Κι είναι στιγμές που ξεχνάω ακόμα και το πρόσωπο της

 

"Πέρασαν μήνες. Κι είναι στιγμές που ξεχνάω ακόμα και το πρόσωπο της. Πασχίζω να θυμηθώ. Τίποτα. Μονάχα αυτό το βάρος στην καρδιά μου είναι κάτι περισσότερο κι απ’ την ανάμνηση της. Που είναι αυτή ολόκληρη μέσα μου.

Όλα δείχναν πως είχε τελειώσει η αγάπη μας.

Κι όμως δε θέλαμε να το πιστέψουμε.
Αφού έζησα όλο το μαρτύριο της ελπίδας.
Έφτασα στο πιο απάνθρωπο έγκλημα.

Να πιστέψω στους ανθρώπους." Τ. Λειβαδίτης

Για τον Ωκεανό που γίνεται θάλασσα.

 

Έλα απόψε αγάπη μου, Έλα τουλάχιστο στον ύπνο μου απόψε,

Να μου απαλύνης τον καϋμό που με παιδεύει

Έλα απόψε αγάπη μου
Και στάσου λίγο δίπλα μου και άγγιξέ με
Έτσι με το απαλό το χέρι σου στο χέρι μου
Και τα μαλλάκια σου στο πρόσωπό μου επάνω
Έτσι όπως μια μέρα με άγγιξες στο θέατρο -
θυμάσαι;

Έτσι κι απόψε αγάπη μου άγγιξέ με
Να νιώσω κι εγώ για μια στιγμή
Έστω για μια στιγμή μονάχα,
Ότι δεν είμαι πάντα Ωκεανός που συνεχώς βογγά
Αλλά και θάλασσα αυγουστιάτικη
που σπαρταρά
στον ήλιο...

(Για τον Ωκεανό που γίνεται θάλασσα.)
Ανδρέας Εμπειρίκος

ΠΑΙΔΙ ΑΚΟΜΑ

«Είναι γλυκό, σ’ όλες τις ηλικίες,

ν’ αφήνεσαι να σ’ οδηγεί η φαντασία».

Marcel Proust, 1871-1922, Γάλλος συγγραφέας

Πάντα εκεί…

 

Ανήφορος

Αν ανοίξεις την καρδιά μου , θα βρεις ένα κακοτράχαλο βουνό κι έναν ολομόναχο άνθρωπο ν’ ανηφορίζει .

 Μια λέξη πάντα , σε όλη μου τη ζωή , με τυραννούσε και με μαστίγωνε’ η λέξη 'Ανήφορος’ τον ανήφορο αυτόν θα ‘θελα εδώ, με αλήθεια μαζί και φαντασία, να παραστήσω’ και τις κόκκινες πατημασιές που αφήκε το ανηφόρισμά μου .

Και βιάζουμε , προτού φορέσω το μαύρο κράνος και κατέβω στο χώμα , γιατί η αιματωμένη αυτή γραμμή θα ‘ναι το μόνο αχνάρι που αφήκε το διάβα μου απάνω στη γης’ ό,τι έγραψα ή έπραξα γράφτηκε και πράχτηκε απάνω στο νερό και χάθηκε .

Νίκος Καζαντζάκης

No Time To Die

You were my life, but life is far away from fair