Τουλάχιστον συνομιλούμε στα όνειρα.
 
Αμνηστεύω όλους τους νυχτερινούς διαλόγους
Είπες ότι κατά λάθος υπήρξες.
 
Όλη τη νύχτα έβρεχε μαζί σου
Πλημμύρισα οδύνη.
 
Είναι ποιήματα
που σε πιάνουν από το χέρι
και σε οδηγούν
σε μια σκοτεινή γωνιά
Πάνω στον ώμο τους 
γέρνεις και κλαις.
 
Κατάματα με ερημώνεις.
 
Πόσο μου έλειψε
η ομηρία της αγκαλιάς σου.
 
Τι άλλο πιο μάταια ένδοξο
από την υλακή ενός μοναχικού λύκου
στο φεγγαρόφωτο.
Γιάννης Τόλιας