Μπόρα ~ Δημήτρης Ζερβουδάκης & Σοφία Γεωργαντζή

Πες μου πώς χωρά η ανθρώπινη ψυχή τα συντρίμμια της σιωπής που ράγισε.;



Στοιβες βιβλία και ψαλμοί 
σε έναν με δίχως νόημα βωμό.
Κορφές φαντάζουν μέσα μου και κατρακύλες.

Κι όταν τους έλεγα δεν είμαι εγω για όλα αυτά
χαμογελούσανε κρυφά με ειρωνεία.!

Όταν με βλέπουνε με θύμησες να ζω,
τον εαυτό τους μακρυά τραβάνε.

Κι άμα στο σήμερα προκλητικά σταθώ,
τότε με αφήνουν μόνο.
Τα Θέλω μου όλα χάνονται 
σαν χτύπος της βροχής στην πόρτα. 

Πόσο θα ήθελα να έρθει μια μπόρα,
μια βροχή μια μπόρα δυνατή 
καταμεσής στη χτυπητή λιακάδα...