Ξημερώνει, η ερημιά, αναρωτιέται
τόση ομορφιά! αστέρι που δεν το φτάνω
κύμα θε' να γενώ, κι ο ήχος, ο παφλασμός μου
θα έρθει απαλά να σου χαιδέψει
του ανέμου τα μαλλιά σου

εκεί 'μαι 'γω, στης μοναξιάς την πλάση
σε νοιώθω όταν περνώ, και σε νοσταλγώ
ο ουρανός δεν τ' άντεξε, στολίδι σού 'χει φτιάξει
στέμμα λευκό σου έπλεξε, αναζητά μέρος, στην ομορφιά σου
όνειρο, όνειρο, πως θα σε φτάσω;

ο φάρος έπαψε, ν' ανάβει, σα να ντράπηκε
νόμισε πως ήρθες να πάρεις την δουλειά του
δεν το κατάλαβε, ο έρμος, πως εσύ
χαμόγελα χαράς σκορπούσες στο περασμά σου
έτρεξα να του το πω, μα δεν πρόλαβα

τό 'θελα το φώς αυτό, μου λέει και μου δείχνει
τη λάμπψη, του 'ρανού, το στέμμα το λευκό σου
την αρμονία θαύμασα, με το χαμόγελό σου
κύμα ξαναέγινα, άνεμος των μαλλιών σου.

http://polgt.pblogs.gr/2008/03/207013.html