Τελικά ο έρωτας μας έκανε κομμάτια. Διαμέλισε κάθε σώμα, κάθε ύφασμα, κάθε εξουσία, κάθε αρχή και τέλος που φώτιζε το βλέμμα μας. Ονόματα, δρόμους, γεγονότα, ρήματα, κρίματα, ρηγμαγμένα τοπωνύμια, αλήθειες κολλημένες στα χείλη ποτηριών. Στα χείλη άλλων ανθρώπων που δεν ήταν εμείς. Που παλέψαν να μας μοιάσουν. Που πίστεψαν πως μας έμοιασαν. Που μας ένοιαξαν και μετά τους ξεχάσαμε ηθελημένα γιατί πάντα το πρωτότυπο είναι καλύτερο.
Γιατί οι Joy Division πάντα θα το λένε καλύτερα. Γιατί έξω νυχτώνει και βουϊζει το μυαλό μας από τις λέξεις που ψεύδονται. Γιατί εσύ εκεί, εγώ εδώ και στο ενδιάμεσο χιόνι. Γιατί όλες οι χώρες γέμισαν αίματα. Γιατί η Παναγία ράγισε. Γιατί ο σταυρός διπλός, Μινωϊκός πέλεκυς. Γιατί αυτό που έχει σημασία είναι πως ο έρωτας σε αρρωσταίνει για πάντα. Σε σκοτώνει για πάντα. Σε γεννάει για πάντα. Σε ξεχνάει για πάντα. Λέει ψέματα για χάρη σου για πάντα.
Γιατί το πάντα καταργεί και το πάντα γεννάει. Γιατί όλα τα σήματα οδηγούν στο κενό. Γιατί το τιμόνι μου σπάει. Γιατί το μυαλό μου ασθένησε. Γιατί η ψυχή μου ασθένησε. Γιατί δεν υπάρχει χρόνος. Γιατί "από όλα λείπεις και σ' όλα είσαι μέσα". Γιατί έχω ξεχάσει τα μάτια μου πάνω σου.
Γιατί έχω ξεχάσει πώς ζούσα χωρίς εσένα. Γιατί τώρα πια...
Μαρία Χρονιάρη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου