Οι ψυχές και οι αγάπες - Βασίλης Παπακωνσταντίνου

Οι ψυχές και οι αγάπες
σιαμαίες αυταπάτες
όμοιες σαν άσπρα πλήκτρα
σαν φωτάκια μες τη νύκτα
βρίσκουν σώματα παρθένα
στη συνήθεια πουλημένα
με φιλιά τα εξαγνίζουν
τους χαρίζονται



Τούτος ο αρχέγονος ρυθμός των Αφρικάνων
κάτι από μπάλο Συριανό θυμίζει
ανθρωποθυσία στους θεούς των ηφαιστείων
σαν αναπαραγωγής βωμό γυαλίζει
κράτησε αγάπη μου για λίγο την πνοή σου
κλείσε όλη τούτη τη στιγμή σ' ένα φιλί

Κοίταξε τριγύρω τα Μετέωρα πως πέφτουν
μπάλες από χιόνι μείνε ζωντανή ακόμη
κρίνε με σαν άνθρωπο που ψάχνει την ψυχή του
κι άμα τον γουστάρεις θα σου πω συγγνώμη
είναι κάτι μήνες που φιλοξενώ τον τρόμο
κι έχω ανάγκη να με βλέπεις σαν μωρό παιδί

Τούτη η βροχή ..

Τούτη η βροχή ..

μιλάει με τα λόγια της, ήσυχα λόγια, 

όχι για μένα και για σένα

δεν έχουν στόχο τα λόγια της 

γι αυτό μας μιλάνε

δεν αφορούν εμάς, 

δε θέλουν να μας συμβουλέψουν,

να μας παινέψουν, να μας κατηγορήσουν, 

να μας παρηγορήσουν,

δε μας αναγκάζουν σ’ οποιαδήποτε στάση

σ’ άμυνα, ή σ’ επίθεση, ή σε απολογία 

Ήσυχα λόγια της βροχής, 

μπορεί και να θυμίσουν

 το μοσκοβόλημα της γης 

που βρέχεται κι απορροφά 

κ’ υπομένει και πρααίνεται 

και λουλουδίζει μια μέρα αναπάντεχα

 μια μυρωδιά καρτερίας, απαλή και μεγάλη 

που διαστέλλει τα μάτια μας 

μες στ’ όνειρο σαν να τα κλείνει.

Γ. Ριτσος

http://pantoyouranos.blogspot.gr/2015/02/blog-post.html

Γιατί ..

..δεν είσαι πια εδώ

Αφιερωμένο: 

σε όσους αντέχουν ακόμη να ταξιδεύουν μοναχικά

αγαπώντας βαθειά το ανεπίστροφο.

http://aeriko-edostirogmitouhronou.blogspot.gr/2016/02/blog-post_28.html

                                                       
 Εδώ γύρω θα είμαι.. 
Και αν λείπω βόλτα θα πήγα με το άλογο, φτιαγμένο από σύννεφο γκρι & ολόλευκες αστραπές.. 
Δούλος πιστός σαλπάρω με τους ανέμους, σαν τρεχούμενο νερό στον απέραντο ουρανό! 
Θαρραλέος με το να πόδι έξω από τη γη.. 
Στη διάθεση να φθείρομαι  και ξανά κάνω επίθεση!!

Όσο προχωρούν οι μέρες, βλέπω τις νύχτες να ξεφτίζουν.
Ίσως είναι η μοναδική αυταπάτη που τρέφω πια. Που τρέφω κάθε χρόνο πια.
Μια άνοιξη, που θ' απλωθεί παντού.
Και ξέρεις, ασφαλώς τι εννοώ. Που θ' απλωθεί περισσότερο μέσα.
Γι' αυτό και σου λέω, πως μεγάλωσα ακριβώς σ' αυτό το σημείο που διέγραψα και που καταφέρνω να διαγράφω κάθε αυταπάτη, πριν ακόμη προβάλει στη γωνία.  
Κανένα κτητικό δε γεννήθηκε για μας καρδιά "μου". Κανένα "δικός", "δική", δεν θα μπορέσει ποτέ να χρησιμοποιηθεί. Ούτε καν αυτά τα ύπουλα, μικρά "μου". 
Όλα αυτά που γεννιούνται μέσα από κοινό βλέμμα είναι ξένα.
Πρώτα βλέπω και μετά σου δείχνω. Πρώτα βλέπεις, μετά μου δείχνεις. Όλα όσα γεννιούνται μέσα από κοινή ακοή, δε μας αφορούν: πρώτα ακούω, μετά σου λέω, πρώτα ακούς, μετά μου λες.
Είναι αυτή η χρονοκαθυστέρηση που πνίγει κάθε πιθανότητα ονειροπόλησης, οπότε μην ανησυχείς. 
Νιώθω, σκέφτομαι, αλλά δεν ονειρεύομαι και χωρίς όνειρα είμαι ακίνδυνη. 
Στο υπογράφω.-


Read more: http://evisou.blogspot.com/#ixzz44PtXAi2B

Leonard Cohen ~ You Got Me Singing

♥OMAR AKRAM - Dancing with the wind♥

Αχ, αυτες οι μασκες που κρυβουν, των ανθρωπων τις ψυχες

παντοτε ειναι ευθυμες και παντα γελαστες

τι κρυβουν απο πισω τους ποτε δεν θα το δεις

εκτος κι αν εχεις ορεξη να ψαξεις να το βρεις

Oσο πιο πλουσια και φανταχτερη

τοσο και πιοτερο θλιμμενη

ειναι η δυστυχη ψυχη,

που πισω της ειναι κρυμμενη.

ΑΚΟΥ !!!

Θελω για λιγο να σκεφτεις την μασκα πριν φορεσεις

καθε πρωι που θα ξυπνας, μεσα σε ψευτικες ανεσεις

τι ομορφος που θα δειχνες χωρις αυτο το πραμα

αν το πετουσες καποτε θα ηταν ενα θαμα.

Να μαθεις να σαι αληθινος στο διαβα της ζωης σου

κι ας ειναι οι αλλοι ψευτικοι και αδικοι μαζι σου

και αν θα σε πικρανουνε εσυ μην τους πειραξεις

και οταν εκεινοι σε χτυπουν Εσυ αγαπα τους....με πραξεις

Σκεψου λοιπον τα λογια μου, ακου με και θυμισου

ισως, για πρωτη σου φορα στην τοση δα ζωη σου τη μασκα που χεις βγαλτηνε

για παντα απ΄τη ψυχη σου

Νικηφόρος Βυζαντινός

Τίποτα δὲ θ᾿ ἀντιληφθεῖς

θὰ διαβάσεις μόνο τὸ πρωὶ

κάτι συνθηματικὰ χείλη γραμμένα

στὸ διπλανὸ ποτήρι σου

μὲ ὁλονύκτιο νερό.

Σκέφτομαι ἀπόψε νὰ στείλω τὴ μελαγχολία μου
νὰ κοιμηθεῖ μαζί σου
νὰ μείνω λίγο μόνη.

Στὴν τσάντα της θὰ βάλω
κάτω ἀπ᾿ τὰ βραδινά της φάρμακα
δῆθεν κατὰ λάθος μιὰ φωτογραφία της
πῶς ἤτανε μικρὴ
μὴ καὶ τὴ νανουρίσεις
καὶ κάτω ἀπ᾿ τὸ νανούρισμα θὰ κρύψω
μιὰ δεύτερη ἀλλαξιά
μὴ καὶ ἀλλάξουνε τὰ πράγματα
καὶ τὴν κρατήσεις κι αὔριο βράδυ.

Βέβαια, πῶς ἀγαπᾶς νυχτιάτικα τὸν ἄλλον
χωρὶς νὰ τὸν ρωτήσεις. Ἄκου
προστακτικὴ φωνὴ ἦταν ὁ ἔρωτας
πρὶν ἀνακαλυφθεῖ ἡ ἱκεσία.
Ἐξάλλου ἐσὺ τίποτα δὲ θ᾿ ἀντιληφθεῖς.

Θὰ ξάπλωνε ὄχι δίπλα σου ἀκριβῶς
τὸ ἀκριβῶς εἶναι ἄξενο.
Σὲ παραπλήσια ἄνετη προθυμία
θ᾿ ἀποκοιμιόταν γέρνοντας
πλάι καὶ κολλητὰ
στὸ μὴ ἀντιληπτόν
- θεῖο πλάσμα. Ἀγάπα με τοῦ λὲς καὶ σ᾿ ἀγαπάει.

Κικὴ Δημουλᾶ 

Ο Ε Ρ Ω Τ Ε Υ Μ Ε Ν Ο Σ

Του Χόρχε Λουίς Μπόρχες

Φεγγάρια, όργανα, σεντέφια, ρόδα, λάμπες
καθώς επίσης και του Ντύρερ οι γραμμές
οι εννιά αριθμοί, το μεταβλητό μηδέν,
όλα αυτά, πρέπει να προσποιηθώ ότι υπάρχουν.
Πρέπει να προσποιηθώ πως κάποτε υπήρξαν
η Ρώμη και η Περσέπολη κι ότι μια σκόνη
φτενή καταμέτρησε των επάλξεων τη μοίρα
που έσβησαν οι αδήριτοι αιώνες.
Πρέπει να επινοήσω την πυρά και τα όπλα
του έπους και τα απύθμενα πέλαγα
που ροκανίζουν τα θεμέλια της οικουμένης.
Πρέπει να υποκριθώ ότι υπάρχουν κι άλλοι. Ψέματα.
Μονάχα εσύ υπάρχεις. Η δυστυχία μου, εσύ
και η ευτυχία μου, απλή μαζί και ανεξάντλητη.

Ποιήματα, Χόρχε Λουίς Μπόρχες, Εισαγωγή, Ανθολόγηση, Μετάφραση, Σημειώσεις: Δημήτρης Καλοκύρης, εκδόσεις Πατάκη

King Crimson - Epitaph -(Ελληνικοι Υποτιτλοι)(ΑΠΙΘΑΝΗ ΕΚΤΕΛΕΣΗ!!!)

ΑΝΟΙΞΗ - ΣΤΑΥΡΟΣ ΣΙΟΛΑΣ

Άνοιξη, είσαι του κόσμου γιορτή
Μες τη ζωή μου μια μέρα λαμπρή
Είναι η αγάπη σου κήπος που αφήνομαι
Παίζω, κυλιέμαι σα να μια παιδί!

Πιάσε με, σφίξε με
Στην ποδιά σου μέσα κρύψε με!
Πιάσε με
Στο κορμί σου μέσα χάνομαι, ζαλίζομαι
Σε χορό βυθίζομαι

Πιάσε με, κυνήγησέ με
χάνομαι, ζαλίζομαι
στο φιλί σου εθίζομαι!
Σα σταφύλι τρύγησέ με

Άνοιξη, είσαι του κόσμου γιορτή
Μες τη ζωή μου μια μέρα λαμπρή
Είναι η αγάπη σου κήπος που αφήνομαι
Παίζω, κυλιέμαι σα να μια παιδί!

Άνοιξη, είσαι δροσιά μου κι αυγή
Μες τη ζωή μου χαρά μυστική
Είναι η αγάπη σου δέντρο που κρύβομαι
Ανθίζω, γεννιέμαι ξανά από την αρχή.

ΑΝΟΙΞΗ- ΓΛΥΚΕΡΙΑ, ΖΕΡΒΟΥΔΑΚΗΣ

Κάπου νυχτώνει...

«Ελευθερία»

«Ελευθερία» του Πωλ Ελυάρ 

Πάνω στα τετράδια του σχολείου
Στα θρανία μου και τα δένδρα
Πάνω στην άμμο και το χιόνι
Γράφω τ’ όνομά σου
Πάνω σ΄ όλες τις διαβασμένες σελίδες
Πάνω σ΄ όλες τις λευκές σελίδες
Στην πέτρα το αίμα το χαρτί τη στάχτη
Γράφω τ’ όνομά σου
Πάνω στις χρυσωμένες εικόνες
Στ΄ άρματα των πολεμιστών
Στην κορώνα των βασιλιάδων
Γράφω τ’ όνομά σου
Στη ζούγκλα και την έρημο
Στις φωλιές και τα σπαρτά
Στην ηχώ των παιδικών μου χρόνων
Γράφω τ’ όνομά σου
Πάνω στα θαύματα της νύχτας
Στο άσπρο ψωμί των ημερών
Στις μνηστευμένες εποχές

Γράφω τ’ όνομά σου
Πάνω σ΄ όλα τα γαλάζια κουρέλια μου
Στο μουχλιασμένο έλος του ήλιου
Στη ζωντανή λίμνη σελήνη
Γράφω τ’ όνομά σου
Στους αγρούς στον ορίζοντα
Στις φτερούγες των πουλιών
και στο μύλο των ίσκιων
Γράφω τ’ όνομά σου
Σε κάθε φύσημα της αυγής
Στη θάλασσα και τα πλοία
Πάνω στο τρελό βουνό
Γράφω τ’ όνομά σου
Στον αφρό απ΄ τα σύννεφα
Στους ιδρώτες της καταιγίδας
Στην βροχή την πυκνή και ανούσια
Γράφω τ’ όνομά σου
Πάνω στα σχήματα που σπιθίζουν
Στις καμπάνες των χρωμάτων
Πάνω στη φυσική αλήθεια
Γράφω τ’ όνομά σου
Στα μονοπάτια που ξύπνησαν
Στους δρόμους που ξεδιπλώθηκαν
Στις πλατείες που ξεχείλισαν
Γράφω τ’ όνομά σου
Στη λάμπα που ανάβει
Στη λάμπα που σβήνει
Στα ενωμένα μου σπίτια
Γράφω τ’ όνομά σου
Στο φρούτο το κομμένο στα δύο
Του καθρέφτη και της κάμαράς μου
Στο κρεβάτι μου άδειο κοχύλι
Γράφω τ’ όνομά σου
Στο λαίμαργο και τρυφερό σκύλο μου
Στα ορθωμένα αυτιά του
Στο αδέξιο πόδι του
Γράφω τ’ όνομά σου
Στο σκαλοπάτι της πόρτας μου
Στα γνώριμά μου αντικείμενα
στο κύμα της ευλογημένης φωτιάς
Γράφω τ’ όνομά σου
Σε κάθε σάρκα σύμφωνη
Στο μέτωπο των φίλων μου
Σε κάθε χέρι που προσφέρεται
Γράφω τ’ όνομά σου
Στο κρύσταλλο των εκπλήξεων
Στα προσεκτικά χείλια
Πολύ πιο πάνω απ΄ τη σιωπή
Γράφω τ’ όνομά σου
Στα χαλασμένα καταφύγιά μου
Στους γκρεμισμένους μου φάρους
Στους τοίχους της ανίας μου
Γράφω τ’ όνομά σου
Στην απουσία χωρίς πόθο
Στη γυμνή μοναξιά
Στα σκαλιά του θανάτου
Γράφω τ’ όνομά σου
Στην υγεία που ξανάρθε
Στον κίνδυνο που εξαφανίστηκε
Στην ελπίδα χωρίς ανάμνηση
Γράφω τ’ όνομά σου
Και με τη δύναμη της λέξης
Ξαναρχίζω τη ζωή μου
Γεννήθηκα για να σε γνωρίσω
Για να πω τ΄ όνομά σου
Ελευθερία!
                    (μετφρ.: Χαρτογράφος)

Nikolas Asimos Lina Νικολας Ασιμος Λινα

Πια δεν έχω χρόνο,
να σου εξηγώ.
Δύσκολα τελειώνω,
μ' ό,τι αγαπώ.

Δεν θελω καρδια μου να κλαις

«Ανθρώπους ψάχνουμε όχι ιδεολογίες, Ανθρώπους να’χουν θάρρος, αγάπη, καλοσύνη. Ανθρώπους που δεν είναι ψεύτες, ρηχοί και βολεμένοι και ξέρουν να δίνουνε, όχι να ρουφάν και να εκμεταλλεύονται τους γύρω. Ανθρώπους έστω με καρδιά. Ας είναι δικηγόροι, παπάδες και αστυνόμοι. Ας είναι και χαφιέδες, κομουνιστές, αναρχικοί, αρκεί να έχουν τόλμη να κρατήσουν ένα λόγο και να πούνε την αλήθεια.
Αν δεν καταλαβαίνετε το θέατρο μας και μας κοροϊδεύετε ακόμα δεν φταίμε εμείς.
Εμείς έχουμε τη γνώση. Αυτή που δεν έχουν όλοι μαζί οι κυβερνήτες, οι δικαστές και οι γιατροί. Σας κολλάμε στον τοίχο με ένα ζελοτέϊπ.
Είμαστε καθαροί γι’ αυτό ζούμε μέσα στις υπόγες και χαρίζουμε.
Δίνουμε παραστάσεις στην πλατεία και χαίρονται τα παιδάκια και δεν έχουμε λεφτά.
Είμαστε αυτόδουλοι της καλοσύνης. Ξέρουμε να δημιουργούμε όχι να καταστρέφουμε. Ξενυχτάμε μέρα νύχτα και φτιάχνουμε μονάχοι τα όργανα μας.
Οι άλλοι σπάνε λάμπες και μπουκάλια, εμείς τα καθαρίζουμε με σκούπες. Οι σκουπιδιάρηδες είναι μαζί μας και όλοι οι άνθρωποι του πλανήτη.
Ρωτήστε στην περιοχή των Εξαρχείων που μας ξέρει. Μας αγαπάνε όλοι. Ρωτήστε αν χρωστάμε τίποτα και σε κανένα. Σε όλους έχουμε δώσει παραπάνω.
Μπακάληδες, ψιλικατζήδες, περιπτεράδες, ταβερνιάρηδες μας εκτιμάνε.
Χαρίζουμε το γέλιο, αγάπη και ευτυχία.
Κάναμε τους γέρους να αισθάνονται παιδιά.
Τα πρεζόνια να κόψουνε την άσπρη και να γελάνε.
Εγώ που το’ χω ξεκινήσει δεν έδειρα ποτέ και πουθενά κανένα.
Με έχουν περάσει από όλα τα μπουντρούμια και το κορμί μου είναι γεμάτο πληγές.
Τα όπλα μου είναι πιστολάκια και νταούλια απ’ αυτά που παίζουν τα παιδάκια, παίζει και η μικρή μου κόρη.
Όταν όλοι εσείς κολλάτε αφίσες και γεμίζετε σκουπίδια την Αθηνά εγώ σας πολεμάω με μια ζωγραφιά στον τοίχο του σπιτιού μου. Εκεί που ήταν βόθρος και μπάζα και ουρλιάζανε τα κομπρεσέρ.
Εκεί μένω τώρα, τρία χρόνια μαζί με την μικρή μου κόρη, φιλοξενώντας κι άλλους που δεν είχανε να φάνε και πού να κοιμηθούνε.
Και δε φοβάμαι να δώσω τη διεύθυνση μου, την ξέρουν όλοι
ΑΡΑΧΩΒΗΣ 41 ΕΞΑΡΧΕΙΑ.»

Νικολας Ασιμος

Ἑνὸς λεπτοῦ σιγή 

Ἐσεῖς ποὺ βρήκατε τὸν ἄνθρωπό σας
κι ἔχετε ἕνα χέρι νὰ σᾶς σφίγγει τρυφερά,
ἕναν ὦμο ν᾿ ἀκουμπᾶτε τὴν πίκρα σας,
ἕνα κορμὶ νὰ ὑπερασπίζει τὴν ἔξαψή σας,

κοκκινίσατε ἄραγε γιὰ τὴν τόση εὐτυχία σας,
ἔστω καὶ μία φορά;

Εἴπατε νὰ κρατήσετε ἑνὸς λεπτοῦ σιγή

γιὰ τοὺς ἀπεγνωσμένους;

Ντίνος Χριστιανόπουλος

Εκείνοι σ' αγάπησαν εδώ.

Άκου, μάτια μου, το μυστικό που θα σου πω και άκου το προσεχτικά. Στον φθαρτό κόσμο που ζούμε, δεν είμαστε μόνοι. 

Υπάρχει μια κατηγορία πλασμάτων που τα λένε αερικά. Ξέρω τι φαντάζεσαι  και τι ιστορίες σκαρώνει ήδη ο λογισμός σου. Φαντάζεσαι άυλα πλάσματα, διάφανα, με μακριά φορέματα και λυτά μαλλιά να πέφτουν στους ώμους και να τρέχουν σε λιβάδια με παπαρούνες, μαργαρίτες και χαμομήλια. 

Να έβλεπες πώς χαμογελώ τώρα, γιατί κάποτε κι εγώ τα ίδια πίστευα αλλά έκανα λάθος. 

Βλέπεις, τα αερικά είναι άνθρωποι σαν εμένα κι εσένα. Γήινα πλάσματα, με ελαττώματα και προτερήματα όπως όλοι μας, δηλαδή. Ζουν ανάμεσά μας. Μπορεί να είσαι εσύ, εγώ, ο φίλος σου, η μητέρα ή η αδελφή σου, ο άνθρωπος που ερωτεύτηκες, αυτός που νιώθεις ότι κάπου, κάποτε, συνάντησες και άφησε το στίγμα του πάνω σου. 

Άλλο πράγμα, μάτια μου, κάνει κάποιους ανθρώπους αερικά και αυτό είναι η ψυχή τους. 

Αν είχε χρώμα, θα ήταν χρυσαφιά. Αν ήταν μέρος να ζει κανείς, θα ήταν θάλασσα ακύμαντη και αν ήταν φυσικό στοιχείο, θα ήταν άνεμος Λίβας και Βαρδάρης μαζί.

 Αερικά είναι εκείνοι οι άνθρωποι που δεν φοβούνται να σου δώσουν την ψυχή τους, να σε αγαπήσουν και να σε ερωτευτούν. Ανοίγουν την αγκαλιά τους κι ας ξέρουν πως θα τους ρουφήξουν κάθε ανάσα τους, δίχως αυτοί να πάρουν τα ίσα. 

Θα σου δώσουν ξανά και ξανά, ό,τι έχουν. 

Τα καλύτερα από εκείνους και μετά, μια μέρα θα φύγουν. 

Όχι γιατί δεν σ’ αγάπησαν αλλά γιατί μόνο εκείνοι σε αγάπησαν εδώ, θα πω παραφράζοντας αγαπημένο τραγούδι. 

Θα μαζέψουν την πικρία, την απογοήτευσή τους και θα κατηγορήσουν τους εαυτούς τους για ό,τι δεν πήγε καλά. 

Μετά, θα φορέσουν το πιο καλό τους χαμόγελο και θα βγουν στον κόσμο, δίχως να φοβούνται ότι θα πληγωθούν ξανά.

 Ξέρουν ότι αυτό θα συμβεί και πάλι.

 Βλέπεις, τα αερικά ταξιδεύουν με τον αέρα. 

Δεν τα φοβίζουν τα μεγάλα ύψη, δεν τα φόβισαν ποτέ. 

http://natasagoutzikidou.blogspot.gr/2016/03/blog-post_15.html

The Music Played - Matt Monro

Paul Weller - You Do Something To Me

GUNS N' ROSES - Don't Cry (HQ Sound, High Definition, Lyrics)

Γῆ τῶν ἀπουσιῶν-Κική Δημουλά (Aπόσπασμα)

Γῆ τῶν ἀπουσιῶν-Κική Δημουλά (Aπόσπασμα)

Τώρα θὰ κοιτάζεις μία θάλασσα

.

Ἡ διάθεση νὰ σὲ ἐντοπίσω

στὴ συστρεφόμενη ἐντός μου γῆ τῶν

ἀπουσιῶν

ἔτσι σὲ βρίσκει:

πικρὴ παραθαλάσσια ἀοριστία.

Θὰ κοιτάζεις μία ἔρημη θάλασσα.

Σ᾿ ἕνα ἀβαθῆ σου στεναγμὸ βούλιαξε ἕνα

 βαπόρι

Ἡ σκέψη σου, μετὰ ἀπὸ τόση θάλασσα,

κατέβηκε ἀπὸ γλάρος,

βάζει τὸ δέρμα τῆς προσαρμογῆς καὶ χάνεται.

Στὴν ψυχή σου δὲν φθάνει κανεὶς

οὔτε διὰ ξηρᾶς οὔτε διὰ θαλάσσης.

Τα λιανοτράγουδα - Χρήστος Θηβαίος & Μαίρη Μπρόζη (Στην υγειά μας Alpha)...

Αν μ’ αγαπάς κι είν’ όνειρο, ποτέ να μην ξυπνήσω
γιατί με την αγάπη σου ποθώ να ξεψυχήσω.

Abrázame

Μη φωνάζεις σε παρακαλώ...

Μη φωνάζεις σε παρακαλώ!

Μη φωνάζεις!
Όλοι οι άνθρωποι φωνάζουν...

Είναι ωραία να μιλάνε σιγά...
Άκου! Μιλάει η Θάλασσα...
Ξέρεις τι λέει;
Ελευθερία λέει...

Ελευθερία λέει...

Κατερίνα Γώγου

«Σαν να διάλεξες».

Παρασκευὴ εἶναι σήμερα θὰ πάω στὴ λαϊκὴ
νὰ κάνω ἕναν περίπατο στ᾿ ἀποκεφαλισμένα περιβόλια
νὰ δῶ τὴν εὐωδιὰ τῆς ρίγανης
σκλάβα σὲ ματσάκια.Πάω μεσημεράκι ποὺ πέφτουν οἱ τιμὲς τῶν ἀξιώσεων
βρίσκεις τὸ πράσινο εὔκολο
σὲ φασολάκια κολοκύθια μολόχες καὶ κρινάκια.

Ἀκούω ἐκεῖ τί θαρρετὰ ἐκφράζονται τὰ δέντρα
μὲ τὴν κομμένη γλῶσσα τῶν καρπῶν
ρήτορες σωροὶ τὰ πορτοκάλια καὶ τὰ μῆλα
καὶ παίρνει νὰ ροδίζει λίγη ἀνάρρωση
στὶς κιτρινιάρικες παρειὲς
μιᾶς μέσα βουβαμάρας.

Σπάνια νὰ ψωνίσω. Γιατὶ ἐκεῖ σοῦ λένε διάλεξε.
Εἶναι εὐκολία αὐτὴ ἢ πρόβλημα; Διαλέγεις καὶ μετὰ
πῶς τὸ σηκώνεις τὸ βάρος τὸ ἀσήκωτο
ποὺ ἔχει ἡ ἐκλογή σου.

Ἐνῷ ἐκεῖνο τὸ ἔτυχε τί πούπουλο. Στὴν ἀρχή.
Γιατὶ μετὰ σὲ γονατίζουν οἱ συνέπειες.
Ἀσήκωτες κι αὐτές. Κατὰ βάθος εἶναι σὰν νὰ διάλεξες.
Τὸ πολὺ ν᾿ ἀγοράσω λίγο χῶμα. Ὄχι γιὰ λουλούδια.

Γιὰ ἐξοικείωση.
Ἐκεῖ δὲν ἔχει διάλεξε. Ἐκεῖ μὲ κλειστὰ τὰ μάτια.

CoverPhoto: Η αγορά (1957), Χρόνης Μπότσογλου

http://www.o-klooun.com/anadimosiefseis/kiki-dimoula-san-na-dialekses

http://aienaristeyein.com/2016/03/06/%CE%BA%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%AC-%CF%83%CE%B1%CE%BD-%CE%BD%CE%B1-%CE%B4%CE%B9%CE%AC%CE%BB%CE%B5%CE%BE%CE%B5%CF%82/

Ήτανε Λάθος ...

Εξομολόγηση...

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ

Σ΄ ένα κομμάτι άσπρο χαρτί
αποκαλύπτω τον εαυτό μου.
Παραδίδω την ψυχή μου
στα ταξίδια του νου
σε κόσμους του όνειρου.
Μια ανεξήγητη δύναμη 
μού κινεί τα χέρια και γράφω ... 
με τη μέθη της ποίησης
Λέω να ξεπλύνω 
τα τελευταία μου κρίματα
Χωρίς γουλιά στο στόμα μου
εγκαταλείπω ό,τι έζησα 
το αγκάθι που με ματώνει 
και περνάω στον άλλο μου κόσμο
στης αθωότητας τα σκιρτήματα
Αποφορτίζομαι....
Νιώθω ήρεμη.
Περνώ στη στοχαστική της συγχώρεσης 
στο φιλί της Ανάστασης.
Επιτέλους !
Αναπνέω την ομορφιά της αγάπης .

Soula Maropaki 26/2/16

Ποίηση ψυχής...

Αλέξανδρος Τζουγανάκης - Το Παραμύθι Μας

Eιναι Παραμύθι της ψυχής το Αυτονόητο; Eίναι παραμύθι η αλήθεια του Σ'ΑΓΑΠΑΩ γιατι ξέχασες την ψυχή σου μέσα μου; Eίναι Παραμύθι οι στιγμές που αφήνεσαι με όποιο τίμημα; Eίναι παραμύθι το ανεξίτηλο των Ατίθασων;

You give me love _ Marietta Fafouti Feat Gautier (Official Video)

Στο γλυκόλαλο δοξαστικό
των πρωινών πουλιών
είπα να σταθώ.
Μα η πλεούμενη φωνή σου
με σέρνει από κύμα σε κύμα
με περπατάει μ' ανάστατα βήματα
από βουνοκορφή σε βουνοκορφή.

Στις ποικιλίες των χρωμάτων
και των ονείρων σου
ακουμπώ τα θέλω μου.
Σε λευκά χαρτιά
φωνάζω τον ανατέλλοντα ήλιο σου
την μεταμεσονύχτια ώρα
μου τον δύεις.

Ματαιωμένες συναντήσεις
κάτω απ' τα λόγια
πέρα απ' τις πράξεις
έξω απ' τις χειρονομίες.
Και μέσα στην απουσία
το ομορφότερο δάσος.

Αποσιώπησε τον βροχή
απ' τον υπόλοιπο κόσμο
και χάρισέ τον μου
ουράνιο τόξο
στον δικό μου ουρανό.

~στέλλα βρακά~

Ο μ αγαπάς κι η σ αγαπώ

Είναι ανώφελο να μιλάς γι' αγάπη, γιατί η αγάπη έχει τη δική της γλώσσα και μιλάει από μόνη της. - Πάολο Κοέλο

Κι ύστερα μου μιλάς

Κι ύστερα μου μιλάς για κάποιο αστέρι
κι ύστερα για μιαν άνοιξη μιλάς
φέρε μου πίσω την αυγή
και πάρε μου την νύχτα.

Θάλασσα πλατιά...

Θάλασσα πλατιά, σ' αγαπώ γιατί μου μοιάζεις
θάλασσα βαθιά, μια στιγμή δεν ησυχάζεις
λες κι έχεις καρδιά, την καρδιά μου τη μικρούλα τη φτωχειά.

Όνειρα τρελά που πετούν στο κύμα πάνω
φτάνουν στην καρδιά
και τα νιάτα μας ξυπνάνε όνειρα τρελά
και οι πόθοι φτερουγίζουν σαν πουλιά.

Έχω έναν καημό που με τρώει γλυκά και με λιώνει
έχω ένα καημό
θα 'ρθω να στον πω αδερφή μου εσύ θάλασσα που σ' αγαπώ.

Κύματα πουλιά στα ταξίδια σας που πάτε τα αλαργινά 
την κρυφή μου λύπη πάρτε
κι απο 'κει μακριά να μου φέρετε κι εμένα τη χαρά.
Θάλασσα πλατειά.

«Ο Ανοιχτός Νους»

Απόψε, μου φάνηκε σα να κλείδωσα το νου και την καρδιά μου
καθώς έγερνα αργά στο προσκεφάλι,
σα να ’θελα να φυλάξω καλά αυτά που μου ψιθύρισες,
τις ώρες που με ταξίδευες στη λευτεριά.
Κι έπλεξα σφιχτά τα χέρια στο στήθος,
στοιχηματίζοντας αυστηρά με τον εαυτό μου,
το αύριο να ’ναι καλύτερο.

Απόψε, στάθηκαν απέναντί μου οι άλλοι,
οι φορτωμένοι με θεωρίες, συγχυσμένοι
απ` τις φυλλάδες του καθωσπρεπισμού,
που, πριν γνωρίσουν τον εαυτό τους
βάλθηκαν να καταλάβουν τους άλλους!
Κι ανακάλυψα τη διαφορά στη μαγεία των λόγων σου!
Καταπιάστηκες με τη ζωή, περπάτησες στη ράχη της ,
ακροβατώντας ανάμεσα στον πλούτο και τη φτώχεια,
στην ομορφιά και την ασχήμια.

Δεν μπήκες σε καλούπια, δεν υπέταξες το λόγο σου
στη σκέψη του άλλου, αλλά ο δικός σου ανοιχτός νους,
παρήγαγε έναν λόγο ασυγκράτητο από μια γεμάτη καρδιά.
Κράτησα ό,τι με άγγιξε από τον τρόπο σου
και κοιμήθηκα, ταξιδεύοντας σ” έναν κόσμο
που ήξερε πια να ψάχνει τον άνθρωπο,
που έμοιαζε στο δικό σου μόχθο ν” ανακαλύψει
το νόημα της ζωής!

Και στα χέρια, που γερά στο στήθος κρατούσα,
άνθισε ο σπόρος της ακατάβλητης επιμονής σου,
να γίνουμε άνθρωποι!

Νίκος Καζαντζάκης

Carte Postale: Rio (Official Video) [The Sound Of Everything]

Now, the train is leaving far away
oh my baby baby I'm begging you to stay.
Ηold my hand and we can walk away
looking into your eyes so I can see you pray

Όμως, δε μαθαίνουν παρά μονάχα όσοι είναι σε θέση να πονούν. 

Η οδύνη, η αποτυχία, η αμαρτία σε κάνουν καλό μαθητή.

 Μαθητής που μαθαίνει, και επειδή μαθαίνει μεταμορφώνεται. 

Για να καρπίσει τους σπόρους το μέσα χώμα σου πρέπει να σκαφτεί. Τίποτα δε σκάβει βαθύτερα, τίποτα δεν ξεριζώνει σαν ζιζάνια τις ψευδαισθήσεις, τίποτα δε σε κάνει δεκτικότερο όσο ο πόνος και η συντριβή. 

Πρέπει να έχεις απελπιστεί από τα δικά σου για να ακούσεις τον άλλον, για να γυρέψεις το δάσκαλο. 

Πρέπει να έχεις απελπιστεί για να γυρέψεις την ελπίδα. Πρέπει να έχεις φτάσει στην απόγνωση για να γυρέψεις τη γνώση."

Μάρω Βαμβουνάκη