Τα σκήπτρα της φωνής

Σ’ τα έλεγα όλα
-Μισού αιώνα αβέβαιος-

Κι ας λένε ότι δεν μίλαγα
Απλώς ανοιγόκλεινα τον αέρα στο στόμα μου
Μ΄ ένα σχεδόν αόρατο φόβο
Σου έλεγα
Για βουβά πλοία
Που ανοίγουν στη μνήμη μου
Τρύπες θάλασσας
Κόβοντας τον ίσκιο στα δύο
Σου έλεγα
Για κορμιά – αυλές νεκροταφείου
Που ξεροσταλιάζουν
Με ζωγραφισμένες θηλές
Στα ενδότερα του σαλονιού
Μ’ άρεσε
Να σωπαίνω τις λέξεις πάνω σου
Να κοιμούνται
Μ’ άρεσε
Να αρρωσταίνω από φυγή
Κι όμως
Ποτέ μου δεν έφυγα
Ποτέ δεν μίλησα
Κι ας σ’ τα έλεγα όλα

Σταύρος Σταυρόπουλος