A Place In My Heart~JOE BONAMASSA~ Lyrics.

Let Her Go

Αγαπάς κάποιον, γιατί τραγουδάει ένα τραγούδι που μόνο εσύ μπορείς να καταλάβεις.

Angel Dying (PETROPERDIKA) ~ "THE ASH"

οι στάλες της βροχής γράφουν μια μεγάλη επιστολή στα τζάμια.

Τα πουλιά φεύγουν το φθινόπωρο πηγαίνοντας να διεκπεραιώσουν
μυστηριώδεις υποθέσεις - την άνοιξη θα μάθουμε τα νέα
τ' απογέματα οι φωνές των παιδιών που παίζουν μοιάζουν μ' ένα
παραμύθι που δε μάς το τελείωσαν και γυρίζει και μάς αναζητά
ή όταν ακούω ένα φλάουτο να παίζει το βράδυ συλλογιέμαι πως
όλα θα τελειώσουν κάποτε.
Καμιά φορά βρέχει και κάθομαι σ' ένα καφενείο, οι άνθρωποι όσο
γερνάνε γίνονται πιο ξένοι
κι είδα κάποιους απελπισμένους να περιμένουν στους σιδηροδρομικούς
σταθμούς, όχι για το ταξίδι, αλλά για τ' όνειρο
ενώ οι στάλες της βροχής γράφουν μια μεγάλη επιστολή στα τζάμια.
Ποιος τη στέλνει; Τι γράφει; Θ' απαντήσεις;

Τάσος Λειβαδίτης,Τα χειρόγραφα του φθινοπώρου,Ποιήματα, τ. 3
 Κέδρος2003, 6η έκδοση

The most painful goodbyes are the ones that are never said and never explained...

Συμφωνία του Σ

Σε συναντώ...

Σε ακούω...

Σου μιλάω...

Σε αγκαλιάζω...

Σε φιλάω...

Σε έχω...

Σε σφίγγω...

Σε αιχμαλωτίζω...

Σε απορροφώ...

Σε πνίγω...

Σε αγαπώ;

Χόρχε Μπουκάι

Θέλω να ξέρω τι σε κάνει να πονάς κι αν τολμάς να ονειρευτείς το να καταφέρεις να κάνεις αυτό που η καρδιά σου λαχταρά. 
Θέλω να ξέρω αν έχεις αγγίξει το βάθος της δικής σου λύπης, αν είσαι ανοιχτός στις προδοσίες ή αν έχεις ζαρώσει από το φόβο. 
Θέλω να ξέρω αν τολμάς να απογοητεύσεις κάποιον με το να είσαι ο εαυτός σου.
Θέλω να ξέρω αν μπορείς να δεις την ομορφιά ακόμη και όταν δεν είναι όμορφη η μέρα.
 Θέλω να ξέρω αν κάτι σε στηρίζει μέσα σου ,όταν όλα έξω καταρρέουν.

Απόσπασμα από ποίημα ανώνυμης Ινδιάνας

Μην πικραίνεσαι, είπε. Και βούρκωσε. 

Είναι όμορφη η ζωή.

Πίστεψέ με. 

Αξίζει να τη ζει κανείς, έστω κι αν κάποτε γεμίζει πληγές.

Σε νιώθω. Λες να μην τα ξέρω όλ' αυτά;

Μα να θυμάσαι πάντα, φιλαράκο, πως αύριο ξημερώνει μια 

καινούρια μέρα.

Δε σταματάει πουθενά η ζωή.

 Μη σε μπερδέψουνε κάτι κακομοίρηδες, που σφίγγουν σαν 

το παραδοσάκουλο της ψυχής τους.

Κι ο άνθρωπος σαν τα δέντρα είναι.

Ανθίζει, κάνει καρπούς, μαδάει, και πάλι από την αρχή.

Αλκυόνη Παπαδάκη

Το σούρουπο έχει πάντα τη θλίψη
ενός ατέλειωτου χωρισμού
Κι εγώ έζησα σε νοικιασμένα δωμάτια
με τις σκοτεινές σκάλες τους
που οδηγούνε
άγνωστο που… 

Με τις μεσόκοπες σπιτονοικοκυρές
που αρνούνται
κλαίνε λίγο
κι ύστερα ενδίδουν
και τ’ άλλο πρωί,
αερίζουν το σπίτι
απ’ τους μεγάλους στεναγμούς… 

Στα παλαιικά κρεβάτια
με τα πόμολα στις τέσσερις άκρες
πλάγιασαν κι ονειρεύτηκαν
πολλοί περαστικοί αυτού του κόσμου
κι ύστερα αποκοιμήθηκαν
γλυκείς κι απληροφόρητοι
σαν τους νεκρούς στα παλιά κοιμητήρια 

Όμως εσύ σωπαίνεις…
Γιατί δε μιλάς;
Πες μου!
Γιατί ήρθαμε εδώ;
Από πού ήρθαμε;
Κι αυτά τα ιερογλυφικά της βροχής πάνω στο χώμα;
Τι θέλουν να πουν; 

Ω, αν μπορούσες να τα διαβάσεις!!!
Όλα θα άλλαζαν… 

Όταν τέλος, ύστερα από χρόνια ξαναγύρισα…
δε βρήκα παρά τους ίδιους έρημους δρόμους,
το ίδιο καπνοπωλείο στη γωνιά… 

Κι ολόκληρο το άγνωστο
την ώρα που βραδιάζει…

Βρέξε Θεέ μου ...

Πόθος

Βαθὺ χινόπωρο γοερό, πόσο καιρὸ σὲ καρτερῶ,

μὲ τὶς πλατιές, βαριές σου στάλες

τῶν φύλλων ἄραχλοι χαμοί, τῶν δειλινῶν ἀργοὶ καημοί,

ποῦ μὲ μεθούσατε τὶς ἄλλες...

Τὰ καλοκαίρια μ᾿ ἕψησαν καὶ τὰ λιοπύρια τὰ βαριά,

κι οἱ ξάστεροι οὐρανοὶ οἱ γαλάζοι:

ἀπόψε μου ποθεῖ ἡ καρδιὰ πότε νὰ ῾ρθεῖ μέσ᾿ τὰ κλαριά,

ὁ θεῖος βοριὰς καὶ τὸ χαλάζι!

Τότε, γερτὸς κι ἐγὼ ξανά, μέσ᾿ τὰ μουγγὰ τὰ δειλινά,

θ᾿ ἀναπολῶ γλυκά, -ποιὸς ξέρει-,

καὶ θὰ μὲ σφάζει πιὸ πολύ, σὰν ἕνα μακρινὸ βιολί,

τὸ περασμένο καλοκαίρι...

Ναπολέων Λαπαθιώτης (1888-1944)

Στη Ρωγμή του Χρόνου

Του Ουλιάνοφ το μειδίαμα!
----------------------------------------------
"Κυλάει" ο χρόνος, "τρέχει" ή και "σταματά", κάποιες φορές, με βάση την ανθρώπινη συνείδηση.

Μελετήθηκε από επιστήμες, χωρίστηκε σε φυσικό, βιολογικό, έσχατο, ναυτιλιακό, μυθικό!

" Τι είναι, λοιπόν, ο χρόνος; Αν δε με ρωτά κανείς, γνωρίζω. Αν, όμως, θέλω να το εξηγήσω σε κάποιον που με ρωτά, δε γνωρίζω. Αλλά σε κάθε περίπτωση τολμώ να πω πως τούτο γνωρίζω: 
Αν τίποτε δεν τελείωνε, δε θα υπήρχε παρελθόν. Αν τίποτε δεν πλησίαζε, δε θα υπήρχε μέλλον. Αν τίποτε δεν υπήρχε, δε θα υπήρχε και παρόν. Όμως, πώς είναι δυνατόν να υπάρχει το παρελθόν και το μέλλον, αφού τo παρελθόν πέρασε και το μέλλον δεν έχει έρθει ακόμη; Από την άλλη, αν το παρόν ήταν πάντα παρόν και δεν κυλούσε, το παρελθόν δε θα ήταν χρόνος αλλά αιωνιότητα. Αλλά, αν ήταν το παρόν μόνο χρόνος, γιατί κυλά στο παρελθόν, πώς μπορούμε να πούμε ότι υπάρχει; Υπάρχει μόνον γιατί κάποια στιγμή θα πάψει να υπάρχει. To μόνο, λοιπόν, που μπορούμε να βεβαιώσουμε είναι ότι ο χρόνος οδηγεί στη μη-ύπαρξη. "
(Άγιος Αυγουστίνος)

Φεύγουν, η στιγμἠ, το λεπτό, η ώρα, η μέρα, η βδομάδα, ο μήνας, ο χρόνος και ακολουθούν τα επόμενα και ούτω καθ' εξής.

" Κρύβομαι, για να γλιτώσω... Θάβομαι για να μεστώσω "!

Οι ήχοι αποκτούν άλλη χρονική διάσταση και φέρνουν κοντά την Πρωτοχρονιά και το Πάσχα!

" Πραίτορες, βράχοι, πάνω μου, σωρό... Μα 'γώ θ' αναστηθώ"!

Ψηλά το κεφάλι, με αγώνα, με αξιοπρέπεια, με χαμόγελο, με πίστη,
με ήχους... 

Art by, Alex Alemany

Με το μέτωπο στο τζάμι αγρυπνούμε την καινούρια οδύνη

Δεν είναι ο θάνατος που θα μας ρίξει κάτω μια που Εσύ υπάρχεις

Μια που υπάρχει αλλού ένας άνεμος για να σε ζήσει ολάκερη

Να σε ντύσει από κοντά όπως σε ντύνει από μακριά η ελπίδα μας

Μια που υπάρχει αλλού

Καταπράσινη πεδιάδα πέρ’ από το γέλιο σου ως τον ήλιο

Λέγοντας του εμπιστευτικά πώς θα ξανασυνατηθούμε πάλι

Όχι δεν είναι ο θάνατός που θ’ αντιμετωπίσουμε

Παρά μια τόση δα σταγόνα φθινοπωρινής βροχής

Ένα θολό συναίσθημα

Η μυρωδιά του νοτισμένου χώματος μες στις ψυχές μας που όσο παν

Κι απομακρύνονται

Οδ. Ελύτης

http://pyroessa-artemusica.blogspot.gr/2012/09/blog-post_14.html

Green Day ~ Wake Me Up When September Ends

Για γυρεύοντας καλα πάω..; Βαρέθηκα τις στάχτες ονείρων ανθρώπων που στα δύσκολα δεν κούνησαν ούτε το μικρό τους δαχτυλάκι για να μην απανθρακωθει το μπορώ τους.Υπάρχει πάντα ο κίνδυνος να χαθείς στης ψυχής το όνειρο..μα δεν υπάρχει χειροτερότερο απ το να χαθείς σε μια πραγματικότητα γεμάτη μοναξιά που απαξιώνει την αγάπη.Με την πρώτη σταγόνα της βροχής ο παλμός μου θέριεψε.
Ξύπνα με μ'ένα Φιλί.

Η Αλήθεια του Καθένα!!!

Aνάμεσα σε δυό αλήθειες που δεν καταφέρνουν να συναντηθούν κρύβεται η ίδια η ζωή.Το ψέμα ενεδρεύει παντού αλλά η αλήθεια πάντα θα το αφανίζει προσπερνώντας το.

Όπερ σημαίνει..

Όπερ σημαίνει..

..Ανάμεσα σε αποσιωπητικά

θα τοποθετήσω τις σχέσεις

και τις πράξεις μου

να πάρουν από την ενέργεια της σιωπής

και να αποθορυβήσουν το μαζί

των χρόνων που μας κόστισα.

 Ρ.Τριανταφύλλου

aeriko

Waiting for the Miracle

Μια γλυκιά βραχνή τσακισμένη μελωδία.Αφιερωμένη εξαιρετικά σ'αυτούς που χάθηκαν 

στους δρόμους της ζωής.

Ίσως,γιατί νόμιζαν πως η περιπλάνηση έκρυβε την απάντηση που γύρευαν.

Ίσως, γιατί δεν γούσταραν καμία απάντηση.Ίσως,γιατί δεν είδαν πουθενά κάποιο σήμα για 

να οδηγηθούν σε κάποιο στέγαστρο να κρύψουν έστω και προσωρινά τα όνειρά τους.

Ίσως γιατί αγάπησαν πολύ!

Αλκυόνη Παπαδάκη.

If I Be Your Will...

Οι έρωτες των ανθρώπων έχουν πάντα  κάτι

από την μαγεία της έναστρης νύχτας

στο ακρογιάλι με τους ασημένιους αμμόλοφους ,

εκεί που ανταμώνουν το όνειρο με την πραγματικότητα

και παραδίνονται οι θαλασσινές κόρες τρυφερά

στο αγκάλιασμα της μελωδίας που έρχεται,

καλπάζοντας  ,από το σκοτεινό πηγάδι

όπου σβήνει και ανασταίνεται αιώνες τώρα το  φως

Βάσω   Μπρατάκη  

Rain and Tears

Δεν φταίνε οι άλλοι..
ούτε καν εκείνοι που κατά καιρούς έχουμε δείξει με το δάχτυλο..

εμείς, εμείς..

μόνο εμείς φταίμε που δεν υπερασπιστήκαμε τα ''ναι'' και τα ''όχι'' μας..
με το φεγγαρι αγκαλια

Ενας αντικατροπτισμός. Αυτό είμαι. Οταν περπατάς σε λάθος μονοπάτι, συνήθως το υποπτεύεσαι, αλλα σε τραβά ο μαγνήτης της καταστροφής. Ξεθώριασε η φωτογραφία μου, στην ψυχή σου. Δεν την αναγνωρίζεις πια. Εχασε την μυρωδιά της. Περίμενες πως με τον καιρό θα σου έφερνα καινούργια φωτογραφία μου, να την τοποθετήσεις στην κορνίζα σου. Σιγά, σιγά. Με τον καιρό. Ισως. Απο την άλλη όμως να κουβαλάς μια βαριά αδειανή κορνίζα στην ψυχή σου, δεν είναι εύκολο.Και να μήν μπορείς να την πετάξεις. Να την σπάσεις. Να την παρακάμψεις, έστω. Στοιχειώνει εκεί, φάτσα κάρτα για να σε κάνει ν'αναλογίζεσαι πόσο χρόνο έχασες να την ξεσκονίζεις, πόσα χρώματα ξόδεψες για να ζωγραφίσεις κάποτε το περιεχόμενο της. Υπάρχουν τρία είδη ανθρώπων. Αυτοί που σέρνονται με τα τέσσερα πίσω απ'την μοίρα τους. Αυτοί που την πιάνουν απο τα κέρατα και την αλλάζουν, με όποιο κόστος. Υπάρχουν κι αυτοί που απλώς την ακολουθούν, φυτεύοντας όμως σε κάθε σωρό απο σκατά που συναντούν κι απο ένα λουλούδι. Μου το χρωστάς. Την ευτυχία σου. Να την βρείς, με ακούς? Δεν θα στο συνχωρέσω ποτέ αλλιώς. Γιατί υπάρχει τόσος ουρανός, χωμένος μέσα στις χούφτες σου. Προχώρα. Όσο προχωρά η ψυχή σου μέσα στο σκοτάδι, τόσο φωτίζεται. Τόσο λάμπει.

Λυπούμαι γιατί άφησα να περάσει ένα πλατύ ποτάμι
            μέσα από τα δάχτυλά μου
χωρίς να πιω ούτε μια στάλα.
Τώρα βυθίζομαι στην πέτρα.
Ένα μικρό πεύκο στο κόκκινο χώμα,
δεν έχω άλλη συντροφιά.
Ό,τι αγάπησα χάθηκε μαζί με τα σπίτια
που ήταν καινούργια το περασμένο καλοκαίρι
και γκρέμισαν με τον αγέρα του φθινοπώρου.
(Ερωτικός λόγος)
Γ.Σεφέρης  
pyroessa

Μίλτος Πασχαλίδης-Ακόμα Σ'αγαπώ

Τώρα που γρήγορα νυχτώνει
σαν παραμύθι θα στο πω
ό,τι αγαπάς δεν τελειώνει
κι εγώ ακόμα σ'αγαπώ
ό,τι αγαπάς δεν τελειώνει
κι εγώ ακόμα σ'αγαπώ

Του φθινοπώρου τα φιλιά

Sharif Dean - Do You Love Me

"September When it Comes"

Thomas Benjamin Kennington : Autumn 1900

 (Από τα Κρυμμένα Ποιήματα 1877;-1923,-Κ.Π.Καβάφης)

Κι αν για τον έρωτά μου δεν μπορώ να πω —
αν δεν μιλώ για τα μαλλιά σου, για τα χείλη, για τα μάτια·
όμως το πρόσωπό σου που κρατώ μες στην ψυχή μου,
ο ήχος της φωνής σου που κρατώ μες στο μυαλό μου,
οι μέρες του Σεπτέμβρη που ανατέλλουν στα όνειρά μου,
τες λέξεις και τες φράσεις μου πλάττουν και χρωματίζουν
εις όποιο θέμα κι αν περνώ, όποιαν ιδέα κι αν λέγω.
http://pyroessa-logotimis.blogspot.gr/2014_09_01_archive.html

Μόνο λίγο

Έχουμε την τάση ή να εξιδανικεύουμε ή να υποτιμούμε τον εαυτό μας και τους άλλους.
Βάζουμε συνεχώς βαθμούς αξιολόγησης. Μεταπίπτουμε συνεχώς από τον ενθουσιασμό στην απογοήτευση κατατάσσοντας τον εαυτό μας και τους άλλους στις ακραίες, ταξινομικές κατηγορίες του καλού και του κακού, του έξυπνου και του χαζού, του τίμιου και του απατεώνα, του δίκαιου και του άδικου, του αγίου και του αμαρτωλού.
Ξεχνάμε ότι όλοι κινούμαστε ανάμεσα στους δύο πόλους. Μας διαφεύγει ότι ως άνθρωποι όλοι είμαστε καλό-κακοι, δικαιο-άδικοι, εξυπνο-χαζοί κλπ. Άλλοτε κυριαρχεί μέσα μας ο ένας πόλος άλλοτε ο άλλος ... ανάλογα με τις δυνατότητες, τις συνθήκες και τις αδυναμίες μας ...
Η ελευθερία και η ανάπαυση της ψυχής έρχονται με την Αγάπη ... με την φιλική αποδοχή αυτού που είμαστε και αυτού που είναι οι άλλοι κάθε στιγμή ...
και με την ελπίδα ότι και εμείς και οι άλλοι μπορούμε να γίνουμε καλύτεροι ...
Νικήτας Καυκιός

Πιστεύω φίλε μου,

Πως ο άνθρωπος ήρθε στη γή,

για να μάθει ν'αγαπάει......

Για να δημιουργεί χαρά

Μέσα απο την αγάπη....

Ήρθε σε ενα κόσμο όμορφο,

για να φροντίσει την ομορφιά....

Δεν ήρθε για να κρυφτεί....

Ούτε για να ρημάξει....

Αλκυόνη Παπαδάκη

Thank you...

Και πάλι είναι ζήτημα...

ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ τὸν ἔρωτα μόνο στὴν ἀπόσταση τῆς ἀποτυχίας. Πρὶν τὴν ἀποτυχία δὲν ὑπάρχει γνώση· ἡ γνώση ἔρχεται πάντα μετὰ τὴ βρώση τοῦ καρποῦ. Σὲ κάθε ἔρωτα ξαναζεῖ ἡ ἐμπειρία τῆς γεύσης τοῦ παραδείσου καὶ τῆς ἀπώλειας τοῦ παραδείσου. Σπουδάζουμε τὸν ἔρωτα μόνον ἐξόριστοι ἀπὸ τὴν πληρότητα τῆς ζωῆς ποὺ αὐτὸς χαρίζει. Στὴν ἐμπειρία τοῦ ἔρωτα εἴμαστε ὅλοι πρωτόπλαστοι.

Νίκος Καββαδίας 

Σήμερα ❤

Αφιερωμένο στους ανθρώπους που έχουν "φύγει" από κοντά μου...

Στις πολύ καλές....ή στις πολύ κακές μας στιγμές αναζητούμε τα άτομα τα οποία ξέρουμε ότι η αγάπη τους είναι...ήταν ανιδιοτελής...μια αγκαλιά...ένα "μη φοβάσαι εγώ είμαι εδώ" αρκούσε..

Πρόσωπα θλιμμένα να κοιτάνε πίσω απ' τις σκιές
Όνειρα σβησμένα προδομένα απ' τους ληστές του χθες
Όσοι περπατάνε δεν κοιτάνε πίσω πια ποτέ
όλα κι αν τ' αφήσουν δε θα σβήσουν το μεγάλο ναι

Μη μου μιλάς, να ξερες τι μου ζητάς
Να ξερες ποιος είμαι εγώ τι προσπαθώ να σου πω
Αν αγαπάς κάθε σφυγμός της καρδιάς
Γίνεται κοινή φωνή που προσπαθεί ν' ακουστεί

Θέλω να σ' αγγίξω για να ζήσω άλλη μια στιγμή
Ο χρόνος κλέβει χρόνο και το τέλος ψάχνει την αρχή
Γίνεται το λίγο ακόμη λίγο ακόμη πιο πολύ
Λόγια κι άλλα λόγια αχ και να χε η ψυχή φωνή

Στεκόμουν στην άκρη της θάλασσας
αναδυόμουν μέσα σ' όνειρο
ως να έπαυα να υπάρχω 
Είχα την αίσθηση...
Εκεί συναντηθήκαμε, κοιτώντας με
Ίσως είναι το βλέμμα σου
το μόνιμο μου όνειρο

Γεμίζει με φως η ψυχή μου  
αυτό το βλέμμα αναζητώ
ανάμεσα σε τόσα άλλα 
Για να μου πει:<<εγώ σε περίμενα. Πάντοτε σε περίμενα.>>
Μαρία Λαμπράκη

Μη φοβάσαι

 Κάποιος ανάβει το φως.

Κάποιος φοβάται το σκοτάδι,
τον αναστεναγμό των φθινοπωρινών φύλλων—
τα κατοπτρικά παιχνίδια της μνήμης. 
Ό,τι χάνεται
διασώζεται μέσα μας
ως αυτό που χάνεται. 

Χάρης Βλαβιανός

Forever

Μέσα στην ερημία της σημερινής απανθρωπιάς αληθινή επανάσταση είναι μόνος με την καρδιά σου να μιλάς για να μη χάσεις την ψυχή σου
aeriko

Ανατρεπτικά ~ Ρέμος, Βανδή, Ασλανίδου, Μιχάλης Stavento

Ο έρωτας είναι η μεγαλη ανατροπή στο φρούριο της ψυχής μας.
Βλέπεις, είμαστε και οι δυο, ανατροπές 
ο ένας για τον άλλο.

Hindi Zahra - Beautiful Tango

Έρωτας: η μυσταγωγία του απρόβλεπτου. 
Tαγκο : O Xoρός της ιδανικής μορφή του έρωτα.
Ο ένας παραδίνεται στον άλλον 
χωρίς να εγκαταλείπει τον εαυτό του. Let's Dance.

ΟΤΑΝ ΗΡΘΕΣ

Εσβήναν τα χρυσάνθεμα σαν πόθοι
στον κήπον όταν ήρθες. Εγελούσες
γαλήνια, σα λευκό χαμολουλούδι. 
Αμίλητος, τη μέσα μου μαυρίλα
την έκανα γλυκύτατο τραγούδι
κι απάνω σου το λέγανε τα φύλλα.

Κώστας Καρυωτάκης

Are You The One ...

Αναρωτιέμαι ωστόσο πώς γίνεται να πιστεύεις ότι με ξέρεις, 



αφού ποτέ σου δεν με είδες να κλαίω.


Ντίνος Λυρικός 

Σου μίλησα ποτέ για κείνη τη νύχτα που ως το πρωί κουβέντιαζα για σένα;

(Είχε ένα κόκκινο αργοπορημένο φεγγάρι και λυπόμουν που δεν το ’βλεπες)

Ποτέ δε σου είπα πως κάποτε βρεχόμουν τρεις μέρες και τρεις νύχτες

κι ύστερα καθώς στέγνωνα μπρος σ’ ένα τζάκι, νηστικός, χαιρόμουνα που κάποτε θα ’

'ρθεις για να στο λέω.

Έξι χρόνια καρτέραγα για σένα και δε μίλησα κι όταν μου ’λεγες βουβά  ‘‘έλα πάρε με’’,

δεν μπορούσα πια.

Τίτος Πατρίκιος (Μεγάλο γράμμα)

Γρήγορα πίσω στο παράλληλο σύμπαν μου...

Θα κλειδώσω πίσω μου, θα διπλομανταλώσω έξω όλη αυτή την απίστευτα αρνητική ενέργεια που έχει διαχυθεί, θα σβήσω τα πρόσωπα τα αλλοιωμένα από το ψεύδος και την υποκρισία, θα φουσκώσω τα πνευμόνια μου φρέσκο οξυγόνο για να αποβάλλουν τη μπόχα των ημερών και θα πάρω δύναμη για να μπορέσω να συνεχίσω να διεκδικώ το ξημέρωμα που ονειρεύομαι ...

Παράλληλο σύμπαν μου, γλυκό, απόμερο δρομάκι της ζωής μου, σε αγαπώ...

Easy Come, Easy Go...

‘‘Ήθελα να ’ξερα γιατί οι άνθρωποι θέλουν να σε ξενερώσουν όταν βλέπουν πως είσαι ευτυχισμένος. Και γίνονται ξαφνικά προφήτες, συμβουλάτορες, προφεσόροι... Για το καλό σου, θα μου πεις. Για να σε προστατέψουν. Μπορεί. Αλλά εγώ δεν θέλω. Επιθυμώ να ζήσω αυτό που ζω χωρίς να βάζω συρματοπλέγματα στην καρδιά μου. Έχω δώσει παραγγελιά και χορεύω. Έχω πληρώσει τα όργανα με το παραπάνω. Σε κανέναν δεν πέφτει λόγος. Μακάρι να ήταν έτσι. Μακάρι να έπαιζαν τα όργανα την παραγγελιά και να περίμεναν ώσπου να τελειώσει ο χορός. Αλλά πού... Μακάρι οι συμβουλάτορες και οι προφήτες να μην έπαιρναν χαμπάρι πότε χάλασε η γιορτή. Να μην έσπευδαν όσοι σπεύδουν μ’ εκείνο το υφάκι το καλού Σαμαρείτη - Αχ μωρέ! Και σου τα ’λεγα εγώ - να σε βοηθήσουν να μαζέψεις τα σπασμένα σου. Να σου σκουπίσουν τα αίματα από τα πόδια σου. Τι το ’θελες κι εσύ... Τι το ’θελες να χορεύεις ξυπόλυτος πάνω στα γυαλιά;’’
Αλκυόνη Παπαδάκη