Αέναη η πορεία μου
Βρέχει πολύ απόψε...
ψάχνω την σχολική μου γομολάστιχα να σβήσω της μνήμης την αγρύπνια. Νύχτωσε κι έφερες ψυχρές στιγμές, απόμακρες. Κάνουν θόρυβο οι ηλιαχτίδες το χάραμα, σαν την λάμψη του κεραυνού στου ξημέρωμα την εξέγερση. Λάμψη ξαφνική του φάρου που ασταμάτητα λικνίζεται στο βράχο της αγάπης κι εσύ σε μια σκηνή θεάτρου.
Αέναη η πορεία μου, ταξιδεύει σαν αλήτης, μακριά από ελπίδες και πόθους, στην περιφέρεια της λήθης. Η μεγαλύτερη αμαρτία, η ασυγχώρητη, είναι όταν σκοτώνεις μέσα σε έναν άνθρωπο, την Αγάπη γράφει ο Ερρίκος Ίψεν.
Απόψε η ψυχή μου βαδίζει γυμνή στο βρόχινο θόρυβο της πόλης. Σε ψάχνω στα φώτα της πόλης, φεύγω, χάνομαι, βυθίζομαι όσο αντέχω στην λίμνη του χρόνου που περνάει από το κενό του απείρου. Αφουγκράζομαι τους ήχους της, για να φανεί η ομορφιά της μουσικής, το σθένος και της φωνής το ξάγναντο, το κάλεσμα στο άγνωστο, της έλλειψης της προσμονής και του καινούργιου που θα έρθει να σβήσει τα σκοτάδια.
Σοφία Ντρέκου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου