Τι γυρεύουμε τις νύχτες πίσω από τις λέξεις
Μόνοι
Χωρίς Θεό
Χωρίς αγίους
Ανάδελφοι
Νωχελικοί
Παραιτημένοι;
Άτεχνη η ζωή μας
Και δύσκολη
Δε χωνεύεται από κιοτήδες
Και ποιητάρηδες ξέπνοους..
Σερνόμαστε κάθε μέρα
Σαν πίσω από άλογα που καλπάζουν
"Και είναι όμορφα τα άλογα"
Ταξιδεύουμε σε τρένα χωρίς προορισμό
"Αγριολούλουδα φυτρώνουν στις μάνδρες που προσπερνάμε"
Και αφήνουμε πίσω μας μοναχά
Λίγες λέξεις βουβές ερειπωμένες
Λίγους αδέξιους αποχαιρετισμούς
Tι γυρεύουμε τις νύχτες πίσω από τις λέξεις
Και τι θα γίνουμε σαν ξημερώσει πάλι;
Δεν είναι κληρονομιά των αληθινών ανθρώπων, οι λέξεις οι όμορφες
Δεν είναι κληρονομιά των αληθινών ανθρώπων, οι νύχτες
Μόνη κληρονομιά των ανθρώπων είναι η πνοή τους
Στης ανατολής το φως
Στης ομορφιάς τη ρύση
Η πρώτη δοξολογία καθώς μυροβλύζει
Η πράξη της θυσίας
Στο κάλεσμα του αδελφού
Ο άνθρωπος δεν είναι τίποτα περισσότερο από την πνοή του
Δεν είναι τίποτα λιγότερο από ένα πουλί
Προορισμένο να ψάλλει την αυγή
Μέσα από τις ραγισματιές του στερεώματος
Όμως "αλλοίμονο σε εμένα"
Τούτος ο βαθύρριζος ανασασμός μου
"Του έρωτα Σου η φλογερή απαντοχή"
Σβήνει σκορπά με παράπονο
Νοτίζοντας τους παγωμένους τοίχους
Πολύ μακριά από την αγάπη
Πολύ μακριά από το σώμα Σου!

Τάσος Θεοφιλογιαννάκος