ΟΣΟ ΥΠΑΡΧΕΙ ΟΥΡΑΝΟΣ - Π. ΘΑΛΑΣΣΙΝΟΣ & Σ. ΧΑΤΖΗΕΥΣΤΑΘΙΟΥ

Όσο υπάρχει ουρανός να πετάς
Όσο υπάρχει ζωή μη φοβάσαι
Θα 'χεις λόγο για να ξεκινάς
όσο υπάρχει ουρανός να πετάς

Έρωτας είναι η σκληρότερη πέτρα και τα εύθραυστα αρμυρόβρεχτα  καράβια, έρωτας το άλλο πέτρινο καράβι, το αταξίδευτο, χιλιοταξιδεμένο στους ψηλότερους πόντους·- ώ αδημονία της υπομονής, -μ’ έρωτα δούλεψα το θάνατο μου, μ’ έρωτα και τη δουλειά μου· 

Γιάννης Ρίτσος

fabian perez, ζωγράφος

Κι όμως μια παιδική φωνή
επίμονα έκλαιγε βαθιά μου
γιατί δεν είχες έλθει, Αγάπη.

Γιάννης Ρίτσος

Θυμᾶμαι τώρα ... Οἱ θύμησες πλημμύρες ποὺ μὲ πνίγουν,
ἄνεμος, σκοτεινιά.
Τὰ λόγια ἀνθοὺς τὰ μάδησες, μὰ τώρα αὐτὰ μοῦ ἀνοίγουν
κακὲς πληγὲς βαθιά.

Οὔτε σκιά, οὔτε ὄνειρο ἔτσι ποὺ νὰ διαβαίνη
γοργὰ πρὸς τὸ χαμό.
Καπνὸς ἡ ἀγάπη. Σύννεφο, τὰ λόγια σου, μοῦ ραίνει
σταγόνες τὸν καημό.

Τώρα σαπίζουν μέσα μου πρώιμες οἱ πληγές μου.
Ἡ θύμηση ἀσπασμὸς
προδοτικός, νὰ μοῦ γελοῦν κρυφὰ κάποιες στιγμές μου
ν᾿ αὐξαίνη ὁ ἀπελπισμός!

«ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΣΟΥ» Μαρία Πολυδούρη (Καλαμάτα, 1 Απριλίου 1902 - Αθήνα, 29 Απριλίου 1930)

Κανείς δε θα μπορέσει μου `χες πει
να με πονέσει πάλι όπως εσύ
κι αφού είπαμε γεια με τα δάκρυα στεγνά
τα παράθυρα αφήνω όλη μέρα κλειστά

Ποτέ δε θα σ' αφήσω μου `χες πει
να ζήσεις στα όνειρά μου όπως πριν
Κι όμως να! περπατώ μεσ' τον ύπνο σου εγώ
και μου δίνεις φιλιά στα όνειρά σου ξανά

Και σε παίρνω αγκαλιά με τα μάτια κλειστά
πώς γεννάει στο σκοτάδι η λύπη χαρά
χαρά σ' αυτόν που τώρα σ' αγαπά
χαράζει και σ' αγγίζει στα μαλλιά

Κι όμως να! περπατώ μεσ' τον ύπνο σου εγώ
και μου δίνεις φιλιά στα όνειρά σου ξανά
Και σε παίρνω αγκαλιά με τα μάτια κλειστά
πώς γεννάει στο σκοτάδι η λύπη χαρά

Κανείς δε θα μπορέσει μου `χες πει
ποτέ να μ' αγαπήσει όπως εσύ

Όνειρο που φεύγει είναι η ζωή
μέσα στ' όνειρό μου είσαι κι εσύ. 

Έρχεσαι πάντα το βράδυ, μελαγχολικά
σαν το στερνό το τρένο του χειμώνα
η καρδιά μου χιονισμένη, στέπα ερημική 
προσμένει τον καημό σου και σε καρτερεί.

Όνειρο που φεύγει ειν' η ζωή
μέσα στ' όνειρό μου είσαι κι εσύ.

Έρχεσαι και δε σωπαίνεις
μέσα από τη στάχτη μια φωτιά γυρεύεις
κι όλο φεύγεις
τριγυρνάς μέσα στη νύχτα φάντασμα ωχρό 
της προσμονής μου μαύρο πουλί ερημικό.

Κι όπως έρχεσαι έτσι φεύγεις
έτσι απρόσμενα αγαπάς
μισείς ξεχνάς, πλάνες μαζεύεις
μα η καρδιά μου χιονισμένη, στέπα ερημική 
προσμένει τον καημό σου
πάντα καρτερεί.

Όνειρο που φεύγει είναι η ζωή
μέσα στ' όνειρό μου είσαι κι εσύ...

Καλημέρα...

«Δεν είναι δύσκολο να καταλάβουµε µια πορεία που σχεδιάστηκε για να µας οδηγήσει στον πυρήνα της ύπαρξής µας— µπορεί να λειτουργήσει ως φάρµακο ή ακόµη και ως µέσο προστασίας από τέτοιες διαδικασίες. Είναι πολύ δύσκολο —σχεδόν αδύνατον— να παραµείνουµε υγιείς όταν ζούµε "ανειλικρινώς", κι αν αυτό ισχύει για το πνευματικό επίπεδο, ισχύει ακόµη περισσότερο για το ψυχικό. Η ψυχή µας ανοίγει, µας αποδέχεται και βρίσκει γιατρειά όταν κάνει πέρα τις τεχνητές πόζες και τους ψεύτικους ρόλους»…

Ο καθένας έχει έναν μόνο τρόπο ν’ αγαπάει: τον δικό του.

Μπορώ να κάνω ένα σωρό πράγματα για να σου εκφράσω, να σου δείξω, να σου αποδείξω, να επιβεβαιώσω ή να υποστηρίξω ότι σ’ αγαπώ, όμως, μόνο ένα πράγμα μπορώ να κάνω με την αγάπη μου, κι αυτό είναι να Σ’ ΑΓΑΠΩ, να ασχολούμαι μαζί σου, να εκδηλώνω τα συναισθήματά μου όπως τα νιώθω. Και το πώς τα αισθάνομαι είναι ο δικός μου τρόπος να σ’ αγαπώ.

Μπορείς να το δεχτείς ή μπορείς να το απορρίψεις, μπορείς να καταλάβειςτ τι σημαίνει ή μπορείς να το αγνοήσεις παντελώς. Αυτός, όμως, είναι ο τρόπος μου να σ΄αγαπώ· δεν έχω άλλον.

Ο καθένας έχει έναν μόνο τρόπο ν’ αγαπάει: τον δικό του.

Χόρχε Μπουκάι

Κ’ η Ελλάδα,

 

τώρα, σαν ένα μακρινό φεγγάρι από κιμωλία,

φέγγει, αμυδρά, στης μνήμης μου το διάστημα.(Νικηφόρος Βρεττάκος)

 Η ανατολή του φεγγαριού
Κόκκινο το φεγγάρι στα πεύκα
σε θυμίζει ανατέλλοντας – οδύνη μαζί
και τριαντάφυλλο(Νικηφόρος Βρεττάκος)

Κάθε φεγγάρι ομολογεί

Θα σ' αγαπώ, θα ζω μες στο τραγούδι
θα μ' αγαπάς, θα ζεις με τα πουλιά

Κι ονόμασα τα μάτια σου "καθημερινά απογεύματα"
κι όλον εσένα Κυριακή...

ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ

«Υπάρχουνε λύπες που κανείς δεν τις ξέρει....
Υπάρχουνε βάθη που δεν τ’ ανιχνεύει ο ήλιος.
Όρη σιωπής περιβάλλουν τα χείλη.
Και σιωπούν όλοι οι μάρτυρες. Τα μάτια δε λένε.
Δεν υπάρχουνε σκάλες τόσο μεγάλες
να κατέβει κανείς ως εκεί που ταράζεται
του ανθρώπου ο πυρήνας....
Αν μιλούσε η σιωπή... αν φυσούσε, αν ξέσπαγε
θα ξερίζωνε όλα τα δέντρα του κόσμου….»
Ν. Βρεττάκος «Χορικό»

" Ο Γαλαξίας μάτι ασημένιο μέσα στη νύχτα.
Δε βιάζομαι ούτε και θέλω , να σου κάψω τον ύπνο με
κεραυνό τηλεγράφημα.
Το καράβι του έρωτα .............συντρίφτηκε στα καθημερινά επεισόδια.
... Τους λογαριασμούς τους καθαρίσαμε. Τι ωφελει ν' αραδιάζουμε τώρα προσβολές, πόνους, λάθη αμοιβαία.....
Δεν αξίζει τον κόπο......... Κοίτα τι σιωπή βασιλεύει στον κόσμο.........
Η νύχτα με το χρέος της ντύνει τον ουρανό με αστέρια.
Σε στιγμές σαν κι αυτή ,σηκώνεσαι κι ανοίγεις διάλογο με την ιστορία .....
τη δημιουργία ........και τους αιώνες. ! "

VLADIMIR MAYAKOVSKY : ΠΟΙΗΜΑΤΑ

«Μισό φεγγάρι»

Βλέπω ένα γούβωμα βαθύ.
Ποιό χέρι αρπακτικό
μπήκε πήρε πολύ έφυγε
και δεν πρόφτασα;

Άραγε σε ποιό όνειρο
ανέθεσα του όλου τη φύλαξη
και το πήρε ο ύπνος;

Ακούω το νυχτολούλουδο
σαν κούκος ρολογιού
πετάγεται έξω απ΄το άρωμά του
φωνάζοντας
νύχτωσε βγες να δεις
και είδα να χαράζεται ψηλά
ένα μισό και ούτε φεγγάρι
σα μαχαιριά σε υπερφυσικό
θεού σαγόνι ή μάλλον
σαν φιλιού το κάτω χείλος
και το επάνω να φιλάει το σκοτάδι
-ποιός και σε ποιόν μισοείπε:
αν είναι αργά
κοιμήσου στο κρεβάτι μου εσύ
κι εγώ στον καναπέ.

Αχ,υπομνηστικό φεγγάρι
στέκεις εκεί πάνω
σα μισή ωραιότητα
και σαν ολόκληρη ευκαιρία
α κοιτάζοντάς σε να μετρώ
πόσα μισά δεν πρόλαβα
ν΄αφήσω.
Κική Δημουλά

Ενα άστρο έπεσε.
Είδες;
Σιωπή!

Κλείσε τα μάτια..

'Ενα σπουργίτι λέει τον ουρανό.
Σώπα!
Στην κόγχη των χειλιών μας εδρεύει το απόλυτο.
Σωπαίνουμε κι ακούμε..

Γιάννης Ρίτσος

Οι γλάροι γεννήθηκαν απ' τα μαντίλια που λένε, αντίο! στα λιμάνια.

Las gaviotas nacieron de los pañuelos que dicen !adiós!
en los puertos.
Ramón Gómez de la Sernaφωτογραφία :Απο τη Μικρά Αγγλία του Π.Βούλγαρη

''πιστεύω πως εσύ είσαι η ζωή μου. Αν το θέλεις να κάνω τη ζωή μου μακριά σου, βέβαια θα την κάνω-γιατί το δικό σου θέλημα θα γίνει και όχι το δικό μου-δε θα το κάνω όμως χωρίς εσένα. Αισθάνομαι πως μαζί σου άνοιξε ένας άγνωστος δρόμος μπροστά μου. Έχω το συναίσθημα ότι βλέπω καθαρότερα εκεί που ήμουνα τυφλός. Κι αυτά τα πράγματα δεν τα σβήνει κανείς με μια μονοκοντυλιά. Σ αγαπώ και τούτο έχει νόημα.''

Γ.Σεφέρης(απο την αλληλογραφία του με την αγαπημένη του Μαρω)

Distant Summers

Αερικό ~ Xατζηδάκης Μάνος

Κι άν γεννηθείς κάποια στιγμή 
Μιαν άλλη πού δέ θά υπάρχω 
Μή φοβηθείς Καί θά μέ βρεις 
είτε σάν άστρο 
Όταν μονάχος περπατάς στην παγωμένη νύχτα 
Είτε στό βλέμμα ενός παιδιού 
πού θά σέ προσπεράσει 
Είτε στή φλόγα ενός κεριού 
πού θά κρατάς Διαβαίνοντας 
τό σκοτεινό τό δάσος 
Γιατί ψηλά στον ουρανό 
πού κατοικούνε τ' άστρα 
Μαζεύοντ' όλοι οι ποιητές 
Καί οί εραστές καπνίζουν σιωπηλοί 
πράσινα φύλλα Μασάν χρυσόσκονη 
πηδάνε τά ποτάμια Καί περιμένουν 
Νά λιγωθούν οί αστερισμοί 
καί νά λιγοθυμήσουν Νά πέσουν 
μέσ' στον ύπνο σου 
Νά γίνουν αναστεναγμός 
στην άκρη των χειλιών σου 
Νά σέ ξυπνήσουν καί νά δείς 
άπ' τό παράθυρο σου Τό πρόσωπό μου 
φωτεινό Νά σχηματίζει αστερισμό 
Νά σού χαμογελάει 
Καί νά σού ψιθυρίζει..

Kαληνύχτα

Μονόγραμμα (απόσπασμα) Οδ.Ελύτης  
 Τα πικρά μου βότσαλα μετρώ, μ' ακούς;
κι είναι ο χρόνος μια μεγάλη εκκλησία, μ' ακούς;
όπου κάποτε οι φιγούρες των αγίων
βγάζουν δάκρυ αληθινό, μ' ακούς;

Έτσι σ’ έχω κοιτάξει που μου αρκεί

Να ‘χει ο χρόνος όλος αθωωθεί

Μες στο αυλάκι που το πέρασμά σου αφήνει

Σαν δελφίνι πρωτόπειρο ν’ ακολουθεί

Και να παίζει με τ’ άσπρο και το κυανό η ψυχή μου!

Φωτιά μέσα στα χόρτα που έρπει-

μ' αρέσει αυτό το κάτι στη φωνή σου
ήχος αχνός κι εκστατικός
ένα φτερούγισμα που απλώνεται τριγύρω
όπως όταν στο βάθος τ' ουρανού χαράζει
κι όλα τα άλλα φώτα χαμηλώνουν
μ' αρέσει αυτό το κόκκινο στις λέξεις σου
θαμπό σαν τη φωτιά μέσα στα χόρτα που έρπει
και φανερώνει ξαφνικά τη λάμψη και το χρώμα της
δρόμος μακρύς κάτω απ' τα κάστρα
κι είσαι η πλατεία με τις μουσικές στο τέρμα του

Τόλης Νικηφόρου

Από τη συλλογή Το μυστικό αλφάβητο (2010) 

Θωμάς Γκόρπας - Ποίηση

Θωμάς Γκόρπας - Ποίηση

Ποίηση

ανάμνηση από φίλντισι

περίπατος τα ξημερώματα

άναμμα τσιγάρου κατά λάθος από φεγγάρι

χαρταετός που ξέφυγε απ’ τα χέρια παιδιού

κλάμα παιδιού στη μέση πανηγυριού

φιλία ανάμεσα σε δυο προδοσίες

κλωνάρι που ταξιδεύει

δασκάλα μόνη μελαγχολική στο διάλειμμα

ένα βιολί που παίζει μοναχό του

αριθμός 7

της καρδιάς τα μέσα φυλλώματα

χαλκός χαλκωματένια χαλκωματάς-όλα τα παλιά γυαλίζω

χρυσάφι για όλους ή για κανένα

πόλη που κυριεύτηκε άδεια μετά μακρά πολιορκία

παλιές φωτογραφίες και μακρυμπάνι της μνήμης

πεταλούδα που γλιτώνει απ’ τη φωτιά

φωτιά που γλιτώνει απ’ τα νερά

χαρά που γλιτώνει απ’ τα γεράματα

βιολέτες σ’ άσπρο λαιμό

άσπρο άλογο που τρέχει σε μαύρο ουρανό

μαύρος ήλιος καλοκαιρινός

άσπρος ήλιος χειμωνιάτικος

λεμόνι κάρβουνο γλυκό του κουταλιού

νύχτα στρωμένη τσιγάρα

λέξεις.

Νικολας Ασιμος Δεν θελω καρδια μου να κλαις

Δε θέλω καρδιά μου να κλαις για όσα περάσαμε χθες,
χαλάσανε τόσα πολλά μα βρες μονοπάτι ξανά,
δεν ξέρει ο κόσμος να ζει, κατέβα να πάμε πεζοί,
εκεί που καθένας ζητά να βρει τη μιλιά του ξανά.

Τον πόλεμο μισώ κι απ' τη ζωή αποζητώ,
να μη μου μείνει μόνο το παράπονο
κι ας ήταν μια φορά να μ' είχες πάρει αγκαλιά,
το ξέρω σου ζητώ πάρα πολλά.

Δε θέλω καρδιά μου να κλαις για όσα περάσαμε χτες,
δανείσου κι εσύ μια φορά και βρες μονοπάτι ξανά
κι αν χάνεις αυτό που σε ζει δεν έφταιξες μόνον εσύ,
αξίζει να ζουν σαν παιδιά εκείνοι που έχουν καρδιά.

Τον πόλεμο ζητώ για μια ζωή που δεν τη ζω,
να μην μου μείνει μόνο το παράπονο
κι ας ήταν μια φορά να δεις μικρέ μου φουκαρά,
πως μαλακώνω σαν δε μου μιλάς σκληρά.

Τον πόλεμο μισώ κι απ' τη ζωή αποζητώ,
να μη μου μείνει μόνο το παράπονο
κι ας ήταν μια φορά να μ' είχες πάρει αγκαλιά,
το ξέρω σου ζητώ πάρα πολλά.

Όσοι Αγαπούν Αληθινά Νίκος Κουρουπάκης Osoi Agapoun Kouroupakis

Μη βάζεις λόγια στο φιλί και μην το συζητάς. Όσοι αγαπούν αληθινά, σμίγουν τα χείλη και μιλούν τα λόγια της καρδιάς. Κι όσο μακριά με πάει το φιλί, δε θέλω να γυρίσω. Παίρνει φωτιά το πέλαγος και γω ή θα καώ ή θα σβήσω. Με της αγάπης τη φωνή, αυτή την κοφτερή σιωπή, έτσι όπως με ακουμπάς. Στη δίψα του καλοκαιριού, βρέχεις νεράκι την ψυχή, βαθιά σαν τριγυρνάς. Κι όσο μακριά με πάει το φιλί, δε θέλω να γυρίσω. Παίρνει φωτιά το πέλαγος και γω ή θα καώ ή θα σβήσω..........

Ο έρωτας είναι ένα χρέος προς τη φύση που σ’ έπλασε. Προς τον εαυτό σου, που βρήκε τη δικαίωσή του. Προς τον άνθρωπο που αγαπάς, που σου ’δωσε και του ’δωσες γεύση ζωής.

Μ. Καραγάτσης-" Κίτρινος φάκελος"

Before The Dawn

As years are passing by
Silence becomes your friend
You see the world in a different way
Don't be afraid of getting old
Life's still full of joy
And the beauty of the past is rejoicing your mind

When days are getting short
And winter comes along
Your life slows down and down
Like a river is getting wide
The worlds have lost their voice
You remember your morning flowing to the endless sea

When days are getting short
And winter comes along
Your life slows down and down
Like a river is getting wide
The worlds have lost their voice
You remember your morning flowing to the endless sea

Life's like a river in the mountain
Life's like a sea without end
Life's like a river in the mountain
Life's like a sea without end

Life's like a river in the mountain
Life's like a sea without end
Life's like a river in the mountain
Life's like a sea without end