ΠΟΡΕΙΑ ΖΩΗΣ

Ξεκινάμε σ’ ένα κουκούλι
υγρό, σκοτεινό, ζωογόνο
ανάλαφρα αιωρούμαστε
σ’ έναν μικρό ωκεανό
σχήμα ανθρώπου παίρνουμε
με υπομονή αναμένουμε
σαν η ώρα σημάνει
προς το φως οδεύουμε
γυμνοί και μονάχοι
συνοδοιπόροι κι αντίπαλοι
με τη μαγεία που λέμε ζωή
πεταλούδες ανάερες
φτερά ανοίγουμε,πετάμε
εκτυφλωτικό το φως
κι ευθύς μας μαγεύει
σαν κισσός γύρω της
πλοκάμια απλώνουμε
αθώοι κι ανόητοι
αθανασία επιζητούμε
άπληστοι κι ωραίοι
με βουλημία σωρεύουμε
ύλη, πλούτο, μετρητά
επίπλαστη ευδαιμονία
αγαπάμε, μισούμε
αρπάζουμε, αδικούμε
μα η άμμος κυλάει
άπονα στην κλεψύδρα
τα νιάτα φεύγουν
έρχονται τα δύσκολα
σύννεφα απειλούν
να μας καταπιούν
ώσπου πιάνει η μπόρα
πέφτουμε σε απότομα νερά
και μόνοι πάλι,
χωρίς αποσκευές
περνάμε το σκοτεινό
της ανυπαρξίας τούνελ
γέφυρα τελικά η ζωή
ανάμεσα σε δυο σκοτάδια
αέρινες οι αποσκευές:
όσα είδαν τα μάτια
όσα αισθάνθηκε η ψυχή
όσα αγγίξαμε μ’ αγάπη
κι όσα την καρδιά βαραίνουν
τι κρίμα που όσα λατρεύουμε
πίσω μας μένουν στη γη
τι άδικο, για χάρη τους
αξόδευτη να μένει η ζωή
κι άλλη ευκαιρία δεν έχει
μία μονάχα και μοναδική

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΚΗΠΟΥΡΙΔΟΥ