Την μοίρα μου την κάθισα στη σέλα
Σαν έφηβος θα τρέχω συνεχώς και τώρα και στο
μέλλον
Όρθιος πάνω στους αναβολείς.
Διαθέτω αθανασία αρκετή
Για να κυλά το αίμα μου ανάμεσα στις εποχές.
Πρόθυμα τη ζωή μου θα'δινα
Για μια ζεστή και σίγουρη γωνιά,
Αν μια ιπτάμενη βελόνα δεν με γυρνούσε
Μέσα στον κόσμο σαν κλωστή.
~Αρσένι Ταρκόφσκι

Βρίσκεσαι Παντού...

INXS - By My Side

Απόσπασμα από τα γράμματα του Παλαμά προς τη “Ραχήλ”

“Επέρασα μια νύχτα, τη νύχτα της Δευτέρας προς την Τρίτη, με το λυρικό, το μεθυστικό πυρετό της ενθύμησής σου. 

Το δειλινό της Δευτέρας μου το εξακολούθησε και μου το συμπλήρωσε η νύχτα ίσα με τα ξημερώματα της Τρίτης, με όλη την αχαλίνωτη ελευθερία της φαντασίας, με όλη την ωραία, την ηδονόπαθη, τη λογική, τη βαθυστόχαστη, την τρομαχτική, την εντατική ασυναρτησία του ονείρου (…) 

Μα πως μου παρουσιάζοσουν εσύ, όνειρο του ονείρου μου, είναι αδύνατο να σου παραστήσω. Δε με βοηθά η σκέψη μου, ούτε η γλώσσα μου, ούτε η πέννα μου (…) 

Πώς ήθελα να πεθάνω και πώς ήθελα να αναστηθώ στη χώρα των πνευμάτων μαζί σου για να πραγματοποιηθεί μια για πάντα το όνειρο το άλλο, το όνειρο που ξέρεις από τους στίχους των τραγουδιών της Ραχήλ (…) 

Έτσι τη νύχτα αυτή την τόσο αλλόκοτη, ανέκφραστη και ωραία της αϋπνίας μου έπεφτα, μια δυο τρεις δέκα φορές στα πόδια σου, φεγγόβολα, σαν όλο το κορμί σου… 

Συγχώρησε τον ποιητή που όσο προχωρούν τα χρόνια του, τόσο περισσότερη νύχτα έχει, μα και περισσότερο φως.... 

 Είναι να μην βρει χαραμάδα το  παράπονο της ψυχής. 

Και το περίεργο είναι πως  μπορεί να  κάνει στάση και να ψηλαφίζει γεγονότα που δεν είναι τόσο σημαντικά. 

Μπορεί να κλάψεις περισσότερο για το σημάδι μιας γρατσουνιάς, παρά για τη χαρακιά μιας ακόμα βαθιά επουλωμένης

(επουλωμένη;) 

πληγής

Αλκυόνη Παπαδάκη

Blues Falling Down Like a Rain ~ Kenny Neal

Maybe I Maybe You...Scorpions...

Ίσως εγώ ίσως εσύ
μπορούμε να κάνουμε μια αλλαγή στον κόσμο
προσπαθούμε να φτάσουμε σε μία ψύχη
που είναι κάπως χαμένη στο σκοτάδι

Ίσως εγώ ίσως εσύ
μπορούμε να βρούμε ένα κλειδί για τα αστέρια
να πιάσουμε το πνεύμα της ελπίδας
να σώσουμε μία ανέλπιστη καρδιά

Κοιτάς ψηλά στον ουρανό
με όλα αυτά τα ερωτήματα στο μυαλό
το μόνο που χρειάζεσαι είναι να ακούσεις
τη φωνή της καρδιάς σου

Σε ένα κόσμο γεμάτο πόνο
κάποιος φωνάζει το όνομά σου
γιατί να μην το πραγματοποιήσουμε
ίσως εγώ ίσως εσύ

Ίσως εγώ ίσως εσύ
απλά ονειρευόμαστε μερικές φορές
αλλά ο κόσμος θα ήταν ψυχρός
χωρίς ονειροπόλους σαν εσένα

'Ισως εγώ ίσως εσύ
είμαστε απλά ιππότες της αγάπης
γεννημένοι να μεταφέρουμε τη φλόγα
φέρνοντας αγάπη στο σκοτάδι

Ο βράχος. Η πάνοπλη θάλασσα. Χρόνος βαθύς, πληρωμένος. Ταλαιπωρημένη δόξα. Σκαλιά και σκαλιά σκαλισμένα στην πέτρα. Ο βράχος στον βράχο. Τα σιωπηλότερα λόγια. Οι βουβές συναντήσεις αντίκρυ στη θάλασσα ή μέσα στο φεγγάρι. Εδώ, που διακρίνονται τα αδιάψευστα όρια όλων των χωρισμών και των αιώνων. Εδώ, οι άγριες συκιές, οι άγριες πέτρες. Οι ξεχασμένες γωνιές, οι μισοτελειωμένες μνήμες, οι έρωτες, το κλεισμένο πηγάδι. Εδώ η νύχτα η πιο μεγάλη, η αγιασμένη απ’ τ’ άστρα. Η πέτρα η αφομοιωμένη απ’ το σκοτάδι. Η πέτρα που γλυστρά, γλυμμένη απ’ το πέρασμα τόσων στρατιωτών. Ο κώδικας της πέτρας. Το πέτρινο καράβι, η Μονοβασιά. Κι ο έρωτας. Το άλλο πέτρινο καράβι, το αταξίδευτο, το χιλιοταξιδεμένο στους ψηλότερους πόντους…
Γ. Ρίτσος

Ο κόσμος σου να είμαι εγώ

Στίχοι: Νίκος Γκάτσος
Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις
Πρώτη εκτέλεση: Αλίκη Καγιαλόγλου

Πάλι μεγάλα λόγια κι υπερβολές
πάλι μεγάλα λόγια μου ξαναλές.

Όποιος χωρίς δαιμόνους δαιμονίζεται
πάει μια δεξιά, μια αριστερά,
ποτέ δεν πάει μπροστά.

Λόγια γνωστά και ίδια λόγια αδειανά
ατέλειωτα ταξίδια στο πουθενά.

Όποιος χωρίς ανέμους ανεμίζεται
πάει μια ψηλά, μια χαμηλά,
ποτέ δεν πάει σωστά.

Αν μ'αγαπάς κι αν θες να σ'αγαπώ
σταμάτα να σκορπάς το άνθος σου και τον καρπό.

Μαζί μου θέλω σεμνά να περπατάς
αλλού να μην κοιτάς
ο κόσμος σου να είμαι εγώ.

Πάλι μεγάλα λόγια κι υπερβολές
πάλι μεγάλα λόγια μην ξαναλές.

Όποιος χωρίς φεγγάρια φεγγαριάζεται
πάει μια κρυφά, μια φανερά
ποτέ δεν πάει στρωτά.

Αν μ'αγαπάς κι αν θες να σ'αγαπώ
σταμάτα να σκορπάς το άνθος σου και τον καρπό.

Μαζί μου θέλω σεμνά να περπατάς
αλλού να μην κοιτάς
ο κόσμος σου να είμαι εγώ.

Ο χορός του κορυδαλλού

Μου βάσταξες τις σκαλωσιές του ήλιου – ώσπου αναλήφθηκα.
Είδα τον κόσμο από το ύψος του τελευταίου φωτός.
Είσαι συ, που με βοήθησες ν' ανακαλύψω λοιπόν
πως ο κόσμος γυρίζει έξω απ' τη νύχτα.
Πως ο άνθρωπος είναι ένα σύστημα ήλιου. Πως όλα
τα κύτταρά μου είναι λίμνες που αναδίνουνε φως.
Κι είσαι συ που με βοήθησες ν' ανακαλύψω πως τ' αστέρια είναι
πεντάγραμμα,
πως τ' αυτιά δεν ακούν, πως δε νιώθουν τα δάχτυλα
τη μωβ απόχρωση της πέτρας όταν δύει ο ήλιος.
Και πως ο ήλιος αυτός είναι ο μέγας εξουσιοδοτημένος του στερεώματος,
να 'ναι ο πανταχού παρών – σ' όλα τα βάθη του.
Να βρίσκει χιλιάδες φλεβίτσες και να διακλαδίζεται μες στο γρανίτη,
να φορεί στέφανο χρυσό στο κεφαλάκι του βρέφους
που περιμένει το πλήρωμά του στο σκοτάδι της μήτρας,
ν' αναβλύζει απ' τα βάθη των θαλασσών,
να κυκλοφορεί μες στα χρώματα των ζωγράφων
και μες στους στίχους των ποιητών
και μες στα πόδια που χορεύουν
και μες στους ήχους του «αλληλούια».Κι η σιωπηλή παρουσία σου μ' έμαθε πως σιωπή δεν υπάρχει.
Άκουσα να θροΐζει η ψυχή σου όπως ένας πευκώνας το καλοκαίρι.
Τα δάχτυλά σου μ' αγγίξαν σαν ένα σμήνος πουλιών.
Κι όταν χαμογελάς ακούω μιαν άρπα.
Κι όταν σκέφτεσαι ακούω που σκέφτεσαι.
Κι όταν αγαπάς τα παιδιά που ευλόγησεν ο Ιησούς, πάλι, ακούω.
Κι ακούω το ρόδινο σύννεφο όταν ακουμπάει στο βουνό.
Κι ακούω το στάχυ όταν πίνει μια σταγόνα νερού.
Κι όταν τη νύχτα κοιτάζεις τον ουρανό
ακούω τ' αστέρι που πλέει μες στο βλέμμα σου.

Κι είναι αυτό που ακούω πολύ δυνατότερο
απ' αυτό που γράφω κι απ' αυτό που μπορώ να σου ειπώ.
Όλα είναι γραμμένα. Αρκεί να μπορεί να διαβάζει η καρδιά
τα ψηφία της κτίσεως. Οι στίχοι είναι αντίλαλοι.
Απόψε τελειώσανε όλες οι λέξεις μου.
Ακούω το ποτάμι ζητώντας να ξεκλέψω τα λόγια του.
Αφουγκράζομαι στο άπειρο το χαίρε των κόσμων
που παραπλέουν ο ένας τον άλλο – χαιρετιώνται κι αποχωρίζονται.
Αλλά η γλώσσα του σύμπαντος έχει μια μόνο λέξη.
Όλα λένε: «Αγάπη». Κι όταν γράφω «αγάπη» δεν έχω πια άλλο.
Αλλά εγώ σ' αγαπώ. Και γι' αυτό κομματιάζω
τη λέξη «αγάπη» σε χιλιάδες ρινίσματα
και ζυμώνω τα χρώματα, όχι σα να 'ναι να ειπώ ή να γράψω,
αλλά
σα να 'μαι ο παντοκράτορας ενός μεγάλου περβολιού
και να θέλουν τα χέρια μου να υφάνουνε κρίνα.

Είσαι εσύ, που με φύσηξες σαν ένας αγέρας απ' τα ανοιχτά του Θεού.
Το νερό σου περίσσεψε κάτω στις ρίζες μου κι έκαμε
ν' ανοίξει η ψυχή μου σαν μια φωτεινή φυλλωσιά,
κι είμ' εγώ που σου ετοίμασα στέγη.
Το Μάρτη σε στεφάνωσα με χελιδόνια.
Κι έκαμα να φυτρώσουνε κάτω στο γύρο του φουστανιού σου αγριολούλουδα,
που κυνηγιούνται σαν φώτα πολύχρωμα όταν χορεύεις
ή όταν ονειρεύεσαι πως χορεύεις και τινάζεσαι ανάλαφρα
σα να ζητάς να πιαστείς απ' το υπέρτατο φως.

Δεν ξέρω τι θα 'πρεπε να σου γράψω, τι να σου ειπώ.
Πρέπει να 'ναι μεγάλος ο κήπος που θα σε περπατήσω.
Κι ευτυχώς που είναι ο κόσμος απέραντος και τον έχουμε όλοι μαζί
και μπορεί να διαλέξει κανείς ό,τι θέλει.
Θα τυλίξω στα δάχτυλά μου τα νήματα του νερού,
θα ξεδιαλέξω το μετάξι του ήλιου απλώνοντάς τον πάνω σε άνθη
αχλαδιάς,
θα βγάλω το μπρισίμι απ' το ζέφυρο,
να σου φτιάξω ένα ένδυμα γάμου.
Απόψε σε παντρεύω με την αιωνιότητα.
Περνώ το χρυσό δαχτυλίδι της ποίησής μου στο δάχτυλό σου.
Περνώ στα μαλλιά σου ένα στέφανο λεμονιάς
που στάζει χαραυγή και δροσιά, που στάζει αγάπη.
Το 'χω κομμένο από την παιδική αστροφεγγιά της καρδιάς μου.
Ο ουρανός μοναχά το' χει αγγίξει. Σ' το πρόσφερα σήμερα.
Περπάτησα όλο το Μάη μ' ανοιγμένα τα χέρια μου.
Η ψυχή μου ξεχείλιζε και τη μάζευα
όπως ξεχειλίζει μια κούπα νερό,
όπως ξεχειλίζει το φως σ' έναν κόρφο ξεκούμπωτο.
Δίπλωσα στην παλέτα μου το ουράνιο τόξο,
ανάλυσα της δύσης το βυσσινί μέσα στη φούχτα μου,
να σε φτιάξω να ταιριάζεις με τη δημιουργία του Θεού.

Κι όχι όπως μοιάζει το ένα αστέρι με το άλλο.
Να ξεχωρίζεις στην παγκόσμια τάξη.
Και πάντοτε να χορεύεις μ' ένα φουστάνι ουρανό,
μ' έναν θύσανο ήλιου ολόγυρα στα μαλλιά σου,
με τα χέρια σου ν' ανεβαίνουν ανάλαφρα, όμοια
με δυο κρίνους που προσφέρονται στην Παναγία την άνοιξη. 

Από τη συλλογή Ο χρόνος και το ποτάμι (1957) του Νικηφόρου Βρεττάκου

Καὶ νὰ ποὺ φτάσαμε ἐδῶ
Χωρὶς ἀποσκευὲς
Μὰ μ᾿ ἕνα τόσο ὡραῖο φεγγάρι
Καὶ ἐγὼ ὀνειρεύτηκα ἕναν καλύτερο κόσμο Φτωχὴ ἀνθρωπότητα, δὲν μπόρεσες
οὔτε ἕνα κεφαλαῖο νὰ γράψεις ἀκόμα
Σὰ σανίδα ἀπὸ θλιβερὸ ναυάγιο
ταξιδεύει ἡ γηραιά μας ἤπειρος
Ἀλλὰ τὰ βράδια τί ὄμορφα
ποῦ μυρίζει ἡ γῆ

Βέβαια ἀγάπησε
τὰ ἰδανικά της ἀνθρωπότητας,
ἀλλὰ τὰ πουλιὰ
πετοῦσαν πιὸ πέρα
Σκληρός, ἄκαρδος κόσμος,
ποῦ δὲν ἄνοιξε ποτὲ μίαν ὀμπρέλα
πάνω ἀπ᾿ τὸ δέντρο ποὺ βρέχεται
Ἀλλὰ τὰ βράδια τί ὄμορφα
ποῦ μυρίζει ἡ γῆ

Ὕστερα ἀνακάλυψαν τὴν πυξίδα
γιὰ νὰ πεθαίνουν κι ἀλλοῦ
καὶ τὴν ἀπληστία
γιὰ νὰ μένουν νεκροὶ γιὰ πάντα
Ἀλλὰ καθὼς βραδιάζει
ἕνα φλάουτο κάπου
ἢ ἕνα ἄστρο συνηγορεῖ
γιὰ ὅλη τὴν ἀνθρωπότητα

Ἀλλὰ τὰ βράδια τί ὄμορφα
ποῦ μυρίζει ἡ γῆ
Καθὼς μένω στὸ δωμάτιό μου,
μοῦ ᾿ρχονται ἄξαφνα φαεινὲς ἰδέες
Φοράω τὸ σακάκι τοῦ πατέρα
κι ἔτσι εἴμαστε δύο,
κι ἂν κάποτε μ᾿ ἄκουσαν νὰ γαβγίζω
ἦταν γιὰ νὰ δώσω
ἕναν ἀέρα ἐξοχῆς στὸ δωμάτιο

Ἀλλὰ τὰ βράδια τί ὄμορφα
ποῦ μυρίζει ἡ γῆ
Κάποτε θὰ ἀποδίδουμε δικαιοσύνη
μ᾿ ἕνα ἄστρο ἢ μ᾿ ἕνα γιασεμὶ
σὰν ἕνα τραγοῦδι ποὺ καθὼς βρέχει
παίρνει τὸ μέρος τῶν φτωχῶν

Ἀλλὰ τὰ βράδια τί ὄμορφα
ποῦ μυρίζει ἡ γῆ!
Δῶς μου τὸ χέρι σου..
Δῶς μου τὸ χέρι σου

Τάσος Λειβαδίτης.

Cutting Crew - (I Just) Died In Your Arms

In Colors

Τα λουλούδια θ΄ανθίσουν στον κήπο σου,
αλλά αν δεν ανοίξεις το παράθυρο
δεν θα χαρείς ποτέ το άρωμά τους.
Τα χελιδόνια θα ξανάρθουν την Άνοιξη
αλλά αν μείνεις κλεισμένος στο υπόγειο
δεν θα ξέρεις καν πως τελείωσε ο χειμώνας.
Ο ήλιος σίγουρα θα ξαναβγεί αύριο,
αλλά αν δεν σηκώσεις τα μάτια στον ουρανό
οι ακτίνες δεν θα σου φωτίσουν το πρόσωπο.
Αν μείνεις ακίνητος, υπερβολικά ακίνητος
παύεις να είσαι άνθρωπος, γίνεσαι άγαλμα
και η ζωή παύει να κυλάει μέσα σου…..

Jorge Bucay.

Είσαι για ένα ταξίδι στ’ανοιχτά;
Είσαι για ένα ρίσκο;
Θελω να μου υποσχεθείς
πως δε θα πάρεις
μετεωρολογικό δελτίο.
Πως δε θα χεις μαζί σου
προμήθειες και αποσκευές.
Πως δε θα γεμίσεις
το πλεούμενο με σωσίβια.
Θα δέσουμε την άγκυρά μας
στα φτερά των γλάρων.
Και θα ορίσουμε τιμονιέρη μας
το πιο τρελό δελφίνι.
Θα σου χαρίσω
όλο το γαλάζιο του πελάγου.
Όλο το χρυσαφι του ήλιου.
Όλο το ροζ του δειλινού.
Να χεις χρώματα πολλά
να βάφεις τους πόθους και τις σκέψεις σου.
Θα γεμίσω τ’αμπάρι μας με ονειρα.
Να χεις πολλά.
Να μη φοβάσαι πως θα σου τελειώσουν.
Αν έχει λιακάδα θα απλώσουμε
τα δίχτυα της ζωής μας στην κουβέρτα
και θα μπαλώσουμε τις τρύπες
που μας ανοιξαν τα σκυλόψαρα.
Αν έχει βροχή θα βγάλουμε τη ψυχή μας
στ΄άλμπουρο να ξεπλυθεί.
Είσαι επιτέλους, για ένα ταξίδι στ ανοιχτά;
Για ένα ρίσκο;
Αλκυόνη Παπαδάκη

….Γιατί με λες απαισιόδοξη;
Ίσα ίσα που, όταν με ρώτησες για εκατοστή φορά τί είναι έρωτας, σου απέκρυψα τις απόψεις των θρήνων περί αυτού του αναθρώσκοντος αισθήματος.
Σου είπα ότι ο έρωτας είναι η ωραιότερη φωτογραφία που έβγαλε ποτέ της η μυθοποίηση, ότι είναι το πιό παγιδευτικό επιχείρημα που χρησιμοποίησε η φύση για να μας πείσει να δεχτούμε να υπάρξουμε.
Ότι παγιδευτήκαμε τόσο πρόθυμα, δείχνει πως η ζωή η ίδια είναι έρωτας.
Ο έρωτας. Ο μυστικός δείπνος του καθενός μας…

*Κική Δημουλά*

Να ξέρεις μωρό μου, πως όταν οι άνθρωποι πονάνε,

βγάζουν τον κακό τους εαυτό.

Γιατί νιώθουν πληγωμένοι,

γιατί κανένας δεν τους σκέπασε με τις φτερούγες του,

γιατί κανένας δεν τους αγάπησε ποτέ.

Όλη αυτή την έλλειψη της αγάπης την μετατρέπουν σε μίσος.

Αγάπη είναι και το μίσος, παιδί μου.

Μαύρη κατάμαυρη πονεμένη αγάπη που χρειάζεται γιατρειά….

Ρενα Ρωσση-Ζαΐρη

 Νομίζαμε πως γνωριζόμαστε καλά.
 

Μα όταν τα κουρασμένα ρούχα μας αρχίσανε να πέφτουν

 

Χωρίς προσχήματα ούτε ανταλλάξιμη παραφορά

 

Και μείναν τα κορμιά μας απροσποίητα

 

Φάνηκε καθαρά πόσο μακρύς ήταν ο δρόμος

 

Πόσο ήταν ο χρόνος μας πολιορκημένος, κι εμείς

 

Δυο άνθρωποι συνηθισμένοι, περίπου απροσπέλαστοι.

Τίτος ΠΑΤΡΙΚΙΟΣ

ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΟ ΓΕΛΙΟ ΚΑΙ ΤΟ ΔΑΚΡΥ-ΒΑΣΙΛΗΣ ΣΚΟΥΛΑΣ

Ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι....
σαλπάρει της ψυχής μου το καράβι...
εκεί συνάντησα και το δικό σου χάδι....
ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι....

Ανάμεσα στο γέλιο και το δάκρυ....
φεύγουν οι μέρες μα δε βρίσκουμε την άκρη...
εδώ συνάντησα και το δικό σου θαύμα....
ανάμεσα στο γέλιο και το κλάμα....

Ανάμεσα στον ήλιο και τη μπόρα....
βαδίζω μια μεγάλη ανηφόρα.......
εκεί βρεθήκαμε κι εμείς σε λάθος ώρα....
ανάμεσα στον ήλιο και την μπόρα....

Αέναη η πορεία μου

Αέναη η πορεία μου

Βρέχει πολύ απόψε...
ψάχνω την σχολική μου γομολάστιχα να σβήσω της μνήμης την αγρύπνια. Νύχτωσε κι έφερες ψυχρές στιγμές, απόμακρες. Κάνουν θόρυβο οι ηλιαχτίδες το χάραμα, σαν την λάμψη του κεραυνού στου ξημέρωμα την εξέγερση. Λάμψη ξαφνική του φάρου που ασταμάτητα λικνίζεται στο βράχο της αγάπης κι εσύ σε μια σκηνή θεάτρου.

Αέναη η πορεία μου, ταξιδεύει σαν αλήτης, μακριά από ελπίδες και πόθους, στην περιφέρεια της λήθης. Η μεγαλύτερη αμαρτία, η ασυγχώρητη, είναι όταν σκοτώνεις μέσα σε έναν άνθρωπο, την Αγάπη γράφει ο Ερρίκος Ίψεν.

Απόψε η ψυχή μου βαδίζει γυμνή στο βρόχινο θόρυβο της πόλης. Σε ψάχνω στα φώτα της πόλης, φεύγω, χάνομαι, βυθίζομαι όσο αντέχω στην λίμνη του χρόνου που περνάει από το κενό του απείρου. Αφουγκράζομαι τους ήχους της, για να φανεί η ομορφιά της μουσικής, το σθένος και της φωνής το ξάγναντο, το κάλεσμα στο άγνωστο, της έλλειψης της προσμονής και του καινούργιου που θα έρθει να σβήσει τα σκοτάδια.

Σοφία Ντρέκου

http://sophia-siglitiki.blogspot.gr/2015/11/aenai-H-poreia-moy.html

Τα λιανοτραγουδα -Φλερη Νταντωνακη,Δημητρης Ψαριανος

'..Αν μ'αγαπάς κι' είν' όνειρο, ποτέ να μην ξυπνήσω...
γιατί με τη αγάπη σου ποθώ να ξεψυχήσω..''

Liza Minelli Rent (1989)

Τα θαύματα θυμώνουν όταν δεν τα πιστεύεις

Τα θαύματα θυμώνουν όταν δεν τα πιστεύεις

Έπος καρδίας

Μετά σου το παν, νομίζω, προσηνές με μειδιά,
στον καθρέπτη των ματιών σου την χαράν αντανακλά.
Στάσου, φως μου, και ακόμη δεν σε είπα τα μισά
απ’ εκείνα που πιέζουν την ερώσαν μου καρδιά
και στα χείλη μου ορμούνε με μια μόνη σου ματιά.
Μη με ομιλής αν θέλης, μη με πης γοητευτικά
λόγια αγάπης και λατρείας. Φθάνει να ’σαι εδώ κοντά,
να σε λέγω πως σε θέλω, να σ’ εγγίζω, την δροσιά
του πρωιού που αναπνέεις ν’ αναπνέω· κι αν και αυτά
υπερβολικά τα βρίσκης, να σε βλέπω μοναχά! 

Κ. Π. Καβάφης

Αυτό...

Αυτό, που έκανες κάποτε κάποιον να γελάει, ήταν τυχαίο ή μπορείς να το ξανακάνεις; Αυτό, που άκουσες τότε το πρόβλημα του άλλου και του χαμογέλασες αισιόδοξα, μπορείς άραγε να το ξανακάνεις; Αυτό, που έκλαψες στον πόνο εκείνου παρηγορώντας τον, ήταν θέατρο ή μπορείς να το επαναλάβεις; Αυτό, που στάθηκες όρθιος τότε προτάσσοντας τα στήθια σου, όταν όλοι οι άλλοι είχαν λυγίσει, θέλεις ειδικές συνθήκες για να ξαναγίνει; Αυτό, που αγκάλιασες εκείνον το μοναχικό τύπο, τότε πριν πηδήξει στο γκρεμό της μελαγχολίας του και του έδωσες πίσω τη ζωή του, το ‘χεις ή απλά σου βγήκε; Αυτό, που άφησες το άρωμά σου στα σεντόνια σε εκείνο το κρεβάτι, άσχετα αν είναι ακόμα και δικό σου κρεβάτι, σου λέει κάτι για την προσφορά σου στο άτομο που ακόμα σε μυρίζει; Αυτό, που περπατούσες κάποτε με το κεφάλι ορθό, σκορπίζοντας τριγύρω την αύρα σου επειδή αγαπούσες τη ζωή, ενώ τώρα σε έμαθαν να αγαπάς το φόβο, μπορείς να το ξανακάνεις; Αυτό, το «μαζί σου» που βρυχήθηκες τότε, και ας ήταν χαμένη η υπόθεση, θυμάσαι, είχες συναίσθημα και το είχες πει, μπορείς να τα ξαναζήσεις; Όλα αυτά, που στιγμιαία κάποτε τα έκανες, χωρίς ίσως να τα καταλάβεις, και που τώρα τα ψάχνεις στις αναμνήσεις σου, έχεις πάρει είδηση ότι είναι όλα αυτά που σε χαρακτηρίσανε άνθρωπο; Και όλα αυτά, αν από στιγμιαία τα κάνεις συνειδητά επαναλαμβανόμενα, μήπως λέω, είναι αυτά που λέμε στις ιστορίες μας για τους ανθρώπινους γίγαντες που πέρασαν;
Δημήτρης Νομικός
https://www.facebook.com/notes/dimitris-nomikos/%CE%B1%CF%85%CF%84%CF%8C/1260212277329221

Ἀργοπεθαίνει ὅποιος γίνεται σκλάβος τῆς συνήθειας,
ἐπαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τὶς ἴδιες διαδρομές,
ὅποιος δὲν ἀλλάζει περπατησιά,
ὅποιος δὲν διακινδυνεύει ν᾿ ἀλλάξει χρῶμα στὰ ροῦχα του,
ὅποιος δὲν μιλᾶ σὲ ὅποιον δὲν γνωρίζει.

Ἀργοπεθαίνει ὅποιος ἀποφεύγει ἕνα πάθος,
ὅποιος προτιμᾶ τὸ μαῦρο γιὰ τὸ ἄσπρο
καὶ τὰ διαλυτικὰ σημεῖα στὸ «Ι»
ἀντὶ ἑνὸς συνόλου συγκινήσεων ποὺ λαμποκοποῦν τὰ μάτια,
ποὺ μετατρέπουν ἕνα χασμουργητὸ σὲ ἕνα χαμόγελο,
ποὺ κάνουν τὴν καρδιὰ νὰ κτυπᾶ στὸ λάθος καὶ στὰ συναισθήματα.

Ἀργοπεθαίνει ὅποιος δὲν ἀναποδογυρίζει τὸ τραπέζι,
ὅποιος δὲν εἶναι εὐτυχισμένος στὴ δουλειά του,
ὅποιος δὲν διακινδυνεύει τὴ βεβαιότητα γι᾿ ἀβεβαιότητα
γιὰ νὰ κυνηγήσει ἕνα ὄνειρο,
ὅποιος γιὰ μιὰ φορὰ τουλάχιστον στὴ ζωή του ν᾿ ἀποφύγει τὶς ἐχέφρονες συμβουλές.

Ἀργοπεθαίνει ὅποιος δὲν ταξιδεύει,
ὅποιος δὲν διαβάζει,
ὅποιος δὲν ἀκούει μουσική,
ὅποιος δὲν βρίσκει χάρι στὸν ἑαυτό του.

Ἀργοπεθαίνει ὅποιος καταστρέφει τὸν ἔρωτά του,
ὅποιος δὲν ἐπιτρέπει νὰ τὸν βοηθήσουν,
ὅποιος δαπανᾶ μέρες παραπονούμενος
γιὰ τύχη κακή ἣ γιὰ τὴν ἀσταμάτητη βροχή.

Ἀργοπεθαίνει ὅποιος παρατᾶ ἕνα σχέδιο πρὶν ν᾿ ἀρχίσει,
ὅποιος δὲν ρωτᾶ γιὰ πράγματα ποὺ δὲν γνωρίζει,
ὅποιος δὲν ἀπαντᾶ, ὅταν τὸν ρωτοῦν κάτι ποὺ ξέρει.

Ἀποφεύγουμε τὸν θάνατο σὲ μικρὲς δόσεις,
ὅταν θυμόμαστε πάντοτε ὅτι γιὰ νὰ εἶσαι ζωντανὸς
χρειάζεται μία προσπάθεια
πολὺ μεγαλύτερη ἀπὸ τὸ ἁπλὸ γεγονὸς τῆς ἀναπνοῆς.

Μόνο ἡ ἔνθερμη ὑπομονὴ θὰ ὁδηγήσει στὴν ἐπίτευξη μιᾶς λαμπρῆς εὐτυχίας.

Το ποίημα Muere lentamente (Αργοπεθαίνει όποιος…) αποδίδεται λανθασμένα στον Πάμπλο Νερούδα. H δημιουργός του είναι η Martha Medeiros μια Βραζιλιάνα συγγραφέας.

Inside my heart is breaking
my make-up may be flaking
but my Smile still stays on

*******************************

Ας βάψουμε το σκοτάδι

με τα χρώματα που μας αρέσουν.

Ας δώσουμε φως στο μαύρο

με τα δικά μας ιδιαίτερα πινέλα



Βένη Παπαδημητρίου

" Από τη θλίψη στο φως"

Ξημερώνει, η ερημιά, αναρωτιέται
τόση ομορφιά! αστέρι που δεν το φτάνω
κύμα θε' να γενώ, κι ο ήχος, ο παφλασμός μου
θα έρθει απαλά να σου χαιδέψει
του ανέμου τα μαλλιά σου

εκεί 'μαι 'γω, στης μοναξιάς την πλάση
σε νοιώθω όταν περνώ, και σε νοσταλγώ
ο ουρανός δεν τ' άντεξε, στολίδι σού 'χει φτιάξει
στέμμα λευκό σου έπλεξε, αναζητά μέρος, στην ομορφιά σου
όνειρο, όνειρο, πως θα σε φτάσω;

ο φάρος έπαψε, ν' ανάβει, σα να ντράπηκε
νόμισε πως ήρθες να πάρεις την δουλειά του
δεν το κατάλαβε, ο έρμος, πως εσύ
χαμόγελα χαράς σκορπούσες στο περασμά σου
έτρεξα να του το πω, μα δεν πρόλαβα

τό 'θελα το φώς αυτό, μου λέει και μου δείχνει
τη λάμπψη, του 'ρανού, το στέμμα το λευκό σου
την αρμονία θαύμασα, με το χαμόγελό σου
κύμα ξαναέγινα, άνεμος των μαλλιών σου.

http://polgt.pblogs.gr/2008/03/207013.html

ΚΩΣΤΑΣ ΤΟΥΡΝΑΣ ~ ΣΙΩΠΗ

"Στη Σιωπή του νού ευτυχεί ο άνθρωπος" 

Οι άνθρωποι δεν προσέχουν , αν είναι χειμώνας ή καλοκαίρι όταν είναι ευτυχισμένοι!

Άντον Τσέχοφ

Δὲν ξέρω, μὰ δὲν έμεινε καθόλου σκοτάδι.
Ο ήλιος χύθηκε μέσα μου ἀπὸ χίλιες πληγές.
Καὶ τούτη τὴ λευκότητα ποὺ σὲ περιβάλλω
δὲ θὰ τὴ βρεῖς ούτε στὶς Άλπεις, γιατὶ αὐτὸς ὁ αγέρας
στριφογυρνά ὡς ἐκεί ψηλὰ καὶ τὸ χιόνι λερώνεται.
Καὶ στὸ λευκὸ τριαντάφυλλο βρίσκεις μιὰ ἰδέα σκόνης.
Τὸ τέλειο θαύμα θὰ τὸ βρεις μοναχὰ μὲς στὸν άνθρωπο:
λευκὲς ἐκτάσεις ποὺ ἀκτινοβολούν ἀληθινὰ
στὸ σύμπαν καὶ υπερέχουν. Τὸ πιὸ καθαρὸ
πράγμα λοιπὸν της δημιουργίας δὲν είναι τὸ λυκόφως,
ούτε ὁ οὐρανὸς ποὺ καθρεφτίζεται μὲς στὸ ποτάμι,
ούτε ὁ ήλιος πάνω στης μηλιάς τ᾿ άνθη. 
Είναι ἡ αγάπη.
Νικηφόρος Βρεττάκος

pyx lax - se psaxnw sta fwta ths polhs

Sodade ~ C. Evora & E. Arvanitaki

Οι μεγάλες αγάπες καταδέχονται μόνο τις μεγάλες, γενναίες ψυχές. Οι σπουδαίες ιστορίες διαλέγουν εκείνους που, από πίστη, ρισκάρουν την ψυχή τους..Και εντάξει, ο έρωτας βρίσκεται από πάντοτε μέσα μας, είναι δικός μας εκ γενετής ίσως και από πριν, ίσως και να είναι ο λόγος που θα ΑΝΑγεννηθούμε αλλά απαιτείται ο κατάλληλος άλλος , ο ορισμένος άλλος για να τον αφυπνίσει. Ο ορισμένος άλλος για να σβήσει ή να διατηρηθεί. Ο ορισμένος για να τον επιστρέψει στην πηγή, στο παντοτινό, ακόμα και στην αθανασία ... Μάρω Βαμβουνάκη ~

Επειδή επιμένεις, θα σου πω και τον ρόλο της καρδιάς.
Όταν εναγκαλιστούμε το «μαζί»
θα κατηφορίσουμε σ 'αυτήν ΚΑΙ ΣΤΟ πλατό Της
ΘΑ παιχτεί το η συνέχεια ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ Της Ζωής μας
ενώ ΣΤΗΝ φόδρα Της ΘΑ ράψουμε ΜΕ κλωστή ΚΑΙ ΜΕ ΒΕΛΟΝΑ
'Αγαπάω, αγαπάς μ' «Σ, κι αυτό αρκεί! ».

Ελένη Στεργιου / Χωρίς βελόνα

...κάποιες φορές έψαχνα να τον βρω στους πολυσύχναστους δρόμους όταν διασταυρώνονταν τυχαία τα όνειρα μαζί με τ' ανήσυχα βλέμματα των βιαστικών ανθρώπων, όμως δεν ήταν πουθενά. Και τότε προσπαθούσα να θυμηθώ το πρόσωπό του μα κάτι μου θάμπωνε την εικόνα του ,σαν πέπλο στη μνήμη και δεν τον θυμόμουν. Και ξανάρχιζα να κοιτώ στα κλεφτά τους αδιάφορους περαστικούς. Κι όταν τα μάτια τους έπεφταν πάνω μου και με καλούσαν του έρωτα φτερουγίσματα , αφηνόμουν έστω για λίγο ...για μια ψευδαίσθηση αγάπης... γιατί υπάρχει φως στα μάτια που προκαλούν κι αφήνουν υποσχέσεις που τρεμοσβήνουν όπως στο πετάρισμα των φτερών στα παραμύθια

μαριάνθη ντεβάκη

Ευγνωμονώ τις ελλείψεις μου,
ό,τι μου λείπει με προστατεύει

από κείνο που θα χάσω,
όλες οι ικανότητές μου
που ξεράθηκαν στο αφρόντιστο χωράφι της ζωήςμε προφυλάσσουν από κινήσεις στο κενό
άχρηστες, ανούσιες….
Ό,τι μου λείπει με διδάσκει
ό,τι μου ‘χει απομείνει
μ’ αποπροσανατολίζει
γιατί μου προβάλλει εικόνες απ’ το παρελθόν
σαν να ‘ταν υποσχέσεις για το μέλλον.
Δεν μπορώ, δεν τολμώ
ούτ’ έναν άγγελο περαστικό
να φανταστώ γιατί εγώ
σ’ άλλον πλανήτη, χωρίς αγγέλους
κατεβαίνω.

Η αγάπη, από λαχτάρα που ήταν
έγινε φίλη καλή
μαζί γευόμαστε τη μελαγχολία του Χρόνου.
Στέρησέ με –παρακαλώ το Άγνωστο–
στέρησέ με κι άλλο
για να επιζήσω.

Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ
http://mythiki-anazitisi.blogspot.gr/2013/10/blog-post_4706.html#more

ΣΠΑΝΟΥΔΑΚΗΣ - ΣΑΛΕΑΣ -ΕΡΩΤΙΚΟ (1984)

Τότε χτύπησαν την πόρτα. Εγώ,αφελής όπως πάντα, πήγα κι άνοιξα.Κι έτσι μια καινούρια θλίψη μπήκε στον κόσμο.

Τάσος Λειβαδίτης

Το ξέρω πως υπάρχεις ~ Λουδοβίκος των Ανωγείων

Τώρα το ξέρω: τα βουνά δεν μπορούνε να μας χωρίσουν. Και φεύγοντας έρχεσαι. Και φευγοντας μένω. Δεν υπάρχει άλλος χώρος έξω απ’ το δικό μας Μαζί.

Στιχοι - Μουσική - Ερμηνεία : Λουδοβίκος των Ανωγείων

Το ξέρω πως υπάρχεις
και ψάχνω να σε βρω, 
μα η ζωή που ζούμε
είναι μικρή θαρρώ.

Πολλές φορές σε είδα
να ’ρχεσαι από μακριά
και πρόσωπο ν’ αλλάζεις
σαν έφτανες κοντά.

Πολλές φορές σε είδα
να ’ρχεσαι από μακριά
και πρόσωπο ν’ αλλάζω
σαν έφτανες κοντά.

Ξοδιάζω τη ζωή μου
μες στους συμβιβασμούς, 
μα απ’ την καλή μου αγάπη
δε δίνω κανενός.

Το ξέρω πως υπάρχεις
κι ίσως να μη σε βρω
μα πάντα θα σε ψάχνω
και θα σου τραγουδώ.