kι ήταν η θάλασσά μου άφωτη από φεγγάρια και γαλήνια σαν από δάκρυα σιωπηλά, κι ο άνεμος δε έλεγε να φυσήξει ορμητικός όπως φυσούσε άλλοτε σαν έρωτας, μα έπνεε μια λήθη που σκέπαζε τα πάντα με άμμο και τότε ήρθε το όνειρο να μου κάνει συντροφιά ...Κι άναψε μια φωτιά τεράστια στην αμμουδιά που δεν ήταν από θαλασσόξυλα μα ήταν από αναμνήσεις .Άναψε φωτιά τ' όνειρο με τις εικόνες που έκλεψε απ' τη ζωή μου απόψε.
μαριάνθη ντεβάκη (απ' το βιβλίο που θα κυκλοφορήσει)