Στη δική μου οδό ονείρων δε χωράνε πολλοί συνοδοιπόροι...
Εγώ και η γλυκοφίλητη μοναξιά μου...
Η ποίηση είναι η νοσταλγία μας για κάτι ακαθόριστο που ζήσαμε κάποτε μες στ' όνειρο Τ Λειβαδίτης
moonflower
.Ο κόσμος ξημερώνει
Ο κόσμος ξημερώνει
Πέμπτη 31 Δεκεμβρίου 2015
Τα πικρά μου βότσαλα μετρώ, μ' ακούς; κι είναι ο χρόνος μια μεγάλη εκκλησία, μ' ακούς; όπου κάποτε οι φιγούρες των αγίων βγάζουν δάκρυ αληθινό, μ' ακούς;
Έτσι σ’ έχω κοιτάξει που μου αρκεί
Να ‘χει ο χρόνος όλος αθωωθεί
Μες στο αυλάκι που το πέρασμά σου αφήνει
Σαν δελφίνι πρωτόπειρο ν’ ακολουθεί
Και να παίζει με τ’ άσπρο και το κυανό η ψυχή μου!
Οδ. Ελύτης
Τετάρτη 30 Δεκεμβρίου 2015
Πρέπει λοιπόν να γνωρίζουμε πως λίγο πριν σβήσει ο έρωτας... έσβησαν οι
άνθρωποι!!!
Και αυτό διότι στην πραγματικότητα η δύναμη του έρωτα και η δύναμη της ζωής
απορρέουν απο την δύναμη του ανθρώπου.
Ο άνθρωπος είναι αυτός που ζωοποιεί ή που σκοτώνει το περιβάλλον του, τη ζωή και τον εαυτό του.
Ο ζωντανός και δυνατός άνθρωπος δεν σβήνει και δεν πεθαίνει ποτέ.
Και ό,τι είναι γύρω του αντλεί δύναμη απο τη δύναμη του και ζωή απο τη ζωή του.
Απόσπασμα απο το βιβλίο: "Η ζωή σε κοινωνία και σε μεταμόρφωση.
Κι έρχεται η στιγμή που οι συνθήκες μας αναγκάζουν να κάνουμε τον απολογισμό της μέχρι τώρα ζωής μας. Για όλους όσους πέρασαν. Φίλους. Εχθρούς. Γνωστούς. Απλά περαστικούς. Τους δήθεν που μας χρησιμοποίησαν. Τους άσχετους που θέλησαν να περάσουν καλά. Τους περίεργους. Ακόμα και αυτούς που δεν έβρισκαν τίποτε ενδιαφέρον στη δική τους ζωή κι επέλεξαν να βολτάρουν στη δική μας μήπως και καταφέρουν να δώσουν νόημα στη δική τους. Λίγοι είναι "Οι Άνθρωποι" που θα μείνουν κοντά σου ουσιαστικά. Που θα σ' αντέξουν. Θα σε νοιαστούν. Θα σε αγαπήσουν πραγματικά. Ο χρόνος δικάζει. Άλλοτε γράφει κι άλλοτε διαγράφει. Και το συμπέρασμα; Είναι "ακόμη" εδώ. Εδώ να μη σου λείψει τίποτε. Σ' αγάπησαν γι' αυτό που είσαι. Και είναι συνοδοιπόροι στο ταξίδι σου. Γι' αυτό προσπάθησε να μη τους πληγώσεις. Μη τους προδώσεις. 'Εχε τους πάντα ψηλά. Οι παρείσακτοι απλά κρυφοκοιτάζουν.
Αλκυόνη Παπαδάκη
Πήρε τα χαρτιά μου ο άνεμος και πάγωσα έτσι γυμνός …τι μεθύσια υπέροχα χωρίς αλκοόλ… Η ποίηση ήταν το δεκανίκι να περάσει απέναντι. Δεν άφησα παρά χάρτινους απογόνους. -«Γράφεις;» -» Όχι…διαβάζω ένα ποίημα στα μάτια της» ( Γιώργος Δουατζής )
Δευτέρα 28 Δεκεμβρίου 2015
Είμαι εγώ τ΄απόκοσμο το παλιό βιολί μέσα στην νυχτερινή σιγαλιά του Απρίλη στο παλιό κουφάρι μου μια ψυχή λαλεί με της πρώτης νιότης μου τα δροσάτα χείλη. Τι κι αν τρώει τα σπλάγχνα μου το σαράκι; Τι κι αν βαδίζω αγύριστα χρόνο με τον χρόνο; Πιο γλυκιά πιο όμορφη και πιο δυνατή γίνεται η αγάπη μου, όσο εγώ παλιώνω.
~Ιωάννης Πολέμης~
Δευτέρα 21 Δεκεμβρίου 2015
Τα θαλάμια στο βυθό της ζωής μου, είναι ατελείωτα. Βουτάω λοιπόν κι εγώ ελεύθερα στα βαθειά, χωρίς στίγμα, πυξίδα, έτσι κερδίζω πιότερο απο την ηδονή του αναπάντεχου, που είναι όπως και να το κάνουμε, είναι γλυκύτερο απο το υπολογισμένο. Μέσα μου φούντωνε ο πόθος για άλλο άγνωστο μονοπάτι. Κι όμως το ήξερα, δεν ήταν μόνο η ανάγκη φυγής απο την πραγματικότητα, αλλά κι ο φόβος πως, ίσως αυτή τη φορά το μονοπάτι, θα ήταν χωρίς γυρισμό. Αλλάζω βηματισμό, κρύβομαι να μην φανεί ο ίσκιος μου, πως να κρυφτείς όμως απο βλέμματα δραπέτες, βλέμματα ληστές... Γιατί όμως με βρίσκει πάντα απροετοίμαστη, αυτό το ταξίδι; Μόνη μου επιθυμία, η επιθυμία της Αγάπης να εκπληρωθεί.. Αν αγαπάς όμως, λιώσε σαν κερί, σαν τρεχούμενο ρυάκι, που τραγουδά την μελωδία του μέσα στη νύχτα.. Αναπάντεχα , μου ήρθε στα χείλη ενα ποίημα, του Ν.Βρεττάκου.. ''Ολονυχτία...Δεν με κατάλαβες, όλη τη νύχτα ήμουν πλάι σου, προθασπαθούσα να κλείσω τα παράθυρα-πάλευα όλη τη νύχτα-..Ο αγέρας επέμενε..Απλωσα τότε τις παλάμες μου πάνω σου , σαν δυο φύλλα ουρανού και σε σκέπασα.Επειτα ,βγήκα στον εξώστη και κοίταζα δίχως χέρια τον κόσμο.'' Τελικά, ίσως, η μοναξιά να είναι ένας χορός, που τον χορεύεις μόνος -Ενα ''Bαρύ'' Ζειμπέκικο...Μαρία Λαμπράκη.
Κι ένα ζεϊμπέκικο σαμπάχ με τη λαχτάρα της Σεράχ σε γυάλινο ποτήρι που `λεγε χίλια χρώματα να λούζονται τα σώματα πριν βγουν στο πανηγύρι Καπετάνιος ο καημός, δύσκολος καιρός...
Είναι ωραίο να πετάς, Να σκίζεις τον ουρανό, Να βλέπεις τον ήλιο, Να καθρεφτίζεται στην θάλασσα, Αντί να περπατάς ξυπόλητος σε βρώμικους δρόμους, αντί να κοιτάς με ικετευτικό βλέμμα, με σκυμμένο κεφάλι.
Φτηνό το φως, φτηνά μαγαζιά, φθηνότερα λόγια. Άλλοι έφυγαν, άλλοι κοιμούνται, άλλοι πεθάνανε. Κι αυτοί κι εκείνοι το ίδιο γερνάνε. Εσύ αρνήθηκες τον γενικό κανόνα. Άφησες πλαγιασμένο στο κρεβάτι σου το ομοίωμά σου μην καταλάβουν πως εσύ πλανιέσαι στο μέγα δάσος, άοπλος κυνηγός, φορώντας τις λευκές σου μπότες.
Ανάμεσα στα άλφα το λάμδα και το νι έψαχνα να βρω τα γράμματα να κάνω λέξεις να σου πω την καληνύχτα μου.
Μα είχαν κρυφτεί φοβισμένα απ' το θεατρικό που με την βία μετείχαν.
Έχε υπομονή αύριο θα τα γυρέψω πάλι.
~στέλλα βρακά~
Κυριακή 13 Δεκεμβρίου 2015
ΒΛΑΝΤΙΜΙΡ: Το βέβαιο είναι πως οι ώρες μας, έτσι όπως είμαστε, είναι ατελείωτες κι έτσι αναγκαζόμαστε να τις γεμίσουμε με πράξεις που εκ πρώτης όψεως φαίνονται λογικές αλλά… που τις κάνουμε πια μηχανικά. Θα μου πεις ότι πρέπει να εμποδίσουμε το μυαλό μας να θολώσει. Έχεις δίκιο! Αλλά αναρωτιέμαι: Σάμπως δεν έχει κιόλας βυθιστεί σε απέραντα σκοτάδια; Παρακολουθείς το συλλογισμό μου;
ΕΣΤΡΑΓΚΟΝ: Όλοι γεννιόμαστε τρελοί. Μερικοί παραμένουν.
Σάμιουελ Μπέκετ, από το βιβλίο του "Περιμένοντας τον Γκοντό"
Κανένα Λάθος..ο δρόμος προς την ελευθερία της ψυχής είναι γεμάτος στροφές γεμάτες πάθος.
Σάββατο 12 Δεκεμβρίου 2015
Και αν οι λέξεις χωρίς να το θέλω ξεφύγουν,θα τις ακούσεις τόσο σιγά που δεν θα τις ακούσεις…..Θα ξέρεις πως για μένα ήσουν μια απλή γνωριμία και ας ήσουν για μένα η ζωή μου…Τάσος Λειβαδίτης
«Τώρα θα πέφτει απότομα το βράδυ. Άραγε φέγγει ακόμα ο ουρανός που βλέπαμε από το παράθυρο; Έλα λοιπόν... σκούπισε τα μάτια σου, μην κλαις. Μια μέρα θα ξαναβρεθούμε. Θ' αγοράσουμε ένα δικό μας γραμμόφωνο και θα το βάζουμε να παίζει όλη την ώρα. Θα κάτσουμε στο παράθυρο κοντά-κοντά. Και τότε όλα τα βράδια κι όλα τ' άστρα κι όλα τα τραγούδια θα 'ναι δικά μας. Και θα 'ναι σα να μη χωρίσαμε ποτέ.
Κι όταν πεθάνουμε, αγαπημένη μου, εμείς δε θα πεθάνουμε. Αφού οι άνθρωποι θα κοιτάζουν το ίδιο αστέρι που κοιτάξαμε, αφού θα τραγουδάνε το ίδιο τραγούδι που αγαπήσαμε, αφού θα ανασαίνουν σ’ ένα κόσμο που εγώ κι εσύ ονειρευτήκαμε... τότε, αγαπημένη, θα 'μαστε πιο ζωντανοί από κάθε άλλη φορά.»
Τάσος Λειβαδίτης
Γιατί ψηλά στον ουρανό που κατοικούνε τ’ άστρα Μαζεύονται όλοι οι ποιητές Και οι εραστές καπνίζουν σιωπηλοί πράσινα φύλλα Μασάν χρυσόσκονη πηδάνε τα ποτάμια Και περιμένουν Να λιγωθούν οι αστερισμοί και να λιγοθυμήσουν Να πέσουν μεσ’ στον ύπνο σου Να γίνουν αναστεναγμός στην άκρη των χειλιών σου Να σε ξυπνήσουν και να δεις απ’ το παραθυρό σου.
Όλα τα κυπαρίσσια δείχνουνε μεσάνυχτα Όλα τα δάχτυλα Σιωπή Έξω από τ' ανοιχτό παράθυρο του ονείρου Σιγά σιγά ξετυλίγεται Η εξομολόγηση Και σαν θωριά λοξοδρομάει προς τ' άστρα!
Όνειρο... Πες πως είμαι εδώ, πες πως από νωρίς το πρωί περπατούσα σε όμορφα δρομάκια με μπόλικο χιόνι, πως η ανάσα διαγραφόταν από το κρύο στον αέρα, πως το ένα ζευγάρι γάντια δεν έφτανε να ζεστάνει τα χέρια.. Τα παράθυρα δεν φωτίζονται τις μικρές ώρες γιατί το κρύο θέλει να ξυπνάς αργά.. ξύλα στη φωτιά, πολλά παπλώματα και αλκοόλ.. Πες πως περιμένω να μου σερβίρουν μια πολύ ζεστή, αχνιστή σούπα.. Στ' αλήθεια.. χθες βράδυ αυτό που έμοιαζε με βροχή ήταν χιονόνερο ε; ε; με το φεγγαρι αγκαλια
Rick: Εάν το αεροπλάνο απογειωθεί και δεν είσαι μαζί του, θα το μετανιώσεις. Ίσως όχι σήμερα, ίσως όχι αύριο, αλλά σύντομα. Και για την υπόλοιπη ζωή σου.
Ilsa: Αλλά τι θα γίνει μ' εμάς;
Rick: Θα έχουμε πάντα το Παρίσι. Δεν το είχαμε. Το είχαμε χάσει μέχρι που ήρθες στην Καζαμπλάνκα. Το ξαναβρήκαμε χθες το βράδυ.
Οι μεγαλύτερες αποκαλύψεις βρίσκονται μέσα μας... μικρές αλήθειες που τις προσπερνάμε κακοποιώντας την ίδια μας την ζωή! ..καμιά φορά όταν δεν έχεις να πεις κάτι ή δεν πρέπει να μιλήσεις ενώ έχεις να πεις... ίσως είναι καλό να σιωπάς
Πριν απαντήσεις να ρωτάς Και πριν μιλήσεις κάνε Τα λόγια σου να τα φοράς Όχι να σε φοράνε.
Ό,τι αγαπάς σ’ ακολουθεί πιάνει το βήμα σου Κι ό,τι πιστεύεις σαν νερό παίρνει το σχήμα σου
Όσο κι αν θέλεις να πετάς Τα πόδια σου σε πάνε, Τα όνειρα να τα μετράς Να δεις αν σε χωράνε.
Τι σε μέλλει εσένα σκόρπια μου ψυχή που εγώ τον πόνο μου έκανα νησί να σπέρνει ο ήλιος πάνω μου φωτιά και τ' άστρα μοναξιά Πεθύμησα ένα σύννεφο βροχή να πιω κι ουρανό
Θάλασσα ζωή χρόνια περιμένω πλοίο κουρσεμένο σ' άγονη γραμμή θάλασσα ζωή με πανιά σχισμένα και κουπιά σπασμένα πάρε με μαζί
Τι σε μέλλει εσένα άδεια μου καρδιά κι αν αγαπώ παράξενα παιδιά που κρύβουν στο φιλί τους προσευχή της μάνας τους ευχή Πεθύμησα ένα σύννεφο βροχή να πιω κι ουρανό
Και αν χαμηλα πεταμε και με μισα φτερα αντεχουμε ακομα κι αυτο ειναι που μετρα..
..Φεύγουν γοργά τα χρόνια και μένουν οι στιγμές όπως λίγα λουλούδια στων βράχων τις ρωγμές Όσα σου είχα τάξει άνεμος και καπνός συγγνώμη που δεν ήμουνα για σένα ουρανός
Κι αν χαμηλά πετάμε και με μισά φτερά αντέχουμε ακόμα κι αυτό είναι που μετρά
Ρίξε άνθος αγγέλου στου έρωτα τις ρωγμές το θαύμα είναι να ζεις, καρδιά μου, όλες σου τις στιγμές
Φεύγουν γοργά τα χρόνια και πουθενά ένα φως στις έγχρωμες αφίσες κοιτάς τα "ΠΡΟΣΕΧΩΣ" Μια ροζ χαλκομανία στο φλίπερ σου γελά φυσάει αδιαφορία να ντύνεσαι καλά
Κι αν χαμηλά πετάμε και με μισά φτερά αντέχουμε ακόμα κι αυτό είναι που μετρά
Τώρα όμως βράδιασε. Ας κλείσουμε την πόρτα κι ας κατεβάσουμε τις κουρτίνες, γιατί ήρθε ο καιρός των απολογισμών. Τι κάναμε στη ζωή μας; Ποιοι είμαστε; Γιατί εσύ κι όχι εγώ; Καιρό τώρα δεν χτύπησε κανείς την πόρτα μας κι ο ταχυδρόμος έχει αιώνες να φανεί. Α, πόσα γράμματα, πόσα ποιήματα που τα πήρε ο άνεμος του Νοεμβρίου. Κι αν έχασα τη ζωή μου την έχασα για πράγματα ασήμαντα: μια λέξη ή ένα κλειδί, ένα χτες ή ένα αύριο Τάσος Λειβαδίτης
"Μόνο μέσα στα όνειρα πραγματοποιείται ο τέλειος έρωτας"
Έλα πάλι στα όνειρά μου απόψε. Έλα άνθος που ανοίγεις και κλείνεις και γίνεσαι πέτρα. Και γίνεσαι άγριο πουλί κι άλλοτε πάλι ραγισμένο χαμόγελο. Έλα μέσα στον κήπο μου όσο θα κρατάει η εφήμερη βλάστηση. Όσο θα παίζουν τα τρυφερά βιολιά των γρύλων Κάτω απο τ' ανύποπτα φύλλα. Έλα πριν να πέσει η πάχνη. Πρίν να σύρει το γυάλινο ξίφος της Η σκοτεινή αυγή. Πριν να ματώσουν τα βλέφαρα. Έλα και γίνε εσύ το κλειδί που ανοίγεις τις πόρτες Και γίνε η βροχή και ο κρύος αέρας. Έλα και χτύπα σαν το αστροπελέκι και χτύπα με. Χτύπα με στην ασίγαστη επιθυμία μου να σ' αγγίξω Και να σε κρατήσω για πάντα. Για πάντα όπως κρατάει ο ουράνιος θόλος Τον ήλιο και το φεγγάρι και τ'άστρα. Κι έτσι από στιγμή σε στιγμή Μέσα από ίσκιους κι από ψεύτικα είδωλα Ας σε κερδίζω. Κι ας σε χάνω πάλι σε λίγο. Κι ας γίνεσαι πέτρα κι ας γίνεσαι βροχή και κρύος αέρας. Εγώ θα είμαι εκεί, εκεί θα βρίσκομαι πάντα. Εκεί θα σε περιμένω Ακόμα κι ως την άλλη ζωή θα σε περιμένω. Αγγίζοντάς σε μονάχα στον ύπνο μου. Θανάσης Κωσταβάρας
.jpg)
