Κι αν μένω ακόμη στην άκρη της προβλήτας,
είναι που με περιμένει ο εραστής του άνεμου.
Στου μυστικού έρωτα την σιωπή
Σοφία Ντρέκου
Οι εραστές του μυστικού έρωτα,
ακούν πρώτα την σιωπή
Βλέπουν το νησάκι στο κέντρο της αλήθειας
που έχει αποθηκευμένο τον πόνο
και την δυνατή κραυγή της σιωπής.
Κοιτώντας το βάθος της μαβιάς θάλασσας
με γεμίζει με τα χάδια του χρόνου.
Κι αν μένω ακόμη στην άκρη της προβλήτας,
είναι που με περιμένει ο εραστής του άνεμου.
Μια Σεληνόφωτη νύχτα σαν απόψε, αγάπησα πιο πολύ το σκοτάδι. Το δυνατό φεγγάρι της αγάπης λάμπει περισσότερο μέσα στην δυναμική της σιωπηλής, σκοτεινής νύχτας. Μες στο σκοτάδι είναι το κρυφό στοιχείο που αναδύεται το άστρο του αέναου έρωτα που δεν φοβήθηκε τον κόσμο, παρά άνοιξε το φως κι άρχισε να καίει διαχρονικά στο λυκόφως του Χρόνου, όταν έχυσε ψιθυριστά τις ακτίνες του σαν δάκρυα στιγμής στην άκρη μιας ακτής.
Αυτά έγραφα και άκουγα το τραγούδι του έρωτα μια νύχτα της 29ης Μαρτίου και ανέμενα ωσάν παιδίσκη το γράμμα που θα ερχόταν απ' τον χρόνο, να μου χαϊδέψει και πάλι τα διαμαντένια καρφιά που είχαν διαπεράσει το πληγωμένο μου κορμί.
Όμως έξαφνα φύσηξε ένας τόσο πολύ δυνατός αγέρας από την θάλασσα και μια οσμή ελλιπής από γαλάζιο-ιώδες άρωμα, που στ' αλήθεια το λέγω, που κόπηκε η αναπνοή. Ήταν η κραυγή της αγάπης που σαν ανήμερο θεριό, ανήμπορη μες στο ακούσιο σκοτάδι της ηθελημένης μοναχικότητας μου, ούρλιαζε και πάλι ωσάν τον λύκο στην πανσέληνο, λες και θά 'παιρνε απόκριση στην ηχώ του. Το ουρλιαχτό του, διέσχισε βουνά και θάλασσες και πέρα στο βάθος του ορίζοντα με βρήκε και τρόμαξε το ολόφωτο φεγγάρι. Κρύφτηκα στην σπηλιά του λυκόφως να με πάει στον αέναο έρωτα, για δω το φως στην λίμνη που είχα ρίξει τον σταυρό.
Φώναζα άηχα τ' όνομά σου στέλνοντας την υδάτινη μονολόγιστη ευχή με αναστάσιμους ύμνους, να σωπάσω μέσα μου την ομορφιά του κόσμου στις τρικυμίες, στις έρημες λυκόφωτες θάλασσες των μεθυσμένων τραγουδιών. Μα αποθαύμαζα και μονοστιγμής θυμήθηκα τα λόγια ενός ποιητή: «τι άλλο είναι ο έρωτας, λόγου χάριν, από ένας βασανισμός του ενός για τον άλλο, του ενός από τον άλλο;».
Πάλι, ξανά και ξανά, οι ερωτευμένοι μαχητές πονούν ο ένας τον άλλο με λέξεις και φράσεις που ματώνουν για ν'ανθίσει ένας έρωτας που δεν τελειώνει ούτε στις συμπαντικές, χωροχρονικές μεταλλάξεις. Να μη χάσουμε μια νέα μάχη! Τώρα όμως ξέρεις ότι θ' ακολουθήσω εκείνο το μονοπάτι που επιλέγουν μόνο οραματιστές, γιατί ο στόχος μου θα είναι η γραμμή των συνόρων στο άπειρο του χωροχρόνου, ενός αρχαίου χορού με κεραυνούς ερωτοφόρους στις ηλεκτρισμένες αισθήσεις.
♫♪ «Ερωτικό κάλεσμα» Στίχοι: Μενέλαος Λουντέμης. Μουσική-Ερμηνεία: Πάνος Κατσιμίχας & Χάρης Κατσιμίχας. «Έλα κοντά μου δεν είμαι η φωτιά, Έλα κοντά μου δεν είμαι ο άνεμος... έλα ν' ακούσουμε μαζί το τραγούδι των γρύλων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου