Ποῦ πῆγε ἡ μέρα ἡ δίκοπη ποὺ εἶχε τὰ πάντα ἀλλάξει;

Δὲ θὰ βρεθεῖ ἕνας ποταμὸς νἆ᾿ ναι γιὰ μᾶς πλωτός;

Δὲ θὰ βρεθεῖ ἕνας οὐρανὸς τὴ δρόσο νὰ σταλάξει

γιὰ τὴν ψυχὴ ποὺ νάρκωσε κι ἀνάθρεψε ὁ λωτός;

Στὴν πέτρα τῆς ὑπομονῆς προσμένουμε τὸ θάμα

ποὺ ἀνοίγει τὰ ἐπουράνια κι εἶν᾿ ὅλα βολετὰ

προσμένουμε τὸν ἄγγελο σὰν τὸ πανάρχαιο δράμα

τὴν ὥρα ποὺ τοῦ δειλινοῦ χάνουνται τ᾿ ἀνοιχτὰ

τριαντάφυλλα...

Ρόδο ἄλικο τοῦ ἀνέμου καὶ τῆς μοίρας,

μόνο στὴ μνήμη ἀπέμεινες, ἕνας βαρὺς ρυθμὸς

ρόδο τῆς νύχτας πέρασες, τρικύμισμα πορφύρας

τρίκυμισμα τῆς θάλασσας... 

Ὁ κόσμος εἶναι ἁπλός.

Ἀθήνα, Ὀχτώβρης ῾29 - Δεκέμβρης ῾30

Γ. Σεφέρης