Τώρα που σβήνουν τα φώτα της σκηνής και συναντώ τον εαυτό μου, τον καθίζω αντίκρυ μου για να μου πει τι αισθάνεται, τι αναπολεί, τι αγαπάει, τι αναζητάει, τι περιμένει από το υπόλοιπο της ζωής...
Και η ψυχή μου φτερουγίζει ελεύθερα σε αυτά που έχει ανάγκη, ταξιδεύει στο δρόμο της αγάπης, εξαφανίζει το μαύρο της ζωής και αντικρίζει χαμόγελα αστραφτερά, μάτια ζεστά, χέρια που προσφέρουν ανιδιοτελώς...
Χτίζει τον κόσμο της για να μπορέσει να γαληνέψει...
Ακόμη μια μέρα με αγωνία πέρασε
Αύριο μπορεί να ξημερώσει και κάτι να αλλάξει