Στ' όνειρο που προσπερνάει 
και στ' άλικο του δειλινού που γρήγορα ξεφτίζει
ένα κοχύλι ν' αποθέσω θέλω
απόηχο κραυγής της σιωπηλής ψυχής μου.
Στο μαρμάρινο λευκό του γλάρου

που από ψηλά την τράτα σημαδεύει
προσηλώνω το βλέμμα...
Αφήνομαι και ξεμακραίνω
απ' τις ράγες της διαδρομής σου
που ασύμβατη πορεία ακολουθούν
μ' εκείνην της ζωής μου...
...μα το κοχύλι μου εγώ, το απόθεσα...
Ελληνίς Ειστοδιηνεκές 15/7/15