Είχα

Είχα ένα εγώ που το χρησιμοποιούσα πολύ,

είχα μια νιότη που έφτιαχνε χρώματα από το τίποτα,

είχα μι’ αγάπη που τραγούδαγε στα πληγωμένα ζώα,

μια πίστη που περιέκλεινε και τις πέτρες ακόμη

μέσα στ’ άγια των αγίων της. 

Τώρα, όχι πως έχασα

τα πράγματα μου καθώς εβάδιζα, αλλά

θα διπλώθηκαν μέσα μου κάπου, βαθιά

περιμένοντας ίσως τη σάλπιγγα

της ανάστασης.

 

Κ’ η Ελλάδα,

τώρα, σαν ένα μακρινό φεγγάρι από κιμωλία,

φέγγει, αμυδρά, στης μνήμης μου το διάστημα.(Νικηφόρος Βρεττάκος)

Ησυχία τώρα που όλοι κοιμούνται. Πάντα ελπίζεις ότι κοιμάται και ο εχθρός και εξαντλείς την ομορφιά της νύχτας στη μοναξιά. Καλό ξημέρωμα σε όσους διατηρούνται άνθρωποι. Ο κόσμος χωρίζεται πια όχι σε ιδεολογίες και θρησκείες αλλά σε ανθρωπιά και αποκτήνωση

Αυτή και ο μύθος κρύπτει
νούν αληθείας, επτέρωσε
τον Ίκαρον. και αν έπεσεν
ο πτερωθείς κ'επνίγη ,θαλασσωμένος.
Αφ'υψηλά όμως έπεσε, και απέθανεν ελεύθερος.
Αν γένης σφάγιον άτιμον ,ενός τυράννου, νόμιζε
φρικτόν τον τάφον."
Α. ΚΑΛΒΟΣ

Με την προσευχή και τη μουσική βρίσκεις στα μονοπάτια της ψυχής διέξοδο προς τον ουρανό...
Αφήνεσαι ελεύθερα μέσα στο γαλάζιο του ουρανού, δε φοβάσαι το μαύρο, γιατί λαμποκοπούν τα αστέρια...
Απλώνεις να τα αγγίξεις και γεμίζεις χρυσόσκονη...
Την μαζεύεις στη χούφτα σου και την σκορπίζεις στις ζωές των ανθρώπων που αγαπάς...
Και αυτή δεν είναι ψεύτικη.. είναι αληθινή χρυσόσκονη...
Πιο πάνω ο ήλιος σου χαμογελά... δε σε καίει... σε φωτίζει απλά...
Όλα αυτά με την προσευχή και τη μουσική...

ΡΙΤΣΟΣ ΓΙΑΝΝΗΣ

Field of poppies, Monet, 1873

 ΣΗΜΕΡΑ μια μικρή κοπέλα, με θαλασσιά κορδέλα στα μαλλιά,

στάθηκε στην κορφή της λεύκας και κελαϊδάει.

 Απ’ το τραγούδι της πετούν μικρά πουλιά που γεμίζουν τις αυλές και

τις στέγες.

 Τα πουλιά κάθουνται στους ώμους των παιδιών.

 Οι άνθρωποι μπλέκονται στα δίχτυα των αχτίνων και τρεκλίζουν σαν

πρωτόβγαλτα πουλιά.

 Τα τριαντάφυλλα τρελάθηκαν και κάνουν τούμπες μέσα στο νερό.

Θέ μου, το μεθυσμένο φως θα σπάσει τα τζάμια, θα πλημμυρίσει τις

κάμαρες και δε θ’ αφήσει μήτε έναν ίσκιο για να σκεπάσει η μάνα μου

τα μάτια της.

 Τότε θα τινάξει στον αέρα το μαντήλι της και θα χορέψει κείνο το

νησιώτικο χορό που χόρευε στα νιάτα της μαζί με τον πατέρα – ένα

χορό που μυρίζει θάλασσα και βάρκες φορτωμένες πορτοκάλια.

 Ο πατέρας θα κάνει πως ξέχασε τον χορό και θα χαμογελάει καθώς

θα κρούει τη φτέρνα στον αέρα.

 Κι εμείς ξοπίσω τους, παιδιά, πουλιά, λουλούδια και λιθάρια, θα

χορεύουμε στ’ αλώνι του ήλιου τραγουδώντας τις μέρες που δε

χάνουνται μες στο σκοτάδι, όταν οι μεγάλοι χορεύουν μαζί με τα παιδιά

τον ίδιο χορό της κάθε άνοιξης.

ΡΙΤΣΟΣ ΓΙΑΝΝΗΣ

Το σπουδαίο..

Το σπουδαίο..

δεν είναι ν’ αλλάξουμε τη ζωή μας,

ονειροπολώντας μιαν άλλη πιο ενδιαφέρουσα,

αλλά να κάνουμε να λαλήσει τούτη η ζωή 

όπως μας δόθηκε

την καθημερινή, την ταπεινή, την ανθρώπινη,

όπου το καθετί που μπορούσε να γυρέψουμε

 πρέπει  μέσα μας να υπάρχει.

Γιώργος Σεφέρης  

http://aeriko-moments.blogspot.gr/2015/05/blog-post_31.html

I Walk The Line ~ Johnny Cash

Την καρδιά μου την προσέχω καλά
τα μάτια μου έχω πάντα ανοιχτά
φυλώ τις άκρες του δεσμού που μας κρατά
Αφού 'σαι δικιά μου, τραβώ το Γολγοθά μου.

I keep a close watch on this heart of mine
I keep my eyes wide open all the time
I keep the ends out for the tie that binds
Because you're mine, I walk the line

I find it very, very easy to be true
I find myself alone when each day is through
Yes, I'll admit that I'm a fool for you
Because you're mine, I walk the line

As sure as night is dark and day is light
I keep you on my mind both day and night
And happiness I've known proves that it's right
Because you're mine, I walk the line

You've got a way to keep me on your side
You give me cause for love that I can't hide
For you I know I'd even try to turn the tide
Because you're mine, I walk the line

I keep a close watch on this heart of mine
I keep my eyes wide open all the time
I keep the ends out for the tie that binds
Because you're mine, I walk the line

Να με κρατάς...

Σε κοιτώ περίτεχνα να ισορροπείς πάνω σε γαλάζιο φόντο
και με λικνίσματα αργά πότε τον κυματισμό δαμάζεις
και πότε αφήνεσαι να σε τυλίξει το υδάτινο πάθος.
Μα επιτέλους πού ταξιδεύεις; Ποιος είναι ο προορισμός σου;
Μήπως χάθηκες κι εσύ αναζητώντας τη ζωή σου;
Ποια τύχη σε ξεγέλασε;
Ποιο όνειρο σε πρόδωσε και σ' έκανε προορισμό να αναζητάς ότι οι θνητοί αποφεύγουν;
Μην νοσταλγείς πράγματα που ποτέ δεν έζησες
πυξίδα να έχεις εκείνα που θα 'ρθουν
άλλωστε ποτέ κανείς δεν έμαθε τον προορισμό του...

Constantina Loukeris Livieratou

Promise me, when you see
A white rose you'll think of me.. 

Βρέξε Θεέ μου...

Σαν επίκληση /σαν προσευχή

Σαν επίκληση /σαν προσευχή

 Πάντα στην άκρη της Θάλασσας /το αναπάντεχο συμβαίνει ...

Ωρες πολλές /κοιτούσα με έκσταση πως άνοιγε την αγκαλιά της
 ''αφρίζοντας''
/στο τραγούδι του Ανέμου..
 
Ενα σπασμένο κοχύλι στην άμμο/''μαρτυρούσε'' τα μυστικά του 
στ' απομεινάρια του Καλοκαιριού.
Πως μοιάζει ο Ερωτας με κοχύλι μικρό/στην άμμο κρυμμένο..
Eκεί κρύβει τα ''ακριβά του λόγια'' ο αγέρας
 /για τους ταπεινούς προσκυνητές ...

Οσπου το ανέφελο τοπίο ''σκοτείνιασε'' ξαφνικά 
Ενα μολυβένιο σύννεφο έκρυψε για λίγο/ τις καυτές αχτίδες του Ηλιου. 
Ηταν άραγε η σκέψη σου /που ήρθε να μ' ανταμώσει ;...

Σαν επίκληση βγήκε στα χείλη μου /μια προσευχή...


Βρέξε θεέ μου ...Βρέξε ...
Να γίνει όαση η έρημος της Αγάπης ...

http://pyroessa-artemusica.blogspot.gr

''Τώρα θά ῾χω σιμά μου ἕνα λαγήνι ἀθάνατο νερό
Θά ῾χω ἕνα σχῆμα λευτεριᾶς ἀνέμου ποὺ κλονίζει
Κι ἐκεῖνα τὰ χέρια σου ὅπου θὰ τυραννιέται ὁ ἔρωτας
Κι ἐκεῖνο τὸ κοχύλι σου ὅπου θ᾿ ἀντηχεῖ τὸ Αἰγαῖο.'' 
(Προσανατολισμοί) ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ

"Ο νους βολεύεται. Θέλει να γιομώσει μ έργα μεγάλα τη φυλακή του, το κρανίο. Να χαράξει στους τοίχους ρητά ηρωικά, να ζωγραφίσει στις αλυσίδες του φτερούγες ελευτερίας.

Η καρδιά δε βολεύεται. Χέρια χτυπούν απόξω από τη φυλακή της, φωνές ερωτικές αφουγκράζεται στον αγέρα · κι η καρδιά, γιομάτη ελπίδα, αποκρίνεται, τινάζοντας τις αλυσίδες -. ΚΑΙ ΣΕ μιαν Αστραπή Της φαίνεται Όπως έγιναν ΟΙ Αλυσίδες φτερούγες
Μα Γρήγορα Η Καρδιά πέφτει Πάλι αιματωμένη, έχασε πάλι την ελπίδα και την ξαναπιάνει ο Μέγας Φόβος. "

Ασκητική - Ν. Καζαντζάκης

"Εν μέσω λογισμών και παραλογισμών
άρχισε κι η βροχή να λιώνει τα μεσάνυχτα
μ' αυτόν τον νικημένο πάντα ήχο
σι, σι, σι.
Ήχος συρτός, συλλογιστός, συνέρημος,
ήχος κανονικός κανονικής βροχής.
Όμως ο παραλογισμός
άλλη γραφή κι άλλην ανάγνωση
μου 'μαθε για τους ήχους.
Κι όλη τη νύχτα ακούω και διαβάζω τη βροχή,
σίγμα πλάι σε γιώτα, γιώτα κοντά στο σίγμα,
κρυστάλλινα ψηφία που τσουγκρίζουν
και μουρμουρίζουν ένα εσύ, εσύ, εσύ.
Κάθε σταγόνα κι ένα εσύ,
όλη τη νύχτα
ο ίδιος παρεξηγημένος ήχος,

αξημέρωτος ήχος,
αξημέρωτη ανάγκη εσύ,
βραδύγλωσση βροχή,
σαν πρόθεση ναυαγισμένη
κάτι μακρύ να διηγηθεί
και λέει μόνο εσύ, εσύ,
νοσταλγία δισύλλαβη,
ένταση μονολεκτική,
το ένα εσύ σαν μνήμη,
το άλλο σαν μομφή
και σαν μοιρολατρία,
τόση βροχή για μια απουσία,
τόση αγρύπνια για μια λέξη,
πολύ με ζάλισε απόψε η βροχή
μ' αυτή της τη μεροληψία
όλο εσύ, εσύ, εσύ,
σαν όλα τ' άλλα να 'ναι αμελητέα
και μόνο εσύ, εσύ, εσύ".

Τα πάθη της βροχής, Το λίγο του κοσμου (1971).

Κική Δημουλά

Θέλω Όνειρα...Βασίλης Λέκκας...

Ν. Καρούζος «Τα πουλιά δέλεαρ του Θεού» (απόσπασμα)

ΘΑ περάσουν Από Πάνω μας ΟΛΟΙ ΟΙ Τροχοί 
ΣΤΟ τέλος ΤΑ ίδια ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ μας ΘΑ μας σώσουν.
Αγάπη μείνε,  ΣΤΗΝ Καρδιά αυτός ας Ειναι Ο κανών ΤΟΥ τραγουδιού σου.
Με ΤΗΝ αγάπη ΘΑ σηκώσουμε ΤΗΝ απελπισία μας Απ 'τ' αμπάρι του κορμιού.
Δεν είναι φορτίο ΓΙΑ ΤΗ Χώρα Των αγγέλων Η απελπισία. ΚΑΙ προπαντός ας ΜΗΝ αφήσουμε ΤΗΝ αγάπη ΝΑ συνωστίζεται ΜΕ τόσα αισθήματα ...

Μονο οταν σε νοιαζονται ημερωνεις..
Μονο οταν σ αγαπανε...εισαι..
Μονο οταν αγαπας εξανθρωπιζεσαι..

Ολα τα αλλα ειναι..,να χαμε να λεγαμε. ( Μικρος Πριγκηπας)

«Η Ζωή θέλει να την αγαπάνε. Να την αγαπάνε χωρίς παζαρέματα, πολύ και αλογάριαστα. Μικρή κατάλαβε πως για να τα καταφέρει, έπρεπε πρώτα ν’ αγαπήσει αυτή τους ανθρώπους ή τουλάχιστον να κάνει πως τους αγαπά….. Αγαπούσε όπως πεινούσε, όπως διψούσε, όπως πονούσε, όπως γελούσε.
Το δίχτυ της Ζωής ήταν σοφά πλεγμένο. Είχε κι άλλες κλωστές πολύ γερές. Άνοιγε τις χούφτες της και σκόρπιζε το παιδικό της βιος. Χάριζε τα βιβλία της, τα μολύβια της, τις πέννες της, τις ζωγραφιές της, τα παιχνίδια της. Κρυφά από τους δικούς της χάρισε το χρυσό σταυρό της, το δαχτυλιδάκια της, μια παλιά καρφίτσα της γιαγιάς. Έψαχνε στα συρτάρια, κάτι να βρει ακόμα, να το χαρίσει κι αυτό, να γίνει ένας παραπανίσιος κρίκος στην αλυσίδα που θα την έδενε με τους ανθρώπους . Αγωνιζόταν. Η λαχτάρα της γινόταν ορμητικό ποτάμι και παράσερνε τα εμπόδια. Όχι, όχι δεν ήτανε παιχνίδι. Ήταν αγωνία. Παιδιάστικη αγωνία. Η μητέρα το `χε καταλάβει και της παραστεκότανε χωρίς πολλά λόγια. Ένιωθε τη μοναξιά που τρόμαζε το παιδί της, ίσως γιατί την ήξερε, τη φοβόταν. Έλεγε στη Ζωή: «Να εμπιστεύεσαι τον άνθρωπο. Ο άνθρωπος είσαι ’συ».»

Απόσπασμα από το «Όταν ο ήλιος» της Ζωρζ Σαρή ( 23 Μαΐου 1925 - 9 Ιουνίου 2012)

pink floyd - wish you were here (with lyrics)

Θυμάσαι τις νύχτες; 
Για να σε κάνω να γελάσεις περπατούσα πάνω ……στο γυαλί της λάμπας.
«Πώς γίνεται αυτό;» ρώταγες. 
Μα ήταν τόσο απλό, αφού μ’ αγαπούσες
(Τάσος Λειβαδίτης)

Η βροχή

—Robert Creeley—
Μετάφραση: Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ
 Όλη νύχτα ο ήχος είχε
έρθει πίσω ξανά,
και ξανά πέφτει
αυτή η ήσυχη, αδιάκοπη βροχή.

 Τι είμαι για μένα
που πρέπει να θυμάται κανείς
να επιμένει σ” αυτό
τόσο συχνά;

 Είναι
 που ποτέ η άνεση
ακόμη και η τραχύτητα
της βροχής πέφτοντας
δεν θα “χουν για μένα
 κάτι άλλο απ” αυτό,
κάτι όχι τόσο επίμονο·
είμαι για πάντα λοιπόν κλειδωμένος σ” αυτή
την οριστική αμηχανία.

Αγάπη, αν μ” αγαπάς
ξάπλωσε δίπλα μου.
Γίνε για μένα, σαν τη βροχή
η έξοδος από την κούραση, την ανοησία, τη μισολαγνεία της σκόπιμης αδιαφορίας.
Να “σαι υγρή με μια αξιοπρεπή ευτυχία.