Πάντα εμείς το φως κι η σκιά...

Έτσι μιλώ γιά σένα καί γιά μένα 

 Επειδή σ’ αγαπώ καί στήν αγάπη ξέρω 

Νά μπαίνω σάν Πανσέληνος

 Από παντού, γιά το μικρό το πόδι σού μες στ’ αχανή
σεντόνια
Νά μαδάω γιασεμιά κι έχω τη δύναμη 

Αποκοιμισμένη, νά φυσώ νά σέ πηγαίνω

 Μές από φεγγαρά περάσματα καί κρυφές τής θάλασσας στοές 

Υπνωτισμένα δέντρα μέ αράχνες πού ασημίζουμε 

 Ακουστά σ’ έχουν τα κύματα 

Πώς χαιδεύεις, πώς φιλάς 

Πώς λές ψιθυριστά το "τί" καί το "έ"
Τριγύρω στό λαιμό στόν όρμο

 Πάντα εμείς το φως κι η σκιά

ΕΛΥΤΗΣ