Ο συντελεσμένος, ο αληθινός εαυτός μας, βρίσκεται στο χτες, στο ανεπανόρθωτο. Το αύριο δε μας ανήκει ακόμα και το τώρα είναι περιγελαστικά Φευγαλέο, έτσι που αφανίζεται προτού το ιδείς. Πού ζούμε λοιπόν; Σε μια διάσταση έξω από το συγκεκριμένο. Μέσα σ΄ ένα γνέψιμο ιδεατό, που σχεδιάζεται κάπου έξω από το χρόνο. Το μυαλό, ύστερα, χωνεύει σε μια πρέζα στάχτη - κι η ιστορία πάει, τέλειωσε.
Μέσα στο Φευγαλέο παρόν, υπάρχει μια παρουσία με τρομαχτική ενάργεια: Ο πόνος. Μονάχα ο πόνος κάνει το τώρα παρόν. Όσο κι αν απογειωθείς με το νου σου, δε θα φιμώσεις τον πόνο. Έτσι, ανάμεσα στους δυο αυτούς ίσκιους, το χτες και το αύριο, δε μένει παρά ένας πόνος ασώματος, που να μαρτυρεί πως έχουμε υπάρξει. Είμαστε μια κραυγή από στόμα άσαρκο, ριγμένη μέσα στο λιοπερίχυτο χάος"
ΆγγελοςΤερζάκης
Αχ ψεύτη κόσμε γιατί σε πίστεψα, γιατί
Κάθε σου δρόμος για μένα ανοιχτή πληγή
Κάθε σου γέλιο στα χείλη μου βγαίνει καημός
Κάθε σου αγάπη για μένα είναι στεναγμός
Χάνουν το λόγο, το σήμερα μου μοιάζει χθες
Άδεις σκέψεις μες στου μυαλού μου τις στοές
Χέρια υψωμένα, στους ώμους γίνονται φτερά
Παγώνει ο χρόνος, νιώθω τα πόδια μου βαριά
Αχ ψεύτη κόσμε… γιατί σε πίστεψα, γιατί
Αχ ψεύτη κόσμε, γιατί σε πίστεψα, γιατί
Κλείνω τα μάτια, κρύβω τα λόγια σαν παιδί
Σβήνω και γράφω, μα πάλι άδειο το χαρτί
Πέφτουνε κάτω και σχηματίζουν «σ’ αγαπώ»
Λέξεις πηδάνε, στήνουνε γύρω μου χορό
Πανάθεμά σου που μ’ έκανες και σ’ αγαπώ
Αχ ψεύτη κόσμε γιατί σε πίστεψα, γιατί
Και σε γλεντάω σε κάθε λάθος ή σωστό
Μα κάθε μέρα, ριζώνει μέσα μου οργή
Αχ ψεύτη κόσμε γιατί σε πίστεψα, γιατί
