Δακρυσμένα μάτια..

Εκείνο(Τάσος Λειβαδίτης)

Έρχονται ώρες, που ξαφνικά σε πλημμυρίζει

 ολάκερο

η νοσταλγία του ανέκφραστου – σαν τη θολή,

 αόριστη ανάμνηση απ’ τη γεύση ενός καρπού,

πούφαγες κάποτε, πριν χρόνια, σαν ήσουνα

 παιδί,

μια μέρα μακρινή, λιόλουστη – και θέλεις να τη

 θυμηθείς

κι όλο ξεφεύγει. Τα μάτια σου

γεμίζουν τότε απόνα θάμπος χαμένων παιδικών

 καιρών.

Ή ίσως κι από δάκρυα.

Γι αυτό, σας λέω, πιστεύετε πάντοτε έναν

 άνθρωπο που κλαίει.

Είναι η στιγμή που σας απλώνει το χέρι του,

φιμωμένο και γιγάντιο, Εκείνο που ποτέ δε θα

 ειπωθεί.

. Γιατί εγώ, αγαπημένη, σου χρωστάω κάτι πιο

 πολύ απ' τον έρωτα εγώ σου χρωστάω 

το τραγούδι και την ελπίδα, τα δάκρυα και πάλι

 την ελπίδα.(Τάσος Λειβαδίτης)