Κεραυνός και αστραπή

 Σταμάτα μου την αστραπή  ν' ανάψω ένα τσιγάρο

 Και πες του σύννεφου να πει 

 πως θα 'ρθω να σε πάρω

Τα Ρω του Έρωτα

Οδ. Ελύτης

Δόξα Δεκέμβρη μήνα-Παντελής Θαλασσινός

Στολίζω δέντρο με τα χιόνια του Χριστού
τραπέζι στρώνω με τα δώρα του χειμώνα
εσύ το φως ενός ορίζοντα κλειστού
που το φορώ του ταξιδιού μου αρραβώνα.

Ανάβω φώτα και λαμπιόνια ζωηρά
και μες στη φλόγα της γιορτής κεράκι λιώνω
φωτογραφίζω αναμνήσεις στη σειρά
να σε θυμάμαι όσο λείπω ένα χρόνο

Παραμονή Πρωτοχρονιάς θα σε φιλήσω
και μια ευχή πάνω στα χείλη σου θ' αφήσω
καθώς αργά θα ξετυλίγεις τον καιρό σου
σαν παραμύθι να με βλέπεις στ' όνειρό σου...

Ζυμώνω δώδεκα Χριστόψωμα ζεστά
με της αγάπης τη μαγιά και άσπρο αλεύρι
να τα μοιράσεις σε παιδάκια γελαστά
να' χουν να λένε για τη δόξα του Δεκέμβρη

Παραμονή Πρωτοχρονιάς θα σε φιλήσω
και μια ευχή πάνω στα χείλη σου θ' αφήσω
καθώς αργά θα ξετυλίγεις τον καιρό σου
σαν παραμύθι να με βλέπεις στ' όνειρό σου...

Θάλασσά μου σκοτεινή...

Αχ θάλασσά μου σκοτεινή, θάλασσα αγριεμένη
πού θα με βγάλεις το πρωί
σε ποια στεριά μου ξένη
πού θα με βγάλεις το πρωί 
σε πιά στεριά μου ξένη 
αχ θάλασσά μου σκοτεινή,θάλασσα αγριεμένη

Τα είχα όλα μια φορά μα ήθελα παραπάνω
τι να τα κάνω τώρα πια 
απόψε που σε χάνω

Μέσα στα μαύρα σου νερά
κομμάτια η ζωή μου
αχ θαλασσά μου εσύ βαθιά
που κρύβεις το νησί μου
αχ θαλασσά μου εσύ βαθιά
που κρύβεις το νησί μου
μέσα στα μαύρα σου νερά
κομμάτια η ζωή μου

Ανάμεσα στό γέλιο και το δάκρυ

Mε τον απόντα συνομιλώ διαρκώς για την απουσία του, κατάσταση μάλλον παράξενη. 

Ο άλλος είναι απών και συγχρόνως παρών.

 Από αυτή τη μοναδική διαστρέβλωση, γεννιέται ένα είδος αβάσταχτης παρουσίας. 

Βρίσκομαι παγιδευμένος ανάμεσα σε δυο χρόνους, το διάστημα πού λείπεις, πράγμα για το οποίο υποφέρω και εκείνο πού είσαι εδώ, αφού απευθύνομαι σε σένα.

Ξέρω λοιπόν τι είναι ο ενεστώτας.

 Ένας δύσκολος χρόνος. 

Ένα κομμάτι καθαρής αγωνίας.

                                                                         

Ρολάν Μπαρτ, 1977

"Δεν είμαι άνθρωπος που σκέφτεται πως δεν πρέπει να πονούμε ποτέ.. Περιφρονώ αυτήν την ποταπή σοφία κι αν μπορώ να επιλέξω, προτιμώ να υπομείνω μέχρι τέλους τον πόνο. Είναι καλό να υποφέρουμε και μες στα δάκρυα υπάρχει δύναμη, αλλά δεν είναι καλό να υποφέρουμε σαν άνθρωποι δίχως ελπίδα."


Σαίρεν Κίρκεγωρ, 1843

Ζούμε όπως ονειρευόμαστε: απολύτως μόνοι...

"Όχι, είναι αδύνατο, αδύνατο να μεταδώσουμε στους άλλους την αίσθηση μιας οποιασδήποτε στιγμής της ζωής μας, αυτό που αποτελεί την αλήθεια της, το νόημά της, τη λεπτή και διαπεραστική της ουσία. Είναι αδύνατο. Ζούμε όπως ονειρευόμαστε: απολύτως μόνοι".

Κόνραντ, 1960

Lykke Li - I Follow Rivers (Director: Tarik Saleh)

Πρέπει να σ' αγαπώ πολύ για να μπορώ να πάσχω για σένα.

"Πρέπει να αγαπούμε κάποιον για να διακινδυνεύσουμε να υποφέρουμε γι' αυτόν. Πρέπει να σ' αγαπώ πολύ για να μπορώ να πάσχω για σένα."

Γιουρσενάρ, 1957



 

Φοβήθηκα τη μνήμη
Και την σκότωσα
Όμως εκείνη έζησε
Τραυματισμένη
Δύσμορφη
Τυρρανική
Και μου θυμίζει επίμονα
Κάθε φορά που γράφω
Πως είμ' εγώ
Κι όχι ένας άλλος


Μάνος Χατζιδάκις

Τα μάτια της δάκρυσαν...

Δὲ θέλω τίποτε ἄλλο παρὰ νὰ μιλήσω ἁπλά, νὰ μοῦ δοθεῖ
   ἐτούτη ἡ χάρη.
Γιατί καὶ τὸ τραγούδι τὸ φορτώσαμε μὲ τόσες μουσικὲς
   ποὺ σιγά-σιγά, βουλιάζει
καὶ τὴν τέχνη μας τὴ στολίσαμε τόσο πολὺ ποὺ φαγώθηκε
   ἀπὸ τὰ μαλάματα τὸ πρόσωπό της
κι εἶναι καιρὸς νὰ ποῦμε τὰ λιγοστά μας λόγια γιατί ἡ
   ψυχή μας αὔριο κάνει πανιά.

Γ. Σεφέρης

Νιώσε με...

Δεν είμαστε πια ποιητές
παρά μονάχα
σύντροφοι
με μεγάλες πληγές και πιο μεγάλα όνειρα.
{…}
Μας φτάνει να μιλήσουμε
απλά
όπως πεινάει κανείς απλά
όπως αγαπάει
όπως πεθαίνουμε
απλά.

Τ. Λειβαδίτης

Φίλε...

Ἡ πλατεῖα θὰ μείνει ἔρημη
σὰ μιὰ ζωὴ ποὺ ὅλα τάδωσε, κι ὅταν ζήτησε κι αὐτὴ
λίγη ἐπιείκεια
τῆς τὴν ἀρνήθηκαν.

Χωρὶς ὄνειρα νὰ μᾶς ξεγελάσουνε καὶ δίχως φίλους πιὰ
νὰ μᾶς προδώσουν…

Γιατί οἱ ἄνθρωποι ὑπάρχουν ἀπ᾿ τὴ στιγμὴ ποὺ βρίσκουνε
μιὰ θέση
στὴ ζωὴ τῶν ἄλλων.
Ή
ἕνα θάνατο
γιὰ τὴ ζωὴ τῶν ἄλλων…

Τ. Λειβαδίτης

Αν θέλετε η αγάπη σας να κρατήσει για πάντα, να πετάτε μαζί, αλλά ποτέ δεμένοι...

Αν δεθείτε ο ένας με τον άλλον, ακόμα κι αν το κάνετε από αγάπη, όχι μόνο θα σέρνεστε στη ζωή σας, αλλά επιπλέον, αργά ή γρήγορα, θα αρχίσετε να πληγώνετε ο ένας τον άλλον. Αν θέλετε η αγάπη σας να κρατήσει για πάντα, να πετάτε μαζί, αλλά ποτέ δεμένοι.
  ~ Χόρχε Μπουκάι "Ο δρόμος της συνάντησης".

πνίγονται οι υποσχέσεις σαν χρώματα φθινοπωρινής νηνεμίας
δεν έμεινε ψυχή να σώσει τ' όνειρο

μαριάνθη ντεβάκη

Νομίζεις πως ξέχασες;

Νομίζεις πως προχωράς;

Νομίζεις......

Τι γίνεται όταν καρδιά και μυαλό σου 

γυρνούν επιδεικτικά την πλάτη;

Το μυαλό μπορείς πιο εύκολα να το ξεγελάσεις 

διότι διαθέτει τη μνήμη και αυτή πολλές φορές 

λειτουργεί επιλεκτικά.

Στην καρδιά επικρατεί αταξία γιατί εκεί ενυπάρχουν 

τα συναισθήματα. Που παλεύουν και βγάζουν 

στην επιφάνεια τα βιώματα σου σαν μικρά βεγγαλικά. 

Θες να τα κρύψεις και δεν μπορείς, φωνάζουν 

και εκτοξεύονται άναρχα απο τα μάτια. 

Καθρέφτες που λαθραία συνομωτούν μεταξύ τους 

και προδίδουν ό,τι θες να φυλακίσεις 

στα μύχια της σκέψης και της καρδιάς σου.

Άνιση μάχη..

Αγάπης, αγώνας, άγονος.

Ας ήμουν η γαλήνη σου, ο ύπνος σου ας ήμουν,

   τόσο γλυκά ν' αναπαυθώ.

http://aeriko-edostirogmitouhronou.blogspot.gr/2014/11/blog-post_7.html

Η Αγάπη σαν όπλο ~ Χρήστος Καριώτης

Η Πραγματικότητα είναι δηλητηριώδης και χρειαζόμαστε
αυξημένη δόση αυτογνωσίας για να μη γίνει η αγάπη όπλο
σε λάθος χέρια αλλά ασπίδα ψυχής για να αντέξουμε τα χτυπήματα
με μεγαλύτερο το θάνατο του ονείρου μέσα μας.

Φώναξέ με.... αγάπη...

Φώναξέ με... αγάπη...

Κοίτα κοίτα ...

«Το λάθος αίσθημά μου

κι ο κόσμος του όλος,

είναι ο σωστός μου κόσμος».

Κ. Δημουλά 

οι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο...

Άγονη πλήξη μιας ζωής, δίχως έρωτα
της ερημιάς μου τέρας, της πόλης μου θηρίο μη με φοβάσαι
αλλοπαρμένη έκφραση οι τοίχοι σου θυμίζουν τον πρώτο σου έρωτα
οι πιο πολλοι αδιάφορα κενοί, σε λυγίζουν όπου και να 'σαι
στα σκοτεινά δρομάκια οι σκιές γλιστράνε επικίνδυνα

Στα ηλεκτρισμένα ξενυχτάδικα οι γυναίκες μισοκρύβονται πίσω απ' τη λήθη
Στα κολασμένα παζάρια της λεωφόρου οι αστυνόμοι
οι πλούσιοι επαρχιώτες μηχανόβιοι
μάσκες ακάλυπτες μικρές στο γύρο του θανάτου
που τρεμοπαίζουν τον άγγελο ή τον δαίμονα
στις άκρες των δακτύλων τους, ξημέρωμα Σαββάτου

Για τις παλιές αγάπες μη μιλάς 
στα πιο μεγάλα θέλω κάνουν πίσω 
δεν άντεξαν μαζί και χάθηκαν μακριά 
κρύφτηκαν στις σπηλιές χαμένων παραδείσων 

Ό,τι αξίζει πονάει, κι είναι δύσκολο
για να μην υποφέρεις φύγε μακριά μου, κρύψου από μένα
δεν ξέρω αν φεύγεις, τώρα, για το λίγο μου
ή αν αυτό που νιώθω ήταν πολύ
πολύ για σένα, πολύ για σένα

Για τις παλιές αγάπες μη μιλάς 
στα πιο μεγάλα θέλω κάνουν πίσω 
δεν άντεξαν μαζί και χάθηκαν μακριά 
κρύφτηκαν στις σπηλιές χαμένων παραδείσων 

Ό,τι αξίζει πονάει, κι είναι δύσκολο...

Η πηγή...

...θα ’ρχεσαι πάντοτε να παίρνεις νερό, αλλά εγώ δε θα ξέρω. Θ’ απλώνεις τα χέρια σου...

κ’ εγώ δε θα ξέρω πως πέφτω στις φούχτες σου.

Δε θα ξέρω πως έχεις ακουμπήσει τα χείλη σου τόσο ανάλαφρα πάνω μου σα να ’σαι φεγγάρι.

Νικηφόρος Βρεττάκος

 

Δε με νοιάζει ..

..όπως κι αν είσαι

σ`αγαπώ γι`αυτό που είσαι

Είναι όλα και δεν είναι κοίτα γύρω σου και κρίνε

Μες στο χάδι, το αγκάθι τα σωστά μα και τα λάθη

τα σωστά..

http://aeriko-edostirogmitouhronou.blogspot.gr/2014/10/blog-post_8.html

Nα είχεν ο έρωτας σαΐτες!… να είχε βρόχια… να είχε φωτιές…

"Nα είχεν ο έρωτας σαΐτες!… να είχε βρόχια… να είχε φωτιές… Nα τρυπούσε με τις σαΐτες του τα παραθύρια… να ζέσταινε τις καρδιές… να έστηνε τα βρόχια του απάνω στα χιόνια… "

Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης

ερωτας στο χιονι, φωτογραφια του Αντώνη Ψαρά

Οι μεγαλύτερες αποκαλύψεις βρίσκονται μέσα μας...

Οι μεγαλύτερες αποκαλύψεις βρίσκονται μέσα μας...
μικρές αλήθειες που τις προσπερνάμε κακοποιώντας την ίδια μας την ζωή! 
..καμιά φορά όταν δεν έχεις να πεις κάτι ή δεν πρέπει να μιλήσεις ενώ έχεις να πεις... ίσως είναι καλό να σιωπάς 

Κάθε φορά που ο κόσμος ξεφτίζει, να υπάρχεις εκεί να μου φέγγεις ζωή...

Τα βράδια, όταν η πόλη ερημώνει κι οι σιωπές των ανθρώπων αντηχούν, μια λευκή δέσμη φωτός αχνοφέγγει στο μαξιλάρι μου. Την ακούω σιγανά να πλανιέται στο χώρο. Να βαδίζει αργά, ήρεμα, όπως πρέπει στο φως. Όταν ξημερώνει, γίνεται σκιά που ακολουθεί τη σκιά μου. Γίνεται εγώ.

Τίποτε άλλο γι' αυτήν δεν υπάρχει να πω. Όσες λέξεις κι αν ξέρω, είναι λίγες. Μια ευχή μοναχά για το τέλος: Κάθε φορά που ο κόσμος ξεφτίζει, να υπάρχεις εκεί να μου φέγγεις ζωή.

Μαρία Χρονιάρη

Κραυγή αγάπης...

Είναι μια θλίψη που συντροφεύει τον δρόμο μου

που κάνει αυτό το μπλουζ να ακούγεται πιο δυνατά

Είναι μια αύρα σιωπής

μέσα στα δώδεκα μέτρα της μουσικής που σε ντύνει

Κι όλο να βάφω τους τοίχους με φως

κι όλο να σχίζεται η μέρα στα δύο

Υπάρχουν άγκυρες που όταν κοπήκαν μας πήραν μαζί

και κάτι καράβια που στον ερχομό τους

ποτέ δεν μας είχαν

Κι αυτό γιατί το μόνο που είχαμε

ήτανε μερικές σπασμένες χορδές

που τις κάναμε ζωή

για να μπορούμε να ντυνόμαστε τις νύχτες

Για το τελευταίο μπλουζ

στις όχθες του δικού μας προσωπικού νότου

Μαρία Χρονιάρη

Δεν έχω..

..αποσκευές
  Παράθυρο θέλω.. 
Στον καημό μου.
Στην ψυχή σου..

Στο βυθό μου.

aeriko

 http://aeriko-moments.blogspot.gr/2014/07/blog-post_3.html


With this man I must talk
With this traveller I'll go
With this man I must talk
Yes with him I must go

Φευγάτοι όσοι τολμήσανε..

..τη φλόγα της καρδιάς να προσκυνήσουν 

και στο βασίλεμα όσοι δακρύσανε 

και πήραν την απόφαση να ζήσουν.

http://aeriko-edostirogmitouhronou.blogspot.gr/2014/11/blog-post_23.html

Chris Rea - Cool Cool Blue (Blue Guitars,60's &70's)

Chris Rea - Cool Cool Blue Blue Guitars Album (60's &70's) 2005.

Amazing, Cool Cool, Blue Greece........Come And...Take It Easy...

Βροχή μου ...

- Μ'αγαπάς ( ερωτηματικό;)
-Σ'ΑΓΑΠΩ . Τελεία και παύλα.-

Αλλάζουν σχήµα οι εποχές.

 Ό,τι µας έκαψε, σαν απλωθήκαµε για να το αγγίξουµε,γίνεται γόνιµη βροχή.

Όταν κρυώνει η αγάπη...

Τυχαία ανακάλυψη...

Να έρθεις...

Γιατί κανείς δεν ξέρει 
πιο καλά..

Πώς ν’ αγκαλιάσει
την αγάπη..

Όταν κρυώνει !!!

Μαρία Χρονιάρη

Αν μιλούσε η σιωπή...

Υπάρχουνε λύπες που κανείς δεν τις ξέρει
υπάρχουνε βάθη που δεν τ’ ανιχνεύει
ο ήλιος όρη σιωπής περιβάλλουν τα χείλη
και σιωπούν όλοι οι μάρτυρες

Τα μάτια δε λένε
δεν υπάρχουνε σκάλες τόσο μεγάλες
να κατέβει κανείς ως εκεί που ταράζεται
του ανθρώπου ο πυρήνας

Αν μιλούσε η σιωπή,
αν φυσούσε, αν ξέσπαγε – θα ξερίζωναν όλα
τα δέντρα του κόσμου

Νικηφόρος Βρεττάκος

Τ’ όνομά σου...

Τ’ όνομά σου: ομιλία δυο ρυακιών μεταξύ τους.

Τ’ όνομά σου: αέτωμα περιστεριών στον ορίζοντααα.

Νικηφόρος Βρεττάκος

Ανθίζουν τ΄'αστρα

Μες τη διαφάνεια του πρωινού - Μα όταν νυχτώνει, κλείνοντας τα τέσσερα παράθυρά μου, ενώ στο σκούρο θαλασσί παίρνουν ν᾿ ανθίζουν τ᾿ άστρα...

Ν. Βρεττάκος



Θέλει βυθό η αγάπη,αγάπη μου..
να πιάνει τα επώδυνα η ψυχή σου 
και να τα χωράς παράτολμα 
με όλη την καρδιά σου...
"θέλει σκοτάδι τ' όνειρο και τ' άστρο για να λάμψει."

Δως μου το χέρι σου, δως μου το χέρι σου...

Καὶ νὰ ποὺ φτάσαμε ἐδῶ
Χωρὶς ἀποσκευὲς
Μὰ μ᾿ ἕνα τόσο ὡραῖο φεγγάρι
Καὶ ἐγὼ ὀνειρεύτηκα ἕναν καλύτερο κόσμο
Φτωχὴ ἀνθρωπότητα, δὲν μπόρεσες
οὔτε ἕνα κεφαλαῖο νὰ γράψεις ἀκόμα
Σὰ σανίδα ἀπὸ θλιβερὸ ναυάγιο
ταξιδεύει ἡ γηραιά μας ἤπειρος

Ἀλλὰ τὰ βράδια τί ὄμορφα
ποῦ μυρίζει ἡ γῆ

Βέβαια ἀγάπησε
τὰ ἰδανικά της ἀνθρωπότητας,
ἀλλὰ τὰ πουλιὰ
πετοῦσαν πιὸ πέρα

Σκληρός, ἄκαρδος κόσμος,
ποῦ δὲν ἄνοιξε ποτὲ μίαν ὀμπρέλα
πάνω ἀπ᾿ τὸ δέντρο ποὺ βρέχεται

Ἀλλὰ τὰ βράδια τί ὄμορφα
ποῦ μυρίζει ἡ γῆ

Ὕστερα ἀνακάλυψαν τὴν πυξίδα
γιὰ νὰ πεθαίνουν κι ἀλλοῦ
καὶ τὴν ἀπληστία
γιὰ νὰ μένουν νεκροὶ γιὰ πάντα

Ἀλλὰ καθὼς βραδιάζει
ἕνα φλάουτο κάπου
ἢ ἕνα ἄστρο συνηγορεῖ
γιὰ ὅλη τὴν ἀνθρωπότητα

Ἀλλὰ τὰ βράδια τί ὄμορφα
ποῦ μυρίζει ἡ γῆ

Καθὼς μένω στὸ δωμάτιό μου,
μοῦ ᾿ρχονται ἄξαφνα φαεινὲς ἰδέες
Φοράω τὸ σακάκι τοῦ πατέρα
κι ἔτσι εἴμαστε δύο,
κι ἂν κάποτε μ᾿ ἄκουσαν νὰ γαβγίζω
ἦταν γιὰ νὰ δώσω
ἕναν ἀέρα ἐξοχῆς στὸ δωμάτιο

Ἀλλὰ τὰ βράδια τί ὄμορφα
ποῦ μυρίζει ἡ γῆ

Κάποτε θὰ ἀποδίδουμε δικαιοσύνη
μ᾿ ἕνα ἄστρο ἢ μ᾿ ἕνα γιασεμὶ
σὰν ἕνα τραγοῦδι ποὺ καθὼς βρέχει
παίρνει τὸ μέρος τῶν φτωχῶν

Ἀλλὰ τὰ βράδια τί ὄμορφα
ποῦ μυρίζει ἡ γῆ!

Δῶς μου τὸ χέρι σου..
Δῶς μου τὸ χέρι σου

Σιωπή ~ Κώστας Τουρνάς

Αφήγηση εισαγωγής: Kαριοφυλλιά Καραμπέτη στο Λυκόφως του Τάσου Λειβαδίτη..γιατι ναι..."ζούμε σ ένα ανεξιχνίαστο όνειρο απ όπου δεν θα βγούμε παρά για ν' αγκαλιάσουμε σαν μόνη εξήγηση τη σιωπή."

Θα σ'αγαπώ ...

Ώσπου η γη να μη γυρίζει πια
Ώσπου το φως να γίνει σκοτεινιά
Ώσπου κι αυτός ο ήλιος να σβηστεί
Ώσπου ο χρόνος πια να ξεχαστεί
Θα σ' αγαπώ

Ώσπου στα μάτια σου να δω φωτιές
Ώσπου κι εσύ σαν κεραυνός θα καις
Ώσπου να πάψει η ανατολή
Θα σ' αγαπώ και πάλι πιο πολύ
Θα σ' αγαπώ

Θα σ' αγαπώ όσο κανείς δεν αγαπάει
Θα σ' αγαπώ
Με μιαν αγάπη που ο νους σου δεν χωράει
Θα σ' αγαπώ