Chris Rea - True To You

Ακόμα Σ’ Αγαπώ ~ Μ. Πασχαλίδης& Β.Παπακωνσταντίνου LIVE 2015

..Μαζί σου είναι το ωραιότερο της ψυχής μου ταξίδι.Και
πάντα θα βρίσκω τρόπους μέσα απο νότες και λέξεις να σου 
το τραγουδώ.Ό,τι Αγαπάς δεν Τελειώνει κι εγω Ακόμα Σ'αγαπώ.

Όπως και αν έρθουν τα πράγματα
όσο αντίξοες κι αν είναι οι συνθήκες
πάντα μπορεί κανείς να ερωτεύεται.
Το δύσκολο είναι ν’ αγαπάς. 

Τίτος Πάτρίκιος το ποίημα  '' Το δύσκολο'' από την ποιητική του συλλογή '' Συγκατοίκηση με το παρόν'' εκδ. Κέδρος

  

Είχα

Είχα ένα εγώ που το χρησιμοποιούσα πολύ,

είχα μια νιότη που έφτιαχνε χρώματα από το τίποτα,

είχα μι’ αγάπη που τραγούδαγε στα πληγωμένα ζώα,

μια πίστη που περιέκλεινε και τις πέτρες ακόμη

μέσα στ’ άγια των αγίων της. Τώρα, όχι πως έχασα

τα πράγματα μου καθώς εβάδιζα, αλλά

θα διπλώθηκαν μέσα μου κάπου, βαθιά

περιμένοντας ίσως τη σάλπιγγα

της ανάστασης.

Κ’ η Ελλάδα,

τώρα, σαν ένα μακρινό φεγγάρι από κιμωλία,

φέγγει, αμυδρά, στης μνήμης μου το διάστημα.

Νικηφόρος Βρεττάκος

Κι αν ο έρωτας είναι ο έρωτας που χάθηκε,
πώς θα βρούμε τον έρωτα;
Αντόνιο Πόρτσια, Φωνές, μτφ. Ε.Χ. Γονατάς

ΒΑΣΙΛΗΣ ΛΕΚΚΑΣ - Η ΧΩΡΑ (Γιάννη Μαρκόπουλου).wmv

Ennio Morricone - Le vent, le cri

Eleni Karaindrou - Adagio

Αρβανιτακη - Μετρησα (Να μ' αγαπας χιλιες φορες)

The Moody Blues - Nights In White Satin [Original Footage] (1967)

Soul Behind the Face

If I close my eyes forever

Θα 'ρθω μεσάνυχτα
με τρόπο απρόβλεπτο
να πέσω μες στην καταιγίδα σου
στην απροσμέτρητη αγκαλιά σου.

Να ασπαστώ το χάδι σου
που ευωδιάζει άνοιξη
να μοιραστώ το πάθος σου
ν' αφανιστώ στις φυλλωσιές σου.

Να ανυψωθώ μαζί σου Άνεμε
με όλα εκείνα που μ’ ελκύουν
να γίνω σύμπαν
μες το σύμπαν σου.


Μαίρη Σκαρπαθιωτάκη

Το κλειδί είναι κάτω από το γεράνι (απόσπασμα)

Το κακό με τους ανθρώπους είναι ότι θυσιάζουν τη ζωή τους για να πετύχουν άχρηστα πράγματα, ενώ θα μπορούσαν να τα ζήσουν με τη φαντασία τους. Όμως δυστυχώς, οι πιο πολλοί άνθρωποι τα όνειρά τους δεν τα κάνουν για να χαρούνε το άρωμά τους, αλλά για να μπούνε στο μάτι των άλλων, να τους ζηλέψουν ή να τους καμαρώσουν οι άλλοι, μια ζωή ματαιόδοξοι, ακόμη και στα όνειρά τους. 

Χρόνης Μίσσιος 

Fade to Grey

Έγραφα πάνω σε μια πλάκα από σχιστόλιθο
Και πάνω στα ξεθωριασμένα φτερά μιας βεντάλιας,
Και πάνω στην άμμο των ποταμών και των θαλασσών,
Πάνω στον πάγο με πατίνια και πάνω στο γυαλί μ' ένα δαχτυλίδι,

Και πάνω στο φλοιό των αιωνόβιων δέντρων,
Και στο τέλος, για να το μάθουν όλοι,
Ότι αγαπήθηκες, αγαπήθηκες, αγαπήθηκες, αγαπήθηκες!
Και υπέγραφα τις λέξεις αυτές με ένα ουράνιο τόξο στον ορίζοντα.

 Μαρίνα Τσβετάγιεβα

μετάφραση: Μαριλένα Καρρά

Ἄφησέ με ναρθῶ μαζί σου. Τί φεγγάρι ἀπόψε! Εἶναι καλὸ τὸ φεγγάρι, - δὲ θὰ φαίνεται ποὺ ἄσπρισαν τὰ μαλλιά μου. Τὸ φεγγάρι θὰ κάνει πάλι χρυσὰ τὰ μαλλιά μου. Δὲ θὰ καταλάβεις. Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου.

Ὅταν ἔχει φεγγάρι, μεγαλώνουν οἱ σκιὲς μὲς στὸ σπίτι, ἀόρατα χέρια τραβοῦν τὶς κουρτίνες, ἕνα δάχτυλο ἀχνὸ γράφει στὴ σκόνη τοῦ πιάνου λησμονημένα λόγια - δὲ θέλω νὰ τ᾿ ἀκούσω. Σώπα.

Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου λίγο πιὸ κάτου, ὡς τὴ μάντρα τοῦ τουβλάδικου, ὡς ἐκεῖ ποὺ στρίβει ὁ δρόμος καὶ φαίνεται ἡ πολιτεία τσιμεντένια κι ἀέρινη, ἀσβεστωμένη μὲ φεγγαρόφωτο τόσο ἀδιάφορη κι ἄϋλη, τόσο θετικὴ σὰν μεταφυσικὴ ποὺ μπορεῖς ἐπιτέλους νὰ πιστέψεις πὼς ὑπάρχεις καὶ δὲν ὑπάρχεις πὼς ποτὲ δὲν ὑπῆρξες, δὲν ὑπῆρξε ὁ χρόνος κ᾿ ἡ φθορά του. Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου.

Θὰ καθίσουμε λίγο στὸ πεζούλι, πάνω στὸ ὕψωμα, κι ὅπως θὰ μᾶς φυσάει ὁ ἀνοιξιάτικος ἀέρας μπορεῖ νὰ φαντάζουμε κιόλας πὼς θὰ πετάξουμε, γιατί, πολλὲς φορές, καὶ τώρα ἀκόμη, ἀκούω τὸ θόρυβο τοῦ φουστανιοῦ μου, σὰν τὸ θόρυβο δυὸ δυνατῶν φτερῶν ποὺ ἀνοιγοκλείνουν, κι ὅταν κλείνεσαι μέσα σ᾿ αὐτὸν τὸν ἦχο τοῦ πετάγματος νιώθεις κρουστὸ τὸ λαιμό σου, τὰ πλευρά σου, τὴ σάρκα σου, κι ἔτσι σφιγμένος μὲς στοὺς μυῶνες τοῦ γαλάζιου ἀγέρα, μέσα στὰ ρωμαλέα νεῦρα τοῦ ὕψους, δὲν ἔχει σημασία ἂν φεύγεις ἢ ἂν γυρίζεις οὔτε ἔχει σημασία ποὺ ἄσπρισαν τὰ μαλλιά μου, δὲν εἶναι τοῦτο ἡ λύπη μου - ἡ λύπη μου εἶναι ποὺ δὲν ἀσπρίζει κ᾿ ἡ καρδιά μου. Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου.

Τὸ ξέρω πὼς καθένας μοναχὸς πορεύεται στὸν ἔρωτα, μοναχὸς στὴ δόξα καὶ στὸ θάνατο. Τὸ ξέρω. Τὸ δοκίμασα. Δὲν ὠφελεῖ. Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου.

Γιάννης Ρίτσος - Ἡ σονάτα τοῦ σεληνόφωτος

Θεόδωρος Ντόρρος

Βραδινή μοναξιά

Οι θύμησες μου, αλλουνού.
Μα όχι. Ποτέ δεν έτυχε να είμαι γω σε κάποιο μέρος.
Είμαι παντού με όλους, και πιο πολύ παντού.

Θα φύγω αμέσως κι από δω.
Να μη σταθώ ποτέ.
Σε ξένους ήλιους και δροσιές,
στου καθενός το στολισμένο τίποτα, καμαρωμένο,
να ξεπεράσω τη δική μου την ψευτιά.

Ούτε κι εκεί.

Στο δρόμο,

εξω,
περπατάτε.
Κοντά στο χώμα και στον ουρανό.
Πάντα πηγαίνετε. Ποτέ μη σταματάτε.
Κι εγώ ίσα γραμμή στο πλοίο το μικρό,
μονάχος με τον κίνδυνο
που όλα αυτός τα βλέπει.
Στα κύματα, με τη μεγάλη τη ζωή. Ατέλειωτα.
Κάπου κει και πιο μακριά. Δεν ξέρω.
Μακρύτερα απ' όλους σας.
Πάντα ορθός, αλύγιστος,
ριγίζοντας στον άνεμο το σκοτεινό
που θα παγώνει τα φλογισμένα μάτια μου,
τον τελευταίο πυρετό της σάρκας θα δροσίζει.
Όλο θα πηγαίνω, ίσαμε να πέσω - μια φορά.
Όχι πάντοτε, σαν όλους σας που ζείτε κάπου απόψε,
έτσι κάπως.

Λεφτερωμένος απ' τη δική σας τη ζωή.

 Θεόδωρος Ντόρρος

Τότε που κυνηγούσα τους ανέμους ...

Η αγάπη είναι ανήμερο θεριό που τρώει τη ζωή μας…

Μα μόλις φύγει καταλαβαίνουμε ότι αυτή ήταν η ζωή μας. Λοιπόν;…

Σ’ άφησε; Σε πρόδωσε; Καλύτερα έτσι. Θα ‘χεις κουράγιο να ξαναδοκιμάσεις. Αν έμενε, κι ανακάλυπτες τι ψεύτικο μικροπραγματάκι ήταν, θα πληγωνόσουν για πάντα.

Η αγάπη είναι μεγάλη όταν την περιμένουμε ή όταν τη χάνουμε. Όταν την έχουμε μας ξεφεύγει. Χάνουμε την αίσθησή της. Και την ξαναποκτούμε μόνο όταν τη χάσουμε.

Κοίταξε να ζήσεις την αγάπη που έχασες.

Να χαρείς την αγάπη που περιμένεις.

Καν’ την τραγούδια, ξενύχτια. Καν’ την βιβλία, αταξίες. Μόνο μην τη μοιρολογάς. Είναι σαν να τη βρίζεις. Σαν να της κλείνεις το δρόμο να ξανάρθει.

Κοίταξέ με προσεχτικά και θα καταλάβεις. Για την αγάπη μιας γυναίκας έγινα ποιητής. Δεν τη συγκίνησα. Έγινα κλόουν, καραγκιόζης, Ρωμαίος, Νίγκελ, Άμλετ… Κείνη προσπέρασε πλάι απ’ τις τραγικές μεταμορφώσεις μου αγέρωχη και πήγε να θαφτεί στο άγνωστο.

Ήταν τρελή; Ήταν άρρωστη;… Χαλασμένη απ’ τα βιβλία; Δεν ξέρω. Ένα πράγμα ξέρω: πως μ’ έκανε δυστυχισμένο.

Κείνοι που είναι για να γίνουν μεγάλοι όχι μόνο δεν τους χρειάζεται η δυστυχία αλλά και τους μπαίνει εμπόδιο.

Γιατί τώρα στα είπα όλα αυτά; Για να σε φέρω στα συγκαλά σου; Για να σε παρηγορήσω; Για να σε πλαντάξω; Δεν ξέρω.

Η αγάπη είναι το φαρμάκι και το νέκταρ της ζωής μας. Αν θέλεις να πιεις θα τα πιεις και τα δύο μαζί. Ένα ένα δε στα δίνουν.

Γιατί κλείνεις τα μάτια σου; Νυστάζεις ή πονάς;

Μενέλαος Λουντέμης

Don't Cry ...

Παίρνω, λοιπόν, το δικαίωμα να στραφώ
και να βιώσω τα φωτεινά και τα χαρούμενα.
Το συναπάντημα, το βύθισμά μου στη χαρά
–που τόσο σπάνια συμβαίνει–
είναι δικαίωμα και κερδισμένος χρόνος.

Αλεξάνδρα Μπακονίκα

Σκόνη-Μαχαιρίτσας

«Στιγμή είναι,βέβαια,ένα τίποτε του χρόνου. ... Όμως χωράει τ’ αποκορυφώματα.» 



Κ. Δημουλά

Διότι τούτη εστί η αλήθεια μου..

Διότι τούτη εστί η αλήθεια μου..

..και μου ανήκει.

Ο Κήπος της ψυχής σου 
της Καρδιάς μου το καταφύγιο.

aeriko

Simply You

I can't paint it, I can't play it
There's no other way to say it
Simply you
I don't care who comprehends it
My whole world begins and ends with
Simply you

Ωδή στη ζωή

Αργά πεθαίνει εκείνος που γίνεται σκλάβος της συνήθειας
Εκείνος που επαναλαμβάνει το ίδιο ταξίδι κάθε μέρα
Εκείνος που δεν αλλάζει το βήμα του, που δεν ρισκάρει
και δεν αλλάζει τα χρώματα των ρούχων του, εκείνος που δεν μιλάει σε όσους δεν ξέρει

Αργά πεθαίνει εκείνος που την τηλεόραση κάνει γκουρού του
Αργά εκείνος που αποφεύγει το πάθος,

Αργά πεθαίνει αυτός που προτιμά το μάυρο από το λευκό, που δεν αντέχει τα συναισθήματα
τα ίδια που κάνουν τα μάτια να λάμπουν
Εκείνα που κάνουν την καρδιά να χτυπούν


Αργά πεθαίνει αυτός που δεν ρισκάρει τη βεβαιότητα
για την αβεβαιότητα, που κρύβει το κυνήγι των ονείρων του
Εκείνος που δεν επιτρέπει στον εαυτό του, μια φορά έστω στη ζωή του
να πετάξει από πάνω του "φιλικές συμβουλές"


Αργά πεθαίνει εκείνος που καταστρέφει την ίδια του την αγάπη,
πεθαίνει εκείνος που δεν επιτρέπει στον εαυτό του να βοηθηθεί....


Αργά πεθαίνει όποιος εγκαταλείπει κάτι, πριν καν το αρχίσει
Εκείνος που δεν κάνει ερωτήσεις για όσα δεν ξέρει
Εκείνος που δεν απαντάει για όσα ξέρει


Ας αποφύγουμε αυτές τις μικρές δόσεις θανάτου με το να θυμόμαστε πως το να ζεις απαιτεί πολύ μεγαλύτερη προσπάθεια 
από ....την απλή διαδικασία της αναπνοής...... 


Ωδή στη ζωή (από τον Πάμπλο Νερούδα)

Simple Man ...

Υπήρχαν πολλοί διαφορετικοί κόσμοι για να επιλέξω να ζω...
Επέλεξα το δικό μου, αφού τον έφτιαξα με τα χρώματα που αγαπώ... και κανείς δε θα με διώξει από εδώ...

Δὲν εἶσαι ἡ μιά. Εἶσαι ὁ καημὸς
μὲ τὰ περίσσια πρόσωπα.
Εἶσαι ἡ ἀγάπη ἡ βοριανή, ποὺ ἀνθίζεις σὰν τὸ χιόνι,
μ᾿ ἕν᾿ ἄστρο στὴ ματιά σου θαλασσί…Εἶσαι ἡ ἀγάπη, τὸ ζεστὸ γαρούφαλο τοῦ Νότου,
ποὺ ὑψώνει φλόγα τὸν ἀνασασμό του.
Εἶσαι ἡ ἀγάπη τῆς δειλῆς παιδούλας, ἡ ἀκριβή,
κι εἶσαι ἡ ἀγάπη ἡ φθινοπωρινή,
στοργὴ γεμάτη σιγαλοπερπάτητη.

Εἶσαι κι ἡ πρώτη ἀγάπη κι ἡ στερνή,
κι ἡ ἀφίλητη, ἀνυμέναιη κι ἡ πολυφιλιμένη,
μὰ πάντα ἡ μιά, κι ἡ ἀτελεύτητη, κι ἡ ἀκοίμητη –
ὁ ἔρωτας, ποὺ δὲν τὸ μπορεῖ
ἄλλο νὰ μάθει ἀπ᾿ τὸ δικό σου τ᾿ ὄνομα, Ἑλένη!
Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης
http://mythiki-anazitisi.blogspot.gr/2013/12/blog-post_8721.html#more

Μίλησε τις ευχές της σε μπουκάλια γυάλινα. Τράβηξε τις κουρτίνες για να μπει το σκοτάδι. Ντύθηκε το φως του, να φοβάται η πληγή. Απ’ όσα είδε κι απ’ όσα άκουσε, έμαθε να κρατά την βοή απ’ τα ψέματα. Για να μπορεί να θυμάται. Να μην ξεχνά να μετράει σωστά.

Τώρα πια κανένα ποτέ δεν υπάρχει στις μέρες της. Μόνο ζωή που γελά με μανία.

Μαρία Ι. Χρονιάρη

Πώς να ξεχάσω...

Γεια σου θλίψη
Καλημέρα θλίψη
έντομο που φωλιάζεις μέσα μου
κι ολονυχτίς καραδοκείς πότε θ’ ανοίξω μάτι... 

Γεια σου θλίψη
Καλημέρα θλίψη
έχεις εγκατασταθεί μονίμως μέσα μας
είσαι χειρότερη από τους ιούς και τους βακίλους
οι φιλόσοφοι σ’ εξετάζουν στο φασματοσκόπιο
έχεις δώσει λαβή σε μιαν εξαίρετη λογοτεχνία

Οδ. Ελύτης

Από τι να 'ναι που έχεις τη θλίψη του αγριμιού
Την ανταύγεια στο πρόσωπο του νερού του τρεμάμενου
Και γιατί, λέει, να μέλλει κοντά σου να 'ρθω
Που δε θέλω αγάπη αλλά θέλω τον άνεμο
Αλλά θέλω της ξέσκεπης όρθιας θάλασσας τον καλπασμό...
Οδυσσέας Ελύτης

  
Είδα στον ύπνο μου, πως μίκρυνες.
Πως έγινες ένα τριαντάφυλλο κόκκινο,
Φρέσκο, σαν άκοπο. Σ’ είχα
στο χέρι μου, τάχα, και πήγαινα,
πήγαινα –
Πέρασα κι άφησα
δεξιά τον Ταΰγετο. Στάθηκα μόνο,
τον κοίταξα λίγο, ξαναπήρα τον δρόμο μου κι’ όλο
πήγαινα, πήγαινα –
Πού να σε βάλω;
Όλη η γής είναι στήθος μου.
Νικηφόρος Βρεττάκος
http://pyroessa-logotimis.blogspot.gr/

 
Κάθε φορά που θα κελαηδούν τα πουλιά, θα είμαι ανάμεσά τους και θα σου τραγουδώ..
Κάθε φορά που θα ανθίζουν τα λουλούδια, θα σκύβεις πάνω τους και θα μυρίζεις την ψυχή μου..
Κάθε φορά που θα πέφτει η βροχή πάνω σ' ένα τριαντάφυλλο, θα σου στέλνω ένα φιλί να σκεπάζεις την ψυχή σου να μην κρυώνει..
............. Μη φοβάσαι...
Αλκυόνη Παπαδάκη 

Μια κόντρα δεν είχα για την μοναξιά για φίλη την πήρα πριν χρόνια αγκαλιά

Να μάθεις να φεύγεις...

Να μάθεις να φεύγεις. Από την ασφάλεια τρύπιων αγκαλιών.
Από χειραψίες που σε στοιχειώνουν.
Από την ανάμνηση μιας κάλπικης ευτυχίας.
Να φεύγεις -αθόρυβα, σιωπηλά, χωρίς κραυγές, μακρόσυρτους αποχαιρετισμούς.
Να μην παίρνεις τίποτα μαζί, ούτε ενθύμια, ούτε ζακέτες για το δρόμο.
Να τρέχεις μακριά από δήθεν καταφύγια κι ας έχει έξω και χαλάζι.Να μάθεις να κοιτάς βαθιά στα μάτια όταν λες αντίο κι όχι κάτω ή το άπειρο.
Να εννοείς τις λέξεις σου, μην τις εξευτελίζεις, σε παρακαλώ.
Να μάθεις να κοιτάς την κλεψύδρα, να βλέπεις πως ο χρόνος σου τελείωσε.
Όχι αγκαλιές, γράμματα, αφιερώσεις, κάποτε θα ξανασυναντηθούμε αγάπη μου. (Όλα τα βράδια και τα τραγούδια δεν θα είναι ποτέ δικά σας -αποδέξου το) Να σταματήσεις να αγαπάς τον Μέλλοντα, όταν αυτό που έχεις είναι μόνο ο Ενεστώτας.
Να φεύγεις από εκεί που δεν ξέρεις γιατί βρίσκεσαι – από ‘κει που δεν ξέρουν γιατί σε κρατάνε.
Να αποχωρίζεσαι τραγούδια που αγάπησες, μέρη που περπάτησες.
Δεν έχεις τόση περιορισμένη φαντασία όσο νομίζεις. Μπορείς να φτιάξεις ιστορίες ολοκαίνουριες, με ουρανό κι αλάτι.
Να θυμίζουν λίγο φθινόπωρο, πολύ καλοκαίρι κι εκείνη την απέραντη Άνοιξη.
Να φεύγεις από εκεί που δε σου δίνουν αυτά που χρειάζεσαι.
Από το δυσανάλογο, το μέτριο και το λίγο.
Να απαιτείς αυτό που δίνεις να το παίρνεις πίσω -δεν τους το χρωστάς.
Να μάθεις να σέβεσαι την αγάπη σου, το χρόνο σου και την καρδιά σου.
Μην πιστεύεις αυτά που λένε -η αγάπη δεν είναι ανεξάντλητη, τελειώνει.
Η καρδιά χαλάει, θα τη χτυπάς μια μέρα και δεν θα δουλεύει.
Να καταλάβεις πως οι δεύτερες ευκαιρίες είναι για τους δειλούς, οι τρίτες για τους γελοίους.
Μην τρέμεις την αντιστοιχία λέξεων-εννοιών, να ονομάζεις σχέση τη σχέση, την κοροϊδία κοροϊδία.
Να μαλώνεις τον εαυτό σου καμιά φορά που κάθεται και κλαψουρίζει σαν μωρό κι εσύ κάθεσαι και του δίνεις γλειφιτζούρι μη και σου στεναχωρηθεί το βυζανιάρικο.
Να μάθεις να ψάχνεις για αγάπες που θυμίζουν Καζαμπλάνκα, όχι συμβάσεις ορισμένου χρόνου
Και να μάθεις να φεύγεις από εκεί που ποτέ πραγματικά δεν υπήρξες.
Να φεύγεις κι ας μοιάζει να σου ξεριζώνουν το παιδί από τη μήτρα. Να φεύγεις από όσα νόμισες γι’ αληθινά, μήπως φτάσεις κάποτε σ’ αυτά.

http://www.hmt.com.gr/na-matheis-na-feugeis/

Where The Blues Come From

Διείσδυση στην ψυχή, δάκρυα στα μάτια...

Σκληρή η κατάδυση στα έγκατα του " είναι"...

Είναι ευλογημένοι οι άνθρωποι που στο διάβα τους συναντήθηκαν με ανθρώπους που άγγιξαν την ψυχή τους!
Ακόμη πιο ευλογημένοι αυτοί που αγαπήθηκαν και αγάπησαν!!!!

Κοιτάζω τη βροχή, βροχή μου...

Μαρία Πολυδούρη
ΕΛΑ ΓΛΥΚΕ…
Ἔλα γλυκέ, κι᾿ ἂν φτάνη ἡ νύχτα
καὶ τὸ σκοτάδι δὲ σ᾿ ἀρέση,
ἀστέρινο θαμπὸ στεφάνι
ἡ ἀγάπη μου θὰ σοῦ φορέση.Στὸ ταραγμένο μέτωπό σου
ἀργὰ τὰ δάχτυλα θὰ σύρω
κι᾿ ὅ,τι εἶνε πάθος στὴν καρδιά σου
θ᾿ ἀνθίση δάκρια καὶ μύρο.

Θὰ σοῦ καρφώσω ἕνα λουλούδι
τ᾿ ὄνειρο πάνω στὴν καρδιά σου,
θὰ πλέξω τὰ ξερὰ τὰ φύλλα
μὲ τὰ κατάχλωρα μαλλιά σου.

Τὸ δέσμιο πόθο μου θ᾿ ἀφήσω,
μία πεταλούδα ναρκωμένη,
κ᾿ ἔτσι στὰ χείλη σου θὰ νοιώσης
κάτι σὰ γύρη νὰ σοῦ μένη.

Ἔλα γλυκὲ κι᾿ ἂς φτάση ἡ νύχτα.
Θὰ φέγγη ἡ νειότη σου μὲ θλίψη
τὸ σκοτεινὸ νὰ ὑφαίνω πέπλο
ποὺ ἡδονικὰ θὰ μὲ καλύψη.

users.uoa.gr

Θεατρίνοι, Μ. Α.
Στήνουμε θέατρα καὶ τὰ χαλνοῦμε
ὅπου σταθοῦμε κι ὅπου βρεθοῦμε
στήνουμε θέατρα καὶ σκηνικά,
ὅμως ἡ μοίρα μας πάντα νικᾶ.Καὶ τὰ σαρώνει καὶ μᾶς σαρώνει
καὶ τοὺς θεατρίνους καὶ τὸ θεατρώνη
ὑποβολέα καὶ μουσικοὺς
στοὺς πέντε ἀνέμους τοὺς βιαστικούς.

Σάρκες, λινάτσες, ξύλα, φτιασίδια,
ρίμες αἰσθήματα, πέπλα στολίδια,
μάσκες, λιογέρματα, γόοι καὶ κραυγὲς
κι ἐπιφωνήματα καὶ χαραυγὲς
ριγμένα ἀνάκατα μαζὶ μ᾿ ἐμᾶς
(πές μου ποῦ πᾶμε; πές μου ποῦ πᾶς;)

Πάνω ἀπ᾿ τὸ δέρμα μας γυμνὰ τὰ νεῦρα
σὰν τὶς λουρίδες ὀνάγρου ἢ ζέβρα
γυμνὰ κι ἀνάερα, στεγνὰ στὴν κάψα
(πότε μᾶς γέννησαν; πότε μᾶς θάψαν!)

Καὶ τεντωμένα σὰν τὶς χορδὲς
μιᾶς λύρας ποὺ ὁλοένα βουίζει. Δὲς
καὶ τὴν καρδιά μας ἕνα σφουγγάρι,
στὸ δρόμο σέρνεται καὶ στὸ παζάρι
πίνοντας τὸ αἷμα καὶ τὴ χολὴ
καὶ τοῦ τετράρχη καὶ τοῦ ληστῆ.
Γ. Σεφέρης
users.uoa.gr

Χρόνια για χρόνια μοναξιά
πόσο καλά κρυμμένη.
Χρόνια για χρόνια μοναξιά
ποιός να σε πιστέψει 
πρέπει να ξέρει να ρωτά
για να συγχωρέσει.

Εκεί που γέννησε η αμυγδαλιά
που όλα σε θυμίζουν
το βήμα μου που δεν τολμά
σ αυτά που ξεχωρίζουν.

Είναι φορές είναι φωτιές
τα χέρια τα απλωμένα
γέλασες νόμισες χαρές    
και χρόνια ονειρεμένα.


Γίναν τα χείλη μιά φωτιά
που έσβησε στα μάτια 
σαν κάστρα κείνα τα παλιά
που χουν κρυφά δωμάτια.

Τ απέραντο το λέν αλήθεια
τροχιά πια μαγεμένη
θές πες τη συνήθεια
θες πές την ειμαρμένη.

Ντίνο Κανάσκι

Η ανθρώπινη ψυχή έχει μνήμη, το σώμα έχει μνήμη κι εκτός των άλλων, ο εγκέφαλος έχει την εκπληκτική ικανότητα να αναπαράγει την φωνή και τις λέξεις εκείνου ή εκείνης που αγαπάς. Να λέτε στους ανθρώπους πως τους αγαπάτε. Και κυρίως να φοβάστε μην τους χάσετε. Κανείς δεν είναι δεδομένος. Να φοβάστε μην χάσετε εκείνους που αγαπάτε.
Μαρία Χρονιάρη

«Συγχώρεσέ μου, ξεχνώντας τη στιγμή αυτή πολλά πολλά πράγματα, που θα έπρεπε να μου κρατούν μετρημένα τα λόγια μου μπροστά σου, συγχώρεσέ μου να σου το τονίσω στο άσπρο χαρτί, καθαρά και ξάστερα, πως σ’ αγαπώ, όπως εγώ γνωρίζω να αγαπώ. 
Κ. Παλαμάς