MINA ~ You are my Love

Δως' μου Το Χέρι Σου

Τὰ χέρια

Τὰ μάτια ἂν κλείσω βρίσκομαι σ᾿ ἕνα μεγάλον ἴσκιο
τὸ χρῶμα τῆς αὐγῆς τὸ αἰσθάνομαι στὰ δάχτυλά σου.
Ξέχασε τὸ ψέμα ποὺ σὲ βοήθησε νὰ ζήσεις
γύμνωσε τὰ πόδια σου, γύμνωσε τὰ μάτια σου,
μᾶς μένουν λίγα πράγματα ὅταν γυμνωθοῦμε
ἀλλὰ τὰ βλέπουμε στὸ τέλος πιστά.

Τὰ μάτια ἂν κλείσω βρίσκομαι πάντα σ᾿ ἕνα μονοπάτι,
τ᾿ αὐλάκια χαλασμένα δεξιὰ κι ἀριστερά, στὴν ἄκρη
τὸ σπίτι μὲ γυαλιὰ ποὺ τὸ χτυπάει ὁ ἥλιος, ἄδειο.
Σκέφτηκα τὰ δάχτυλά σου νὰ χτυποῦν τὰ τζάμια
σκέφτηκα τὴν καρδιά σου νὰ χτυπᾷ πίσω ἀπ᾿ τὰ τζάμια
καὶ πόσο λίγα πράγματα χωρίζουν ἕναν ἄνθρωπο
ποῦ δὲν τὰ ξεπερνᾷ.

Δὲν ξέρεις τίποτα γιατὶ κοίταξες τὸν ἥλιο.
Τὸ αἷμα σου στάλαξε στὰ μαῦρα φύλλα τῆς δάφνης
τ᾿ ἀηδόνι, περασμένες νύχτες, μάρμαρα στὸ φεγγάρι
καὶ στὸ ποτάμι τό ῾συρα κι ἔβαψε τὸ ποτάμι.

Συλλογίζομαι, ὅταν συλλογίζομαι, συλλογίζομαι
τὶς φλέβες μου καὶ τὸ μυστήριο τῶν χεριῶν σου ποὺ ὁδηγοῦν
κατεβαίνοντας προσεχτικὰ σκαλοπάτι τὸ σκαλοπάτι.
Τὰ μάτια ἂν κλείσω βρίσκομαι σ᾿ ἕναν μεγάλο κῆπο
Γεώργιος Σεφέρης

Δεν ειχα δυναμη...

ΘΑ ΕΚΡΑΓΩ. ΑΝΤΩΝΗΣ ΒΑΡΔΗΣ

Foreigner- I don't want to live without you

Καρτερώ

Καρτερώ

Και στης ζωής τους άγριους χειμώνες
αλκυονίδες μέρες καρτερώ...

Μ. Λουντέμης

γλιστράς μέσ' απ΄τα χέρια μου 
κυλάς μέσ' απ τα δάκρυά μου 
θλιμμένη κι εσύ βροχή,με χαραγμένο το πρόσωπο 
εμπαίζεις τους ρομαντικούς
με κεραυνούς ξυπνάς τις θολωμένες συνειδήσεις 

μαριάνθη ντεβάκη

Για μιαν Ελένη ..
Όπου στέκομαι όπου πάω θα στο πω. 
Mε το νου μου λέω:

Δε σ΄αγαπώ... Σ΄αγαπάω... 
Άλλη αίσθηση το -άω!
Μέσα στο -άω, μέσα στο -άω, 
όπως ουρλιάζει ένα σκυλί,
όπως στενάζει ένα φιλί
εσένα γρικάω, όπου σταθώ, όπου πάω..
Τραγουδάω τον ίδιο τον σκοπό..
Και αναρωτιέμαι: – σ’ αγαπώ;
Κι αποκρίνομαι: – Όχι.. 
Σ΄ αγαπάω ..

Κωστής Παλαμάς "Γράμματα στη Ραχήλ"
(η “Chere Clarte”.)

- All of My Love

Σαν βροχή που πέφτει στα φύλλα
στα μαλλιά, στο πρόσωπο κυλά,
σαν βροχή σε θέλω απόψε
να βραχώ, ως τη ρίζα της φωνής,
γέλιο μου.
Στη φωτιά που μέσα μου καίει
μια φωνή γελάει και κλαίει,
στη φωτιά θα πέσω μαζί σου
να σωθεί ό,τι είναι δυνατό,
γέλιο μου, φλόγα μου - φλόγα μου.

«ΤΑ ΠΑΘΗ ΤΗΣ ΒΡΟΧΗΣ» 

Εν μέσω λογισμών και παραλογισμών

άρχισε κι η βροχή να λιώνει τα μεσάνυχτα
μ’ αυτόν τον πάντα νικημένο ήχο
σι, σι, σι.
Ήχος συρτός, συλλογιστός, συνέρημος,
ήχος κανονικός, κανονικής βροχής.
Όμως ο παραλογισμός
άλλη γραφή κι άλλην ανάγνωση
μού’ μαθε για τους ήχους.
Κι όλη τη νύχτα ακούω και διαβάζω τη βροχή,
σίγμα πλάι σε γιώτα, γιώτα κοντά στο σίγμα,
κρυστάλλινα ψηφία που τσουγκρίζουν
και μουρμουρίζουν ένα εσύ, εσύ, εσύ.
Και κάθε σταγόνα κι ένα εσύ,
όλη τη νύχτα
ο ίδιος παρεξηγημένος ήχος,
αξημέρωτος ήχος,
αξημέρωτη ανάγκη εσύ,
βραδύγλωσση βροχή,
σαν πρόθεση ναυαγισμένη
κάτι μακρύ να διηγηθεί
και λέει μόνο εσύ, εσύ, εσύ,
νοσταλγία δισύλλαβη,
ένταση μονολεκτική,
το ένα εσύ σαν μνήμη,
το άλλο σαν μομφή
και σαν μοιρολατρία,
τόση βροχή για μια απουσία,
τόση αγρύπνια για μια λέξη,
πολύ με ζάλισε απόψε η βροχή
μ’ αυτή της τη μεροληψία
όλο εσύ, εσύ, εσύ,
σαν όλα τ’ άλλα νά’ ναι αμελητέα
και μόνο εσύ, εσύ, εσύ.

ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ

«Tο Διαμαντένιο του Όρθρου μου…» 

Tο διαμαντένιο του όρθρου μου πετράδι!
―Σ' αγαπώ με το πάθος που δεν ξέρει
παρά εσένα ουρανό κ' εσένανε άδη,
με το πάθος τυφλό του σφιχτοχέρη.
Σ' αγαπώ με τον ήλιο, με το αστέρι
που ολογλυκαίνει το πικρό αχνό βράδι,
και με του Γεναριού το καλοκαίρι,
μ' εσάς της μυγδαλιάς ολόανθοι κλάδοι.
Σ' αγαπώ με της άνοιξης τ' αηδόνια,
με τα ξερά τα φύλλα που χρυσάφι
στρώνουν ταπί στ' Άγιου Aντρεός το μήνα.
Σ' αγαπώ με της θλίψης τα τρηδόνια
και με της αναγάλλιασης τα κρίνα.
M' όσα οι κούνιες κρατάν και μ' όσα οι τάφοι.

Kωστής Παλαμάς.

Μέτρησα τα χρόνια μου και συνειδητοποίησα, ότι μου υπολείπεται λιγότερος χρόνος ζωής απ’ ότι έχω ζήσει έως τώρα…
Αισθάνομαι όπως αυτό το παιδάκι που κέρδισε μια σακούλα καραμέλες: τις πρώτες τις καταβρόχθισε με λαιμαργία αλλά όταν παρατήρησε ότι του απέμεναν λίγες, άρχισε να τις γεύεται με βαθιά απόλαυση.
Δεν έχω πια χρόνο για ατέρμονες συγκεντρώσεις όπου συζητούνται, καταστατικά, νόρμες, διαδικασίες και εσωτερικοί κανονισμοί, γνωρίζοντας ότι δε θα καταλήξει κανείς πουθενά.
Δεν έχω πια χρόνο για να ανέχομαι παράλογους ανθρώπους που παρά τη χρονολογική τους ηλικία, δεν έχουν μεγαλώσει.
Δεν έχω πια χρόνο για να λογομαχώ με μετριότητες. Δε θέλω να βρίσκομαι σε συγκεντρώσεις όπου παρελαύνουν παραφουσκωμένοι εγωισμοί. Δεν ανέχομαι τους χειριστικούς και τους καιροσκόπους.
Με ενοχλεί η ζήλια και όσοι προσπαθούν να υποτιμήσουν τους ικανότερους για να οικειοποιηθούν τη θέση τους, το ταλέντο τους και τα επιτεύγματα τους.
Μισώ, να είμαι μάρτυρας των ελαττωμάτων που γεννά η μάχη για ένα μεγαλοπρεπές αξίωμα. Οι άνθρωποι δεν συζητούν πια για το περιεχόμενο… μετά βίας για την επικεφαλίδα.
Ο χρόνος μου είναι λίγος για να συζητώ για τους τίτλους, τις επικεφαλίδες. Θέλω την ουσία, η ψυχή μου βιάζεται…Μου μένουν λίγες καραμέλες στη σακούλα…
Θέλω να ζήσω δίπλα σε πρόσωπα με ανθρώπινη υπόσταση. Που μπορούν να γελούν με τα λάθη τους. Που δεν επαίρονται για το θρίαμβό τους. Που δε θεωρούν τον εαυτό τους εκλεκτό, πριν από την ώρα τους. Που δεν αποφεύγουν τις ευθύνες τους. Που υπερασπίζονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια Και που το μόνο που επιθυμούν είναι να βαδίζουν μαζί με την αλήθεια και την ειλικρίνεια.
Το ουσιώδες είναι αυτό που αξίζει τον κόπο στη ζωή. Θέλω να περιτριγυρίζομαι από πρόσωπα που ξέρουν να αγγίζουν την καρδιά των ανθρώπων… Άνθρωποι τους οποίους τα σκληρά χτυπήματα της ζωής τους δίδαξαν πως μεγαλώνει κανείς με απαλά αγγίγματα στην ψυχή.
Ναι, βιάζομαι, αλλά μόνο για να ζήσω με την ένταση που μόνο η ωριμότητα μπορεί να σου χαρίσει. Σκοπεύω να μην πάει χαμένη καμιά από τις καραμέλες που μου απομένουν… Είμαι σίγουρος ότι ορισμένες θα είναι πιο νόστιμες απ’ όσες έχω ήδη φάει.
Σκοπός μου είναι να φτάσω ως το τέλος ικανοποιημένος και σε ειρήνη με τη συνείδησή μου και τους αγαπημένους μου. Εύχομαι και ο δικός σου να είναι ο ίδιος γιατί με κάποιον τρόπο θα φτάσεις κι εσύ…

Mario de Andrade

Κατά Βάθος ~ Μιλτιάδης Πασχαλίδης

Γουστάρω τρελά αυτούς που όσες φορές κι αν φάνε το "game over" στην καρδιά ρίχνουν κι αλλο κέρμα στο συντριβάνι της ζωής γιατι απλα βλέπουν την ουσία.Η Στιγμή που ποτίζεται με μνήμη αγάπης βιωματικής γινεται δύναμη ψυχής και ποτέ δεν ξεθωριάζει.

Και δε θα μου λείπεις γιατί θα 'ναι η ψυχή μου το τραγούδι της ερήμου που θα σ' ακολουθεί

" Θάρθει, λέω, μια νύχτα που θάναι πια πολύ γριά η γης. Όλοι τούτοι οι άνθρωποι, πούναι να σαστίσεις με τη μεγαλοφυϊα τους, όλοι τούτοι που κάθουνται και σκαρφίζουνται τις τορπίλες και τ’ αεροπλάνα και το μελινίτη, θάναι ψιλοκοσκινισμένο χώμα.
Κ’ η ανθρωπότητα θάναι πια ένας θρύλος, ένα κακό όνειρο που διάβηκε και πάει. Θα το αναθυμιούνται μόνο πάππου προς πάππου και θα τ’ ανιστορούν , στους απογόνους , των τ’ αρχαία δέντρα, σαν θα παίρνει να φυσά τ’ αγέρι και θ’ αρχίζουν οι φυλλωσιές να ψιθυρίζουν θυμητικά........ Ωστόσο και κείνη τη νύχτα , τα μικρά τριζόνια θα βγούνε να τραγουδήσουν όλα μαζί κάτω από τ’ αμέτρητα αστέρια τούτον τον ίδιο σκοπό.
Κι ο ουρανός θ’ ανθίσει πάλι όλες τις ασημένιες μαργαρίτες του και θα σκύψει ν’ αφουγκραστεί τα κρουσταλλένια μαντολινάκια. Και παντού θ’ απλώνεται το ίδιο παγωμένο μυστήριο!!!
Τα νέα δάση θα βουίζουν δίχως να πάρουν είδηση πως δεν υπάρχουν πια ποιητές για να ριμάρουν τη βουή τους και στρατιώτες να τα κόψουν παλούκια για συρματοπλέγματα.
Κι οι θάλασσες θα δέρνουν τις αδάμαστες αχτές και θα πηδάν ολοένα πάνω στις αντάρτισσες ξέρες, δίχως να πολυσκοτίζουνται για κείνο το ξιπασμένο ζωντόβολο, που μια φορά κι έναν καιρό πίστεψε στ’ αλήθεια πως όλα τα εξαίσια έργα και κινήματα του Θεού γίνονταν για τη ζαχαρένια του!!! "
  Στρ.Μυριβηλη - αποσπ. " Η ΖΩΗ ΕΝ ΤΑΦΩ"

cancão do mar ~ dulce pontes

Βγήκα να χορέψω με τη βάρκα μου
έξω, στην άσπλαχνη θάλασσα
κι η θάλασσα με βρυχηθμό λέει

ότι πήγα να κλέψω
το δίχως ταίρι φως
των τόσο όμορφων ματιών σου

Έλα, να μάθεις αν έχει δίκιο η θάλασσα
Έλα, να δεις την καρδιά μου να χορεύει

Αν χορέψω στη βάρκα μου
Δε θα βγω στην άσπλαχνη θάλασσα
κι ούτε θα της πώ πού πήγα να τραγουδήσω,

να χαμογελάσω, να χορέψω, να ονειρευτώ... εσένα.

Archive - Again

If I was to walk away
From you, my love
Could I laugh again?
If I walk away from you
And leave my love Could I laugh again?

Come back...

Μανόλης Αναγνωστάκης

Πρῶτα νὰ πιάσω τὰ χέρια σου
Νὰ ψηλαφίσω τὸ σφυγμό σου
Ὕστερα νὰ πᾶμε μαζὶ στὸ δάσος
Ν᾿ ἀγκαλιάσουμε τὰ μεγάλα δέντρα
Ποὺ στὸν κάθε κορμὸ ἔχουμε χαράξει
Ἐδῶ καὶ χρόνια τὰ ἱερὰ ὀνόματα
Νὰ τὰ συλλαβίσουμε μαζὶ
Νὰ τὰ μετρήσουμε ἕνα-ἕνα
Μὲ τὰ μάτια ψηλὰ στὸν οὐρανὸ σὰν προσευχή.

Τὸ δικό μας τὸ δάσος δὲν τὸ κρύβει ὁ οὐρανός.

Δὲν περνοῦν ἀπὸ δῶ ξυλοκόποι.

Μανόλης Αναγνωστάκης

«"Να ονειρεύεσαι ..." μου 'λεγε ένας φίλος που μ' αγαπούσε και με ήξερε καλά.

Τα όνειρα, συνήθως προδίδουν.
Παραπλανούν.
Καμιά φορά και σκοτώνουν.
Όμως, δεν γίνεται να ζεις χωρίς να ονειρεύεσαι ...
Δεν έχει νόημα.
Δεν έχει ουσία.
Να ονειρεύεσαι!
Κοίτα μόνο να 'χεις σταμπάρει καλά την έξοδο κινδύνου από τα όνειρά σου.
Τότε σώζεσαι ...

Αλκυόνη Παπαδάκη

Ακόμα κι όταν κοιμόμαστε - Πωλ Ελυάρ

Ακόμα κι όταν κοιμόμαστε, αγρυπνούμε ο ένας
Στο πλευρό του άλλου.
Κι αυτή η αγάπη, πιο βαριά από τ' ώριμο φρούτο της λίμνης,
Δίχως γέλιο και δίχως κλάμα, εδώ και πάντα,
Μια μέρα, μετά μια μέρα και μια νύχτα, μετά από μας. ---

"ΠΡΩΙΝΟ ΓΕΥΜΑ"

Έβαλε τον καφέ
Στο φλιτζάνι
Έβαλε το γάλα
Στο φλιτζάνι με τον καφέ
Έβαλε τη ζάχαρη
Στον καφέ με το γάλα
Με το κουταλάκι
Γύρισε
Ήπιε τον καφέ με το γάλα
Και ξανάφησε το φλιτζάνι
Χωρίς να μου μιλήσει
Άναψε
Ένα τσιγάρο
Έκανε δαχτυλίδια
Με τον καπνό
Έβαλε τις στάχτες
Στο τασάκι
Χωρίς να μου μιλήσει
Χωρίς να με κοιτάξει
Σηκώθηκε
Έβαλε
Το καπέλο του στο κεφάλι του
Έβαλε
Το αδιάβροχό του
Γιατί έβρεχε
Κι έφυγε
Μέσα στη βροχή
Χωρίς μια κουβέντα
Χωρίς να με κοιτάξει
Και ’γω πήρα
Το κεφάλι μου μέσα στα χέρια
Κι έκλαψα.
 Ζακ Πρεβέρ

The Police - Every Breath You Take

IMANY - You Will Never Know OFFICIAL VIDEO CLIP

"Μια μυγδαλιά και δίπλα της,
εσύ. Μα πότε ανθίσατε ;
Στέκομαι στο παράθυρο
και σας κοιτώ και κλαίω.

Τόση χαρά δεν την μπορούν
τα μάτια.
Δός μου, Θεέ μου,
όλες τις στέρνες τ’ ουρανού
να στις γιομίσω."
Νικηφόρος Βρεττάκος

Σ' αγαπώ να προσέχεις

Η Αυλή ~ Μαρία Λούκα

Μέσα στην αυλή μου έχω
δέντρα και πουλιά
μα έχω για να τα φυλάνε
άγρια σκυλιά.

Όποιος κάνει να περάσει
απ'το φράχτη μου
του γαυγίζουν και φοβάται
το γινάτι μου.

Πέρασες κι εσύ μια νύχτα
απ'το σπίτι μου
και σου μύρισαν οι βιόλες
πανορίτη μου.

Τα σκυλιά που με φυλούσαν
δε φοβήθηκες
μπήκες μ''αρπαξες τα χέρια
και με φίλησες.

Κι έτρεξαν θαρρείς ποτάμια
απ'τα μάτια μου
και ποτίσανε το χώμα
κι όλα τ'ανθια μου.

Ρίζες βγάλαν οι αγάπες
και δεντρίσανε
και τους φράχτες που'χα στήσει τους γκρεμίσανε.

ΕΣΥ ΚΑΙ ΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ

Αυτος που την αγαπη αντεχει κ μπορει
Ξερει να περιμενει ξερει να συγχωρει..

♥¸.• ΜΥΡΩΔΙΑ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ ♥¸.•..

Πάνω στα χέρια σου ακούμπησα πετράδι
μια μυρωδιά καλοκαιριού απ' τις ακτές
που τόσα χρόνια σαν μαΐστρος με ταράζει
όταν ψαρεύω στ' ανοιχτά κούφιες χαρές.

Έριξες άγκυρα σαν όλες τις φρεγάδες
ξέσπασε θύελλα απ' τον τρελό βοριά
σε ουράνιο τόξο που μπερδεύτηκε στις λάσπες
αναζητούσες μια καινούρια πυρκαγιά.

Μα εδώ αρχίζει και τελειώνει η αγάπη
στον άλλο κόσμο τι θα βρεις...
θα είσαι μπλεγμένος με καινούριο εφιάλτη
εδώ αρχίζει και τελειώνει η ζωή.

Στοιχειά του ουρανού γλεντάνε το κορμί μου
και το ποτίζουν ερμαφρόδιτη ηδονή,
με ένα κασόνι ταξιδεύουν την ψυχή μου
πάνω σε κύματα του πρέπει και του μη.

Λοιπόν το μόνο που μου μένει να σου δώσω
μια μυρωδιά καλοκαιριού απ' τις ακτές.
ήσουν παρένθεση που με έκανε να νιώσω
πως ό,τι φεύγει όλο γυρίζει από το χτες.

Cantare D'amore - Amedeo Minghi

Εκεί που χωράτε, εγώ δεν αντέχω

Δεν γίνεται να αλλάξεις τον κόσμο, δεν γίνεται. Όπου δεις τοίχο πηγαίνεις και γκρεμίζεσαι. Πάρτο απόφαση, είναι και κάποιοι τοίχοι που δεν σπάνε.
Μπορείς να ματώνεις με τις ώρες επάνω στα ντουβάρια ή να κρεμάσεις πάνω τους δυο τρία κάδρα που να απεικονίζουν όσα βρίσκονται στην αντίπερα όχθη, κι εκείνοι, οι τοιχολάτρες, δεν θα μπορέσουν να δουν ποτέ.

Μη μένεις πίσω από τους τοίχους. Μην τους κοιτάς, μην τους υπολογίζεις.
Ο χρόνος κυλά, η ζωή σε σπρώχνει μπροστά κι εσύ απελπισμένος δίχως διέξοδο, είσαι ένα βήμα πριν αφομοιωθείς και γίνεις ένα με τη μάζα από μπετόν που κάποτε θύμιζε ανθρώπινη σάρκα.
Κι όμως, υπάρχει τρόπος διαφυγής.
Κάνε την ψυχή σου σκάλα και πέρνα από την άλλη.

Το φαίνεσθαι και όχι το «είναι» έχει σημασία. Αποδέξου το. Οι τοιχολάτρες, εκτός των άλλων λατρεύουν τις βιτρίνες.
Καθρεφτίζουν μέσα τους το είδωλό τους, τον τέλειο εαυτό τους που με τόσο κόπο συντηρούν, κι όμως ποτέ δεν τον βρίσκουν αρκετά καλό.
Γιατί οι άνθρωποι είναι γεμάτοι ψεγάδια από όπου κι αν τους κοιτάξεις. Μέσα ή έξω. Κουβαλούν τραύματα, πληγές, ρυτίδες και μη χειρότερα...αμείλικτη ματαιοδοξία.

Το ψεύτικο είναι όμορφο γιατί πουλάει, δεν κοστίζει σε αισθήματα παρά μόνο σε έπαρση και λίγες πενταροδεκάρες που θέλει για να φτιασιδωθεί.
Η αλήθεια από την άλλη, μένει στο ράφι χωρίς λούσα, πίσω από τις βιτρίνες, πέρα από τους τοίχους, φορτωμένη συναίσθημα που δεν κοστολογείται.

Παίρνεις σφυρί να ρίξεις τον τοίχο κι οι άνθρωποι που μόνο σε καλούπια στεριώνουν, το θέλουν, στ' αλήθεια το θέλουν, αλλά πάνω που ρίχνεις τα πρώτα κομμάτια και μπαίνει αέρας, τους κυριεύει πανικός και δεν μπορούν να ανασάνουν το φρέσκο οξυγόνο που φουσκώνει ξαφνικά τα πνευμόνια τους.
Ζητούν τα διαπιστευτήριά σου, τι σόι μάστορας είσαι εσύ, και πού το βρήκες το σφυρί, είναι από σφένδαμο η λαβή του ή μήπως από καμιά αχλαδιά;
Και προσπαθούν να βρουν στο τέλειο το ατέλειο, και γίνονται οι ίδιοι τοίχοι, γιατί φοβούνται το διαφορετικό από εκείνο που τους δίδαξαν για αληθινά σπουδαίο και όμορφο.

Κι αν το σφυρί είναι μονάχα το γυμνό σου χέρι, κι αυτό ακόμα, δεν μπορούν να το δουν. Δεν είναι πως δεν θέλουν, δεν μπορούν, τους είναι αδιανόητο. Δεν έχουν μάθει να παλεύουν με γυμνά τα χέρια κι ας είναι κατά τα φαινόμενα εκείνοι οι δυνατοί.
Μα εσύ ξέρεις πως δεν γίνεται να σκάψεις την ψυχή φορτωμένος πανοπλίες χωρίς να την πληγώσεις.
Κι ωστόσο, δυσανασχετούν με τις σκασμένες σου γροθιές, δεν είναι θέαμα αυτό για την αισθητική τους.
Διαγράφεσαι αυτόματα, κρίνεσαι ανεπαρκής. Χωρίς δεύτερη σκέψη. Βγαίνεις εκτός, ακυρώνεσαι, σ' αφήνουν απέξω.
Και αυτό, είναι ό,τι καλύτερο μπορούν να σου προσφέρουν.

Ανεβαίνεις τη σκάλα και καθώς η ψυχή σου αναρριχάται και περνά απέναντι, τα πληγιασμένα σου χέρια αφήνουν μήνυμα που μοιάζει με μουντζούρα στον πεντακάθαρο τοίχο τους:
«Εκεί που χωράτε, εγώ δεν αντέχω».
http://www.eyedoll.gr/ngine/article/4643/%CE%B5%CE%BA%CE%B5%CE%AF-%CF%80%CE%BF%CF%85-%CF%87%CF%89%CF%81%CE%AC%CF%84%CE%B5-%CE%B5%CE%B3%CF%8E-%CE%B4%CE%B5%CE%BD-%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AD%CF%87%CF%89 

ΧΡΗΣΤΟΣ ΔΑΝΤΗΣ & ΝΟΤΗΣ ΣΦΑΚΙΑΝΑΚΗΣ - ΧΕΙΜΩΝΑΣ ΕΙΝΑΙ (HQ)

" Nάσαι τόσο πρόσκαιρος,
και να κάνεις όνειρα
τόσο αιώνια!"
Τ.Λειβαδίτης

Κοιτάζω τη βροχή, βροχή μου

Γιατί..

..είσαι μαζί μου;

 τη ρώτησα

     - Γιατί σ΄αγαπώ, 

απάντησε.

- Γιατί μ΄αγαπάς; 

ξαναρωτώ.

- Δεν ξέρω. Έτσι απλά, σ΄αγαπώ 

είπε χαμογελώντας.

- Τότε δεν μ΄αγαπάς αληθινά της είπα, 

κοιτώντας τις σταγόνες της βροχής 

να κυλούν στο παρμπρίζ του σταματημένου 

έξω από το σπίτι της αυτοκινήτου.

Σιωπή. Γύρισα και την κοίταξα. 

Τα όμορφα μάτια της ζήλεψαν 

τις σταγόνες της βροχής.

-Καληνύχτα είπε ψιθυριστά 

ανοίγοντας την πόρτα του αυτοκινήτου.

http://aeriko-edostirogmitouhronou.blogspot.gr/2015/02/blog-post_21.html

as time goes by...

I guess there're many broken hearts in Casablanca
You know I've never really been there. so, I don't know
I guess our love story will never be seen on the big wide silver screen
But it hurt just as bad when I had to watch you go

Oh! A kiss is still a kiss in Casablanca
But a kiss is not a kiss without your sigh
Please come back to me in Casablanca
I love you more and more each day as time goes by

Μὲς τὴ διαφάνεια τοῦ πρωινοῦ

Μὲς τὴ διαφάνεια τοῦ πρωινοῦ ἄνοιξα τὰ παράθυρά μου καὶ σ᾿ εἶδ᾿ ἀπ᾿ ὅλα τὰ σημεῖα χαρούμενη νὰ κατεβαίνεις, πλαγιὰ-πλαγιὰ τοὺς οὐρανούς, πλαγιὰ-πλαγιὰ τοὺς λόφους, σὰ νἄρχεσαι ἀπὸ τὴν ἀρχὴ κι ἀπ᾿ τὴν πηγὴ τοῦ κόσμου. Κουδούνια καὶ χαμόγελα τὸ φόρεμά σου
ποὺ τὸ φιλοῦν, καὶ τὸ γυρίζουν οἱ αὖρες στὸ γαλάζιο
κι εἶσαι παντοῦ μὲ μι᾿ ἀγκαλιὰ τριαντάφυλλα ποὺ φέγγουν τὶς πέτρες χρωματίζοντας γύρω μου ὅταν βραδιάζει.
Μὰ ὅταν νυχτώνει, κλείνοντας τὰ τέσσερα παράθυρά μου, ἐνῷ στὸ σκοῦρο θαλασσὶ παίρνουν ν᾿ ἀνθίζουν τ᾿ ἄστρα, σμίγω ἔξω μὲ τοῦ σύμπαντος τὸ μέγα φῶς, τὸ φῶς σου, λιώνοντας τὴν εἰκόνα σου σ᾿ ἄχνινα συννεφάκια.
Κι ἐνῷ κάτω ἀπ᾿ τὴ στέγη μου γέρνω τὸ μέτωπό μου
κι ἀκούω σκυμμένος τοῦ δικοῦ μου κόσμου τὶς καμπάνες,
ἀπ᾿ ἔξω ὑπάρχεις ἐσύ: φῶς, στερέωμα, οὐρανός,
  Νικηφόρος Βρεττάκος

"Αὐτὸς ποὺ σωπαίνει"

Τὸ σούρουπο ἔχει πάντα τὴ θλίψη
ἑνὸς ἀτέλειωτου χωρισμοῦ
Κι ἐγὼ ἔζησα σὲ νοικιασμένα δωμάτια
μὲ τὶς σκοτεινὲς σκάλες τους
ποὺ ὁδηγοῦνε

ἄγνωστο ποῦ…
Μὲ τὶς μεσόκοπες σπιτονοικοκυρὲς
ποὺ ἀρνοῦνται
κλαῖνε λίγο
κι ὕστερα ἐνδίδουν
καὶ τ᾿ ἄλλο πρωί,
ἀερίζουν τὸ σπίτι
ἀπ᾿ τοὺς μεγάλους στεναγμούς…
Στὰ παλαιικὰ κρεβάτια
μὲ τὰ πόμολα στὶς τέσσερις ἄκρες
πλάγιασαν κι ὀνειρεύτηκαν
πολλοὶ περαστικοὶ αὐτοῦ του κόσμου
κι ὕστερα ἀποκοιμήθηκαν
γλυκεῖς κι ἀπληροφόρητοι
σὰν τοὺς νεκροὺς στὰ παλιὰ κοιμητήρια
Ὅμως ἐσὺ σωπαίνεις…
Γιατί δὲ μιλᾷς;
Πές μου!
Γιατί ᾔρθαμε ἐδῶ;
Ἀπὸ ποῦ ἤρθαμε;
Κι αὐτὰ τὰ ἱερογλυφικὰ τῆς βροχῆς πάνω στὸ χῶμα;
Τί θέλουν νὰ ποῦν;
Ὤ, ἂν μποροῦσες νὰ τὰ διαβάσεις!!!
Ὅλα θὰ ἄλλαζαν…
Ὅταν τέλος, ὕστερα ἀπὸ χρόνια ξαναγύρισα…
δὲ βρῆκα παρὰ τοὺς ἴδιους ἔρημους δρόμους,
τὸ ἴδιο καπνοπωλεῖο στὴ γωνιά…
Κι ὁλόκληρο τὸ ἄγνωστο
τὴν ὥρα ποὺ βραδιάζει…
 , Τάσος Λειβαδίτης

Η Λύπη ομορφαίνει επειδή της μοιάζουμε.

Οδ. Ελύτης

What are the chances

Καλημέρα...

Σιγή..

..και μοναξιά

Η σιωπή δεν κάνει λάθη.

http://aeriko-edostirogmitouhronou.blogspot.gr/2015/02/blog-post_16.html 

Mario Frangoulis & Lara Fabian - All Alone Am I (Μην τον ρωτάς τον ουρανό)

Sometimes I Dream - Mario Frangoulis (HD)

Το σ' αγαπώ μπορεί...

John Lee Hooker ~ My Dream

"– Τι χρώμα έχει ο έρωτας;
– Ο έρωτας έχει το χρώμα του φεγγαριού, όταν είναι πανσέληνος.
– Έτσι ε; Ο έρωτας έχει το χρώμα του φεγγαριού, είπε τo αστέρι…
Κοίταξε μακριά στο κενό… Και δάκρυσε."

my kind of love

ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΣΟΥ
Θυμᾶμαι τώρα ... Οἱ θύμησες πλημμύρες ποὺ μὲ πνίγουν,
ἄνεμος, σκοτεινιά.
Τὰ λόγια ἀνθοὺς τὰ μάδησες, μὰ τώρα αὐτὰ μοῦ ἀνοίγουν
κακὲς πληγὲς βαθιά.

Οὔτε σκιά, οὔτε ὄνειρο ἔτσι ποὺ νὰ διαβαίνη
γοργὰ πρὸς τὸ χαμό.
Καπνὸς ἡ ἀγάπη. Σύννεφο, τὰ λόγια σου, μοῦ ραίνει
σταγόνες τὸν καημό.

Τώρα σαπίζουν μέσα μου πρώιμες οἱ πληγές μου.
Ἡ θύμηση ἀσπασμὸς
προδοτικός, νὰ μοῦ γελοῦν κρυφὰ κάποιες στιγμές μου
ν᾿ αὐξαίνη ὁ ἀπελπισμός!
Μαρία Πολυδούρη

"η Σιωπη του έρωτα"

Έτσι όπως συχνά ο ήλιος με την εντυπωσιακή του λάμψη
διώχνει το θαμπό φεγγάρι, όσο και αν αντιστέκεται
στη σκοτεινή σπηλιά του, χωρίς να ακούσει
ούτε ένα τραγουδι από το αηδόνι
έτσι η ομορφιά σου μου σφραγίζει τα χείλη
και κάνει παράφωνα για μένα τα πιο όμορφα τραγούδια

Κι όπως την αυγή πάνω από τα λιβάδια
περνά ο άνεμος με τα ορμητικά του φτερά
και σπάει τα καλάμια με τα δυνατά φιλιά του
που αυτά μόνο, μπορούν να γίνουν όργανα τραγουδιού
έτσι τα ορμητικά μου πάθη, παραδέρνουν συνέχεια μέσα μου
και η τόσο μεγάλη αγάπη κάνει την αγάπη μου βουβή
Όμως τα μάτια μου σου έδειξαν εσένα
γιατί είμαι σιωπηλός και η λύρα μου ακούρδιστη
πριν γίνει ο χωρισμός μας μοιραίος
και πριν μας αναγκάσει να φύγουμε
εσύ για άλλα χείλη που τραγουδούν με αρμονία
κι εγώ εδώ να αναπολώ μάταια
φιλιά που δεν σου έδωσα, τραγούδια που δεν σου είπα.
~Oscar Wilde~

Κοίτα να μη χαθείς...

Εκεί που τώρα πας.
Ποτέ σου μην ξεχνάς.
Όλα όσα είπαμε
Όσα ορκιστήκαμε.
Εκεί που τώρα πας.
Ποτέ σου μην ξεχνάς.
Πως θα σε βρουν σειρήνες
Και ξωτικά
Θα προσπαθήσουνε να σε κερδίσουν με
Κόλπα πολλά.
Θα προσπαθήσουνε να σε κερδίσουν με
Κόλπα πολλά.

Κοίτα να μη χαθείς.
Μέσα στη νύχτα
Κράτα τα λόγια μου για φυλαχτό
Και τον ασύρματο πάντα ανοιχτό.

Για τον παράδεισο

Εκείνο που θυμάμαι καθαρά ήταν τα λόγια
θα ζούσα κάποια μέρα βασιλιάς, θα ζούσα
αυτό που ήθελα το παίξανε στην πρέφα
άλλοι κερδίσαν κι άλλοι έχασαν για μας.

Αλλά εγώ θα σε πάρω να φύγουμε
στου μυαλού μου τα μεγάλα τα δάση
κλειδάκι μυστικό για τον Παράδεισο
του ονείρου, του ονείρου μου βάση.

Κι είχα τόσα να σου πω

In the light

Lately I've been sitting all alone
And my mind has frozen time
But the clock is ticking

Melody for a New Dawn / Jun Matsuoka(Waterpipe whistle)

Να μ'αγαπάς

 σου γράφω πάλι από ανάγκη

 Τι να τις κάνω τις τιμές τους

τα λόγια τα θεατρικά

μες στην οθόνη του μυαλού μου

χάρτινα είδωλα νεκρά



Να μ’ αγαπάς όσο μπορείς να μ’ αγαπάς





...

Φύγαν τα μάτια μας αλλά προπορεύονταν οι ψυχές μας
Στη συνάντησή τους μες στους ουρανούς
Έλαμψε καθαρή στιγμή
Τρεμούλιασμα εναγώνιο
Το πιστό καθρέφτισμα των σωθικών μας

Πιο ψηλά
Στην ενωμένη μοναξιά των άστρων της
Θρονιάζεται η Γαλήνη
Γιατί την απαλλάξαμε από το κορμί μας
Γιατί την εξαντλήσαμε από τις ελπίδες μας
Γιατί της φέραμε τάμα την Ιδέα μας
Ξαναγεννάει αισθήματα.

«ΩΡΙΩΝ» (Οδ. Ελύτης-ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΙ)
ε΄

Όχι, κάποιοι δε θέλουν να συναντήσουν το πρόσωπο του γνήσιου, του μεγάλου έρωτά τους.
Το πρόσωπο που θα τους συγκλονίσει.
Δεν έχουν τα κότσια για τόσο κίνδυνο, για τόση οδύνη.
Και να το συναντήσουν, θα κάνουν πως δεν το κατάλαβαν.
Και να το κατάλαβαν, θα προσπαθήσουν να το υποτιμήσουν.
Θα το στολίσουν με ελαττώματα για να το αποφύγουν.
Για να δικαιολογηθούν που δεν τολμούν.
Ίσως και να μην πιστεύουν πως το αξίζουν.
Έχουν πολύ ψυχικό και πνευματικό μόχθο όλα τούτα...
Είναι απίστευτο, αλλά οι περισσότεροι έτσι περίπου ζούμε τις ζωές μας.
Δε ζούμε. Προσπαθούμε μόνο να μην πεθάνουμε...



Μάρω Βαμβουνάκη

Φυγή
Δεν ήταν άλλη η αγάπη μας
Έφευγε ξαναγύριζε και μας έφερνε
Ένα χαμηλωμένο βλέφαρο πολύ μακρινό
Ένα χαμόγελο μαρμαρωμένο, χαμένο
Μέσα στο πρωινό χορτάρι
Ένα παράξενο κοχύλι που δοκίμαζε
Να το εξηγήσει επίμονα η ψυχή μας.

Η αγάπη μας δεν ήταν άλλη ψηλαφούσε
Σιγά μέσα στα πράγματα που μας τριγύριζαν
Να εξηγήσω γιατί δε θέλουμε να πεθάνουμε
Με τόσο πάθος.
 











 










Κι αν κρατηθήκαμε από λαγόνια κι αν αγκαλιάσαμε
Μ’ όλη τη δύναμή μας άλλους αυχένες
Κι αν σμίξαμε την ανάσα μας με την ανάσα
Εκείνου του ανθρώπου
Κι αν κλείσαμε τα μάτια μας, δεν ήταν άλλη
Μονάχα αυτός ο βαθύτερος καημός να κρατηθούμε μέσα στη φυγή.
Γιώργος ΣΕΦΕΡΗΣ

ΘΑ ΝΑΙ ...

Με το λύχνο του Αστρου.

Πίσω από τα μεγάλα μάτια, τα καμπύλα χείλια, τους βοστρύχους
ανάγλυφα στο μαλαματένιο σκέπασμα της ύπαρξης μας
ένα σημείο σκοτεινό που ταξιδεύει σαν το ψάρι
μέσα στην αυγινή γαλήνη του πελάγου και το βλέπεις:
ένα κενό παντού μαζί μας...

Γ. Σεφέρης

«Σαν άνεμος μου τίναξε ο έρωτας τη σκέψη
σαν άνεμος που σε βουνό βελανιδιές λυγάει.
'Ήρθες, καλά που έκανες, που τόσο σε ζητούσα
δρόσισες την ψυχούλα μου, που έκαιγε ο πόθος.
Από το γάλα πιο λευκή
απ' το νερό πιο δροσερή
κι από το πέπλο το λεπτό, πιο απαλή.
Από το ρόδο πιο αγνή
απ' το χρυσάφι πιο ακριβή
κι από τη λύρα πιο γλυκιά, πιο μουσική...»
ΣΑΠΦΩ

Νίκος Παπάζογλου - στιγμές

Οι ευαίσθητοι αμύνονται στη ζωή και αργούν...

Μα εγώ μιλάω για δύναμη,
της αγάπης ισοδύναμη,
και ζητάω προτεραιότητα,
φύση, θέση, κι ιδιότητα.

Μα εγώ μιλάω για δύναμη,
της ελπίδας ισοδύναμη,
και γυρνάω στην αθωότητα, την παλιά μου την ταυτότητα

 

Άμα πεινάς, το ξέρεις... Φωνάζουνε τα σπλάχνα σου..
Άμα κρυώνεις, το ίδιο...

Άμα αγαπάς, πώς να το καταλάβεις; Γιατί τι είναι η αγάπη;
Κάποιος πήγε να πει κάτι και δεν είπε τίποτα.. Είπε πως είναι κάτι σα φωτιά.. Μα είναι;
Άλλος είπε πάλι, πως είναι δροσούλα, άλλος σα δοξαριά
Τι είναι, τέλος πάντων...
Κι αν, πάλι, αγάπη είναι κάτι που το λένε "αγάπη", είναι αυτό η αγάπη;
Βάλε μια δύση κι ένα βαρκάκι να λιώνει μέσα.. Ομορφιά!!
Μα, αν δεν υπάρχει μάτι να το δει, είναι ομορφιά;
Ένα πουλάκι κελαηδά ολομόναχο σ' ένα έρημο δάσος...
Αν δεν τ' ακούσει κανείς... είναι κελάηδημα;
Κι είναι μπορετό να κελαηδήσει γλυκά ένα ολομόναχο πουλάκι, αν δεν υπάρχει
πίσω από κάποιο φύλλο το αυτάκι ενός άλλου πουλιού;
Πήγαν κι οι σοφοί να πούνε κάτι πάνω σ' αυτό, και τα κάνανε θάλασσα..
Αυτοί για αγάπη!!... Τα μωρά ξέρουν περισσότερα..
Ένα λουλούδι είπε: "Αγάπη; είμαι εγώ.."
Τρελαίνεσαι με τέτοια καμώματα...
Ένας βαρκάρης θ' αφήσει τα κουπιά και θα σκουπίσει το κούτελο του..
Δε θα ξέρει να πει τίποτα.. Μπορεί αυτό να είναι αγάπη; Μα είναι; Ποιος να του το πει;
Όσο έχεις κάτι μέσα σου και δε χρειάζεται να το πεις, το έχεις και ησυχάζεις. Σε καίει.. Σε λιώνει...
Εσύ το βλέπεις...
Κι αντί να βάλεις τα κλάματα, το ρίχνεις στο τραγούδι..
Είσαι μεθυσμένος και δεν έχεις πιει ούτε στάλα...!
Μ. Λουντέμης

Υπάρχουν και Φωτιές που δεν σβήνουν..και δεν είναι άλλες παρά η μελωδία
των βημάτων της ψυχής που διψα να αποστάσει να ξεδιψάσει αγάπη στην
αγκαλιά μια άλλης ψυχής.Ετσι γράφονται οι Ιστορίες Αγάπης..με το αίμα
της Καρδιάς.

Tu Silencio

''Ακόμα κι αν δεν υπήρχες εσένα ακριβώς θα είχα επινοήσει..''

 Εύα Ομηρόλη - Σεισάχθεια

There is no reason, there is no rhyme
It's crystal clear
I hear your voice
And all the darkness disappears
Everytime I look into your eyes
You make me love you
This winter will finish
And I do truly love you
Inside and out of me
How you make me love you
With your difficulties
And I do truly love you

Και τις νύχτες δεν μπορούσα να πάρω τα μάτια μου απ’ τα φεγγάρια , γιατί ένιωθα πως έκρυβαν τον έρωτά μου, μη μου τον πάρουν οι μέρες που όλα τα ήξεραν...

...Όμως ακόμα κι ο ρομαντισμός του στον έρωτα κι η φαντασία του είχε μια τόλμη κι έδινε χρώμα στα λόγια του και πολλές φορές μ’ έκανε να ερωτεύομαι και τη ζωή μαζί του και τη φύση …τον ουρανό που μέσα του πνιγόμουνα , και τη θάλασσα που ήταν σαν να πετούσα στους βυθούς της . Και τις νύχτες δεν μπορούσα να πάρω τα μάτια μου απ’ τα φεγγάρια , γιατί ένιωθα πως έκρυβαν τον έρωτά μου, μη μου τον πάρουν οι μέρες που όλα τα ήξεραν...
απόσπασμα απ' το βιβλίο
viewbag image.

Surround Me With Your Love

Παντα το ονομα σου,κρυφα θα συνοδευεται απο ενα "μου" .
Η Σιωπή σβήνει σε μακρινό τραγούδι ορφανό.Τ'ακούς;

Η καρδιά ..

Η καρδιά ..

..επαναπατρίζεται

έκπτωτοι 
απο έρωτα.


Aeriko#2015

Περιστατικά Γ΄

Xωρίς χρώμα, χωρίς σώμα
τούτη η αγάπη που πηγαίνει
σκορπισμένη, μαζεμένη,
σκορπισμένη πάλι-πάλι,
κι όμως σφύζει κι όμως πάλλει
στη δαγκωματιά του μήλου
στη χαραγματιά του σύκου
σ” ένα βυσσινί κεράσι
σε μια ρώγα από ροδίτη
τόση ανάερη Αφροδίτη,
θα διψάσει θα κεράσει
ένα στόμα κι άλλο στόμα
χωρίς χρώμα, χωρίς σώμα.
 ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ

NΑ Μ'ΑΓΑΠΑΣ....

Will you send me an angel....?????

Και εκεινους που τους ειδαν να χορεύουν , τους περασαν για τρελλους εκεινοι που δε μπορουσαν να ακούσουν τη μουσική !

Και εκεινους που τους ειδαν να χορεύουν , τους περασαν για τρελλους εκεινοι που δε μπορουσαν να ακούσουν τη μουσική !

Φ. Νιτσε

Rod Stewart & Amy Belle-I Don't Want To Talk About It.(MP4)

Ταξείδευαν τά ὄνειρα, πετώντας πρός τόν Ἥλιο
καί θύμιζαν γλαρόπουλα, στό πρῶτο πέταγμά τους
κι ἦταν ὁ κόσμος θάλασσες, γαλάζιο μπλέ εἰδύλλιο
κι Οὐράνια οἱ φτεροῦγες τους, γεμίζαν στ’ ἄνοιγμά τους.

Κι ἦταν ὁ Ἥλιος πέλαγα π’ ἀγκάλιαζε ναυάγια, στήν θαλπωρή τῆς ζέστης του καί στό λαμπρό τό φῶς του καί ρότες, μικρολίμανα καί ντόκους καί καρνάγια κι ὅλος ὁ κόσμος ἔμοιαζε, σά νἄτανε δικός του.

Καί γέμιζ’ ὁ ὁρίζοντας, μέ τ’ Ἄθωνα τό σχῆμα κι ἡ Παναγιά Βασίλισσα, ἀγκάλιαζε τήν πλάση, καθώς μαζί τό σκάφος μας, πού γλίστραγε στό κῦμα, πού ἔτρεχε χαρούμενα, τόν Ὄρθρο νά προφτάσει.

Γιάννης Μαλτέζος

John Lennon Jealous Guy Lyrics

«Ἦρθε μία θύμησι...»

Φτωχὴ ψυχὴ ... Προσμένοντας ἀπόμεινες.

Ἦρθε μία θύμησι παληὰ πολὺ καὶ χτύπησε
τὴν πόρτα τῆς θλιμμένης τῆς ψυχῆς μου ...
Ἦταν ἕνα θλιμμένο δειλινό.
Ξερὰ τὰ φύλλα χάμω πέφτανε.
Οἱ γερανοὶ στὸ νότο πέταγαν.
Μέσ᾿ στὴ γαλήνη τὰ καράβια ἀρμενίζαν
καὶ σὺ φτωχὴ ψυχὴ κάτι περίμενες ...
Στὸ πέλαγο ἡ γολέτα τῶν ὀνείρων σου ταξίδευε.
Στὸ πέλαγο ἡ γολέτα τῶν ὀνείρων σου βυθίστηκε.
Καὶ κεῖνο ποὺ περίμενες τὸ πήρανε
οἱ γερανοὶ στὸ μακρινὸ ταξίδι τους.
Μὲ τὰ ξερόφυλλα τὸ πῆρε ὁ ἀγέρας τοῦ φθινοπώρου
τὸ κλέψαν τὰ καράβια τὰ λευκόπανα.
Φτωχὴ ψυχὴ ... Προσμένοντας ἀπόμεινες.

Νίκος Καββαδίας (Δημοσιεύτηκε στὸ Περιοδικὸ τῆς Μεγάλης Ἑλληνικῆς Ἐγκυκλοπαίδειας
στὶς 20 Μαΐου 1928)