Μισεμός...

«Έτσι, απομένουμε δω πέρα, ασύχαστοι, όσο μπορούμε πιο κοντά στα σύνορα
προσμένοντας του γυρισμού τη μέρα, καραδοκώντας το παραμικρό σημάδι αλλαγής στην άλλην όχθη, πνίγοντας μ' ερωτήσεις κάθε νεοφερμένο, χωρίς τίποτα να ξεχνάμε, τίποτα ν' απαρνιόμαστε, χωρίς να συχωράμε τίποτ' απ' όσα έγιναν...
Όμως κανένας μας δε θα μείνει εδώ... η τελευταία λέξη δεν ειπώθηκε ακόμα.»
Μπέρτολτ Μπρεχτ.

Η ξενιτειά, η ξενιτειά, η ξενιτειά
αγριοπερίστερο σε ξόβεργα πιασμένο
με βάρδιες να ραμφίζει το κορμί της πατρίδας
και το μικρό σου δάχτυλο
το χιλιοφιλημένο
πουλί ξενιτεμένο.

Αχ, ξενιτειά
μαντήλι λερωμένο
απ' της πατρίδας το λυγμό
σε είδα πάλι μουσκεμένο
στα σύνορα δεμένο.

Ξέφραγη στους ανέμους 
η όμορφη φωλιά σου 
και μπαινοβγαίνουν κυνηγοί
λαβώνουν τα φτερά σου
και κάθε νέα χαραυγή
φυγή μυρίζουν τα μαλλιά σου.