Ο βράχος. Η πάνοπλη θάλασσα. Χρόνος βαθύς, πληρωμένος. Ταλαιπωρημένη δόξα. Σκαλιά και σκαλιά σκαλισμένα στην πέτρα. Ο βράχος στον βράχο. Τα σιωπηλότερα λόγια. Οι βουβές συναντήσεις αντίκρυ στη θάλασσα ή μέσα στο φεγγάρι. Εδώ, που διακρίνονται τα αδιάψευστα όρια όλων των χωρισμών και των αιώνων. Εδώ, οι άγριες συκιές, οι άγριες πέτρες. Οι ξεχασμένες γωνιές, οι μισοτελειωμένες μνήμες, οι έρωτες, το κλεισμένο πηγάδι. Εδώ η νύχτα η πιο μεγάλη, η αγιασμένη απ’ τ’ άστρα. Η πέτρα η αφομοιωμένη απ’ το σκοτάδι. Η πέτρα που γλυστρά, γλυμμένη απ’ το πέρασμα τόσων στρατιωτών. Ο κώδικας της πέτρας. Το πέτρινο καράβι, η Μονοβασιά. Κι ο έρωτας. Το άλλο πέτρινο καράβι, το αταξίδευτο, το χιλιοταξιδεμένο στους ψηλότερους πόντους…
Γ. Ρίτσος