Δεν ξέρω...

Δεν ξέρω πως φτάνει στο σημείο κάποιος που έγραφε μόνο για τον έρωτα,  να μην μπορεί πια ούτε να φανταστεί τον εαυτό του κάτω από μια τέτοια κατάσταση.
Δεν ξέρω καν,  αν κάτι που έφυγε και πάει,  υπήρξε.  Υπήρξε;
Δεν ξέρω πως δύο άνθρωποι παύουν να μιλάνε,  παύουν να είναι τα πάντα ο ένας για τον άλλον.
Δεν ξέρω πως,  ενώ κάποτε πίστευες πως δεν θα ανέπνεες δίχως αυτόν τον άνθρωπο στη ζωή σου,  τελικά ναι,  ως εκ θαύματος αναπνέεις και μάλιστα πεντακάθαρο,  φρέσκο αέρα.
Δεν ξέρω αν αυτό το κάτι λουφάζει σε ένα βάθος ψυχής,  απορριπτέο από αυτή την ίδια την ανάγκη για ατόφια δύναμη ζωής. 
Και δεν ξέρω αν από την στιγμή που έπαψε να υπάρχει,  κάτω από ιδιαίτερες συνθήκες θα μπορούσε να ξαναεμφανιστεί.

*με αφορμή την ξένη σειρά που παρακολουθώ τα φθινοπωρινά 
απογεύματα

με το φεγγαρι αγκαλια

Σκέτη Ζωή

Πάρε από το βωμό του παρελθόντος τη φωτιά, όχι τις στάχτες.


Τράβηξα μέσα απ'το κουτί τον αριθμό μου,
Πήρα έναν δρόμο που δεν είχε γυρισμό.
Ποτέ δεν είχα κάποιο σχέδιο στο μυαλό μου,
Ποτέ ως τώρα δεν εμπόδισα νερό.

Άλλοι αλλάζουν, εγώ μόνο μεγαλώνω
Σκέτη ζωή, χωρίς να γίνομαι ένας άλλος.
Άλλοι κερδίζουνε τη μάχη με το χρόνο
Μονάχα εγώ έχω στα χέρια αυτό το βάρος.

Έγιναν όλα όπως έπρεπε να γίνουν:
Σωστό και λάθος σε χορό μοναδικό.
Κι αν ήρθε η ώρα τα όνειρά μου να με κρίνουν
Ούτε μια λέξη δεν θα πω για να σωθώ.

Για την Ελλάδα μου...

Love turns to lies- Chris Rea

«Η καρδιά γεννιέται να ξέρει να μιλά.
Μα στην πορεία της ζωής χάνει τη γλώσσα της
και παλεύει με κάτι άθλιες μεταφράσεις»

©Δέσποινα Αυγουστινάκη

Ο ΕΡΩΤΑΣ ΕΙΜΑΙ

Aπ’ το πουθενά πλησιάζει, συστήνεται σαν πόνος και ενοικιάζει το καλύτερο δωμάτιο του εγκεφάλου μου, -σκόνη είναι παγιδευμένη στη γωνία, κύκνος και θάνατος αργός, έχει τη γεύση κάποιου γλυκού, μη με ρωτάς τι γλυκό, έχω ξεχάσει αυτή την αίσθηση, λειτουργώ μόνο με το συναίσθημα-, αφήνει προκαταβολή δυο νοίκια μπροστά, δεν έχει οικογένεια μόνο μια τσάντα αλλαξιές για τα σαββατοκύριακα, φορά μαύρα κάτι θα πενθεί νομίζω δεν είμαι σίγουρος, κρατά στα χέρια του ρίζες, μια γλάστρα πλαστική και ένα ξύλινο παράθυρο δίχως τζάμια, δεν μιλά, ωραία λέω, ήσυχος φαίνεται, του δίνω τα κλειδιά, τον ξανακοιτώ, κάποιον μου θυμίζει, δεν βαριέσαι λέω, λάθος θα κάνω, αποκλείεται να ’ναι αυτός που πιστεύω, παίρνει τα κλειδιά λίγο βιαστικά, ανοίγει την πόρτα, πριν μπει στο δωμάτιο τον ακούω να ψιθυρίζει, κάτι σαν τραγούδι έμοιαζε, σκέφτηκα τι είδους πόνος είναι αυτός που τραγουδά, αλλά πάλι το τραγούδι είναι κι αυτό ένας πόνος, ένα μοναχικό παιχνίδι στην τράπουλα του χρόνου, το τραγούδι απαλύνει τον πόνο, στην έσχατη περίπτωση σε συμφιλιώνει με τον πόνο, για δες τώρα μήπως θέλει να γίνουμε φίλοι και μου το λέει έτσι γιατί ντρέπεται, αλλά θα τρελαθώ, πόνος και να ντρέπεται δεν υπάρχει, κάνω μια κίνηση να του μιλήσω, γυρίζει σαν να κατάλαβε τι σκεφτόμουνα και μου λέει:

- « …ο έρωτας είμαι…»!

Αντρέας Τσιάκος

Χρυσό φτερό ~ Δημήτρης & Μιχάλης Κουνάλης

Tης αγκαλιάς η ξενιτειά είναι η πιό μεγάλη..

Μια φορά κι έναν καιρό, ήσουνα χρυσό φτερό...
και σε λέγανε αγάπη και σε φόρεσα στην πλάτη...
κι αντοχές για να πετώ, είχα σαν τον αετό...
άστρα, ήλιος και φεγγάρι, μου γελούσαν με καμάρι...
στ' ουρανού τη γειτονιά, μ' είχες μόνο αγκαλιά...
άνοιξη ήταν πάντα εκεί, μια γιορτή , μια Κυριακή...

Μα δεν ήσουν το φτερό όπως ήθελα γερό...
κι έπεσα ξανά στη γη, με του πόνου την πληγή...
κι έφυγες με τους βοριάδες, του καιρού τους βασιλιάδες...
μ' έχασες και σ' έχασα, να 'ξερες τι πέρασα...
τώρα είσαι μια σκιά, που 'ρχεται από μακριά...
και μου φέρνει δάκρυα, στων ματιών την άκρια...

Πώς σ’ αγαπώ;

Πώς σ’ αγαπώ;
 Τους τρόπους ας μετρήσω.
Σ’ αγαπώ στο βάθος, πλάτος και ύψος
που η ψυχή μου δύναται να φτάσει.
Σ’ αγαπώ στο επίπεδο της ταπεινότερης
καθημερινής ανάγκης, κάτω απ’ τον ήλιο ή του κεριού
το φως.
Σ’ αγαπώ ελεύθερα, όπως παλεύουν οι άντρες
για το Δίκιο.
Σ’ αγαπώ αγνά, όπως απεχθάνονται τον Έπαινο.
Σ’ αγαπώ με το πάθος που έντυνα
παλιά τις λύπες μου και με την πίστη
των παιδικών μου χρόνων.
Σ’ αγαπώ με μιαν αγάπη που νόμιζα πως έχασα
μαζί με τους χαμένους μου αγίους – σ’ αγαπώ
με την ανάσα,
τα χαμόγελα, τα δάκρυα όλης της ζωής μου! – και αν
ο Θεός ορίσει,
θα σ’ αγαπώ περισσότερο μετά το θάνατο..
EMILY BROWNING

Το ΜΗ του μέτρου...

Διότι πολύ ερωτεύτηκα,
πολύ πόθησα,
πολύ αγάπησα,
πολύ δόθηκα,
πολύ πίστεψα,
πολύ προδόθηκα,
πολύ συγχώρησα,
πολύ έσφαλα.
Χάθηκα στα πελώρια κύματα
του ωκεανού της υπερβολής μου
και όταν θέλησα να κολυμπήσω μέχρι τη στεριά,
να βγω να ξαποστάσω, πολύ γρήγορα γύρισα πίσω.
Και χάθηκα πάλι,
στις αέναες ροές του άμετρου, του αχανούς,
μην αντέχοντας την ποσόστωση στο συναίσθημα
και το ΜΗ του μέτρου.
.
Κάλλια Βούλη-Παπαδοπούλου - Το "Μ" του μέτρου
Συλλογή Μεταξύ Ουρανού και Αλήθειας

Pantelis Thalassinos - Tou Feggariou

«Το ταξίδι του ποιητή.

Της νύχτας η σιωπή και η ουράνια ευωδία των άστρων ο χορός του κόσμου η χορωδία.

Πόσο όμορφη είναι του χειμώνα η φορεσιά, η αγάπη και το δάκρυ αγκαλιάστηκαν σε παλάτια κρυστάλλινα λευκά.

Ένα βιολί τη μελωδία του με τον ποιητή μοιράστηκε, μία νότα για να ανθήσει και πάλι το μαραμένο άνθος που κουράστηκε.

Του φεγγαριού το φως απόψε ανασταίνει, ένα παλιό αγαπημένο παραμύθι και την ψυχή ζεσταίνει.

Και το φεγγάρι του τραγούδησε για ιππότες και για κάστρα ξεχασμένα, για κατορθώματα γενναίων που στα βάθη του χρόνου έμειναν θαμμένα.

Η φωτιά αναμμένη και το χιόνι όλη την πλάση κυριεύει και ο ποιητής με την πένα στην καρδιά την έμπνευση αναμένει.

Ένα ποίημα έγραψε κάτω από το φως του Αυγερινού και εκείνη τον συνάντησε μέσα στην ομορφιά του δειλινού.»

Ταξίδεψε ο ποιητής με το βιολί και την αγάπη, μέσα σε τόπους άγνωστους σε κρύα μακρινά πελάγη.

Αγνώστου

Λέξεις ψέματα;

" Λέξεις ψέματα;
Οι λέξεις είναι λέξεις 
Τόσο απλά 
Ποτέ τους δεν εντύθηκαν 
μονάχες τους το ψέμα. 
Τους μάθαμε να ντύνονται
σαν μασκαραδες τις Απόκριες
Κι αυτές μας εκδικούνται
Πόσοι εγωισμοί
να ντύνονται αγάπη,
αναρωτιέμαι "

Δέσποινα Αυγουστινάκη

Θα μείνω πάντα ιδανικός κι ανάξιος εραστής...

Θα μείνω πάντα ιδανικός κι ανάξιος εραστής των μακρισμένων ταξιδιών και των γαλάζιων πόντων.
~Νίκος Καββαδίας~

Κι εἶναι ἡ βροχὴ σὰν τύψη

Βρέχει...

Μία κυρία ἐξέχει στὴ βροχὴ
μόνη
πάνω σ᾿ ἕνα ἀκυβέρνητο μπαλκόνι.
Κι εἶναι ἡ βροχὴ σὰν οἶκτος
κι εἶναι ἡ κυρία αὐτὴ
σὰν ράγισμα στὴ γυάλινη βροχή.
Τὸ βλέμμα της βαδίζει στὴ βροχή,
βαριὲς πατημασιὲς καημοῦ
τὸν βρόχινό του δρόμο
γεμίζοντας. Κοιτάζει...
Κι ὅλο ἀλλάζει στάση,
σὰν κάτι πιὸ μεγάλο της,
ἕνα ἀνυπέρβλητο,
νά ῾χει σταθεῖ
μπροστὰ σ᾿ ἐκεῖνο ποὺ κοιτάζει.
Γέρνει λοξὰ τὸ σῶμα
παίρνει τὴν κλίση τῆς βροχῆς
―χοντρὴ σταγόνα μοιάζει―
ὅμως τὸ ἀνυπέρβλητο μπροστά τῆς πάντα.
Κι εἶναι ἡ βροχὴ σὰν τύψη.
Κοιτάζει...
Ρίχνει τὰ χέρια ἔξω ἀπ᾿ τὰ κάγκελα
τὰ δίνει στὴ βροχὴ
πιάνει σταγόνες
φαίνεται καθαρὰ ἡ ἀνάγκη
γιὰ πράγματα χειροπιαστά.
Κοιτάζει...
Καί, ξαφνικά,
σὰν κάποιος νὰ τῆς ἔγνεψε «ὄχι»,
κάνει νὰ πάει μέσα.
Ποῦ μέσα ―
μετέωρη ὡς ἐξεῖχε στὴ βροχὴ
καὶ μόνη
πάνω σ᾿ ἕνα ἀκυβέρνητο μπαλκόνι.

Κική Δημουλά

Πες μου (Je T'aime)~ Ελευθερία Αρβανιτάκη

Δεν λιγοστεύει η σιωπή με μια λέξη...

Συλλειτουργεί Μοναχικότητα και Νύχτα..

Σιχαίνομαι αφάνταστα τη δηθενιά στους ανθρώπους.Εκείνο το "τίποτε δεν είμαστε "στις κηδείες και την επόμενη μέρα ο καθένας το χαβά του.. απεχθάνομαι τον ανθρώπινο φόβο για το θάνατο ενώ στην ουσία καθένας αρνείται ότι σαπίζει πολύ πριν πεθάνει απο εκατομμύρια συμβιβασμούς την κάθε μέρα..σιχαίνομαι τα ψευτικα τα λόγια τα μεγάλα..που ποτέ δε μάτωσαν για να γίνουν πράξεις.

Με θλίβουνε οι ερωτες που δεν αντέχουν να γίνουν αγάπη..οι άδειες αγκαλιές ..το Μαζί και μόνοι..τα τέλματα τα αδιέξοδα και οι δειλές προφάσεις κι αντιφάσεις..σιχαίνομαι τη ματαιοδοξία την κενότητα και τον εγωισμό που κάνει τις στιγμές αλλόφρονες, απαξιωτικές και όχι μοιρασμένες.

Aeriko  Winter 2016
http://aeriko-moments.blogspot.gr/2016/10/blog-post_10.html

Do you love me ...

της νύχτας και της βροχής

Έτσι όπως πέφτει η νύχτα,  ένας σωρός από παράθυρα φωτίζονται υποδεικνύοντας ζωή μέσα σε δωμάτια. 

 Κατά καιρούς,  σε βροχερές στιγμές κυρίως ή ακόμη και γεμάτες πλήξη,  εύχομαι να μπορούσα να διεισδύσω σε όλες αυτές τις μυστήριες,  μυστικές ζωές,  αν και με φοβίζει το άγνωστο,  και ότι άσχημο θα μπορούσε να φέρει αυτό.  Ιδιαιτέρως,  πόλο έλξης αποτελεί για μένα ένα και μοναδικό δωμάτιο. 

 Το φως αμυδρό,  με θέα στο δρόμο,  εύκολα έχω διακρίνει κομμάτια του που περισσότερο μου διεγείρουν την φαντασία,  παρά την απομυθοποιούν.

  Ένα τραπέζι,  η οθόνη κάποιου υπολογιστή,  ένας άντρας,  δεν έχω δει ποτέ το πρόσωπο του ή μέρος του σώματος του,  αλλά η παρουσία του,  όσο βρίσκομαι εκεί απέναντι είναι ισχυρή.  Πλυμένα ρούχα που στεγνώνουν.  

Μία γάτα,  ένα ποίημα,  πολλές κινηματογραφικές ταινίες,  βιβλία και μουσική. 

 Πιθανόν ένα παιδί,  κορίτσι θα έλεγα από κάποια αποτυχημένη απόπειρα συμβίωσης. 

 Πολλές ώρες εξωτερικής εργασίας!  

Σχέσεις εφήμερες,  αδυναμία σταθερού δεσμού. 

 Μοναχικότητα προσεκτικά επιλεγμένη.  (Λευκό μαλί μακρύ πιασμένο στον αυχένα με μαύρο λαστιχάκι,  ρούχα μαύρα χειμώνα καλοκαίρι,  λεπτός λαιμός νευρώδης)  κάπως έτσι ζει μέσα στο μυαλό μου. 

Οι έρωτες μας,  είναι σαν τα παράθυρα των σπιτιών γύρω μας.  Άλλοτε με φως,  άλλοτε σκοτεινά,  άλλοτε μας έχουν δοθεί με όλες τις λεπτομέρειες και άλλοτε κρατούν μυστικά,  με κουρτίνες ή χωρίς -  σαν μικρά επίγεια αστέρια που φωτίζουν τις νύχτες μας.  

Ένα είδος συντροφιάς,  όμοιο με  τον ήχο της βροχής ή ακόμη και αυτού του αεροπλάνου που διασχίζει τον ουρανό ανάβοντας τα φώτα του μέχρι να βρει τον διάδρομο προσγείωσης.

με το φεγγαρι αγγαλια

I Don't Want To Talk About It ...

ΧΑΜΗΛΗ ΠΤΗΣΗ...

 Και τούτο το καλοκαίρι αποσύρεται από τη ζωή μας…
 Αυτή την αποχώρηση τη συναντάς στα απλά και αιώνια πράγματα αυτού του κόσμου. Στα πουλιά που φύγαν στο νοτιά… 
 Στην πρωινή πάχνη που λάμπει στις πρώτες ηλιαχτίδες… 
Στα μονοπάτια τα στρωμένα μαλακή ωχρότητα… 
Στη θανάσιμη ομορφιά της χλόης που παραδίνεται στον χειμώνα που έρχεται...
 Στο χρυσάφι του φθινοπωρινού δάσους.
 Στις συναυλίες χρωμάτων. Στα μανιτάρια και τους σκαντζόχοιρους… 
 Στις νωπές πατημασιές από τα ζωντανά του Θεού, μέσα στο άρωμα των άψυχων φύλλων. Στις οπλές των ζαρκαδιών. 
Τραγούδι και ψίθυρος.
 Μαλακώνει η καρδιά και παραδίνεται ασυναίσθητα στην ποίηση του φθινοπώρου…
 Απέραντος ναός της ομορφιάς, όπου όλα είναι ήρεμα, απλά, θλιμμένα, πνιγμένα στον σιωπηλό ύμνο του Δημιουργού.
 Σε λίγο θα ‘ρθουν οι βροχές να αποτελειώσουν τη μεγάλη φθορά. 
Ο λιτός διάλογος που δένει τους ανθρώπους με τη γη.
Τι μεγαλοπρέπεια που κρύβει μια τέτοια μοναξιά! 

Οκτώβρης 2016
Μανώλης Στεργίου
Φωτογραφία: Νίκος Βλάχος

Όλα όσα βλέπω τα παράξενα όνειρα μου θυμίζουν εσένα

Στο ταβάνι σχήματα τριαντάφυλλα

και σχήματα αράχνη

τα φώτα κίτρινα θαμπά σκοτεινά

μεγάλα ψάρια στους πράσινους βαθιούς τοίχους

καρφωμένα

αίμα

τρύπιες κουβέρτες και σπασμένα τζάμια

η βροχή

και ξάφνου μέσα στα χέρια μου τα μαλλιά της

το σώμα της και τ’ ανοιχτό στόμα της

μακριά βαθιά πάνω στο βουνό

Το μυαλό μου κουρασμένο

κι ο αγέρας διάφανος σαν κρύσταλλο

ρολόγια πέφτουν ολοένα και

σπάζουν πάνω στο πλακόστρωτο

σήμερα ο αγέρας δυνάμωσε ακόμη

απ’ το παράθυρο βγήκε ένα χέρι

μέσ’ στον καθρέφτη φάνηκε έν’ άλλο χέρι

έδερναν τα μεσάνυχτα

μακριά ακουγόταν ένα βογγητό

Όλα όσα βλέπω

τα παράξενα όνειρα μου θυμίζουν εσένα

η νύχτα θυμίζει εσένα

ένα μικρό παιδί που κλαίει μου θυμίζει εσένα

κι ο τάφος μου θυμίζει εσένα

όλες οι φωτογραφίες, όλα τα χρώματα

όλα μου θυμίζουν εσένα

και όλα τα αγαπώ για σένα

Μίλτος Σαχτούρης

.''Οι άνθρωποι έχουν αστέρια που δεν είναι τα ίδια.
 Για κείνους που ταξιδεύουν, τ αστέρια είναι οδηγοί. 
Για άλλους δεν είναι παρά μικρά φώτα.
 Για άλλους, τους σοφούς, είναι προβλήματα.
 Μα όλα τούτα τ αστέρια σωπαίνουν.
 Εσύ, θα έχεις αστέρια που κανείς άλλος δεν τα έχει.
 Αφού εγώ θα μαι σ' ένα απ αυτά, κι αφού θα γελάω σ ένα απ αυτά, τότε για σένα θα είναι σαν να γελούν όλα τ αστέρια. 
Θα έχεις εσύ αστέρια που ξέρουν να γελάνε !
Κι όταν θα χεις παρηγορηθεί (πάντα παρηγορείται κανείς ), θα είσαι ευχαριστημένος που μ'έχεις γνωρίσει. 
Θα είσαι πάντα φίλος μου. 
Πάντα θα θέλεις να γελάς με μένα.
 Και θ' ανοίγεις καμιά φορά το παράθυρο, έτσι, για την ευχαρίστηση.....'' 
(από τον ΜΙΚΡΟ ΠΡΙΓΚΗΠΑ)

Σε ψάχνω

Σε ψάχνω
στα λαμπρά σφαγεία των δρόμων
στις νευρωτικές διαδρομές
σε σταθμούς και στοές
σε ψάχνω
στα μικρά τα στοπ στ' απαγορεύεται
στα τρύπια μου χέρια
στη θάλασσα που δε θα 'ρθει ξανά
βαρέθηκε ν' αλλάζει χρώματα
για να την αγαπάμε.

Σε ψάχνω
στις παλιές φωτογραφίες τις χλωμές
όπου δεν μπορώ να σε βρω
σε ρυθμούς και κραυγές
σε ψάχνω
στον καθρέφτη π' άφησες το πρόσωπό σου
κι αυτός ράγισε
μες στ' ανθρωπομάρκετ το τρελό
σκουπίδι και Θεός μέσα στον πυρετό σε ψάχνω.

ΣΥΝΝΕΦΑ ΤΟΥ ΓΙΑΛΟΥ

Τα πάντα μπορείς να κάνεις, όταν πιστέψεις στο όνειρό σου...

Κατά πού θ’ απλώσουμε τα χέρια μας τώρα που δε μας λογαριάζει πια ο καιρός;

Κατά πού θ’ απλώσουμε τα χέρια μας τώρα που δε μας λογαριάζει πια ο καιρός; 
Οδ Ελύτης