«Χρόνια τώρα πηγαίνουν κι έρχονται τα ζευγάρια.
Τα πόμολα στις πόρτες φθαρμένα από ανήσυχα ταραγμένα χέρια…
απελπισμένες γυναίκες που δόθηκαν μονάχα για να ξεφύγουν
τη μοναξιά κι άλλες για να ξεχάσουν εκείνον, ή από εκδίκηση
ή για να μπορούνε ύστερα στη συντριβή και τη μετάνοια να
βρίσκουν επιτέλους κάποιο προορισμό
κι άλλες, έτσι, γιατί η ζωή είναι λίγη και πρέπει να τη γλεν-
τάει κανείς.
Κι άντρες, που όσο κι αν προσπάθησαν να δοθούν, δεν κα-
τορθώσανε παρά να συνεχίζουν την πανάρχαιη αρσενική τρέλλα της α-
πόχτησης».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου