ΣΚΟΡΠΙΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ
Το παραμύθι ατόφιο σκορπισμένο στο Βορρά
γαζίας φτερουγίσματα σε μουσκεμένο κήπο.
Τη σιωπή αποστήθισε να άδει, όταν λείπω. 
Κι εσύ παιδί τ' ανέμου και της φουρτούνας γίνεσαι βορά.
Πανί το όνειρο στο πιο ψηλό κατάρτι περασμένο
σκύβει η νυχτιά στη θάλασσα με αναφιλητά
και της περνά ένα φιλί μ' ένα σονέτο ξεχασμένο.
Γίνανε οι στίχοι ένα κλειδί σε μετρικό σεργιάνι
της Πάνω Χώρας οι καημοί στων αστεριών λιμάνι.