Η Ανατολή 

Το δείλι

ΚΑΘΕ ξημέρωμα
ΜΕ κυνηγάνε Φωνές ποιητών
Φωνές τόσο ήρεμες μα ΚΑΙ τόσο τρομακτικές ψυχές που ΔΕΝ ξέρουν Οτι ΕΙΝΑΙ Ο ίδιος Ο Παράδεισος ΕΙΝΑΙ το η Ώρα που το η δική ΜΟΥ ψυχή επιστρέφει νευρικά ΣΤΟ Σώμα ΜΗΝ αντικρίσει ΤΗΝ ξελογιάστρα Πρώτη αχτίνα Τότε που ΤΑ Δάκρυα στεγνώνουν ΣΤΟ Όνειρο ΜΟΥ ΚΑΙ ιδρώτας γίνονται 

Τότε που καταλαβαίνω Οτι Είμαι ζωντανός Νιώθω ΜΕΣΑ Από τις Λέξεις ΤΗΝ Μοναξιά πολυακουσμένα αγάπη μίσος Πάθος πόνος ευτυχία αγωνία Ιθάκη υπομονή Ξημέρωμα ακούω ΚΑΘΕ Φωνές τόσο σπαραχτικές 

που το η Καρδιά ΜΟΥ παύει ΝΑ στέλνει Αίμα
ΣΤΗΝ Ζωή
προσπαθεί ΝΑ στείλει τις δικές ΜΟΥ Λέξεις
ΣΤΟΝ παράδεισο

Ηλιοβασίλεμα ΚΑΘΕ
κλείνω ΤΑ Μάτια ΚΑΙ ΠΕΡΙΜΕΝΩ Το χάραμα
ΝΑ μ 'ακούσω

Σπύρος Ποδαράς