Ασπρο περιστερι..

Υπάρχω, για να σ’ αγαπώ μονάχα

και να μην έχω λόγο κανένα να το δηλώνω.
Σ’ αγαπώ τόσο που το ξεχνώ,

όπως το αίμα που κυλά στις φλέβες

και είναι τόσο αθόρυβο

 όσο και αναγκαίο μαζί..

Αόρατες αισθήσεις με μυρωδιά λατρείας

αλώβητες και εξημερωμένες.

Πάει καιρός, μα πάντα εδώ...όλα εδώ...

η φωλιά της παρουσίας μέσα απο την απουσία

σαν αερικό που αγκαλιάζει όλες τις αισθήσεις,

 που προκαλεί εκείνη την ανατριχίλα

που κραυγάζει μέσα απο την σιωπή.

Άχ! αυτή η σιωπή

εκκωφαντική και γνήσια

σαν εκείνη την ελάχιστή σου αναπνοή που

...πιά δεν έχω...

Ο.Ελύτης