Ανθίζουν τ΄'αστρα...

 

«Όταν αστράφτεις στον ήλιο που γλιστράει πάνω σου σταγόνες κι αθάνατους γυακίνθους και σιωπές, εγώ σ' ονομάζω μόνη πραγματικότητα.
Όταν γλιτώνεις το σκοτάδι και ξανάρχεσαι με την ανατολή, πηγή, μπουμπούκι, αχτίδα, εγώ σ' ονομάζω μόνη πραγματικότητα...» 

Οδ Ελύτης

Δυο φτερά στους ώμους μου πάνω είχα κολλήσει.
Νόμιζα ότι μ’ αυτά θ’ ανεβώ ψηλά.
Μα δε βρέθηκε κανείς να μου εξηγήσει.
Πως τα ύψη είναι γι’ αυτούς, 
που τα μάτια έχουνε 
πάντα χαμηλά.

Τα όνειρά μου πεταμένα σε φθαρμένες εποχές.
Τ’ αστέρια πλάτη μου γυρνούσαν όταν έκανα ευχές.
Με πηγαίναν όλοι οι δρόμοι πάντοτε στο πουθενά.
Όμως σήμερα αρχίζω από το μηδέν ξανά.
Δες
Ανθίζουν τ’ άστρα.

Κάτι διάφανα όνειρα πνίγηκαν στο δάκρυ.
Στα κρυφά όταν έκλαιγα κυλούσαν προσευχές.
Στο κουβάρι της ζωής για να βρεις μιαν άκρη
πρέπει πρώτα να βρεθεί μέσα σου πολύ βαθιά
τι είναι αυτό που θες.

Τα όνειρά μου πεταμένα σε φθαρμένες εποχές.
Τ’ αστέρια πλάτη μου γυρνούσαν όταν έκανα ευχές.
Με πηγαίναν όλοι οι δρόμοι πάντοτε στο πουθενά.
Όμως σήμερα αρχίζω από το μηδέν ξανά.
Δες
Ανθίζουν τ’ άστρα.