Τα βράδια, όταν η πόλη ερημώνει κι οι σιωπές των ανθρώπων αντηχούν, μια λευκή δέσμη φωτός αχνοφέγγει στο μαξιλάρι μου. Την ακούω σιγανά να πλανιέται στο χώρο. Να βαδίζει αργά, ήρεμα, όπως πρέπει στο φως. Όταν ξημερώνει, γίνεται σκιά που ακολουθεί τη σκιά μου. Γίνεται εγώ.
Τίποτε άλλο γι' αυτήν δεν υπάρχει να πω. Όσες λέξεις κι αν ξέρω, είναι λίγες. Μια ευχή μοναχά για το τέλος: Κάθε φορά που ο κόσμος ξεφτίζει, να υπάρχεις εκεί να μου φέγγεις ζωή.
Μαρία Χρονιάρη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου