Η ποίηση είναι η νοσταλγία μας για κάτι ακαθόριστο που ζήσαμε κάποτε μες στ' όνειρο Τ Λειβαδίτης
moonflower
.Ο κόσμος ξημερώνει
Ο κόσμος ξημερώνει
Δευτέρα 30 Ιουνίου 2014
Scorpions- When You Came Into My Life
When you came into my life
It took my breath away
And the world stopped turnin' round
Έβγαλε βόλτα το φεγγάρι του ολόγιομο,
για να φωτίζει το δρόμο σου εκεί που πας..
Το κοιτώ και βλέπω τα μάτια σου.. εκεί είναι το φεγγάρι που αγαπώ.
Το κοιτώ και βλέπω τη μορφή σου, γιατί εκεί ζει ό,τι αγαπώ.
Απόψε θα με βρεις εκεί..
Εκεί που ανταμώνουν οι ψυχές: στο φως και στις σιωπές
Άνθρωπος του Θεού δεν δηλώνεις αλλά φαίνεσαι. Έχουμε κουραστεί από τους δήθεν. Από αυτούς που αυτοπροβάλλονται έστω και «ταπεινώ τω τρόπω». Αυτούς που πίσω από το χαμόγελο κρύβουν ακονισμένα για κατάκριση και «ιερές» μάχες δόντια .
Όλους αυτούς που χρησιμοποιούν την εκκλησία για να διαμορφώσουν ένα προφίλ πνευματικότητας ώστε να εξασφαλίσουν την αίσθηση δύναμης που δεν βρήκαν στο κόσμο.
Στην εκκλησία δεν σώζεται ο ισχυρός, ο τέλειος, ο καπάτσος, ο καταφερτζής, εκείνος που τα κατάφερε, που νίκησε, που εξυψώθηκε, αλλά εκείνος που ταπεινώθηκε, που πόνεσε, που δυσκολεύτηκε, που ταλαιπωρήθηκε, λαβώθηκε και στην αγάπη αναστήθηκε.
Η εκκλησία ανήκει στους ταπεινούς αυτού του κόσμου, σε αυτούς που ζουν στα αζήτητα της εξουσίας και της δύναμης. Των υπαρξιακά λαβωμένων, ψυχικά κουρελιασμένων, εκείνων που έγλειψαν τα πατώματα της προσωπικής τους μοναξιάς και οδύνης και αισθάνθηκαν την ολική απογύμνωση της υπάρξεως τους.
Κουραστήκαμε και πολλές φορές λυγίσαμε, κλάψαμε και πενθήσαμε για μια παραχάραξη και παραμόρφωση του εκκλησιαστικού ήθους και της χριστιανικής κατανόησης, που κρατά το περικάλυμμα της παραδόσεως και χάνει με υπαρξιακά εκκωφαντικό ήχο την ουσία της χριστιανικής ζωής.
Για όλους εκείνους που βαπτίζουν αρετές τα πάθη και τις κακίες τους. Αυτούς που ζουν την κατά Χριστώ ζωή με σκοπό και στόχο, δίχως αγάπη, έρωτα και ελευθερία. Που περιμένουν πάντα κάτι να πάρουν, που αισθάνονται ότι κάποιος πάντα τους χρωστά.
Δεν είναι χριστιανικά στήθη αυτά που μετρούν τι δίνουν και τι παίρνουν, μα εκείνα που αγαπούν δίχως να περιμένουν.
Δεν είναι χριστιανή ψυχή εκείνη που νιώθει αυτοδικαιωμένη και ναρκισσιστικά ολοκληρωμένη στην ζάλη της αρετής και της θρησκευτικής δικαίωσης της. Ο χριστιανός δεν είναι δικαιωμένος, αλλά αγαπητικά σωσμένος. Η σωτηρία του, είναι καρπός αγάπης, και όχι κατορθωμάτων. Αίσθηση και εμπειρία ότι κάποιος με αγαπάει πολύ κι ας έχω τα χάλια μου, κι ας είμαι αδύναμος και ας μην έχω τίποτε να καυχηθώ πέρα της αγάπης του Θεού.
Ο παράδεισος δεν είναι κατάκτηση αλλά δωρεά. Είναι καρπός σχέσης και όχι κατάκτηση ισχυρών και υψηλών θρησκευτικών επιδόσεων.
Δεν σώζομαι επειδή κάτι σπουδαίο έκανα, αλλά επειδή κάποιον αγάπησα και με αγάπησε.
Όσο και αν το δηλώσεις άνθρωπος του Θεού, δεν θα γίνεις, εάν η χαρά και η ειρήνη δεν κατακλείσουν την ύπαρξη σου. Ας κάνουμε όσες νηστείες θέλουμε, αγρυπνίες και προσευχές, ας έχουμε Γέροντα τον πιο γνωστό πνευματικό της ορθοδοξίας, ας βγάλουμε όσες φωτογραφίες θέλουμε με στάρετς και οσίους, η χάρις δεν θα έρθει εάν δεν σταματήσουμε να την ζητούμε με την εσωτερική αδιάγνωστη πολλές φορές σκοπιμότητα, να κτίσουμε την εικόνα μας, το αυτοειδωλό μας, το εγωιστικό θρησκευτικό προφίλ μας. Για να αισθανθούμε ότι κάτι καταφέραμε και κάποιοι είμαστε.
Η χάρις δεν εκβιάζεται, ούτε εξαγοράζεται, δωρίζεται και εκχέεται αγαπητικά στους ταπεινούς, αφανοίς, πληγωμένους και αγαπητικά στραμμένους προς τον Θεό. Εκείνους που απογυμνώθηκαν και ξαρματώθηκαν από όλες τις αυταπάτες του κόσμου, όλες τις δυνάμεις και εξουσίες, από όλα τα είδωλα ακόμη και το ίδιου τους του εαυτού.
Μητροπανος Καλοκαιρια και χειμωνες
Αν στείλεις μήνυμα χαράς
σημάδι πως με αγαπάς αγαπημένη
να 'ρθεις να σε καλοδεχτώ
κι αν χάθηκες σε αγαπώ αγαπημένη
Καλοκαίρια και χειμώνες
περιμένω να φανείς
δάκρυα καυτά σταγόνες
θα με καιν ώσπου να 'ρθεις
Κι αν θέλεις όρκους της ζωής
θα ορκιστώ από αρχής αγαπημένη
εγώ στα μάτια σου μετρώ
τ' απέραντο και το μικρό αγαπημένη
Κυριακή 29 Ιουνίου 2014
..χάθηκα στα δάση των ονείρων μου.Περιπλανήθηκα ανάμεσα στους ψηλούς κορμούς ,κρύφτηκα στις σκιές τους ,άγγιξα κόκκινα μανιτάρια αφουγκράστηκα τα τραγούδια των ξωτικών.
Γελούσαν όταν άφησαν μια άδεια κούνια να αιωρείται δίπλα μου.
Έγινα ξανά παιδί. Ανέβηκα και βάλθηκα να πιάσω στις ηλιαχτίδες...
Λευκές Σελίδες για Άναρχα Όνειρα
Γελούσαν όταν άφησαν μια άδεια κούνια να αιωρείται δίπλα μου.
Έγινα ξανά παιδί. Ανέβηκα και βάλθηκα να πιάσω στις ηλιαχτίδες...
Λευκές Σελίδες για Άναρχα Όνειρα
Δυο Άγγελοι Κατέβηκαν Στη Γη ~ Μαρία Έλενα Κυριάκου
Μόνον εσυ καταλάβεις τι λαλώ:Μες στης ακτής την ερημιά
στου πόνου το νυχτέρι,σαν άγγελος ξεπρόβαλες
και λάμπεις σαν αστέρι.
Σάββατο 28 Ιουνίου 2014
JAMSTER + ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΣΠΑΝΟΥΔΑΚΗΣ - Τα Μάτια Της Δακρύσαν (Πάλι)
Στίχοι: ΣΕΡΑΦΕΙΜ
Μουσική: ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΣΠΑΝΟΥΔΑΚΗΣ
Προγραμματισμός-Synth: ΣΩΤΗΡΗΣ ΝΟΥΚΑΣ
Σκηνοθεσία: ΘΑΝΟΣ ΜΙΖΟΥΡΗΣ (Art Visual)
Περιέχει δείγματα από το τραγούδι "Τα Μάτια Της Δακρύσαν" του ΣΤΑΜΑΤΗ ΣΠΑΝΟΥΔΑΚΗ από το δίσκο "ΜΑΡΜΑΡΩΜΕΝΟΣ ΒΑΣΙΛΗΑΣ" (Stam Studio, 1998). All Rights Reserved.
ΣΤΙΧΟΙ:
Ξεκίνησε μια νέα ημέρα (Κοίτα τον ήλιο)
Κάλυψε τον Ουρανό όπως το πικάπ το βινύλιο.
Άκου τη μουσική που παίζει η Ζωή
είμαστε άνθρωποι (μόνο) όταν είμαστε μαζί.
Απόλαυσε την ομορφιά της στιγμής (που)
είναι δώρο κι αγκάλιασε το χαμόγελό (σου)
Κουράστηκες απ' τη δουλειά, σου κλέβουνε τα παλιά (το χρόνο)
Γι' αυτό πιάσε τη ζωή απ' τα μαλλιά.
Κοίτα τη φύση· τι Σου έχει αφήσει
έχει τόσα να σου δώσει, θέλει να σε βοηθήσει.
Το μόνο που χρειάζεται η καρδιά για να χτυπήσει
είναι Αγάπη· αλλιώς θα σταματήσει.
Κάποιος να κλείσει, την τηλεόραση που είναι ανοιχτή
ν' ανοίξει τα βιβλία κι όχι τον υπολογιστή.
Η πιο σημαντική πληροφορία που πρέπει να ξέρεις
είναι πως θα τα καταφέρεις...
Ακούω λόγια, ρολόγια να λειτουργούν
Ανθρώπους που καταστρέφουν αντί να δημιουργούν.
Επικοινωνούν αλλά μονάχα στο διαδίκτυο
και βλέπουν τη ζωή μόνο μέσα από video.
Μάθαμε προσευχές, SOS σε πανελλαδικές,
αποστηθίσαμε αλλά δεν κατανοήσαμε.
Μιλάμε πριν σκεφτούμε κι ενώ ακούμε· πληγώνουμε
θυμώνουμε, χωρίζουμε αντί να ενώνουμε
Τα μάτια κλείνω, βλέπω και χωρίς αυτά,
μη δίνεις τόση σημασία σε υλικά αγαθά
Μια μέρα θα κλείσουν από μόνα τους, θα δεις
είσαι από χώμα κι Αγάπη, προέλευσης θεικής.
Ζήσαμε ή όχι, αναρωτιέμαι πόσοι,
είμαστε κάτοικοι της γης αλλά δεν έχουμε νιώσει.
Το γέλιο και το κλάμα ενός μωρού που σταματήσαν
κι έτσι απλά "Τα Μάτια Της Δακρύσαν"...
Σώπασε· μη μιλάς, άκου...
Τελείωσε μια ακόμη μέρα της ζωής σου
κι αν δεν έρθει η επόμενη εσύ προσευχήσου.
Θα πάνε όλα καλά, το πιστεύω ψυχή μου
κι αν όλοι είναι εναντίον μου (Εσύ είσαι μαζί μου).
Στα άσχημα, στα όμορφα (στα πάνω και στα κάτω)
είναι καιρός Ελλάδα μου να μην το βάλουμε κάτω.
Όρθιος δεν είσαι όταν το λέει ο καθρέφτης
αλλά αν σηκώνεσαι όταν πέφτεις...
Παρασκευή 27 Ιουνίου 2014
GAD - WaVes [Lyrical Video]
You’re the One that I’m Waiting for
your -Waves-I feel I know
I Love you Just the Way you are…
Οι ψυχές και οι αγάπες-Βασίλης Παπακωνσταντίνου
Κόκκινος ορίζοντας τα χρόνια π' απομένουν
κάνε το σινιάλο να σε βρει ψυχή μου
πρόσωπα λιμάνια κράτησε τα "φεύγουν"
πάρε με αγκαλιά και κράτα με μαζί σου
βιντεοταινίες η ζωή που είδα
του άστεγου του νου μου η πατρίδα είσαι εσύ
Πέμπτη 26 Ιουνίου 2014
Χάρις Αλεξίου ~ Ένα φιλί
Απ'την υπερβολή του έρωτα ως τη ζεστασιά της αγαπης μια φωτια δρόμος.Μη ρίχνετε λάδι ,αλλά ξύλα σ'αυτη τη φωτια.Ένα φιλί και τα όνειρα γινονται παλι.
Τί γελᾷς, ὧ φθονερὲ τῆς ἑλληνὶκῆς δόξης; Ναί, καὶ εἶναι ἀλήθεια πὼς καὶ ἡ φήμη καὶ ὁ νοῦς τῶν ἀνθρώπων κουράζονται, ἐκείνη νὰ διηγᾶται, τοῦτος νὰ θαυμάζῃ τῆς ῞Ελλάδος τὰ ἔνδοξα μεγαλεῖα.
Εἰπέ, ἂν ὁ φθόνος δὲν σοῦ πνίγῃ μέσα εἰς τὸν λάρυγγα τὴν φωνὴν καὶ τὸν λόγον, πόθεν ἀνέτειλαν τόσοι ἥλιοι τῆς σοφίας, μὲ τὲς ἀκτῖνες τῶν ὁποίων στολισμένοι οἱ ἄλλοι φαίνονται ἀστέρες, ὁποὺ τάχα ἤθελαν εἶσται σκότος καὶ κάρβουνα; Δὲν ἄστραψαν ἀπὸ τὴν Ἀνατολήν, ἀπὸ τὴν ῾Ελλάδα, τόσοι φιλόσοφοι καὶ ἀνάμεσα εἰς τοὺς ἄλλους οἱ Ἀριστοτέλεις καὶ Πλάτωνες, τῶν ὁποίων τὰ λόγια δέχεται καὶ προσκυνᾷ ὀ κόσμος τῶν ἐναρέτων ὡς, τὰ ἐκ τρίποδος; Τοῦτοι, λέγω, καὶ ἄλλοι μύριοι δὲν εἶναι ῾Ελληνες;
Ποῖον γένος ὡσὰν τὸ ἑλληνικὸν ἐμπορεῖ νὰ δείξῃ εἰς τὴν ποιητικὴν τέχνην ἕνα ῟Ομηρον, ὀπού, τυφλὸς εἰς τὰ ὄμματα, ἦτον ἡ κόρη καὶ τὸ φῶς τῶν Μουσῶν; Ἕνα Πίνδαρον, ὁποὺ χύνοντας ἀπὸ τὲ στόμα ὅσους στίχους, τόσα ρόδα καὶ ἄνθη, τοῦ ἔτρεχαν εἰς τὴν γλῶσσαν οἱ μέλισσες διὰ νὰ πιπιλίσουν τὸ μέλι καὶ τὴν γλυκύτητα;
῞Ενα Ἀριστοφάνη, ἕνα Εὐριπίδην, ἕνα ῞Ησίοδον, καὶ τόσους ἄλλοις ποιητάς, ὁποὺ διὰ νὰ τοὺς στεφανώσῃ ἐμάδησεν ὁ Ἀπόλλων τὲς δάφνες ὅλες τοῦ ῾Ελικῶνος;
Ὁ Δημοσθένης, ὁποὺ εἰς τὴν εὐγλωττίαν εἶναι ὁ ἀρχηγὸς καὶ ἡ στολὴ* τῶν ρητόρων; Ὁ Εὐκλείδης*, ὁποὺ εἰς τὴν μαθηματικὴν ἔπλεξε τῆς ἰδίας του κεφαλῆς τόσους στεφάνους, ὅσους ἔκαμε κύκλοις, καὶ ὕψωσεν εἰς ἀθανασίαν τοῦ ὀνόματος τόσες πυραμίδες, ὅσα εὕρηκε τρίγωνα καὶ τετράγωνα σχήματα; Ὁ ᾽Ιπποκράτης; ὁ Γαληνός; Θεοὶ τῆς ἰατρικῆς τέχνης, ὁπού, χωρὶς νὰ κλέψουν ὡς ὁ Προμηθεὺς τὴν φωτιὰν ἀπὸ τὴν ἡλιακὴν σφαῖραν, ἐμψύχωναν τοὺς νεκρούς, καὶ μὲ ποτὰ θαυμαστότερα ἀπὸ τὸν κρατῆρα τῆς ῾Ελένης τῶν ἐπότιζαι τὴν ζωήν;
Ὁ ᾽Αλέξανδρος, ὁποὺ διὰ τὴν στρατηγικὴν ἀνδρείαν ἐφάνη εἰς τοὺς πολέμους ἄλλος Ἄρης, καὶ σφίγγοντας ὄχι μάχαιραν, ἀμὴ ἀστροπελέκι, επροσκυνᾶτο ἀπὸ τὸν κόσμον ὡς παιδὶ τοῦ μεγάλου Διός; Καὶ τέλος ὁ Θουκυδίδης εἰς τὰς ἱστορίας, ὁ Ξενοφῶν, ὁ Πλούταρχος, εἰς τὸν ὁποῖον βλέπομεν θησαυρισμένα τὰ πλούτη κάθε μαθήσεως καὶ σοφίας (διὰ νὰ ἀφήσω τοὺς ἄλλους εἰς κάθε ἐπιστήμην καὶ ἀρετήν, ὄχι ςπλῶς ἐναρέτους ἄνδρας, ἀλλὰ ἥρωας καὶ ἡμιθέους), τοῦτοι ὅλοι δὲν εἶναι τῆς σοφῆς ῾Ελλάδος γόνοι καὶ τέκνα;
Ποῦ ἄνθησαν οἱ Ἀκαδημίες τοῦ θείου Πλάτωνος; Ποῦ οἱ Πε- ρίπατοι* τοῦ μεγάλου Ἀριστοτέλους; Ποῦ οἱ ᾽Αρειοπάγοι τῶν σοφῶν Ἀθηναίων; Ποῦ οἱ στοὲς τῶν Στωϊκῶν φιλοσόφων; Πόθεν οἱ Λυκοῦργοι, οἱ Σόλωνες καὶ οἱ ἄλλοι νομοθέται τῆς οἰκουμένης; Πόθεν οἱ νόμοι ὁποὺ ως τὴν σήμερον κυβερνοῦσι τὸν κόσμον, ὡσὰν νὰ μὴν ἔφθανε ἄλλη σοφία διὰ νὰ τὸν κυβερνήσῃ παρ’ ἐκείνη τῶν
῾Ελλήνων;
Διατί λοιπόν, ἂν δὲν ἔχῃς ὄμματα νὰ ἴδῇς τόσον φῶς, ἔχεις γλῶσσαν νὰ γαβγίζῃς ὡς ἄλλος Κέρβερος; Ἀλλ’ ἀκούω τί λέγεις;
῞Υστερον, ὁποὺ τὸ φῶς τοῦ Εὐαγγελίου ἔδιωξε τὰ σκότη τῆς πλάνης καὶ ἔλαμψεν εἰς τὸν κόσμον ἡ πίστις, ἐσβήσθη καὶ τῶν ῾Ελλήνων ἡ δόξα, Σφαίνεις, πονηρέ, διατὶ ποτὲ δὲν ἄστραψε περισσότερον, παρὰ ἀνάμεσα εἰς τὲς ἀκτῖνες τῆς πίστεως. Μάρτυρας ὅλη ἡ χριστώνυμος πολιτεία. Τούτη ἂς εἰπῇ πόσους διδασκάλους τῆς ἔδωκεν ἡ ῾Ελλάδα, ὁποὺ μὲ τοὺς ἵδρωτας τοῦ προσώπου, μὲ ἐξορκισμούς, μὲ κινδύνους καὶ μὲ χίλιες ἄλλες ταλαιπωρίες ὑπερμάχησαν διὰ τὴν ᾽Εκκλησίαν. Πόσους ποιμένας, ὁποὺ μὲ τὸ γάλα τῆς εὐσεβείας ἔθρεψαν λαούς, χῶρες, βασίλεια, καὶ μὲ τὴν ποιμαντορικὴν ράβδον ἔδιωξαν μακρὰν τοὺς σατανικοὺς λύκους. Πόσους ἐμπείρους ναύτας, ὁποὺ ἀνάμεσα εἰς τὲς τρικυμίες τῶν αἱρέσεων, εἰς τοὺς σκληροὺς ἀνέμους τῶν δὶωγμῶν, εἰς τὲς ἀστραπὲς τῶν ἠκονισμένων μαχαιριῶν, εἰς τὲς βροντὲς τῶν τυράννων ὁποὺ ἐφοβέριζαν χίλιους θανάτους, ἐκυβέρνησαν τὸ σκαφίδιον τοῦ Πέτρου, διὰ νὰ μὴν μακρύνῃ ποτὲ ἀπὸ τὸν λιμένα τῆς ἀληθείας. Πόσους γεωργούς, ὁποὺ ξεριζώνοντας ἀπὸ τὲς καρδίες τῶν ἀνθρώπων τὲς ἀκάνθες τῆς πλάνης, ἐφύτευσαν τὸ δένδρον τῆς ζωῆς, ὁποὺ εἶναι ἡ ᾀληθινὴ καὶ καθολικὴ πίστις.
῞Η πορφύρα ὁποὺ στολίζει τὴν ᾽Εκκλησίαν δὲν ἐβάφη εἰς τὰ αἵματα τῶν γενναίων καὶ ἀθλοφόρων μαρτύρων ὁποὺ ἐγέννησεν ἡ ῾Ελλάδα;
῾Ο στέφανος ὁποὺ τῆς στεφανώνει τὴν κορυφὴν δὲν ἐπλέχθη μὲ τοῦτα τὰ ρόδα καὶ μὲ τοὺς κρίνους ὁποὺ ἐβλάστησαν εἰς τοὺς ἐλληνικοὺς κήπους. Τὸ σκῆπτρον ὁποὺ ἔχει ὅχι εἰς μίαν ἤ ἅλλην χώραν, ἀλλ’ εἰς ὅλην τὴν οἰκουμένην, δὲν τῆς τὸ ἀπόκτησαν οἱ Ἀθανάσιοι, οἱ Γρηγόριοι, οἱ Βασίλειοι, οἱ Χρυσόστομοι καὶ τόσοι ἄλλοι. Πατέρες καὶ ὑπέρμαχοι τῆς ἀληθείας, ἀρπάζοντες ἀπὸ τὴν τυραννίδα τοῦ σατανικοῦ Κοσμοκράτορος τὰ βασίλεια, καὶ ὑποτάζοντας ταῦτα εἰς τὸν γλυκὺν ζυγὸν τοῦ Σταυροῦ; Τοῦτοι δὲν ἐκήρυξαν μὲ τὴν γλῶσσαν, δὲν ἐβεβαίωσαν μὲ τὸν κάλαμον, δὲν ἐλάμπρυναν μὲ τὰ βιβλία, δὲν ἐμαρτύρησαν μὲ τὰ θαύματα (ὁποὺ ἐθαύμασαν καὶ θαυμάζουσιν οἱ αἰῶνες) τὴν πίστιν, τὰ δόγματα ὁποὺ ἐκείνη ὁμολογᾷ καὶ κηρύττει; Μίλησε καὶ ᾽Εσύ, ὦ Οὐρανέ! Εἰπὲ καὶ ᾽Εσὺ μὲ ἀκτινοβόλον γλῶσσαν τῆς χριστωνύμου ῾Ελλάδος τὲς δόξες. Ποῦ εἶδες τὴν πρώτην φορὰν ἀνθρώπους νὰ περνοῦσι μέσα εἰς τὰς ἐρήμους ζωὴν τῶν ἀγγέλων, καὶ νὰ ἀντιλαλοῦσι τοὺς θεϊκοὺς ὕμνους ἐκεῖνα τὰ δάση, εἰς τὰ ὁποῖα δὲν ἀκούοντο παρὰ οἱ ἄγριες φωνὲς τῶν θηρίων; Ποῦ εἶδες τὰ ὅρη πετρώδη καὶ ἄκαρπα νὰ βλαστάνουσιν ἄνθη τῶν ἀρετῶν καὶ κάθε πλέα* θαυμαστῆς ἁγιότητος; Ποῦ εἶδες τόσους παραδείσους, ὅσα κοινόβια, καὶ τόσους νέους Ἀδὰμ χωρὶς ἁμαρτίαν
καὶ πταῖσμα, ὅσους μονάζοντας;
Πόθεν ἐξερίζωσας τόσους κρίνους διὰ νὰ στολίσῃς τοὺς ἱδίους σου κήπους; Πόθεν ἐτρύγησας τόσα ρόδα διὰ νὰ μυρίσῃ μὲ ἐκεῖνα ὁ Παράδεισος; Πόθεν ἐμάζωξας τόσους φοίνικας, τόσες δάφνες, γιὰ νὰ ραντίσῃς μὲ τοῦτες, καὶ νὰ στεφανώσῃς μετ’ ἐκείνους τοῦ μεγάλου Βασιλέως τὸν θρόνον; Ποῖος παρὰ ἡ ῾Ελλάδα σοῦ ἐχάρισε τὰ πλέα ὑπέρφωτα ἄστρα, ὁποὺ νὰ σοῦ ἀστράπτουσι εἰς τὸ στερέωμα; Ποῖοι παρὰ οἱ ῞Ελληνες ἐστάθησαν ἐκεῖνοι ὁποὺ σοῦ ἐλεύκαναν τὸν εὔμορφον Γαλαξίαν μὲ τὸ γάλα τῆς Παρθενίας, ὁποὺ σοῦ ἐζωγράφισαν τὴν θαυμαστὴν ῏Ιριν* μὲ τὸ αἶμα ὁποὺ ἔχυσαν διὰ τὴν πίστιν, καὶ μὲ τὲς ἀρετές, ὡς μὲ τίμιες πέτρες, σοῦ ἔκτισαν τὴν μακαρίαν καὶ ἀστραπηφόρον σου πόλιν; Καὶ εἰς βραχυλογίαν, ἄν ὁ Ἑωσφόρος σὲ ἔγδυσεν ἀπὸ τοὺς ἀγγέλους, τὸ ἑλληνικὸν γένος τόσους καὶ τόσους ἁγίους σοῦ ἔδωκεν, ὁποὺ δὲν φαίνεσαι πλέα οὐρανός, ἀμή, χωρὶς καμίαν ὑπερβολήν, ὅλος - ὅλος, φαίνεσαι μία ῾Ελλάδα.
«Τέχνη Ρητορικῆς», ῾Ενετίησι, 1681, σ. 54 κ. ἐξ. Φραγκίσκος Σκοῦφος
A Wedding That Will Move You: Rowden & Leizel
Ο Rowden Go και η αγαπημένη του Leizel May είχαν άλλα σχέδια για την κοινή τους ζωή. Ο καρκίνος, όμως, «χτύπησε» την πόρτα του ζευγαριού και από εκεί ξεκίνησε ο εφιάλτης.
Δεν πρόλαβε να κάνει πρόταση γάμου στην καλή του ο 29χρονος Rowden και λίγες μέρες μετά διαγνώστηκε με καρκίνο του ήπατος και μάλιστα σε προχωρημένο στάδιο. Με τους γιατρούς να μη του δίνουν πολύ χρόνο ζωής, η Leizel και ο Rowden αποφάσισαν να επισπεύσουν το γάμο τους, αφού μέχρι τον Ιούλιο ο άτυχος νέος μπορεί και να μη ζούσε.
Έτσι, αφού μέσα σε 12 ώρες κατάφεραν να ετοιμάσουν τα πάντα, το ζευγάρι ενώθηκε για πάντα με τα ιερά δεσμά του γάμου στις 11 Ιουνίου μέσα σε ένα δωμάτιο νοσοκομείου και τον Rowden μην μπορώντας ούτε να σηκωθεί να βρίσκεται ξαπλωμένος στο κρεβάτι.
Με την ευτυχία ζωγραφισμένη στο πρόσωπό του, ο Go πραγματοποίησε την τελευταία του επιθυμία. Παντρεύτηκε τη γυναίκα που αγάπησε μπροστά στη δίχρονη κόρη τους, τους φίλους και τους συγγενείς τους.
Τελικά, αυτό φαίνεται πως περίμενε όλον τον καιρό που υπέφερε γιατί μετά από δέκα ώρες, ο Rowden έφυγε από τη ζωή ήσυχος πια και ευτυχισμένος.
Eros Ramazzotti - Un attimo di pace
Κάθε φορά που πλησιάζω σε μέρη που είναι κομμάτι σου, ξυπνάνε τα όνειρά μου... Και αναρωτιέμαι, αυτό που αναγνώρισα σε εσένα ήταν η προβολή των δικών μου " θέλω" στη ζωή μου ή τα μάτια της ψυχής μου ανακάλυψαν αυτό που κανείς δε μπορεί να δει σε κάποιον, παρεκτός αν αν αυτός ο κάποιος είναι ο μοναδικός που μπορεί να συνοδοιπορήσει.... και να βαδίσει μαζί του στην ** Οδό Ονείρων*
φορά την οδυνηρή ευτυχία του να ζεις!
Μεγάλα κι αμφίβολα πουλιά σχίζαν τις παρθενιές των κόσμων σου.
Σ' ένα σεντόνι απλωμένο έβλεπαν οι κύκνοι τα μελλοντικά τους άσματα κι από κάθε πτυχή της νύχτας ξεκινούσαν τινάζοντας τα όνειρά τους μες στα νερά, ταυτίζοντας την ύπαρξή τους με την ύπαρξη των αγκαλιών που προσμέναν.
Μα τα βήματα που δεν έσβησαν τα δάση τους αλλά στάθηκαν στη
γλαυκή κόχη τ' ουρανού και των ματιών σου τι γύρευαν;
Ποιο έναστρο αμάρτημα πλησίαζε τους χτύπους της απελπισίας σου;
Μήτε η λίμνη, μήτε η ευαισθησία της, μήτε το εύφλεκτο φάντασμα
δυο συνεννοημένων χεριών δεν αξιώθηκαν ποτέ ν' αντιμετωπίσουν
ένα τέτοιο ρόδινο αναστάτωμα.......
Οδ. Ελύτης
Σάββατο 21 Ιουνίου 2014
Μείνε....♥ - Χρήστος Θηβαίος
Κράτησέ με σαν να με γεννούσες
σαν ωκεανός που αναζητούσες
όπως ο ουρανός τον άσωτό του γιο.
Κράτα με κι αρχίζει ο κόσμος τώρα.
Κράτα με που πέθανα σαν χώρα.
Κράτησέ με σαν να ζήλευες ξανά.
Μείνε για ν`αντέξω το χρόνο
πριν με γκρεμίσει.
Μόνο εσένα θέλω
ένα δρόμο να μου χαρίσεις.
Είναι ριζωμένος ο φόβος μου
σαν νύχτα βαθιά
Γίνε γύρω απ`το πρόσωπό μου
ζεστή αμμουδιά.
Κράτα με λες κι ήρθα από τ`αστέρια
κράτα με κι ας έχω αίμα στα χέρια
αγάπησε τα λάθη που θα κάνω πριν χαθώ.
Κι από την αρχή ζωγράφισέ με
σαν τις τύψεις σου αγκάλιασέ με
όσο το κορμί ρίχνει σκιά θα σου δοθώ.
Κράτα με σαν όρκο ξεχασμένο
σαν ένα τριαντάφυλλο σπασμένο
θέλω μόνο στο φιλί σου να πλυθώ.
Παρασκευή 20 Ιουνίου 2014
Μας έκλεψαν το όνειρο...;
Το σπουδαιότερο που κατάφεραν αυτοί οι αλήτες που υποκρίνονται ότι τάχα μας κυβερνούν, είναι ότι μας έκλεψαν τα όνειρα...
Μας στέρησαν την ελπίδα και την έβαλαν στους πάγκους των αγορών για να εξασφαλίσουν -σαν κοινά πρεζόνια- την δική τους δόση παραμονής στην εξουσία.
Κάποιες στιγμές ακούω Χατζιδάκι και βλέπω μιά Ελλάδα γεμάτη χρώματα, γεμάτη φως και μελωδίες... σαν μέσα από ένα όνειρο.
Αυτή η Ελλάδα είναι άγνωστη στους περισσότερους σημερινούς Έλληνες.
Αυτή την Ελλάδα πρέπει να τους δείξουμε, όσοι μπορούμε και την βλέπουμε ακόμη, μέσα από τα όνειρά μας, μέσα από τον ζωντανό μας εφιάλτη...
Θα πρέπει να δείξουμε -σ' αυτούς που δεν το ξέρουν- το ακρογιάλι...
Θα πρέπει να τους μάθουμε να μετρούν το κύμα και να νιώθουν τον άνεμο...
Έπειτα, να τους μάθουμε πως να πετάνε πάνω από τα κύματα, για να ξανοιχτούν κάποια στιγμή στο πέλαγος.
Τότε, εμείς θα μπορούμε να κλείσουμε τα μάτια μας και να φύγουμε ήσυχοι, γιατί θα έχουμε κάνει κάτι καλό μέσα στα τόσα άσχημα που επιτρέψαμε να συμβούν σε κείνους που δεν γεννήθηκαν, σε κείνους που γίνονται φύραμα στις ορέξεις των δοσίλογων αλιέων του πόθου μας για μία καλύτερη ζωή, για ένα ομορφότερο αύριο.
Ας σταθούμε, λοιπόν, πρώτα στο ακρογιάλι, κι έπειτα -όσοι απομείνουμε- σαν έρθει η στιγμή, ας ξανοιχτούμε στο πέλαγος μαζί μ' εκείνους που λεύτεροι θα χαράξουν πορεία για μία όμορφη και λεύτερη πατρίδα...
Υπάρχουν σπουδαίοι κρυμμένοι ταπεινά ανάμεσά μας για να υποκλιθούμε μπροστά τους σαν έρθει η ώρα...
Μα πρώτα απ' όλα ας κλίνουμε το γόνυ για να αναλάβουμε το φορτίο που μέχρι τα χθες αποφεύγαμε. Το φορτίο εκείνο που μας ξεχωρίζει από τα κτήνη και μας κάνει ανθρώπους, λεύτερους ανθρώπους που ξέρουν να ζούν, επειδή έχουνε μάθει να αγωνίζονται μέσα σε κακουχίες, που ξέρουν ν' αγαπούν επειδή πόνεσαν πολύ στη ζωή τους, που ξέρουν να δίνουν γιατί κάποτε συνάντησαν κάποιον που τους έδωσε από το υστέρημά του...
Ας κλίνουμε λοιπόν το γόνυ και σαν μέσα από μιά προσευχή να φορτωθούμε το βαρύ μα κι όμορφο φορτίο της ευθύνης μας, γιατί όσο το αργούμε, τόσο βαρύτερο γίνεται...
Κι αν κάποιοι από εσάς βρούνε ετούτα τα λόγια βαριά ή και ανάλαφρα, ας με συγχωρήσουνε, γιατί του λόγου μου ενας αγράμματος άνθρωπος είμαι που βάζω σε μιά σειρά τις λέξεις που μου καίνε το μυαλό.
Κι όσο κι αν κάποιους τους πειράζει, εγώ θα συνεχίσω να κάνω αυτό που θέλω και που μπορώ, γιατί άλλο πράμα δεν μου έμεινε στη ζωή παρά τούτο, ελπίζοντας πως κάποιος δυνατός θα έρθει να με βγάλει από τα σκοτάδια του μυαλού μου, θα με σηκώσει από τη λάσπη που σήμερα βρίσκομαι και θα μου μάθει να είμαι πρώτα και πάνω απ' όλα άνθρωπος. Και σαν άνθρωπος περήφανος θα μου δείξει πως να περπατώ ανάμεσα σ' ελεύθερους ανθρώπους...
Έλα, πάρε με...
Ἐπεκτείνομαι καὶ βιώνω
παράνομα
σὲ περιοχὲς ποὺ σὰν ὑπαρκτὲς
δὲν παραδέχονται οἱ ἄλλοι.
Ἐκεῖ σταματῶ καὶ ἐκθέτω
τὸν καταδιωγμένο κόσμο μου,
ἐκεῖ τὸν ἀναπαράγω
μὲ πικρὰ κι ἀπειθάρχητα μέσα,
ἐκεῖ τὸν ἀναθέτω
σ᾿ ἕναν ἥλιο
χωρὶς σχῆμα, χωρὶς φῶς,
ἀμετακίνητο,
προσωπικό μου.
Ἐκεῖ συμβαίνω.
Κάποτε, ὅμως,
παύει αὐτό.
Καὶ συστέλλομαι,
κι ἐπανέρχομαι βίαια
(πρὸς καθησυχασμόν)
στὴ νόμιμη καὶ παραδεκτὴ
περιοχὴ
στὴν ἐγκόσμια πίκρα.
Καὶ διαψεύδομαι.
[Παρανομίες]
Κική Δημουλά
Πὲς κάτι, ὁτιδήποτε.
Μόνο μὴ στέκεις σὰν ἀτσάλινη ἀπουσία.
Διάλεξε ἔστω κάποια λέξη,
ποὺ νὰ σὲ δένει πιὸ σφιχτὰ
μὲ τὴν ἀοριστία.
Πές:
«ἄδικα»,
«δέντρο»,
«γυμνό».
Πές:
«θὰ δοῦμε»,
«ἀστάθμητο»,
«βάρος».
Ὑπάρχουν τόσες λέξεις ποὺ ὀνειρεύονται
μιὰ σύντομη, ἄδετη, ζωὴ μὲ τὴ φωνή σου.
Μίλα.
Ἔχουμε τόση θάλασσα μπροστά μας.
Ἐκεῖ ποὺ τελειώνουμε ἐμεῖς
ἀρχίζει ἡ θάλασσα.
Πὲς κάτι.
Πὲς «κῦμα», ποὺ δὲν στέκεται.
Πὲς «βάρκα», ποὺ βουλιάζει
ἂν τὴν παραφορτώσεις μὲ προθέσεις.
Πὲς «στιγμή»,
ποὺ φωνάζει βοήθεια ὅτι πνίγεται,
μὴν τὴ σῴζεις,
πὲς
«δὲν ἄκουσα».
Μίλα.
Οἱ λέξεις ἔχουν ἔχθρες μεταξύ τους,
ἔχουν τοὺς ἀνταγωνισμούς:
ἂν κάποια ἀπ᾿ αὐτὲς σὲ αἰχμαλωτίσει,
σ᾿ ἐλευθερώνει ἄλλη.
Τράβα μία λέξη ἀπ᾿ τὴ νύχτα
στὴν τύχη.
Ὁλόκληρη νύχτα στὴν τύχη.
Μὴ λὲς «ὁλόκληρη»,
πὲς «ἐλάχιστη»,
ποὺ σ᾿ ἀφήνει νὰ φύγεις.
Ἐλάχιστη
αἴσθηση,
λύπη
ὁλόκληρη
δική μου.
Ὁλόκληρη νύχτα.
Μίλα.
Πὲς «ἀστέρι», ποὺ σβήνει.
Δὲν λιγοστεύει ἡ σιωπὴ μὲ μιὰ λέξη.
Πὲς «πέτρα»,
ποὺ εἶναι ἄσπαστη λέξη.
Ἔτσι, ἴσα ἴσα,
νὰ βάλω ἕναν τίτλο
σ᾿ αὐτὴ τὴ βόλτα τὴν παραθαλάσσια."
[Η περιφραστική πέτρα]
Κική Δημουλά
Πέμπτη 19 Ιουνίου 2014
καί σταματοῦν στίς θάλασσες, τοῦ νοῦ νά ταξειδεύουν;
Ὃποιος τό εἶπε μήποτε, δέν εἶδε ν’ ἀνασαίνουν,
γερμένων πλοίων μνῆμες τους, μά μήτε ν’ ἀναδεύουν,
πελάγη κι ὠκεάνειες, ρότες παληές καί νέες
κι ὡς στέκονται μέ ὓφαλα, στήν ἂμμο σφηνωμένα,
νά πλέουν μέ ἀνάμνησες, παληοῦ καιροῦ γενναῖες,
σέ ἂλλες ρότες ἂγνωστες, γιά θαλασσοδαρμένα,
γερμένα σαπιοκάραβα, πού ‘χουν ψηλά τήν πλώρη
καί στέκ’ ἀκόμη ὂρθια, θαρρεῖς καί ἀρμενίζει
καί πάνω στό κατάστρωμα, παληοί θαλασσοπόροι,
νά κοινωνοῦν στό ὂνειρο, π’ οὐδόλως γονατίζει.
Γ.Μ
Τετάρτη 18 Ιουνίου 2014
Τρίτη 17 Ιουνίου 2014
Παλιά καλοκαίρια ~ Χάρης & Πάνος Κατσιμίχας
Γιατί ό,τι υπήρξε μια φορά, δε γίνεται να έχει πάψει να έχει υπάρξει...
Δευτέρα 16 Ιουνίου 2014
Κυριακή 15 Ιουνίου 2014
Rene Aubry ~ apres la pluie II
Κάποτε μικρές καλοκαιρινές στάλες πέφτουν στο παράθυρό μας και το θολώνουν...
Σαν τα δάκρυα που κρύβονται από το χαμόγελό μας και βρίσκουν διέξοδο μια στιγμή..και θολώνουν το βλέμμα μας, αλλά λυτρώνουν την ψυχή μας... Δροσίζουν την κάψα της έτσι όπως πέφτουν ανεξέλεγκτα σαν τις σταγόνες της καλοκαιρινής μπόρας, για να μπορέσεις την άλλη στιγμή να χαμογελάσεις, όπως πρέπει
Σάββατο 14 Ιουνίου 2014
Νικόλας Ασιμος - Θα'ρθω να σε βρω (ερμηνεύει ο ίδιος!)
-Κάποτε θα με διαβάσεις ίσως, θα ακούσεις τα τραγούδια μου, θα με κατανοήσεις. Αλλά δε θα ‘μαι εγώ πια. Θα ‘ναι αυτή η μάσκα που φορούν στους πεθαμένους. Όσους τους χρησιμοποιούν μετά το θάνατό τους, όταν οι ίδιοι δεν υπάρχουν.
Όσο υπήρχα με φοβόσουν.
Όσο υπήρχα δε με άντεχες.
Δεν είχες καν τη δύναμη να μείνεις ένα δευτερόλεπτο κοντά, άμα σου το ζητούσα. Θα προτιμούσα να μη με διάβαζες ποτέ.
Είναι καλύτερο ν’ αγοράσεις ή να κλέψεις ένα μπλουζάκι με την φάτσα μου επάνω τυπωμένη. Κι ας σου φαίνεται γελοίο. Κι ας μου φαίνεται γελοίο.
Παρασκευή 13 Ιουνίου 2014
Έχει αυτό το μονοπάτι καρδιά ;
Κάθε άνθρωπος ακολουθεί ένα δρόμο. Είναι το καλύτερο λοιπόν να έχεις πάντα στο μυαλό σου πως ένας δρόμος είναι ένας δρόμος, τίποτε παραπάνω. Αν αισθάνεσαι πως δεν πρέπει να τον ακολουθήσεις, δεν πρέπει να μείνεις σ αυτόν ότι κι αν συμβεί.
Για να έχεις όμως μια τέτοια διαύγεια πρέπει να ζεις πειθαρχημένη ζωή. Μόνο τότε θα καταλάβεις πως ένας δρόμος δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένας δρόμος και πως δεν προσβάλλεις, ούτε τον εαυτό σου ούτε κανέναν άλλο, αν τον παρατήσεις, εφόσον αυτό σου λέει να κάνεις η καρδιά σου.
Αλλά η απόφαση σου, ν ακολουθήσεις ή να παρατήσεις αυτό το δρόμο δεν πρέπει να βασίζεται στον φόβο ή στη φιλοδοξία.Σε προειδοποιώ. Εξέταζε το κάθε μονοπάτι με προσοχή και περίσκεψη. Δοκίμασε το όσες φορές νομίζεις πως χρειάζεται. Κι έπειτα κάνε στον εαυτό σου και μόνο στον εαυτό σου μια ερώτηση. Είναι μια ερώτηση που μόνο ένας γέρος άνθρωπος μπορεί να κάνει. Ο ευεργέτης μου μού μίλησε γι αυτήν όταν ήμουν πολύ νέος. Αλλά το αίμα μου έβραζε τότε πάρα πολύ για να την καταλάβω.
Τώρα όμως την καταλαβαίνω.
Θα σου πω ποια είναι: Έχει αυτό το μονοπάτι καρδιά;
Τώρα όμως την καταλαβαίνω.
Θα σου πω ποια είναι: Έχει αυτό το μονοπάτι καρδιά;
Όλα τα μονοπάτια είναι ίδια. Δεν οδηγούν πουθενά. Υπάρχουν μονοπάτια που περνάνε μέσα απ τους θάμνους ή που οδηγούν μέσα στους θάμνους.
Στη ζωή μου μπορώ να πω πως έχω διασχίσει μεγάλους, πολύ μεγάλους δρόμους αλλά δε βρίσκομαι πουθενά. Η ερώτηση του ευεργέτη μου αποκτάει τώρα νόημα.
Έχει αυτό το μονοπάτι καρδιά;
Αν έχει, το μονοπάτι είναι καλό. Αν όχι είναι άχρηστο. Και οι δύο δρόμοι δεν οδηγούν πουθενά, αλλά ο ένας έχει καρδιά, ο άλλος όχι. Ο ένας είναι φτιαγμένος για χαρούμενο ταξίδι. Όσο καιρό τον ακολουθείς γίνεσαι ένα μαζί του. Ο άλλος θα σε κάνει να βλαστημήσεις τη ζωή σου. Ο ένας σε κάνει δυνατό, ο άλλος σου αφαιρεί τη δύναμη.
Η διδασκαλία του Δον Χουάν
Κάρλος Καστανέντα
Μετάφραση: Άγγελος Μαστοράκης, εκδ. Καστανιώτη
Το βάλς του καλοκαιριού - Τα παιδιά του Οδυσσέα
Σαν κοιμηθώ στην αγκαλιά σου
θα μπω κρυφά στα όνειρά σου
Θα τραγουδώ σ’ ένα παράλογο ρυθμό
για να γιατρέψω τις πληγές του έρωτά σου
Θα περπατώ και θα σ’ αγγίζω
κι αν σε φιλώ εγώ δακρύζω
Μην αρνηθείς πως θες να φύγεις, να χαθείς
μένεις γιατί είμαι εγώ και σε φροντίζω
Δε θα μιλάς, θα σε χαϊδεύω
με τι ψυχή να σε γυρεύω;
Θα τραγουδώ σε έναν ανάπαιστο ρυθμό
ό,τι κι αν πω απόψε όλα τα πιστεύω
Πέμπτη 12 Ιουνίου 2014
ΚΩΣΤΑΣ ΤΟΥΡΝΑΣ & ΧΡΗΣΤΟΣ ΔΑΝΤΗΣ - ΚΡΥΦΟ ΣΧΟΛΕΙΟ (Official V
Κρυφό σχολειό έγινε η αγάπη η δική μου
κι αμαρτωλοί όσοι αγαπούν από ψυχής
όσοι επιμένουνε καρδιά να κουβαλάνε
Κρυφό σχολειό φτιάχνουν τα χρόνια κατοχής.
Κρυφό σχολειό φτιάχνει η ανάγκη κι η αλήθεια
κι η περηφάνια με τα κάγκελα μπροστά
Τύραννοι κι άρπαγες και ψεύτες με μανία
πλαστογραφούν όσα ωραία και σωστά.
Κι εγώ αλάνθαστος δεν ήμουνα ποτέ μου
είχα στραμμένα όμως τα μάτια μου ψηλά
μήπως μια μέρα αξιωθώ φτερά να βγάλω
και λευτερώσω και το νου με την καρδιά.
Κρυφό σχολειό μέσα στον ίδιο σου τον τόπο
σκυλιά και λύκοι αφεντικά της γειτονιάς
Για φίλους ξένος και για ξένους δεν υπάρχεις
Κρυφό σχολειό φέρνουν τα χρόνια της σκλαβιάς.
Κρυφό σχολειό για να υπάρξει ό,τι υπήρχε
για όσους την πέτρα σπρώχνουν στην ανηφοριά
για τετρακόσια κι οχτακόσια κι άλλα τόσα
Κρυφό σχολειό γι’ αυτό το φως και την μεριά.
Κι εγώ αλάνθαστος δεν ήμουνα ποτέ μου
είχα στραμμένα όμως τα μάτια μου ψηλά
μήπως μια μέρα αξιωθώ φτερά να βγάλω
και λευτερώσω και το νου με την καρδιά.
Λες και δεν ήσουνα κανείς-Γιάννης Κότσιρας
Μα όταν στα πόδια σου πατήσεις και αφήσεις τα παλιά, πάλι να φύγεις δίχως δάκρυ και μιλιά.. να με κοιτάξεις μ’ένα βλέμμα φευγαλέο της στιγμής και να χαθείς λες και δεν ήσουνα κανείς.
Τετάρτη 11 Ιουνίου 2014
Η ζωή - Δημήτρης Μπάσης
Η ζωή... ξεκινά δυνατά και πατά σ'άλλους γαλαξίες... Συγχωρεί τους πολύ τολμηρούς, τους τρελούς και τις αξίες...!
Τρίτη 10 Ιουνίου 2014
θεμης αδαμαντιδης without you δε μπορω να ζω χωρις εσενα 1980
Καθε ανθρωπος εχει μια αγάπη.Καθε ψυχή εχει ενα δάκρυ πανω απο τη πληγη της κι ενα παρανομο σημειωμα του έρωτα στο τσεπακι του.
.jpg)
Οταν αγαπάς, όταν είσαι ερωτευμένος, όλα γίνονται από μόνα τους. Δεν χρειάζονται θυμοί, φόβοι, αλλά να σέβεσαι την ατομικότητά του.
Σημαίνει να μη χάνεται ο κόσμος γύρω σου όταν απομακρύνεσαι, γιατί τότε γίνεται εξάρτηση.
Η ερωτική πράξη είναι μυσταγωγία, είναι ιερή και έτσι πρέπει να την αντιμετωπίζουμε.
Ο έρωτας είναι έρωτας όταν δεν προσθέτει, ούτε αφαιρεί.
Είναι η βάση για όλα.
Βαθύτατα ανθρώπινη, ασύλληπτα απλή, θεωρεί ως υπέρτατο αγαθό τη ζωή την ίδια «που είναι μοναδική για τον καθένα, και που τη ζούμε μόνο μία φορά».
Και παραδίδει μαθήματα καθημερινής μαγείας:
«Είμαι ένας απλός, καθημερινός άνθρωπος, που ζυμώνει το ψωμί του για να φάει, που λατρεύει τα ζώα, τα φυτά, τους φίλους και νιώθει ευτυχισμένος όταν τ αγαπάει όλα αυτά, χωρίς να περιμένει να τον αγαπήσουν», παραδίδει μαθήματα φιλίας: «Κάθε αληθινή φιλία είναι ένα απόκτημα διαρκές. Η φιλία, όπως και ο έρωτας, απαιτεί τόση τέχνη όσο μια πετυχημένη φιγούρα χορού. Χρειάζεται πολλή άνεση και μεγάλος συγκρατημός. Ανταλλαγές λόγων. Μεγάλη σιωπή. Και προπαντός σεβασμός.
Μαργκερίτ ΓΙΟΥΡΣΕΝΑΡ . Η ΑΒΥΣΣΟΣ .
Δευτέρα 9 Ιουνίου 2014
Κυριακή 8 Ιουνίου 2014
Chris Rea - Love's Strange Ways (Lyrics)
Ain't it funny how it turns
When it's all over, nothing's learned
Just a passion and a fool
And a memory that burns
And that's what you get
When you play with love's strange ways...
CHRIS REA - Do you still dream
Do you still dream of summer nights, the endless roads between the distant lights...
Do you still find yourself on strange and long highways drifting into unknown phase...
Do you still dream of summer days, the sunlight dancing on white rolling waves;
The everlasting taste of innocent desire, the atom splitting of its fire..
Do you still dream?
Do you see that tunnel showing any sign of light; does fear still wake you in the night...
Do you still dream?
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)