Νύσταξε η μέρα και γέρνει ν΄αποκοιμηθεί
στου χρόνου την αγκαλιά
Είναι η ώρα που σβήνει το φως του κόσμου και οι σκιές για τα ανείπωτα μιλούν ρίχνοντας της μοναξιάς τη στάχτη στο τάσι του φεγγαριού

Στον επόμενο τόνο η ώρα θα βάψει με ασήμι της αγάπης τη θάλασσα _____

~Δήμητρα Παπαδάτου~