Είχε ακούσει πολλά για την αγάπη. 
Ήξερε καλά να την περιγράφει απ' τα διαβάσματα. 
Γνώριζε την εικόνα της, αλλά δεν είχε ιδέα για την μυρωδιά της. Έψαχνε πάντα να τη βρεί. 
Αλλά δεν ήξερε που συχνάζει. 
Σήκωσε λιθάρια, βούτηξε σε σκατά, κολύμπησε σε κύμματα, περπάτησε σε σκοτεινούς δρόμους. Την βρήκε μια φορά. Τυχαία. Κοντά σε μια ξεχασμένη βάρκα. Σε μια παραλία με βότσαλα. Την έπιασε, την φίλησε, την μύρισε και προσπάθησε να την κολλήσει στην ψυχή του σαν αφίσα. Νόμισε πως έτσι θα την κρατήσει για πάντα. Ακίνητη, καρφωμένη με πινέζες. Σαν αφίσα! Δεν ήξερε πως η αγάπη χύνεται στο αίμα από μια τρύπα της ψυχής. Κι έτσι μια νύχτα, που αργούσε να τελειώσει, η αφίσα ξεκόλλησε. Έπεσε και χάθηκε στο σκοτάδι...

Κρίμα! Κρίμα που δεν μπόρεσε να καταλάβει, πως η αγάπη δεν στερεώνεται με πινέζες. 
Αλκυόνη Παπαδάκη