Δὲν ξέρω, μὰ δὲν έμεινε καθόλου σκοτάδι.
Ο ήλιος χύθηκε μέσα μου ἀπὸ χίλιες πληγές.
Καὶ τούτη τὴ λευκότητα ποὺ σὲ περιβάλλω
δὲ θὰ τὴ βρεῖς ούτε στὶς Άλπεις, γιατὶ αὐτὸς ὁ αγέρας
στριφογυρνά ὡς ἐκεί ψηλὰ καὶ τὸ χιόνι λερώνεται.
Καὶ στὸ λευκὸ τριαντάφυλλο βρίσκεις μιὰ ἰδέα σκόνης.
Τὸ τέλειο θαύμα θὰ τὸ βρεις μοναχὰ μὲς στὸν άνθρωπο:
λευκὲς ἐκτάσεις ποὺ ἀκτινοβολούν ἀληθινὰ
στὸ σύμπαν καὶ υπερέχουν. Τὸ πιὸ καθαρὸ
πράγμα λοιπὸν της δημιουργίας δὲν είναι τὸ λυκόφως,
ούτε ὁ οὐρανὸς ποὺ καθρεφτίζεται μὲς στὸ ποτάμι,
ούτε ὁ ήλιος πάνω στης μηλιάς τ᾿ άνθη. 
Είναι ἡ αγάπη.
Νικηφόρος Βρεττάκος