτου~

September blue...

John Lennon - Jealous Guy

Paul Weller & Adele - You Do Something To Me - Live

Love of my life - Scorpions

...Νομίζουν οι άνθρωποι ότι μπορούν να κρύβουν τον πόνο τους στο 

φεγγάρι εκείνες τις νύχτες της μοναξιάς...

Ξεγελιούνται όμως...όλα φανερώνονται τελικά...

Σταλάζουν οι πίκρες μέχρι κάτω 

μόλις ξεχειλίσει η σεληνοκρυψώνα τους

απ΄τα ψιθυριστά παράπονα 

και τα παγωμένα δάκρυα που λιώνουν....

~Kanenas Kanenas~

Αρβανιτακη - Μετρησα (Να μ' αγαπας χιλιες φορες)

Κι έπειτα μέτρησα πάλι για να δω
αν είν'τα λάθη μου εδώ
και δεν έλειπε κανένα..

Οἱ μικροὶ γαλαξίες

Πᾶνε κι ἔρχονται οἱ ἄνθρωποι πάνω στὴ γῆ.
Σταματᾶνε γιὰ λίγο, στέκονται ὁ ἕνας
ἀντίκρυ στὸν ἄλλο, μιλοῦν μεταξύ τους.
Ἔπειτα φεύγουν, διασταυρώνονται, μοιάζουν
σὰν πέτρες ποὺ βλέπονται.
Ὅμως, ἐσύ,
δὲ λόξεψες, βάδισες ἴσα, προχώρησες
μὲς ἀπὸ μένα, κάτω ἀπ᾿ τὰ τόξα μου,
ὅπως κι ἐγώ: προχώρησα ισα, μὲς ἀπὸ σένα,
κάτω ἀπ᾿ τὰ τόξα σου. Σταθήκαμε ὁ ἕνας μας
μέσα στὸν ἄλλο, σὰ νάχαμε φτάσει.
Βλέποντας πάνω μας δυὸ κόσμους σὲ πλήρη
λάμψη καὶ κίνηση, σαστίσαμε ἀκίνητοι
κάτω ἀπ᾿ τὴ θέα τους -
Ἤσουν νερό,
κατάκλυσες μέσα μου ὅλες τὶς στέρνες.
Ἤσουνα φῶς, διαμοιράστηκες. Ὅλες
οἱ φλέβες μου ἔγιναν ἄξαφνα ἕνα
δίχτυ ποὺ λάμπει: στὰ πόδια, στὰ χέρια,
στὸ στῆθος, στὸ μέτωπο.
Τ᾿ ἄστρα τὸ βλέπουνε, ὅτι:
δυὸ δισεκατομμύρια μικροὶ γαλαξίες καὶ πλέον
κατοικοῦμε τὴ γῆ.

 Ν. Βρεττάκος

Μαζεύω τὰ πεσμένα στάχια

Μαζεύω τὰ πεσμένα στάχια νὰ σοῦ στείλω λίγο ψωμί,
μαζεύω μὲ τὸ σπασμένο χέρι μου ὅ,τι ἔμεινε ἀπ᾿ τὸν ἥλιο
νὰ σοῦ τὸ στείλω νὰ ντυθεῖς. Ἔμαθα πὼς κρυώνεις.
Τὴν πράσινή σου φορεσιὰ νὰ τὴν φορέσεις τὴν Λαμπρή!
Θὰ τρέξουν μ᾿ ἄνθη τὰ παιδιά.Θὰ βγοῦν τὰ περιστέρια,
κ᾿ ἡ μάνα σου μὲ μιὰ ποδιά, πλατιά, γεμάτη ἀγάπη!
Πάρε ὅποιο δρόμο, ὅποια κορφή, ρώτα ὅποιο δένδρο θέλεις
Μ᾿ ἀκοῦς; Οἱ δρόμοι ὅλης της γῆς βγαίνουνε στὴν καρδιά μου!
Μὴν ξεχαστεῖς κοιτάζοντας τὸ φῶς. Τ᾿ ἀκοῦς;... Νἀρθεῖς

Νικηφόρος Βρεττάκος

Love To Love - U.F.O. (1977)

Misty green and blue
Love to love to love you
Misty green and blue
Love to love to love you

Σταμάτης Σπανουδάκης - Τα μάτια της δάκρυσαν

Endless Dream...

Όλα επιστρέφουν σε μένα τώρα
Αυτό το παράξενο και σχεδόν ατελείωτο όνειρο
Όπου εγώ ήμουν εσύ κι εσύ ήσουν εγώ
Εσύ άνοιξες τα μάτια σου κι εγώ μπόρεσα να δω
Οτι έπεφτες απο τον κόσμο
Τόσο άσκοπα όσο ενα πεφταστέρι σε τροχιά γύρω μου
Νομίζοντας οτι ήμουν κάποιος άλλος
Και φοβήθηκες να με κοιτάξεις και να δεις τον εαυτό σου, 

λοιπόν...

Είσαι σαν όνειρο
Κι εγώ είμαι απλά ενα ταξίδι στο οποίο βρίσκεσαι
Οταν το ταξίδι τελειώσει θα επιστρέψεις
Στα μέρη που κάποτε αγάπησες
Θα ψάξεις για παρηγοριά εκεί
Και όταν το κάνεις θα βρείς οτι έχει φύγει
Τότε είναι που θα ονειρευτείς ένα όνειρο
Οπου εγω είμαι εσύ κι εσύ είσαι εγω
Και τότε θα γνωρίσεις την αγάπη μου

Ετσι λοιπόν μη φοβηθείς
η καρδιά σου είναι μέσα μου
Και τρέχει τόσο γρήγορα τώρα
Γιατι όλα οσα ήμασταν ποτέ ή που θα είμαστε
Είναι τόσο άμορφα όσο ενα σύννεφο που αλλάζει
Το γράμμα σου γραμμενο στον ουρανό
Χρειάζομαι τώρα να το διαβάσω μεσα απο τα μάτια μου
Οταν δεις αυτό ακριβώς αυτό που βλέπω
Τότε παρακολούθα το τρυφερά να αλλάζει
Και απλά άστο να είναι

Γιατι είμαι σαν όνειρο
Κι εσύ εισαι απλά ένα ταξίδι στο οποίο βρίσκομαι
Κι όταν το ταξίδι θα τελειώσει θα επιστρέψω
Στα μέρη που κάποτε ανήκα
Και θα ψάξω για παρηγοριά εκει
Κι όταν το κάνω θα βρω οτι έχει φύγει
Τότε είναι που θα ονειρευτώ ενα όνειρο
Οπου εγώ είμαι εσύ κι εσύ είσαι εγώ
Και τότε θα γνωρίσω την αγάπη σου

... έτσι ήσυχα...τώρα...συνέχισε...

Αυτό ειναι απλά ενα ταξίδι στο οποιο βρισκόμαστε
Οταν το ταξίδι θα τελειώσει θα το σκεφτόμαστε
Σαν ενα μέρος που κάποτε αγαπήσαμε
'Οταν δε βρω παρηγοριά εδώ
Θα ψάξω να τη βρω στην αγκαλιά σου
Τότε είναι που θα ονειρευτώ ενα όνειρο
Οπου εγω είμαι εσύ κι εσύ είσαι εγώ
Κι εκεί είναι όπου συναντώ..την αγάπη...

To Blossom Blue...

Σε εσένα,  στους ανθρώπους που λιγόστεψαν τόσο παράξενα στη ζωή μου.. Σε αυτούς που έμειναν σκιές και στοχασμοί με την απεραντοσύνη του πελάγου..

Ο Νόμος της Φύσης

Πίνακας του Ρώσου ζωγράφου Alexei Adamov

Ο Νόμος της Φύσης

Επιμέλεια: Σοφία Δ. Ντρέκου/Αέναη επΑνάσταση

Η Συζήτηση των Κυμάτων

Ήταν ένα μικρό κύμα, πολύ λυπημένο και που μονολογούσε: 

«πόσο δυστυχισμένο είμαι… τα άλλα κύματα είναι τόσο μεγάλα και δυνατά και εγώ είμαι τόσο μικρό και ασήμαντο… γιατί να είναι η ζωή τόσο σκληρή;»

Ένα μεγάλο κύμα που βρισκόταν εκεί κοντά, το άκουσε και αποφάσισε να του απαντήσει:
«Τα λες αυτά διότι δεν έχεις κατανοήσει την πραγματική σου φύση. Νομίζεις ότι είσαι ένα κύμα και νομίζεις ότι είσαι μικρό και ασήμαντο, ενώ στην πραγματικότητα δεν είσαι τίποτα από τα δύο».
Ξαφνιασμένο το μικρό κύμα απαντά: 

«Πως;! Δεν είμαι κύμα;! Μα, δεν βλέπεις τον κυματισμό μου; Δεν βλέπεις τα απόνερά μου; Αν και μικρό, είναι κύμα! Τι εννοείς λέγοντας ότι δεν είμαι κύμα;» 

Ήρεμα το μεγάλο κύμα αποκρίνεται: 

«Αυτό που καλείς «κύμα» δεν είναι τίποτε άλλο από μια προσωρινή μορφή σου. Στην πραγματικότητα, δεν είσαι τίποτε άλλο παρά νερό! Όταν κατανοήσεις την βάση της φύσης σου, θα απαλλαχθείς από την μιζέρια σου και θα δεις ότι εγώ είμαι εσύ, εσύ είσαι εγώ, και οι δύο είμαστε κομμάτι του ιδίου Όλου».

Η φύση των πραγμάτων

Δύο μοναχοί έπλεναν τις κούπες τους στο ποτάμι, όταν είδαν έναν σκορπιό να πνίγεται.
Ο ένας μοναχός, αμέσως τον άρπαξε και τον άφησε δίπλα στην όχθη.
Κατά την διάρκεια, ο σκορπιός τον τσίμπησε.
Καθώς συνέχισε να πλένει την κούπα του, ο σκορπιός και πάλι έπεσε στο νερό.
Ο μοναχός και πάλι τον έσωσε, ενώ ο σκορπιός και πάλι τον τσίμπησε.
Ο άλλος μοναχός τον ρώτησε «αδελφέ μου, γιατί συνεχίζεις να τον σώζεις, αφού το γνωρίζεις ότι είναι στην φύση του σκορπιού να τσιμπάει;»
«Διότι είναι στην δική μου φύση να σώζω» απάντησε ο μοναχός.

Προσευχή

Από τούτα τα τέσσερα έχει πιο πολύ ανάγκη η ψυχή, έλεγε κάποιος Γέροντας: 

Να φοβάται την κρίση του Θεού, να μισεί την αμαρτία, ν' αγαπά την αρετή και να προσεύχεται αδιαλείπτως.

Ο παράδεισος

Δύο άνθρωποι είχαν χαθεί μέσα στην έρημο για μέρες και κινδύνευαν να πεθάνουν από την δίψα και την ασιτία.
Κάποια στιγμή όμως, βρέθηκαν μπροστά σ’ έναν ψηλό τοίχο. 

Πίσω από τον τοίχο έρχονταν ήχοι νερού που κυλά, πουλιών να τραγουδούν και πάνω από τον τοίχο ξεπρόβαλαν κλωνάρια δέντρων, φορτωμένα με καρπούς.
Ο ένας κατάφερε με δυσκολία να σκαρφαλώσει και να περάσει πάνω από τον τοίχο, μέσα στον κήπο.
Ο άλλος, έκανε μεταβολή και ξαναμπήκε στην έρημο, ψάχνοντας γι άλλους χαμένους ταξιδιώτες, για να τους βοηθήσει να βρουν τον δρόμο τους στον κήπο.

Εμμονή 

Δύο μοναχοί ταξίδευαν μαζί. Όταν έφτασαν σε ένα ποτάμι, είδαν μια νέα γυναίκα ανήσυχη να κοιτά το ποτάμι.
Όταν τους είδε, τους ρώτησε εάν μπορούν να την κουβαλήσουν στην απέναντι όχθη, διότι φοβόταν ότι θα πνιγεί.
Ο ένας μοναχός δίστασε, μιας και απαγορεύεται σε μοναχούς να αγγίζουν γυναίκες.
Ο άλλος όμως χωρίς δισταγμό, ανέβασε την γυναίκα στους ώμους του και την πέρασε απέναντι. 

Καθώς συνέχιζαν το ταξίδι τους, ο πρώτος μοναχός δεν σταματούσε να επιπλήττει τον δεύτερο που κουβάλησε την γυναίκα.
Μέχρι που τέλος ο δεύτερος δεν άντεξε άλλο και του αποκρίθηκε: 

«αδελφέ μου, εγώ την κουβάλησα για λίγα λεπτά, μα εσύ ακόμα την κουβαλάς».

ΒΙΝΤΕΟ: «Οι Καλογέροι» 

Μουσική, Στίχοι: Θανάσης Παπακωνσταντίνου, 

Τραγούδι: Σωκράτης Μάλαμας.

Η πίστη θέλει στήριγμα 

θεό που να λατρεύει

και μοναστήρι πέτρινο 

κελί σαν μαύρη απόχη

στρώμα από άγριο μαλλί 

τα όνειρα να διώχνει.

http://sophia-siglitiki.blogspot.gr/2014/08/blog-post_27.html

Dance Me to the End of Love // The Civil Wars

Hello - Lionel Richie -

Μάζεψα βροχή των αστεριών
κι έπλεξα φεγγάρια στα μαλλιά σου
γύρισα απ΄το μέλλον στο παρόν
κι έγινα πυξίδα στην καρδιά σου

Γιατί σε νοιάζομαι και σε χρειάζομαι
είσαι ο ήλιος μου το άλλο μου μισό

Σώμα είμαστε ένα σώμα
μια φωνή ένα στόμα ένα σ΄αγαπώ
Σώμα στο δικό σου σώμα
γράφουν τα φιλιά μου
πως για σένα ζω

Στ΄απλωμένα του έρωτα φτερά
βρήκανε απάγγειο τα κορμιά μας
στις καρδιές ανοίξαμε πανιά
να πετάξουμε στα όνειρά μας

Γιατί σε νοιάζομαι και σε χρειάζομαι
είσαι ο ήλιος μου το άλλο μου μισό

Σώμα είμαστε ένα σώμα
μια φωνή ένα στόμα ένα σ΄αγαπώ
Σώμα στο δικό σου σώμα
γράφουν τα φιλιά μου
πως για σένα ζω

νὰ μὴν ξανακοιμηθεῖ κανένα ὄνειρο στὸν κόσμο

Θά ῾θελᾳ νὰ φωνάξω τ᾿ ὄνομά σου, ἀγάπη, μ᾿ ὅλη μου τὴν δύναμη.
Νὰ τ᾿ ἀκούσουν οἱ χτίστες ἀπ᾿ τὶς σκαλωσιὲς καὶ νὰ φιλιοῦνται μὲ τὸν ἥλιο
νὰ τὸ μάθουν στὰ καράβια οἱ θερμαστὲς καὶ ν᾿ ἀνασάνουν ὅλα τὰ τριαντάφυλλα
νὰ τ᾿ ἀκούσει ἡ ἄνοιξη καὶ νά ῾ρχεται πιὸ γρήγορα
νὰ τὸ μάθουν τὰ παιδιὰ γιὰ νὰ μὴν φοβοῦνται τὸ σκοτάδι,
νὰ τὸ λένε τὰ καλάμια στὶς ἀκροποταμιές, τὰ τρυγόνια πάνω στοὺς φράχτες
νὰ τ᾿ ἀκούσουν οἱ πρωτεύουσες τοῦ κόσμου καὶ νὰ τὸ ξαναποῦνε μ ὅλες τὶς καμπάνες τους
νὰ τὸ κουβεντιάζουνε τὰ βράδια οἱ πλύστρες χαϊδεύοντας τὰ πρησμένα χέρια τους.

Νὰ τὸ φωνάξω τόσο δυνατὰ
ποὺ νὰ μὴν ξανακοιμηθεῖ κανένα ὄνειρο στὸν κόσμο
καμιὰ ἐλπίδα πιὰ νὰ μὴν πεθάνει.

Νὰ τ᾿ ἀκούσει ὁ χρόνος καὶ νὰ μὴν σ᾿ ἀγγίξει, ἀγάπη μου, ποτέ.

Τ. Λειβαδίτης

Kανα Μελίνα ~ Όταν στο Θεό Μιλώ

Σ' αγαπώ Φωτεινή Δάρρα

Κλείσε τα μάτια μου
Μπορώ να σε κοιτάζω
Τ' αυτιά μου σφράγισ΄ τα
Να σ' ακούσω μπορώ
Χωρίς τα πόδια μου μπορώ να 'ρθω σ' εσένα
Και δίχως στόμα θα μπορώ να σε παρακαλώ

Σταμάτησέ μου την καρδιά και θα καρδιοχτυπώ με το κεφάλι
Και αν κάνεις το κεφάλι μου συντρίμμια στάχτη
Εγώ μέσα στο αίμα μου θα σ' έχω πάλι

Χωρίς τα χέρια μου μπορώ να σε σφιχταγκαλιάσω
Σαν να 'χα χέρια όμοια καλά με την καρδιά

Σταμάτησέ μου την καρδιά και θα καρδιοχτυπώ με το κεφάλι
Και αν κάνεις το κεφάλι μου συντρίμμια στάχτη
Εγώ μέσα στο αίμα μου θα σ' έχω πάλι

Σταμάτησέ μου την καρδιά και θα καρδιοχτυπώ με το κεφάλι
Και αν κάνεις το κεφάλι μου συντρίμμια στάχτη
Εγώ μέσα στο αίμα μου θα σ' έχω πάλι

Dust in the Wind - Kansas

Eros Ramazzotti Un Altra Te

ΣΠΑΣΜΕΝΟ ΚΑΡΑΒΙ - Κώστας Καράλης

Mario Frangoulis & Justin Hayward - Notte Di Luce / Nights In White Satin

We'll burn the sky - Scorpions

Κάνε με αηδόνι Θεέ μου, πάρε μου όλες τις λέξεις κι άφησέ μου τη φωτιά, τη λαχτάρα, το πάθος, την αγάπη..

Κάνε με αηδόνι Θεέ μου, πάρε μου όλες τις λέξεις κι άφησέ μου τη φωτιά, τη λαχτάρα, το πάθος, την αγάπη...

Η βρύση του πουλιού
Κάνε με αηδόνι Θεέ μου, πάρε μου όλες
τις λέξεις κι άφησέ μου τη φωτιά,
τη λαχτάρα, το πάθος, την αγάπη,
να τραγουδώ έτσι απλά, όπως τραγουδούσαν
οι γρύλοι μία φορά κι αντιλαλούσε
η Πλούμιτσα τη νύχτα. Όπως η βρύση
του Πουλιού μες στη φτέρη. Να γιομίζω
με το μουμούρισμά μου τη μεγάλη
κυψέλη τα’ ουρανού. Να θησαυρίζω
τα νερά των βροχών και τις ανταύγειες
απ’ το θαύμα του κόσμου. Να μ’ απλώνουν
τις φούχτες του οι άνθρωποι κι ένας – ένας
να προσπερνούν. Κι αδιάκοπα να ρέω
τη ζωή, την ελπίδα, τη λάμψη του ήλιου,
του ηλιογέρματος το γαρουφαλένιο
ψιχάλισμα στα όρη, τη χαρά,
τα χρώματα να ρέω του ουράνιου τόξου
και τη βροχούλα της αστροφεγγιάς.
Ω τι καλά που ‘ναι σ’ αυτόν τον κόσμο !

Νικηφόρος Βρεττάκος

Kostas Tournas ~ Γεφύρι της ζωής σου...

Τί να πεις - Κώστας Τουρνάς / Ti na peis - K Tournas

Έτσι να σε θυμάμαι...

*Ετσι για να θυμομαστε τους ανθρωπους μας, που δεν ειναι πια κοντα μας...ειτε ειναι καπου ψηλα, ειτε καπου μακρυα μας...*

*Το δωρο ειναι οτι υπηρξαν μερος της ζωης μας...ειτε για λιγο, ειτε για πολυ*

*Ετσι να σε θυμαμαι*...λοιπον...

Κώστας Τουρνάς ''ΞΥΠΝΑ''

Κώστας Τουρνάς - Δεν έχει άλλη Ελλάδα η Γη

Την ώρα του έρωτα άσε τα λόγια, 
σαν μείνω μη λες για φτωχούς.
Δουλειά σαν αρχίζω, μη λες για ρολόγια, 
δε μοιάζω εγώ στους πολλούς.
Δε μοιάζω εγώ στους πολλούς...

Μη λες γι' αδικίες την ώρα που παίρνω
αυτά που σκορπίζεις εσύ.
Πουλί είμαι σε κάμπο που γύρα τον φέρνω
και μάνα μου έχω τη γη.
Και μάνα μου έχω τη γη...

Εγώ αγαπώ τη ζωή και τον ήλιο, 
τον έρωτα εγώ αγαπώ.
Να ακούω τα ντέφια αγαπώ, κι ένα φίλο, 
αυτά είναι όσα ζητώ.

Σε τούτο τον τόπο μη λες γι' άλλες χώρες, 
γεννήθηκα σ' άσπρο νησί.
Και ό,τι αγάπησα το `χω εδώ γύρω, 
δεν έχει άλλη Ελλάδα η Γη.
Δεν έχει άλλη Ελλάδα η Γη...

Εγώ αγαπώ τη ζωή και τον ήλιο, 
τον έρωτα εγώ αγαπώ.
Να ακούω τα ντέφια αγαπώ, κι ένα φίλο, 
αυτά είναι όσα ζητώ.

Δεν έχει άλλη Ελλάδα η Γη...

Lake of Tears - So Fell Autumn Rain

ΕΣΕΝΑ ΠΟΥ ΣΕ ΞΕΡΩ ΤΟΣΟ ΛΙΓΟ - ZORAS

The Vikings - Francoise

Αχ, Θεέ μου... τι παραλογισμός...
Ανάμεσα στο ψέμα και στην αλήθεια
στις θύμησες και στη λήθη
στο χθες και στο σήμερα
στο σήμερα και στο αύριο
στην απομόνωση και στην επιβολή της ανάγκης για επιβίωση
στην αγάπη και στην αντιμετώπιση του μίσους
εν οίδα ότι ουδέν οίδα..
και πάλι μόνη μου αναζητώ, μόνη μου παλεύω να διαλέγω τις δικές μου αλήθειες που φαίνονται στους άλλους ψέματα, αλλά δε με νοιάζει, ποτέ δε με ένοιαξε.. μόνο ο παραλογισμός των άλλων να μη συνθλίψει το δικό μου κόσμο που ήταν πάντα ξεκάθαρος και δεν είχε... ανάμεσα...
Το μόνο που θέλω είναι να μπορώ να συνεχίζω να αγαπώ...

Θάλασσα από ηλιοτρόπια - Ευανθία Ρεμπούτσικα

Θάλασσες - Ηλίας Κλωναρίδης

Σκέφτομαι δε σημαίνει ενοποιώ, δε σημαίνει ότι συμφιλιώνομαι με τα φαινόμενα κάτω από το πρόσωπο μιας μεγάλης αρχής. Σκέφτομαι σημαίνει ξαναμαθαίνω να βλεπω, να παρατηρώ, σκέφτομαι σημαίνει ότι κατευθύνω τη συνείδηση μου από κάθε ιδέα και εικόνα, σκέφτομαι σημαίνει δημιουργώ.

~Αλμπέρ Καμύ

Χίλια καλοκαίρια χάσανε τὴν ὑπομονή τους προσμένοντας νὰ τὰ κοιτάξεις.

Εἶδες ποτὲ, κυρά μου, πῶς πετάει μιὰ πεταλούδα;
ἔνοιωσες τὸ ἄγγιγμα τῶν φτερῶν της πάνω στὴν καρδιά σου;
Ὁ ἥλιος ἔλαμψε, μὰ σένα δὲ σὲ φώτισε
σὲ σκίασε μιὰ μικρὴ πεταλούδα.
Ὁ γρῦλος, μὲ ρώτησες κάποτε,
εἶναι ἄραγε καὶ αὐτὸ τὸ καλοκαίρι κοντά μας;
Δὲν σ΄ ἀπάντησα, γιατὶ θὰ πληγωνόσουν
οὔτε καὶ τώρα θὰ σοῦ ἀπαντήσω.
Χίλια καλοκαίρια χάσανε τὴν ὑπομονή τους
προσμένοντας νὰ τὰ κοιτάξεις.

Μιχαήλ Ἀγγελάκης

Φύσηξε έρωτας βοριάς - Ζιγκ Ζαγκ (Γ.Σαρρής)

ΌΛΑ ΤΑ ΠΗΡΕ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ

 Όλα τα πήρε το καλοκαίρι

τ’ άγριο μαλλί σου στην τρικυμία
το ραντεβού μας η ώρα μία
Όλα τα πήρε το καλοκαίρι
τα μαύρα μάτια σου το μαντίλι
την εκκλησούλα με το καντήλι
Όλα τα πήρε το καλοκαίρι
κι εμάς τους δύο χέρι με χέρι

Όλα τα πήρε το καλοκαίρι
με τα μισόλογα τα σβησμένα
τα καραβόπανα τα σχισμένα
Μες στις αφρόσκονες και τα φύκια
όλα τα πήρε τα πήγε πέρα
τους όρκους που έτρεμαν στον αέρα
Όλα τα πήρε το καλοκαίρι
κι εμάς τους δύο χέρι με χέρι.

Οδ. Ελύτης

Όταν τα ζώα εκφράζουν τα αισθήματά τους σαν άνθρωποι...

 

Αυτή είναι η Ελλάδα μας...

Ξημερώνει-Σωκράτης Μάλαμας

Σωκράτης Μάλαμας - Γιατί πολύ σ' αγάπησα

"Σ’αγαπώ πολύ πιο βαθιά

 από αυτό που φαντάστηκες...

Και στην αγάπη δεν υπάρχει χρόνος

 δεν υπάρχει ούτε απόσταση,

ούτε ταλαιπωρία ούτε το τι έκανες... 

Μόνο μια αγκαλιά και συγχώρεση..." 

Χρυσηίδα Δημουλίδου.

Μέτρησα τα χρόνια μου…

Μέτρησα τα χρόνια μου και συνειδητοποίησα, ότι μου υπολείπεται λιγότερος χρόνος ζωής απ’ ότι έχω ζήσει έως τώρα…
Αισθάνομαι όπως αυτό το παιδάκι που κέρδισε μια σακούλα καραμέλες: τις πρώτες τις καταβρόχθισε με λαιμαργία αλλά όταν παρατήρησε ότι του απέμεναν λίγες, άρχισε να τις γεύεται με βαθιά απόλαυση.
Δεν έχω πια χρόνο για ατέρμονες συγκεντρώσεις όπου συζητούνται, καταστατικά, νόρμες, διαδικασίες και εσωτερικοί κανονισμοί, γνωρίζοντας ότι δε θα καταλήξει κανείς πουθενά.
Δεν έχω πια χρόνο για να ανέχομαι παράλογους ανθρώπους που παρά τη χρονολογική τους ηλικία, δεν έχουν μεγαλώσει.
Δεν έχω πια χρόνο για να λογομαχώ με μετριότητες.
Δε θέλω να βρίσκομαι σε συγκεντρώσεις όπου παρελαύνουν παραφουσκωμένοι εγωισμοί.
Δεν ανέχομαι τους χειριστικούς και τους καιροσκόπους.
Με ενοχλεί η ζήλια και όσοι προσπαθούν να υποτιμήσουν τους ικανότερους για να οικειοποιηθούν τη θέση τους, το ταλέντο τους και τα επιτεύγματα τους.
Μισώ, να είμαι μάρτυρας των ελαττωμάτων που γεννά η μάχη για ένα μεγαλοπρεπές αξίωμα. Οι άνθρωποι δεν συζητούν πια για το περιεχόμενο… μετά βίας για την επικεφαλίδα.
Ο χρόνος μου είναι λίγος για να συζητώ για τους τίτλους, τις επικεφαλίδες. Θέλω την ουσία, η ψυχή μου βιάζεται…Μου μένουν λίγες καραμέλες στη σακούλα…
Θέλω να ζήσω δίπλα σε πρόσωπα με ανθρώπινη υπόσταση.
Που μπορούν να γελούν με τα λάθη τους.
Που δεν επαίρονται για το θρίαμβό τους.
Που δε θεωρούν τον εαυτό τους εκλεκτό, πριν από την ώρα τους.
Που δεν αποφεύγουν τις ευθύνες τους.
Που υπερασπίζονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια
Και που το μόνο που επιθυμούν είναι να βαδίζουν μαζί με την αλήθεια και την ειλικρίνεια.
Το ουσιώδες είναι αυτό που αξίζει τον κόπο στη ζωή.
Θέλω να περιτριγυρίζομαι από πρόσωπα που ξέρουν να αγγίζουν την καρδιά των ανθρώπων…
Άνθρωποι τους οποίους τα σκληρά χτυπήματα της ζωής τους δίδαξαν πως μεγαλώνει κανείς με απαλά αγγίγματα στην ψυχή.
Ναι, βιάζομαι, αλλά μόνο για να ζήσω με την ένταση που μόνο η ωριμότητα μπορεί να σου χαρίσει.
Σκοπεύω να μην πάει χαμένη καμιά από τις καραμέλες που μου απομένουν…Είμαι σίγουρος ότι ορισμένες θα είναι πιο νόστιμες απ’ όσες έχω ήδη φάει.
Σκοπός μου είναι να φτάσω ως το τέλος ικανοποιημένος και σε ειρήνη με τη συνείδησή μου και τους αγαπημένους μου.
Εύχομαι και ο δικός σου να είναι ο ίδιος γιατί με κάποιον τρόπο θα φτάσεις κι εσύ…

Από τον Mario de Andrade ποιητή, συγγραφέα, δοκιμιογράφο και μουσικολόγο από τη Βραζιλία