and all the years are NEMESIS

Τ' ανείπωτα...

Querer - Cirque du soleil

Όνειρο...
Πες πως είμαι εδώ, πες πως από νωρίς το πρωί περπατούσα σε όμορφα δρομάκια με μπόλικο χιόνι, πως η ανάσα διαγραφόταν από το κρύο στον αέρα, πως το ένα ζευγάρι γάντια δεν έφτανε να ζεστάνει τα χέρια..
Τα παράθυρα δεν φωτίζονται τις μικρές ώρες γιατί το κρύο θέλει να ξυπνάς αργά.. ξύλα στη φωτιά, πολλά παπλώματα και αλκοόλ..
Πες πως περιμένω να μου σερβίρουν μια πολύ ζεστή, αχνιστή σούπα..
Στ' αλήθεια.. χθες βράδυ αυτό που έμοιαζε με βροχή ήταν χιονόνερο ε; ε;
με το φεγγαρι αγκαλια

Είμαι καλά να λες...

Είμαι καλά να λες..

Για όσες φορές..

μπήκες σε ξένα παπούτσια που σε στένευαν.

Για όλες τις νύχτες..

που αποκοιμήθηκες κλαίγοντας..

Για τις αγκαλιές..

που έδωσες κι έμεινες με άδεια χέρια..

Είμαι καλά να λες...

Για τα λόγια..

που υπερεκτίμησες και δεν έπρεπε..

Για το χώρο..

που έδωσες και τελικά έμεινε κενή η θέση δίπλα σου..

Για όλες τις φορές..

που ξέμεινες σε άδειους δρόμους..

Για όλους τους θυμούς..

που δεν έλενγξες.

Για ότι σκόρπισε...Ότι δεν τηρήθηκε..

Για τα ψίχουλα που αρκέστηκες να πάρεις..

Είμαι καλά να λες..

Κι ας απομακρύνονται τα όνειρά σου..

Κι ας γκρεμίστηκαν έτσι απρόβλεπτα τα πρότυπά σου..

Κι ας φαίνονται κάποιες στιγμές όλα αδιέξοδα..

Κι ας σου κόβεται η ανάσα από τον πόνο..

Να ξυπνήσεις ένα πρωί σε άλλη ζωή δεν γίνεται..

Γι'αυτό..

προσπάθησε να ομορφύνεις όσο γίνεται αυτή που έχεις..

Η ζωή μας είναι εκπληκτική!!

-Λουκρητία Βοργία-

Φθινοπωρινος δρομος...

Ό,τι μπόρεσα να διασώσω
(στον κόσμο που πήγα)
το διέσωσα, θάλασσα.

Η ψυχή μου ένα σμήνος
μυριάδων πουλιών
που τ' αλώνιζε η θύελλα.

Όσα διασώθηκαν
βρήκαν το δέντρο τους.

Φτερούγισαν κι έμειναν
μέσα στις λέξεις.
Nικηφόρος Βρεττάκος

Play it, Sam...

Rick: Εάν το αεροπλάνο απογειωθεί και δεν είσαι μαζί του, θα το μετανιώσεις. Ίσως όχι σήμερα, ίσως όχι αύριο, αλλά σύντομα. Και για την υπόλοιπη ζωή σου.

Ilsa: Αλλά τι θα γίνει μ' εμάς;

Rick: Θα έχουμε πάντα το Παρίσι. Δεν το είχαμε. Το είχαμε χάσει μέχρι που ήρθες στην Καζαμπλάνκα. Το ξαναβρήκαμε χθες το βράδυ.

Ilsa: Όταν είπα ότι δε θα σ' αφήσω ποτέ…

Rick: Και δε θα μ' αφήσεις.

Η αγάπη άργησε μια μέρα Βασίλης Δημητρίου ♪♫•*¨*

Οι μεγαλύτερες αποκαλύψεις βρίσκονται μέσα μας...
μικρές αλήθειες που τις προσπερνάμε κακοποιώντας την ίδια μας την ζωή! 
..καμιά φορά όταν δεν έχεις να πεις κάτι ή δεν πρέπει να μιλήσεις ενώ έχεις να πεις... ίσως είναι καλό να σιωπάς 

Surrender To Me

Ό,τι Αγαπάς ...

Με τη φωτιά μετράω το χρόνο και με 2 δάκρυα ακριβά
http://aeriko-edostirogmitouhronou.bl...
μα ποια πληγή δείχνει το δρόμο που φτάνει ως την αγκαλιά;

Στίχοι: Οδυσσέας Ιωάννου
Μουσική: Μιλτιάδης Πασχαλίδης

Πριν απαντήσεις να ρωτάς
Και πριν μιλήσεις κάνε
Τα λόγια σου να τα φοράς
Όχι να σε φοράνε.

Ό,τι αγαπάς σ’ ακολουθεί πιάνει το βήμα σου
Κι ό,τι πιστεύεις σαν νερό παίρνει το σχήμα σου

Όσο κι αν θέλεις να πετάς
Τα πόδια σου σε πάνε, 
Τα όνειρα να τα μετράς
Να δεις αν σε χωράνε.

Τι σε μέλλει εσένα σκόρπια μου ψυχή
που εγώ τον πόνο μου έκανα νησί
να σπέρνει ο ήλιος πάνω μου φωτιά
και τ' άστρα μοναξιά
Πεθύμησα ένα σύννεφο
βροχή να πιω κι ουρανό

Θάλασσα ζωή χρόνια περιμένω
πλοίο κουρσεμένο σ' άγονη γραμμή
θάλασσα ζωή με πανιά σχισμένα
και κουπιά σπασμένα πάρε με μαζί

Τι σε μέλλει εσένα άδεια μου καρδιά
κι αν αγαπώ παράξενα παιδιά
που κρύβουν στο φιλί τους προσευχή
της μάνας τους ευχή
Πεθύμησα ένα σύννεφο
βροχή να πιω κι ουρανό

"Αλλά τα βράδια τι όμορφα που μυρίζει η γη"

ΛΙΔΑΚΗΣ ΒΟΣΣΟΥ - ΔΕΝ ΜΕΤΑΝΟΙΩΝΩ

Και αν χαμηλα πεταμε και με μισα φτερα
αντεχουμε ακομα κι αυτο ειναι που μετρα..


..Φεύγουν γοργά τα χρόνια
και μένουν οι στιγμές
όπως λίγα λουλούδια
στων βράχων τις ρωγμές
Όσα σου είχα τάξει
άνεμος και καπνός
συγγνώμη που δεν ήμουνα
για σένα ουρανός

Κι αν χαμηλά πετάμε
και με μισά φτερά
αντέχουμε ακόμα
κι αυτό είναι που μετρά

Ρίξε άνθος αγγέλου
στου έρωτα τις ρωγμές
το θαύμα είναι να ζεις,
καρδιά μου,
όλες σου τις στιγμές

Φεύγουν γοργά τα χρόνια
και πουθενά ένα φως
στις έγχρωμες αφίσες
κοιτάς τα "ΠΡΟΣΕΧΩΣ"
Μια ροζ χαλκομανία
στο φλίπερ σου γελά
φυσάει αδιαφορία
να ντύνεσαι καλά

Κι αν χαμηλά πετάμε
και με μισά φτερά
αντέχουμε ακόμα
κι αυτό είναι που μετρά

Αν ακούς...

Λυποῦμαι γιατί ἄφησα νὰ περάσει ἕνα πλατὺ ποτάμι
μέσα ἀπὸ τὰ δάχτυλά μου
χωρὶς νὰ πιῶ οὔτε μία στάλα.
Τώρα βυθίζομαι στὴν πέτρα.
Ἕνα μικρὸ πεῦκο στὸ κόκκινο χῶμα,
δὲν ἔχω ἄλλη συντροφιά.
Ὅτι ἀγάπησα χάθηκε μαζὶ μὲ τὰ σπίτια
ποὺ ἦταν καινούργια τὸ περασμένο καλοκαίρι
καὶ γκρέμισαν μὲ τὸν ἀγέρα τοῦ φθινοπώρου.
Γ. Σεφέρης
Συλλογὴ « Μυθιστόρημα»

Tι άλλο απο νύχτα ..

Tι άλλο απο νύχτα ..

..θα μπορούσε να είναι

όταν οι άνθρωποι 

 ερημώνουν μέσα τους?

http://aeriko-edostirogmitouhronou.blogspot.gr/2015/10/t.html

Θέλω..

Θέλω..

.. Αυτό που

Δε Χρειάζεται Εξηγήσεις 

PS:Mήπως αγάπη είναι το

 exist;

http://aeriko-edostirogmitouhronou.blogspot.gr/2015/03/blog-post.html

Here She Comes Again

just hold me ...

Τώρα όμως βράδιασε. Ας κλείσουμε την πόρτα κι ας κατεβάσουμε
τις κουρτίνες, γιατί ήρθε ο καιρός των απολογισμών. 
Τι κάναμε στη ζωή μας;
Ποιοι είμαστε; Γιατί εσύ κι όχι εγώ;
Καιρό τώρα δεν χτύπησε κανείς την πόρτα μας κι ο ταχυδρόμος έχει
αιώνες να φανεί. 
Α, πόσα γράμματα, πόσα ποιήματα που τα πήρε ο άνεμος του Νοεμβρίου. 
Κι αν έχασα τη ζωή μου την έχασα για πράγματα ασήμαντα: μια λέξη ή ένα κλειδί, ένα χτες ή ένα αύριο
Τάσος Λειβαδίτης 

Μόνο μέσα στα όνειρα ...

"Μόνο μέσα στα όνειρα
πραγματοποιείται ο τέλειος έρωτας"

Έλα πάλι στα όνειρά μου απόψε.
Έλα άνθος που ανοίγεις και κλείνεις και γίνεσαι πέτρα.
Και γίνεσαι άγριο πουλί κι άλλοτε πάλι ραγισμένο χαμόγελο.
Έλα μέσα στον κήπο μου όσο θα κρατάει η εφήμερη βλάστηση.

Όσο θα παίζουν τα τρυφερά βιολιά των γρύλων
Κάτω απο τ' ανύποπτα φύλλα.
Έλα πριν να πέσει η πάχνη.
Πρίν να σύρει το γυάλινο ξίφος της
Η σκοτεινή αυγή.
Πριν να ματώσουν τα βλέφαρα. 

Έλα και γίνε εσύ το κλειδί που ανοίγεις τις πόρτες
Και γίνε η βροχή και ο κρύος αέρας.
Έλα και χτύπα σαν το αστροπελέκι και χτύπα με.
Χτύπα με στην ασίγαστη επιθυμία μου να σ' αγγίξω
Και να σε κρατήσω για πάντα. 

Για πάντα όπως κρατάει ο ουράνιος θόλος
Τον ήλιο και το φεγγάρι και τ'άστρα.
Κι έτσι από στιγμή σε στιγμή
Μέσα από ίσκιους κι από ψεύτικα είδωλα
Ας σε κερδίζω.
Κι ας σε χάνω πάλι σε λίγο. 

Κι ας γίνεσαι πέτρα κι ας γίνεσαι βροχή και κρύος αέρας.
Εγώ θα είμαι εκεί, εκεί θα βρίσκομαι πάντα.
Εκεί θα σε περιμένω
Ακόμα κι ως την άλλη ζωή θα σε περιμένω.
Αγγίζοντάς σε μονάχα στον ύπνο μου.
 Θανάσης Κωσταβάρας

Midnight Blues

Γιά σένα έχω μιλήσει σέ καιρούς παλιούς
Μέ σοφές παραμάνες καί μ’αντάρτες απόμαχους
Από τί νά’ναι πού έχεις τή θλίψη του αγριμιού
Τήν ανταύγεια στό μέτωπο του νερού του τρεμάμενου
Καί γιατί,λέει,νά μέλει κοντά σου νά’ρθω
Πού δέν θέλω αγάπη αλλά θέλω τόν άνεμο
Αλλά θέλω της ξέσκεπης όρθιας θάλασσας τόν καλπασμό
Καί γιά σένα κανείς δέν είχε ακούσει
Γιά σένα ούτε τό δίκταμο ούτε τό μανιτάρι
Στά μέρη τ’αψηλά της Κρήτης τίποτα
Γιά σένα μόνο δέχτηκε ο Θεός νά μου οδηγεί τό χέρι

Οδ. Ελύτης

"Θα ήθελα τρείς μέρες κοντά σου χωρίς λέξη.

 Λέξη ... "

" Φοβούμαι μήπως συνηθίσω ΕΤΣΙ ΠΑΝΤΑ Από Μακριά ΝΑ σ αγαπώ .."

Γ. Σεφέρης

Δεν ωφελεί να περιορίζεις τα πουλιά
με ξόβεργες, με σκιάχτρα, με κλουβιά,
να περιμένεις στις διαβάσεις των αποδημητικών
μερόνυχτα, να ρίχνεις τουφεκιές.
Ό,τι μπορεί να φτερουγίσει δε σκλαβώνεται∙
προετοιμάζεται στα θερμοκήπια των στερήσεων
προσμένοντας αργά ή γρήγορα την ώρα του.

Τάσος Κόρφης

'Ελα πάρε με...

Λόγω Αγάπης

«Αθόρυβοι άνθρωποι»..

Διαβάσαμε για τους "μεταξωτούς" ανθρώπους, για τους "τοξικούς" ανθρώπους, για τους "υπέροχους" ανθρώπους. ΄Λόγια πολλά, άρθρα όμορφα, βγαλμένα από τη ζωή για τη ζωή.

Καμία μνεία όμως πουθενά στο άπειρο για τους "αθόρυβους" ανθρώπους; Γιατί; Δεν υπάρχει αυτό το είδος; δεν το έχουμε γνωρίσει; Υπάρχουν;

Άνθρωποι αθόρυβοι………όχι ήσυχοι, όχι κοιμισμένοι, όχι παραιτημένοι από τη ζωή, απλά αθόρυβοι.

Είναι εκεί είτε σαν φίλοι είτε σαν σύντροφοι και στέκουν δίπλα σου απόλυτα, απελπιστικά, αδυσώπητα, αδιαπραγμάτευτα, χωρίς ήχους, επευφημίες, πιέσεις, ζητωκραυγές, εγωισμούς, χωρίς να στο λένε, χωρίς να θέλουν κάτι, χωρίς να περιμένουν κάτι, χωρίς ΗΧΟ.

Είναι άνθρωποι με απαλό βλέμμα, σιωπηλή αγάπη, με αόρατα αγκάθια στα χέρια που θα σε κρατήσουν, θα σε γραπώσουν χωρίς να σε ματώσουν, που αν θυμάσαι τι έκαναν για σένα θα νιώσουν πως δεν το έκαναν σωστά.

Μισούν τον ήχο, αυτήν την ανθρώπινη συναισθηματική εγωιστική βαβούρα…….. μισούν τους βαυκαλισμούς και τους βερμπαλισμούς. Δε θέλουν να τους πει ευχαριστώ, είναι μια λέξη τσαλακωμένη για αυτούς, θέλουν να τους πάρεις αγκαλιά και να τους σφίξεις, ναι να τους σφίξεις μέχρι να σκάσουν.

Αγαπούν την ησυχία, σε μια κουβέντα, σε μια συμβουλή, σε έναν διαπληκτισμό. Φεύγουν όταν λοιδορείται η ησυχία τους, δεν έχουν θέση.

Γενικά αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν θέση πουθενά, δεν εκτιμώνται δεν είναι για τούτη την γη. Χάνονται. Είναι για λίγους, για αυτούς που λαχταρούν τα λόγια τα αληθινά που δε στολίζονται με κίβδηλες υποσχέσεις και κολακείες.

Νιώθω ευγνωμοσύνη που είχα την τύχη να γνωρίσω έναν τέτοιο άνθρωπο, που μου δίδαξε πώς να αγαπώ χωρίς να πνίγω, πώς να μαλώνω χωρίς να πληγώνω, πώς να είμαι εδώ χωρίς να φαίνομαι, πώς να μη γίνω σαν όλους που δίνουν ένα και μιλάνε για εκατό. Νιώθω ευγνωμοσύνη.
ΓΚΕΚΤΣΙΑΝ ΤΑΜΙ
http://www.healingeffect.gr/2015/11/blog-post_17.html?m=1

Θάλασσα ο πόνος

(Η έλαια εριζωσεν) εξεβαν τα κλαδια, οι καρποί ερχουνταν καιεται η καρδιαμ, τα ιερά τα χωματα να ελεπω παναηαμ.

You Will Never Know

ALL I WANT

Δε θέλω να με κάνεις πιο όμορφη. Πιο χαρούμενη αν μπορείς! "

"- Άκου να σου πω, είπε ο χρόνος στην απουσία. Σε βλέπω πάντα  λυπημένη και στενοχωριέμαι. Αποφάσισα να σε λέω ανάμνηση. Και θα σε κάνω πιο όμορφη κι από την παρουσία!

ε- Δε θέλω να με κάνεις πιο όμορφη. Πιο χαρούμενη αν μπορείς! "

(Λουδοβίκος των Ανωγείων “Το πηγάδι του κρίνου”)

Ήθελε μαζί του να ζήσει τόσα πολλά
πράγματα μικρά, σχεδόν ενοχικά
μια κούπα ζεστό καφέ μια Κυριακή πρωί
κάπου στο πλάι του, βουβά
Ήθελε μαζί του να να ζήσει τόσα πολλά
λίγο μελάνι απ’ τη γραφή του
βαμμένο κόκκινο, λιωμένο
να διαγράφει τη μορφή του
Ήθελε μαζί του να ζήσει τόσα πολλά
τα βλέφαρά του να φιλήσει
τόσο πολύ, τόσο απλά

που ξέχασ’ ολάκερη να ζήσει

Κρυσταλλία Κατσαρού

 Ω Ερωτα,
λένε πως είσαι ανθρώπινος,
λένε πως είσαι θεϊκός.
Φαίνεται να ‘σαι πιο ξακουσμένος
κι απ’ τη σφραγίδα του Σολομώντα.
Είσαι η ψυχή του κάθε πλάσματος
που σέρνεται στη γη.
Αλλ’ η δική μου η ψυχή σε γνωρίζει
με τον τρόπο που γνωρίζουν μόνο τα πουλιά.
Τζελαλαντίν Ρουμί

Can you show me where it hurts?

Μες την αγάπη μας ~ Bασίλης Παπακωνσταντίνου

__________ ~*~ __________

Ναι αγαπημένη μου ναι πολύ πριν 
να σε συναντήσω σε περίμενα. 
Μες την αγάπη μας, μες την αγάπη μας 
είναι ένα δροσερό κλωνάρι
ένα σπουργίτι - ένα σπουργίτι
μια φυσαρμόνικα - μια φυσαρμόνικα.

Κι όταν βρεθήκαμε για πρώτη φορά θυμάσαι
μου άπλωσες τα χέρια σου τόσο τρυφερά
σαν να με γνώριζες από χρόνια.
Μες την αγάπη μας, μες την αγάπη μας
είναι ένα δροσερό κλωνάρι,
ένα σπουργίτι -ένα σπουργίτι
μια φυσαρμόνικα - μια φυσαρμόνικα.

Ναι είχες ζήσει πολύ μέσα στα όνειρα μου,
αγαπημένη μου, αγαπημένη μου.
Μες την αγάπη μας, μες την αγάπη μας
είναι ένα δροσερό κλωνάρι
ένα σπουργίτι -ένα σπουργίτι
μια φυσαρμόνικα - μια φυσαρμόνικα.

Τ. Λειβαδίτης

Love Dreams Feelings

Windmills of your mind / Το τυχερό μου αστέρι

Εσύ είσαι το τυχερό μου αστέρι
Όλη η φύση κι ο κόσμος το ξέρει
σαν μας βλέπουν μαζί αγκαλιά
Η μοίρα μου μ' έστειλε στα βηματά σου
ζω μονάχα για να 'μαι κοντά σου
ν' αναπνέω να νιώθω ζωή

Δικά σου όλα τ' άνθη που βλέπω στους δρόμους
Δικά σου τα γλυκά πρωινά αυτού του κόσμου
Για σένα είν' η πρώτη βροχή του Χειμώνα
Για σένα ανθίζουνε κόκκινα ρόδα

Δικά σου... 

Για σένα

Ναι, αγαπημένη μου. Πολύ πριν να σε συναντήσω
εγώ σε περίμενα. Πάντοτε σε περίμενα.

Σαν ήμουνα παιδί και μ’ έβλεπε λυπημένο η μητέρα μου
έσκυβε και με ρωτούσε. Τι έχεις, αγόρι μου;
Δε μίλαγα. Μονάχα κοίταζα πίσω απ’ τον ώμο της
έναν κόσμο άδειο από σένα.
Και καθώς πηγαινοέφερνα το παιδικό κοντύλι
ήτανε για να μάθω να σου γράφω τραγούδια.
Όταν ακούμπαγα στο τζάμι της βροχής ήταν που αργούσες ακόμα
όταν τη νύχτα κοίταζα τ’ αστέρια ήταν γιατί μου λείπανε τα μάτια σου
κι όταν χτύπαγε η πόρτα μου κι άνοιγα
δεν ήτανε κανείς. Κάπου όμως μες στον κόσμο ήταν η καρδιά σου που 
χτυπούσε.

Έτσι έζησα. Πάντοτε.

Τ. Λειβαδίτης

I'm Your Man ...

LOVE ME WITH ALL YOUR HEART

ΝΑΠΟΛΕΩΝ ΛΑΠΑΘΙΩΤΗΣ
Νυχτερινό (ποίημα)

Ένα φεγγάρι πράσινο, μεγάλο,

που λάμπει μες στη νύχτα, – τίποτ' άλλο.

Μια φωνή, που γρικιέται* μες στο σάλο*
και που σε λίγο παύει, – τίποτ' άλλο.

Πέρα, μακριά, κάποιο στερνό σινιάλο
του βαποριού που φεύγει, – τίποτ' άλλο.

Και μόνο ένα παράπονο μεγάλο,
στα βάθη του μυαλού μου. – Τίποτ' άλλο.

Ν. Λαπαθιώτης, Τα ποιήματα, Γαβριηλίδης

Ο θόρυβος της αγάπης

Ο θόρυβος της αγάπης

Σοφία Ντρέκου

Μην με ρωτάς πόσο σε αγαπώ. 

Ρώτα την γυάλινη πλάση του έρωτα.

Ρώτα της θάλασσας τα κύματα 

Ρώτα τ' ★αστέρια★ να σου πουν.

Μόνο μην μου πεις να κοιμηθούμε 

γιατί ξημερώνει. Η Αγάπη δεν κοιμάται... 

ξαγρυπνά και γίνεται Φωτιά!

Στα αλήθεια, δεν ξέρω πως καταφέραμε να επιβιώσουμε απ' τα χαλάσματα και τις φωτιές. Ήμαστε οι σιωπηλοί εραστές της υπομονής και της αναμονής. Περάσαμε την μετεφηβική μας ηλικία περιμένοντας να ακούσουμε τους ιερούς ήχους της καμπάνας, που θα αρχίσουν να χτυπούν όλους τους θορύβους που διασχίζουν τις αποστάσεις για ν’ αγγίξουν τους εραστές στου μυστικού έρωτα την σιωπή.

Αλήθεια, έχεις ακούσει ποτέ το θόρυβο της αγάπης;

Εκκωφαντικός μέσ' στη σιωπή και στα 

♪♫ Νυχτερινά Ακούσματα ♪♫

Ολάκερη την μέρα κλονίζει το είναι μου... 

Μα ακόμη και τώρα που νύχτωσε 

κάνει τόσο θόρυβο...

Η νύχτα μεταμορφωμένη σε κόκκινο τριαντάφυλλο, αναμιγνύει τη προσμονή και την έκπληξη αφαιρώντας αργά, νωχελικά τις σκιές του φοβικού πύργου που χτίσαμε για να προχωρήσει στο Σταυροδρόμι προς το Απέραντο Γαλάζιο του Ουράνιου Μονοπατιού σαν κοιτώ τα μελαγχολικά, βαθειά σου μάτια.

♪♫ ★ Giannis Spanos instrumental ★ ♪♫

http://sophia-siglitiki.blogspot.gr/2015/10/o-thorivos-tis-agapis.html

Τα αστέρια θα είναι πάντα μακριά * Μάνος Ξυδούς

"Κι αν μια μουσική λένε πως ακούγεται από τις παύσεις και τις σιωπές της,έτσι και μια ζωγραφιά,η ζωγραφιά του επίγειου ταξιδιού μας από τις σκιές της φωτίζεται.." 

Μαρία Χρονιάρη ~ Η Σκιά μου κι εγω

Πάντα είχα Μια εγκληματική αγάπη για τα χαμένα
Πόνταρα πάντα στα λάθος άλογα 
Έκανα βραχιόλια τις υποσχέσεις
Με την υποψία πως ίσως γελάσω
Μια ζωή υποθήκευα τη ζωή μου
Μ. Χρονιάρη

Τους βαρέθηκα…

Γράφει ο Μητρόπουλος Παναγιώτης – Κοινωνιολόγος

Βαρέθηκα να ξυπνάω το πρωί με το μυαλό μου γεμάτο σκέψεις, σκέψεις που δεν τις κάλεσε κανείς, μα θρονιάστηκαν για τα καλά. Βαρέθηκα να κοιτάω στον καθρέφτη και να μη βλέπω πια εκείνο το παιδί, γιατί ξέρω πολύ καλά, ότι είναι εκεί μέσα, κρυμμένο πίσω από όλα αυτά που μου φορέσανε.

Βαρέθηκα τους ανθρώπους με τα ψεύτικα χαμόγελα και τις κάλπικες αγκαλιές, άνθρωποι φοβισμένοι που δεν τολμούν να δεχτούν τον εαυτό τους.

Βαρέθηκα την υποκρισία, τα ψέμματα και τους δήθεν, όσους παριστάνουν κάτι άλλο από αυτό που είναι και ξεχνούν.

Βαρέθηκα όσους κρύβουν τα ελαττώματά τους και πιστεύουν πως είναι κάτι καλύτερο και πιο δυνατό από τον διπλανό τους.

Βαρέθηκα όσους νομίζουν ότι μπορούν να εξουσιάζουν ανθρώπους και καταστάσεις με το έτσι θέλω.

Βαρέθηκα και τους πολιτικούς που σαν γουρούνια κυλιούνται οικειοθελώς στη λάσπη, που μολύνουν χώρες ολόκληρες με ψεύτικες υποσχέσεις και πουλάνε τη σάπια τους εικόνα μιλώντας για αξίες όπως ο σεβασμός και η κατανόηση.

Βαρέθηκα που ακόμη επικαλείται τη Δημοκρατία, ένας δυτικός πολιτισμός που για να χτιστεί, πάτησε πάνω σε ό,τι εκείνη πρεσβεύει.

Βαρέθηκα και τους «ανυποψίαστους» που τρώνε τη μασημένη τροφή για καινούρια, αυτούς που σαν άβουλα όντα βλέπουν τη ζωή τους να φτιάχνεται από άλλους.

Βαρέθηκα τα άδεια βλέμματα και τις κενές ματιές, που πονάνε πιο πολύ και από το χειρότερο πόνο. Και πονάνε γιατί δεν ξέρεις πώς γιατρεύονται, απλά σε κυριεύουν.

Βαρέθηκα τους ανθρώπους που δεν εκτιμούν όσα έχουν και ψάχνουν συνεχώς να αποκτήσουν κάτι που δεν θα εκτιμήσουν ποτέ.

Βαρέθηκα τα σκυθρωπά πρόσωπα στο δρόμο, που σαν ζόμπι παραδομένα στη μαύρη τους μοίρα, απλά διεκπεραιώνουν την κάθε μέρα.

Βαρέθηκα που μας μαθαίνουν πως η ζωή είναι μόνο αγώνας και ζόρι, που όταν νιώθουμε ευτυχία νιώθουμε μαζί και φόβο.

Βαρέθηκα την αγένεια, τα ψυχρά λόγια και αυτούς που νομίζουν ότι για να μιλήσεις αρκεί απλά να ανοίξεις το στόμα σου.

Βαρέθηκα τις σχέσεις στις οποίες όλα θεωρούνται δεδομένα και κανένας δεν παλεύει πια για τίποτα.

Και τέλος, βαρέθηκα και μένα, γιατί πολλά από αυτά τα κάνω κι εγώ, κι ας το μετανιώνω μετά.

Γιατί είμαι κι εγώ ένα γρανάζι και δεν κάνω τίποτα για να το αλλάξω.

http://aienaristeyein.com/2015/11/03/%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%82-%CE%B2%CE%B1%CF%81%CE%AD%CE%B8%CE%B7%CE%BA%CE%B1/