Η διάλυση της φωνής

Το ποτάμι στο βάθος, ψηλά το βουνό

κι’ ο ουρανός από πάνω από μια θαλασσιά

πολιτεία καμπάνες. Θυμάμαι πως είχα

κ’ εγώ μια φωνή, μιλούσα και μ’ άκουες, ενώ-

Δεν μ’ ακούς που φωνάζω; Ένας ήλιος μικρός

σαν μια μέλισσα, κάπου, βομβύζει η καρδιά σου.

Μα πες μου:

Πούείσαι;

Μ’ ακούς;

Δεν μ’ ακούς; Εγώ σε φωνάζω,

εγώ που σιωπώ