Μαντινάδες Ψυχής

Στο μετερίζι τσ' ανθρωπιάς και τσι τιμής το χρέος
εκειά θα στέκω ν'απαντώ κι ας είμαι ο τελευταίος

Peder Krøyer, Summer Evening On Skagen’s Beach, 1899.

Χάρτινο το φεγγαράκι

Ξέρω πως απ' τις λέξεις όλες μόνο μίατο φέρνει κατευθείαν στο νου ή το καθορίζει

Το μυστικό για μένα, είναι να την πεις 

με ταπεινότητα.

Η λέξη είναι φεγγάρι...

Έλα να γονατίσουμε μαζί και να προσευχηθούμε  

Οδ.Ελύτης

Της σελήνης ...

IIΑργυρόηχη, μελίχροη, χρυσορόδινη,
μειλιχόμειδη ερωμένη, ασύλληπτη.
Ηδονή ομιχλώδης η χάρη σου, η καλλονή
πάρα πολύ σιωπηλή,
                βασίλισσα
στο μαβί, στιλπνό στερέωμα,
του σκοταδιού αργυρή αρχόντισσα, μακρινή.

Είναι το φως σου παράξενα οδυνηρό
και μαγικό, σαν τη σκιά
εκείνων που αγαπήσαμε τρυφερά
και ξανάρχονται να μας ψιθυρίσουν,
να πουν για τ' ανύπαρχτα, για τα φανταστικά,
για κείνα τα μυστικά,
που μόνο οι ανήσυχες ψυχές
έχουν μέσα τους.

Παρηγοριά εκείνων που γνωρίζουν τη μοναξιά,
την πλήρη ονείρων κατάσταση
που το φως σου ξυπνά,
καθώς τις σκιές διαπερνά,
δίχως να τις κυνηγά να φύγουν.

Τόσο υπερήφανη, ασυγκίνητη στην εμορφιά σου
λάμψη διαβρωτική, ύπουλα διαπεραστική
εντός μου σταλάζεις
τα μυστικά της νύχτας.
Ζωή Καρέλλη

Μοσχοβολάει η διψασμένη γη και ρουφάει βουλημικά το νερό της βροχής που πέφτει.. Το μπλε φεγγάρι κρύφτηκε μέσα από τα σύννεφα της καλοκαιρινής καταιγίδας.. 
Παρ' όλ' αυτά οι αστραπές που πέφτουν απέναντι στις πλαγιές του Κίσσαβου και του Ολύμπου δίνουν μια μαγική, ειδυλλιακή εικόνα...
Ανάσα, κάθαρση για τις ψυχές που έχουν ανάγκη τη λύτρωση από τον κάματον της μέρας...
Τα μπουμπουνητά αντί να τρομάζουν, εμψυχώνουν .. και το βουητό της θάλασσας πνίγεται από το φύσημα του ανέμου στα δέντρα και τον ήχο της βροχής...
Αναθάρρησα...

Μικρός Τιτανικός ...

το συναισθημα ομως που εχει τη μεγαλυτερη περιπετεια, η Οδύσσεια της ψυχής και της καρδιάς μας ονομάζεται Αγάπη.

Neneh Cherry - Woman

Πρώτη φορά ,
τόσοι πολλοί ,
Τις μέρες των γιορτών,
για να περάσουμε μαζί.
Αρσενικά και θηλυκά περιτριγύριζαν. 
Το ένα μετά τ' άλλο, ασταμάτητα.
Κι όλοι τους θέλανε 
κάτι να πουν
κι εγώ να απαντήσω.
Πρώτη ήρθε μια κοπέλα,
Το όνομά της ρομαντικό,
Μελαγχολία..
Ήταν ήρεμη, 
ακίνητη, 
σαν παγωμένη σκιά.
Μετά ήρθε ένα αγόρι,παράξενο.
Αν και φαινότανε καχεκτικό
κι αδύναμο,
σαν μου έσφιξε το χέρι,
πόνεσα.
Πόνεσα μέχρι την καρδιά,
που κόντεψε να σταματήσει. 
Ήταν ο Πόνος, 
έτσι το βάφτισαν,
έτσι συστήθηκε σε μένα!
Μετά ήρθε μιαν άλλη ομορφιά.
Περίεργο όνομα......
Μνήμη, την έλεγαν.
Ήταν γεμάτη δώρα.
Δώρα που δεν τα ήθελα.
Αλλά εκείνη επέμενε
και μου τα πέρασε κορώνα !!!
Και δεν ξέρω αν ήτανε τα αγόρι, 
που άρχισε να μου σφίγγει πιο πολύ το χέρι ή 
τα στολίδια της κορώνας , οι αναμνήσεις που την στόλιζαν, 
και άρχισαν να με τρελαίνουν. 
Ευτυχώς, η Μελαγχολία αποχώρησε διακριτικά.
Παραχώρησε τη θέση της σε μιαν άλλη κυρία, 
την λέγανε Απελπισία.
Η Οργή κι ο Έρωτας ήταν κι αυτοί εκεί ,
παρέα με τον Όλεθρο, την Ταπείνωση, την Αγανάκτηση
Την Λύπη και την Θλίψη!
Ξάφνου ένα μικρό κορίτσι μ' έσπρωξε...
Τι θέλεις εσύ εδώ, 
δεν σε γνωρίζω, της είπα.
Πρώτη φορά σε βλέπω στην ζωή μου!
Ποια είσαι, ρώτησα...
Με λένε Ελπίδα, έλα ! 
Έλα μαζί μου, έλα να σε δροσίσει ο αγέρας. 
Βγες στο μπαλκόνι σου και κοίτα....
ΔΕΝ ΞΈΡΩ, νόμιζα πως κάτι είδα.
Μα τα μάτια μου, γέρικα και ξάγρυπνα ,
δεν διέκριναν.
Περίεργα παιχνίδια μου παίζεις Ελπίδα, 
γύρισα και είπα στην μικρή.
Φίλη με την Απελπισία είσαι,
σαλέψατε τον Νου μου!
Και γύρισα να πέσω στο ντιβάνι!
Όμως, τα πόδια μου αλλού με οδήγησαν.
Ανυπόμονα κατέβηκαν τις σκάλες. 
Ξεχύθηκα στο δρόμο.
Κι όταν πλησίασα λαχανιασμένος,
για να δω..αυτό που νόμιζα πως είδα...τίποτα δεν υπήρχε!
¨Έψαξα....
Κι ύστερα γύρισα πίσω στο γιορτινό μου πάρτι....
με τον Πόνο, τον ¨Έρωτα, 
την Απελπισία, τον Όλεθρο 
και όλους τους άλλους,
ανεπιθύμητους επισκέπτες,
να είναι ακόμη εκεί, 
κεφάτοι, πρόθυμοι να μου χαρίσουνε τα δώρα τους, 
μόνο η Ελπίδα δεν φαινόταν πουθενά......
και ξαφνικά, στις νότες ενός τραγουδιού,
που σ' έστελνε για ύπνο,
εκεί κάτι ανέτειλε... 
Δεν μπορεί, δεν είναι δυνατόν... 
Κι όμως είμαι σίγουρος...... ναι!!!
Και τότε ξαναφάνηκε η μικρή, η Ελπίδα!
Δεν είχε φύγει ποτέ από το σπίτι !
Απλά, κάπου είχε κρυφτεί...
κάπου ξεκουραζόταν,
περιμένοντας και πάλι την σειρά της,
και μου είπε: Είδες που στα έλεγα....
Εγώ είμαι πολύ πιο μικρή από σένα!
Πρώτα θα πεθάνεις εσύ και μετά εγώ!!!
Άντε σήκω.
Πάρε το όπλο σου και πολέμα!
Εδώ δεν είναι σύνορα!
Σήκω και προχώρα!
Μια μάχη θα δώσεις ακόμη !
Μια μάχη που θέλεις να την κερδίσεις οπωσδήποτε!
Μια μάχη που είναι αποκλειστικά δική σου!
Θα την αφήσεις έτσι; 
Έτσι κι αλλιώς εγώ θα πεθάνω τελευταία... 
σε κερδίζω όπως και να 'ναι
Προχώρα !!!!!!
Κι είχε δίκαιο..

Unchain My Heart...

Η σονάτα του σεληνόφωτος * Μελίνα Μποτέλλη

Άφησέ με να έρθω μαζί σου. Τι φεγγάρι απόψε! 
Είναι καλό το φεγγάρι, -δε θα φαίνεται 
που άσπρισαν τα μαλλιά μου. Το φεγγάρι 
θα κάνει πάλι χρυσά τα μαλλιά μου. Δε θα καταλάβεις. 
Άφησέ με να έρθω μαζί σου.

Αν θυμηθείς το όνειρο μου. ..

ΤΕΛΙΚΑ Ο ΕΡΩΤΑΣ

Τελικά ο έρωτας μας έκανε κομμάτια. Διαμέλισε κάθε σώμα, κάθε ύφασμα, κάθε εξουσία, κάθε αρχή και τέλος που φώτιζε το βλέμμα μας. Ονόματα, δρόμους, γεγονότα, ρήματα, κρίματα, ρηγμαγμένα τοπωνύμια, αλήθειες κολλημένες στα χείλη ποτηριών. Στα χείλη άλλων ανθρώπων που δεν ήταν εμείς. Που παλέψαν να μας μοιάσουν. Που πίστεψαν πως μας έμοιασαν. Που μας ένοιαξαν και μετά τους ξεχάσαμε ηθελημένα γιατί πάντα το πρωτότυπο είναι καλύτερο. 

Γιατί οι Joy Division πάντα θα το λένε καλύτερα. Γιατί έξω νυχτώνει και βουϊζει το μυαλό μας από τις λέξεις που ψεύδονται. Γιατί εσύ εκεί, εγώ εδώ και στο ενδιάμεσο χιόνι. Γιατί όλες οι χώρες γέμισαν αίματα. Γιατί η Παναγία ράγισε. Γιατί ο σταυρός διπλός, Μινωϊκός πέλεκυς. Γιατί αυτό που έχει σημασία είναι πως ο έρωτας σε αρρωσταίνει για πάντα. Σε σκοτώνει για πάντα. Σε γεννάει για πάντα. Σε ξεχνάει για πάντα. Λέει ψέματα για χάρη σου για πάντα. 

Γιατί το πάντα καταργεί και το πάντα γεννάει. Γιατί όλα τα σήματα οδηγούν στο κενό. Γιατί το τιμόνι μου σπάει. Γιατί το μυαλό μου ασθένησε. Γιατί η ψυχή μου ασθένησε. Γιατί δεν υπάρχει χρόνος. Γιατί "από όλα λείπεις και σ' όλα είσαι μέσα". Γιατί έχω ξεχάσει τα μάτια μου πάνω σου. 

Γιατί έχω ξεχάσει πώς ζούσα χωρίς εσένα. Γιατί τώρα πια...

Μαρία Χρονιάρη

http://mchroniari.blogspot.gr/2015/07/blog-post_9.html

«Ελπίδα»

Είναι η ελπίδα ένα πράγμα με φτερά
που κουρνιάζει στην ψυχή μου
και δίχως λέξεις τραγουδάει τον σκοπό
χωρίς ποτέ να σταματάει.
Και πιο γλυκά
Ακούγεται στην θύελλα
Επαίσχυντη πρέπει να είναι η καταιγίδα
που μπορεί να ταράξει το μικρό πουλί.
που κράτησε τόσους πολλούς ζεστούς....
Το έχω ακούσει στην πιο παγωμένη γη
Και στην πιο παράξενη θάλασσα
Ωστόσο ποτέ... ούτε στην έσχατη ανάγκη
δεν ζήτησε ούτε ψίχουλο..... από μένα.

Emily Dickinson 

Όλα τα κυπαρίσσια δείχνουνε μεσάνυχτα
Όλα τα δάχτυλα
Σιωπή
Έξω από τ' ανοιχτό παράθυρο του ονείρου
Σιγά σιγά ξετυλίγεται
Η εξομολόγηση
Και σαν θωριά λοξοδρομάει προς τ' άστρα!

Οδ. Ελύτης

Σαν γλυκό του κουταλιού-Τάνια Τσανακλίδου

Το ράδιο από χτες ανοιχτό
τραγούδι παλιού καλοκαιριού
και μια γεύση δικού σου φιλιού
ξεχασμένη στο ράφι σαν γλυκό του κουταλιού.

Χαθήκαμε, βρεθήκαμε
μοιράσαμε το τίποτα
και φύγαμε γι'αλλού
βαλίτσα ο έρωτας γλυκός και λίγος σαν γλυκό του κουταλιού.

Πάμε απ'την αρχή
κάνε μιαν ευχή κι αντάμωσέ με
κι αγκάλιασέ με
Κάνε με παιδί
δως μου ένα φιλί
ταξίδεψέ με, ταξίδεψέ με.

Το ράδιο από χτες ανοιχτό
τραγούδι παλιού καλοκαιριού
και μια γεύση δικού σου φιλιού
ξεχασμένη στο ράφι σαν γλυκό του κουταλιού.

Πάμε απ'την αρχή
κάνε μιαν ευχή κι αντάμωσέ με
κι αγκάλιασέ με
Κάνε με παιδί
δως μου ένα φιλί
ταξίδεψέ με, ταξίδεψέ με.

Καληνύχτα λοιπόν ~ Π.Θαλασσινός & Ν. Μητσοβολέας

"Καλή σου νύχτα" ας τραγουδήσουμε όλοι μας
Για αυτούς που θέλαμε να ήτανε εδώ
Γιατί η φωτογραφία στο πορτοφόλι μας
Είναι από μέσα στο τσεπάκι το κρυφό

Γι’ αυτούς που λάμπουν με την απουσία τους
Και αφηρημένους μας αφήνουν μια στιγμή
Η σκέψη συναντά τη φαντασία τους
Σε κάποια υπόσχεση ζωής παντοτινή

Καληνύχτα λοιπόν θα’ ναι πια παρελθόν
Η γιορτή κι η αυλαία θα πέσει
Καληνύχτα λοιπόν και ας είσαι απών
Καληνύχτα, σου κράτησα θέση

Παριος Σε γυρευω

Κύματα τα δάκρυά μου, ασυγκράτητα, γοερά.. κλαίω με λυγμούς,  με αναφιλητά, με κραυγές
 Κανένας δεν μ΄ακούει.. Μόνο η θάλασσα.
 Οι ανείπωτες σιωπές των ψυχών μας που μάτωσαν, που ματώνουν, που πληγώθηκαν, που πληγώνουν. 
Που άδικα κι ανίερα πληγώνουν.. 
Κύματα τα δάκρυά μου, που μ΄οδηγούν εκεί που θέλουν αυτά να με ξεβράσουν, στην ερημιά της ζωής μου που διαλύθηκε.. και μαζί με αυτήν κι εγώ. 
Κύματα δάκρυα κυλούν σαν ποτάμι, χύνονται στην απεραντοσύνη της μοναξιάς μου.
 Κύματα τα δάκρυά μου, που με ξεβράζουν ανάλογα με την όρεξή τους στο τέλμα.. εκεί που είναι ξέχειλα κι έτοιμα να με καταπιούν ολόκληρη. 
Κύματα δάκρυα θυμωμένα, απεγνωσμένα, πικραμένα, πληγωμένα. Αν είναι, παρακαλώ, ας μη με βρουν μ΄άδεια ψυχή. 
Ψυχή πεταμένη στη Θάλασσα των δακρύων μου σαν ένα άδειο κοχύλι. 
Κύματα τα δάκρυά μου, μα όχι, σου λέω δεν έχω Θυμό. Μέσα από τα καυτά δάκρυα των Κυμάτων μου, βλέπω τις γοργόνες να κρύβουν το αιώνιο τραγούδι τους μέσα στα άδεια Κοχύλια της Ψυχής μου. 
Τα φυλάνε καλά, τα φυλακίζουν, έτσι, δεν ακούγεται το τραγούδι, μα μόνο ο θρήνος των δακρύων μου, μέσα απ΄τα Πελώρια Κύματα της ρημαγμένης ψυχής μου, της καρδιάς μου, που αφόρητα πονάει, δίχως γιατριά, δίχως παρηγοριά κι απάγγειο.
 Κύματα Πελώρια, τσουνάμι τα καυτά δάκρυά μου κυλούν. Λαιστρυγόνες και Κύκλωπες, φοβίζουν της Γοργόνες που κρύβουν στο Αιώνιο Τραγούδι τους ένα μεγάλο κρυφό πόνο. Όχι, μην ψάξεις αγαπημένε μου, δεν θα τους βρεις σε κάθε σου βήμα. Κύματα τα δάκρυά μου. 
Δακρύζω σιωπηρά και για τους δύο μας, όταν βουρκώνεις κι εσύ και, ταυτόχρονα Χαμογελάς. 
Γιούλη Τσουρεκά
Copy and WIN : http://ow.ly/KNICZ

David Gilmour - High Hopes (acoustic)

The grass was greener
The light was brighter
The taste was sweeter
The nights of wonder
With friends surrounded
The dawn mist glowing
The water flowing
The endless river
Forever and ever

....τα παιδιά του Οδυσσέα υπάρχουν ακόμη…

Τα παιδιά του Οδυσσέα είναι τα παιδιά που κάτω από σημερινές αντίξοες συνθήκες υπάρχουν, παλεύουν, μάχονται ενάντια στα προβλήματα της Ζωής με ελάχιστα έως ανύπαρκτα όπλα στην διάθεση του, έχοντας μονό την δύναμη της θέλησής της Ψυχής τους , την Αγάπη για την Ζωή, την Αγάπη στην Καρδιά τους για τους δικούς τους Ανθρώπους τους, και την Ελπίδα πως όλα θα πάνε καλά!
Είναι Γίγαντες που η φυσική ανθρωπινή ματιά δεν τους χωρά στο σύνολο τηςαπεικόνισής τους , παρά πρέπει να τους κοιτάξεις με αυτά τα μάτια της Ψυχής!
Είναι από μόνοι τους οι ίδιοι Αξία ,και δίνουν αξία στις Ζωές των Άλλων.
Είναι οι Άνθρωποι που δείχνουν τους άλλους πως να πετούν, με τα δικά τους φτερά.
Είναι αυτοί πάλι οι Άνθρωποι που θα αντέχουν πράγματα για τέσσερις Ανθρώπους μαζί, και για να αντέχουμε εμείς.
Είναι οι Άνθρωποι που η Δύναμη τους, δυναμώνει εκτός από τους ίδιους άλλα και τους άλλους.
Είναι οι Άνθρωποι που δεν έχουν ιδέα το πόσο ΜΕΓΑΛΟΙ είναι, και αυτό είναι και δείκτης της Μεγαλοσύνη τους..
Εγώ ξέρω τέτοιους Ανθρώπους που ο Οδυσσέας κυλά στο αίμα τους...Τους λατρεύω και μου είναι απαραίτητοι
Αγαπήστε αυτούς τους Ανθρώπους, το αξίζουν!!!...
Δανάη Ιωάννου

" Ένα όνειρο μια κοπέλας , την απομονώνει από μένα- πώς να την πλησιάσω;
Τί μπορεί να ξέρεις για μια κοπέλα που γυρίζει σπίτι της, με βήματα αργά, με μάτια χαμηλωμένα, χαμογελώντας μόνη της, γεμάτη ήδη επινοήσεις κι αξιολάτρευτες ψευτιές;
Μπόρεσε απ'τις σκέψεις, - απ'τη φωνή κι απ'τη σιωπή ενός εραστή να δημιουργήσει ένα βασίλειο, κι από τότε, έξω από αυτό, δεν υπάρχουν για κείνη παρά βάρβαροι.
Καλύτερα από το νά'ταν σε κάποιον άλλο πλανήτη, τη νιώθω κλεισμένη στο μυστικό της, στις συνήθειές της, στους τραγουδιστούς αντίλαλους της μνήμης της.
Γεννημένη χθες από ηφαίστεια, από πρασιές, απ'την αλμύρα της θάλασσας ..... έγινε κιόλας σχεδόν θεά."

Αποσπ.απο τη "Γη των ανθρώπων" του Αντουάν ντε Σαιντ-Εξιπερύ

Τί σου είναι η αγάπη τελικά…(απόσπασμα)-Αλκυόνη 

Παπαδάκη

............. Είναι να μην βρει χαραμάδα το 

παράπονο

 της ψυχής. Και το περίεργο είναι πως 

μπορεί να 

κάνει στάση και να ψηλαφίζει γεγονότα 

που δεν είναι

 τόσο σημαντικά. Μπορεί να κλάψεις 

περισσότερο 

για το σημάδι μιας γρατσουνιάς, παρά για

τη χαρακιά

 μιας ακόμα βαθιά επουλωμένης

(επουλωμένη;) 

πληγής.
http://pyroessa-alterego.blogspot.gr/

♥

Είναι Καλοκαίρι,τα χρώματα τριγύρω έντονα και ζεστά.
Το πλοίο κόβει ταχύτητα και πλευρίζει σιγά σιγά.
Βλέπω τον κόσμο να ξεχύνεται στην προκυμαία, κουκκίδες σκόρπιες μέχρι που χάνονται απ' τα μάτια μου..
Και το ταξίδι, ξαναρχίζει
Το πλοίο σηκώνει την άγκυρα και απομακρύνεται.
Νόμιζα πως θα κατέβαινα εδώ, το νησί μου φάνηκε γνώριμο, το πρόσταγμα όμως δεν ήρθε..
Θα μπορούσα να κατέβαινα,αλήθεια σας λέω, απλά, κατάλαβα ό,τι δεν είχα φτάσει ακόμα στον προορισμό μου
Δεν αναγνώρισα εκείνα τα μάτια ,που θα μου έλεγαν :«Εδώ θα μείνεις», ή «Σε περίμενα». Mαρία-Λαμπράκη-.

Νικηφόρος Λύτρας, Η προσμονή (αχρονολόγητο). Λάδι σε καμβά, 68 εκ. x 50 εκ., Εθνική Πινακοθήκη της Ελλάδας - Μουσείο Αλεξάνδρου Σούτζου.

Προσμονή.
Ερχεσαι μερικές στιγμές και ακροβατείς 
στα όρια της αντοχής μου.
 Ακριβώς στην κόψη του ελάχιστου/τόσο μυστικά εκθαμβωτικός/που ανθίζουν ''άξαφνα'' οι παπαρούνες του ανεκπλήρωτου /στο βάζο της αγάπης.
Η προσμονή φοράει''τότε'' τα καλά της /ανοίγουν τα παράθυρα στο φως/κι όλα τ' αστέρια τραγουδάνε της Ανατολής.
Ετσι αναβαπτίζεται ο 'Ερωτας/μες την μυσταγωγία μιας  γλυκιάς /προσμονής..(Μαρία Λαμπράκη)

Γι’αυτό αν τύχει και μ’αγαπήσεις
πρόσεχε σε παρακαλώ πολύ πολύ 
πώς θα μ’αγκαλιάσεις.  Πονάει εδώ.
Κι εδώ. Κι εκεί. Μη! Κι εδώ .
Κι εκεί.» (Kατερίνα Γώγου)

Neil Young - My my, hey hey (Out of the blue)

Τ' όνομά σου προφέρω...

Τ' όνομά σου προφέρω
μες στις σκοτεινές νύχτες, σαν έρχονται τ' αστέρια
να πιούνε στο φεγγάρι και τα κλαδιά κοιμούνται
των κούφιων φυλλωμάτων. 
Νιώθω, μ' έχει κοιλώσει 
η μουσική και το πάθος.
Ρολόι τρελό, που ψάλλει
ώρες νεκρές, αρχαίες.

Τ' όνομά σου προφέρω
τη σκοτεινή τούτη νύχτα
και μου ηχεί τ' όνομά σου
μακρινό όσο ποτέ.

Μακρινότερο απ' όλα 
τ' άστρα και θρηνώδες
κι από βροχή γαλήνια.

Θα σε θέλω, όπως τότε,
καμιά φορά; Ποιο λάθος
έχει η καρδιά μου κάνει;
Αν διαλύεται η καταχνιά, 
άραγε, ποιο άλλο πάθος 
με περιμένει; Θα 'ναι 
ήρεμο κι αγνό, τάχα;

Αχ, αν τα δάχτυλά μου
μπορούσαν να μαδήσουν
ετούτο το φεγγάρι!

Federico garcia lorca

http://pyroessa-logotimis.blogspot.gr/2012/05/blog-post_6477.html

Σαββέρια Μαργιολά - Σε ποια θάλασσα αρμενίζεις (οfficial video clip)

Σε ποια θάλασσα αρμενίζεις
Και σε ποιο κρυφό γιαλό
Για πού φεύγεις, πού γυρίζεις
Τι να έχεις στο μυαλό

Μη με τυραννάς και πες μου
Έχω φταίξει και πονάς
Να ανοίξω τις πληγές μου
Τις δικές σου να ξεχνάς

Βράδυ βράδυ σε θυμάμαι 
Νύχτα νύχτα σ' αγαπώ
Με την σκέψη σου κοιμάμαι
Με τη σκέψη σου ξυπνώ
Σ' άλλη αγκαλιά δεν κάνω 
Σ' άλλα χέρια δεν μπορώ
Κι όσο νιώθω πως σε χάνω
Δάκρυ πίνω για νερό

Γίνε κύμα μου κρεβάτι
Και αλμύρα γιατρικό
Όση έδωσα αγάπη 
Μου γυρίζει σε κακό

Αεράκι φύσηξέ με
Κάνε με πανί λευκό
Πάρε με και γύρισέ με
Ν' ανεμίζω να ξεχνώ

Είναι που πίσω απ' τη σιωπή..

Είναι που πίσω απ' τη σιωπή..

..ταξιδεύουν

τα καραβάνια των λησμονημένων

Είναι που μες στα μάτια σου σαλεύουν

σκιές νεκρών μορφές αγαπημένων

 Είναι που κλείνεις τις καταπακτές

και στο καινούριο θαύμα ξημερώνεις 

Είναι που μες στο φέγγος σου αγρυπνώ

σα να πιστεύω πως υπάρχω ακόμα

Κι εγώ δεν έχω παρά λίγο χώμα

Και μη ρωτάς γιατί 

θλιμμένος είμαι

Ορέστης Αλεξάκης

http://aeriko-edostirogmitouhronou.blogspot.gr/2015/07/blog-post.html