Τα τελευταία χρόνια,  διαπιστώνω μια φτηνή λογική της ευκολίας,  που ισοπεδώνει την πολυτέλεια της επιλεκτικά δουλεμένης λεπτομέρειας της φινέτσας. Από το τι βιβλίο θα διαβάσουμε,  τι ταινία θα δούμε,  ποιό μπλουζάκι θα αγοράσουμε,  πως θα το φορέσουμε,  τι είδους περίπατο θα κάνουμε,  τι φαγητό θα φάμε..  ποιούς φίλους θα διαλέξουμε - υπερισχύει η ποσότητα και όχι η ποιότητα,  όσο ποτέ άλλοτε. 
Αυτό το ''ότι φάμε κι ότι πιούμε'' της δεκαετίας του '90,  εξελίχτηκε σε ''δε βαριέσαι,  τι στέκεται ακέραιο πια'';  Έχει χαθεί το κίνητρο,  η ουσία και το νόημα,  τα έχουμε δει όλα,  είναι έτσι κι αλλιώς προβλέψιμα,  δεν μας κάνει τίποτα εντύπωση πια.  Τίποτα δεν οδηγεί πουθενά..  Χάθηκε το καινούργιο,  η εξέλιξη,  η πρόοδος,  χάθηκε η ικανοποίηση του νικητή,  ή έστω ακόμη κι αυτή η ίδια η χαρά του παίκτη.
Δεν έχουμε μάθει και να δουλεύουμε όλοι εμείς σ' αυτή τη χώρα,  δεν είμαστε μυρμήγκια,  τζίτζικες είμαστε.  Πάντα κάτι θα φταίει,  ή οι συνθήκες,  ή οι επιλογές,  ή το δέντρο που πήγε και φύτρωσε εκεί στη μέση της αυλής και εμποδίζει την κατσίκα να βοσκήσει.
Τα θέλουμε χωρίς κόπο και στο χέρι!  Δεν έχουμε μάθει να δουλεύουμε για την ικανοποίηση της δουλειάς.  Ούτε νιώθουμε πως η δουλειά,  ακόμη και κάποιες στιγμές χωρίς απολαβές είναι εξέλιξη..
Θέλουμε και την πίτα ολάκερη και τον σκύλο χορτάτο,  και ξεχνάμε όλες τις ενδιάμεσες ενέργειες.

Δεν δίνουμε τον εαυτό μας βρε παιδί μου παρά μόνο με ανταλλάγματα..  κι όταν λέμε αντάλλαγμα εννοούμε βαρβάτο και εδώ και τώρα..  είμαστε ακατέργαστα ιδιοτελείς! 

με το φεγγαρι αγκαλια